Η Γέννηση του Καινούριου
Του Στέφανου Ελμάζη
Δυο χιλιάδες χρόνια πριν… Ο Ιωσήφ με τη Μαρία ετοιμόγεννη φτάνουν στην Βηθλεέμ. Ψάχνουν για ένα κατάλυμα όμως όλα τα πανδοχεία είναι γεμάτα. Άδειο κρεβάτι πουθενά. Κάποιος τους δείχνει ένα στάβλο και καταφεύγουν εκεί. Την ίδια νύχτα, μέσα σε αυτό το στάβλο, γεννιέται ο Χριστός…
Όλες σχεδόν οι θεολογικές ερμηνείες αναφέρονται στην επιλογή του στάβλου ως ένδειξη μέγιστης ταπεινότητας από την πλευρά του γεννηθέντος θεού. Υπάρχει όμως και μια ερμηνεία της ιστορίας αυτής που δεν είναι γνωστή.
Σύμφωνα με αυτήν, το μόνο μέρος που μπορεί να γεννηθεί κάτι νέο, είναι ο στάβλος, η φάτνη, το ξύλινο κατασκεύασμα που τρέφονται τα ζώα, το παχνί. Ο στάβλος δε που φτάνει η άγια οικογένεια βρίσκεται στην Βηθλεέμ (εβρ. Μπέιτ-Λεχέμ, δηλαδή ο «Οίκος του Άρτου»).
Που σημαίνει, οτιδήποτε νέο σε μας μπορεί να γεννηθεί στο μέρος όπου τρέφεται ο οργανισμός μας: στο σώμα. Στο σώμα υπάρχει χώρος για κάτι νέο να λάβει χώρα, και, όπως δείχνει η παραπάνω ιστορία του Ιησού, υπάρχει μεγάλη υποστήριξη εκεί. Είναι ακόμη πιθανό, η γέννηση κάτι νέου σε αυτό το μέρος να προσελκύσει κάτι ανώτερο που φέρνει σπουδαία δώρα (οι τρεις μάγοι…)
Το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί στο πανδοχείο. Τίποτε νέο δεν μπορεί να συμβεί μέσα στο συνηθισμένο πήγαινε-έλα του πανδοχείου, που είναι ήδη πλήρες. Το πανδοχείο είναι ο νους, το μέρος όπου κυριαρχεί η προσωπικότητα. Είναι όμως ήδη γεμάτο ενοίκους…
Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι πρόκειται ακριβώς για το χώρο που περνάμε όλο μας σχεδόν το χρόνο. Έχει πιο ενδιαφέρον! Είναι γεμάτο με ενδιαφέροντες ανθρώπους, καλό φαγητό και ποτό, θόρυβο, διασκέδαση και κουβέντα, ενίοτε βέβαια και καυγάδες και μαχαιρώματα – γιατί να θέλουμε να το αφήσουμε;
Ίσως γιατί κάποια στιγμή ανακαλύπτουμε ότι όλο αυτό δεν βγάζει πουθενά. Ότι είναι μια φυλακή. Όλες οι μυθολογίες είναι γεμάτες ιστορίες όπου ο ήρωας και οι σύντροφοί του μένουν σε ένα μέρος και ξεχνιούνται, παρασύρονται από τις εφήμερες χαρές και λύπες της ζωής, ώσπου κάποια στιγμή εμφανίζεται η νοσταλγία για την πατρίδα, όπως βλέπουμε για παράδειγμα στην Οδύσσεια, η λαχτάρα για μια άλλη ζωή. Και τότε ο ήρωας ψάχνει για ένα μέσο, μια έμπνευση που θα τον βοηθήσει να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Στην περίπτωση του Οδυσσέα είναι πάντοτε ένα σκαρί, ένα πλοίο, το σώμα μας σε αποκρυπτογράφηση, που έχει τη δυνατότητα, αν το προσέξω με το σωστό τρόπο, να με πάει πίσω στην πατρίδα, στη γενέθλια γη.
Στην ιστορία του Χριστού είναι η «φάτνη» που έχει τη δυνατότητα σύλληψης του καινούριου (παιδί) κατά έναν τρόπο που ο νους δεν μπορεί – μια ικανότητα που έχουμε λησμονήσει. Εάν όμως κάποιος τη θυμηθεί και τη ζήσει έστω και μια φορά, δεν θα κοιμηθεί τόσο βαριά ξανά. Θα έχει μια γεύση της πραγματικότητας, η οποία μπορεί να δημιουργήσει μέσα του μια αναζήτηση ζωής…
Όλες σχεδόν οι θεολογικές ερμηνείες αναφέρονται στην επιλογή του στάβλου ως ένδειξη μέγιστης ταπεινότητας από την πλευρά του γεννηθέντος θεού. Υπάρχει όμως και μια ερμηνεία της ιστορίας αυτής που δεν είναι γνωστή.
Σύμφωνα με αυτήν, το μόνο μέρος που μπορεί να γεννηθεί κάτι νέο, είναι ο στάβλος, η φάτνη, το ξύλινο κατασκεύασμα που τρέφονται τα ζώα, το παχνί. Ο στάβλος δε που φτάνει η άγια οικογένεια βρίσκεται στην Βηθλεέμ (εβρ. Μπέιτ-Λεχέμ, δηλαδή ο «Οίκος του Άρτου»).
Που σημαίνει, οτιδήποτε νέο σε μας μπορεί να γεννηθεί στο μέρος όπου τρέφεται ο οργανισμός μας: στο σώμα. Στο σώμα υπάρχει χώρος για κάτι νέο να λάβει χώρα, και, όπως δείχνει η παραπάνω ιστορία του Ιησού, υπάρχει μεγάλη υποστήριξη εκεί. Είναι ακόμη πιθανό, η γέννηση κάτι νέου σε αυτό το μέρος να προσελκύσει κάτι ανώτερο που φέρνει σπουδαία δώρα (οι τρεις μάγοι…)
Το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί στο πανδοχείο. Τίποτε νέο δεν μπορεί να συμβεί μέσα στο συνηθισμένο πήγαινε-έλα του πανδοχείου, που είναι ήδη πλήρες. Το πανδοχείο είναι ο νους, το μέρος όπου κυριαρχεί η προσωπικότητα. Είναι όμως ήδη γεμάτο ενοίκους…
Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι πρόκειται ακριβώς για το χώρο που περνάμε όλο μας σχεδόν το χρόνο. Έχει πιο ενδιαφέρον! Είναι γεμάτο με ενδιαφέροντες ανθρώπους, καλό φαγητό και ποτό, θόρυβο, διασκέδαση και κουβέντα, ενίοτε βέβαια και καυγάδες και μαχαιρώματα – γιατί να θέλουμε να το αφήσουμε;
Ίσως γιατί κάποια στιγμή ανακαλύπτουμε ότι όλο αυτό δεν βγάζει πουθενά. Ότι είναι μια φυλακή. Όλες οι μυθολογίες είναι γεμάτες ιστορίες όπου ο ήρωας και οι σύντροφοί του μένουν σε ένα μέρος και ξεχνιούνται, παρασύρονται από τις εφήμερες χαρές και λύπες της ζωής, ώσπου κάποια στιγμή εμφανίζεται η νοσταλγία για την πατρίδα, όπως βλέπουμε για παράδειγμα στην Οδύσσεια, η λαχτάρα για μια άλλη ζωή. Και τότε ο ήρωας ψάχνει για ένα μέσο, μια έμπνευση που θα τον βοηθήσει να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Στην περίπτωση του Οδυσσέα είναι πάντοτε ένα σκαρί, ένα πλοίο, το σώμα μας σε αποκρυπτογράφηση, που έχει τη δυνατότητα, αν το προσέξω με το σωστό τρόπο, να με πάει πίσω στην πατρίδα, στη γενέθλια γη.
Στην ιστορία του Χριστού είναι η «φάτνη» που έχει τη δυνατότητα σύλληψης του καινούριου (παιδί) κατά έναν τρόπο που ο νους δεν μπορεί – μια ικανότητα που έχουμε λησμονήσει. Εάν όμως κάποιος τη θυμηθεί και τη ζήσει έστω και μια φορά, δεν θα κοιμηθεί τόσο βαριά ξανά. Θα έχει μια γεύση της πραγματικότητας, η οποία μπορεί να δημιουργήσει μέσα του μια αναζήτηση ζωής…
Δημοσιεύτηκε στο ΑΒΑΤΟΝ, τεύχος 121, Δεκέμβριος 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου