Το νόημα των Χριστουγέννων

        Μια ουσιαστικότερη ματιά στην εορτή των Χριστουγέννων, η οποία σηματοδοτεί την εσωτερική αναγέννηση του πνευματικού Ήλιου, και μια αναζήτηση της προέλευσης και του εσωτερικού συμβολισμού των χριστουγεννιάτικων εθίμων.

     Η μαγική ατμόσφαιρα του τελευταίου δεκαήμερου του Δεκέμβρη έχει ιδιαίτερη επίδραση σε όλους μας. Αγγίζει τα κατάβαθα της ψυχής μας και έχει την ικανότητα να μας ξανακάνει παιδιά. Τούτη η ατμόσφαιρα φαντάζει αληθινή στα μάτια μας και μας ωθεί να ξαναγεννηθούμε στη μαγεία της παιδικής αθωότητας. Αναβιώνοντας τα έθιμα νιώθουμε την ανθρώπινη και αναντικατάστατη ανάγκη να ανακτήσουμε τις χαμένες ή χαλαρωμένες σχέσεις με αγαπημένα πρόσωπα. Μα πάνω από όλα, να πετάξουμε τις μάσκες και τα προσωπεία, ώστε να ανοίξουν διάπλατα οι καρδιές μας, ξεχειλίζοντας με αγνή αγάπη και αδελφοσύνη για όλο τον κόσμο.

    Τα Χριστούγεννα τα γιορτάζουμε μία φορά το χρόνο, ως γεγονός που συνέβη μία και μοναδική φορά και αφορά στην έλευση του Θεανθρώπου.

    Μέσα από το πιο βαθύ σκοτάδι φαίνεται να αναδύεται μια υπέροχη αυγή. Είναι οι μέρες που το Φως γιορτάζει τη γέννησή του και μαζί του και ολόκληρη η πλάση. Η ελπίδα αναγεννάται και το όραμα ενός καλύτερου κόσμου αναβιώνει. Χριστούγεννα! Μια λέξη που το άκουσμά της ξεσηκώνει ό,τι πιο όμορφο υπάρχει μέσα μας. Μια γιορτή αφιερωμένη στη γέννηση του Σωτήρα του Κόσμου. Ένας ύμνος στο εσωτερικό Φως που μεσουρανεί, διαλύοντας το σκοτάδι του μεσονυκτίου.

    Η γιορτή της γέννησης του Σωτήρα, της αναγέννησης του Ήλιου και της Χριστικής Δύναμης χάνεται στα βάθη της αρχαιότητας, πολύ πριν τη γέννηση του ιστορικού Ιησού Χριστού. Οι αρχαίοι λαοί συνήθιζαν να γιορτάζουν τον ερχομό του Λυτρωτή Ηλίου, ο οποίος προσωποποιήθηκε αργότερα στην ημέρα του Χειμερινού Ηλιοστασίου. Είναι εκείνη η στιγμή του Χειμώνα, η 21 Δεκέμβρη, κατά την οποία παρατηρείται αστρονομικά η μικρότερη διάρκεια ημέρας και η μεγαλύτερη διάρκεια νύχτας. Από εκεί και πέρα η μέρα διαρκώς μεγαλώνει, έως ότου εξισωθεί με τη νύχτα, κατά την Εαρινή Ισημερία. Σε αυτή την πορεία ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, μετά καταφθάνει η άνοιξη, και η εποχή της αναγέννησης της φύσης φθάνει στο ζενίθ της, κατά το Θερινό Ηλιοστάσιο στις 21 Ιούνη.

  Τούτη η γιορτή έχει να κάνει με το σπόρο που έχει θαφτεί κάτω από το έδαφος, μέσα στη χειμωνιά, και προετοιμάζεται για να βλαστήσει την εποχή της άνοιξης, μια κυοφορία που σχετίζεται με την ίδια την πηγή του φωτός και της ζωής, ένας κύκλος επαναγέννησης.

   Υπάρχει και μια βαθύτερη αντιστοιχία αυτού του ρυθμού, που σχετίζεται με κάθε ανθρώπινη ύπαρξη. Είναι μια ευκαιρία εξέλιξης, που μας δίνεται ώστε να σπείρουμε τους εσωτερικούς μας σπόρους, προκειμένου να βλαστήσουν, να ανθίσουν και να θεριστούν οι καρποί. Είναι η εσωτερική σπορά, που παρέχει στον καθένα μας τη δυνατότητα να εισχωρήσει στα ψυχικά του περιεχόμενα και να επιλέξει το μονοπάτι επίτευξης που θα χαράξει. Είναι μια αναγέννηση που πραγματοποιείται κάτω από το φως της ίδιας του της Ψυχής, της λάμψης του εσωτερικού Ήλιου.

   Έτσι η γέννηση του Χριστού, του υπέρτατου συμβόλου της Αγάπης, συνδέεται αδιάσπαστα με όλη αυτή τη διαδικασία, και ο Ιησούς αποκτά τη θέση του ως Σωτήρας του Κόσμου. Είναι ένα θεϊκό σύμβολο Αγάπης, που αγκαλιάζει τη δημιουργία, και φέροντας το Φως του διαλύει τη σκοτεινιά. Εδώ και χιλιάδες χρόνια μας αγκαλιάζει όλους η μαγική ατμόσφαιρα των Χριστουγέννων, τυλίγοντάς μας με το φως της αγνής αγάπης και αθωότητας, αισθήματα που θα έπρεπε να καλλιεργούμε σε όλη τη διάρκεια του χρόνου, μέσα στη σύντομη ζωή μας.

  Ως αρχετυπική κατάσταση, τα Χριστούγεννα συμβαίνουν καθημερινά και αφορούν τον καθένα μας, αλλά και όλους μαζί. Κάθε φορά που η ύλη-Ηρώδης μετρά τους υπηκόους της για να σταθμίσει τη δύναμή της, η άλλη πλευρά της πνευματικής μας όψης μάς δίνει την ευκαιρία να θυμηθούμε τη θεϊκή μας καταγωγή - τον τόπο γέννησής μας - και να «απογραφούμε».

Joseph Rudyard Kipling

Ο Joseph Rudyard γεννήθηκε στη Βομβάη (μέρος όπου συναντήθηκαν οι γονείς του) το 1865 και πεθαίνει στις 18 Ιανουαρίου 1936, λίγο αφού είχε συμπληρώσει τα 70. Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1908, έλαβε τιμητικό πτυχίο από το Πανεπιστήμιο του Παρισιού το 1921. Τώρα είναι θαμμένος στο Αβαείο του Westminster , στην περίφημη γωνία των ποιητών. Η παιδική του ηλικία ήταν πολύ περιπετειώδης και δυστυχισμένη, τόσο στη Βομβάη όσο και στο Southsea, στην Αγγλία, μακριά από τους Μεθοδιστές γονείς του.
          Ντεμπουτάρει στη δημοσιογραφία ως νέος αναπληρωτής διευθυντής της Πολιτικής και στρατιωτικής εφημερίδας της Λαχόρης (σημερινή πρωτεύουσα του Δυτικού Πακιστάν). Ο Kipling εισήλθε στον Τεκτονισμό τον Απρίλιο του 1886, στην ηλικία των 20 ετών, στη Λαχόρη, στη Στοά Ελπίδα και Επιμονή (Αρ. 782). Από τα πρακτικά της τακτικής συνόδου που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα 5 Απριλίου 1886 στο Τεκτονικό Μέγαρο (Anarkali), αναφέρεται: Σεβάσμιος Δάσκαλος: ο αδελφός G.B. Wolseley. Θέμα 3: Η ψηφοφορία για τον κ Joseph Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, 20 χρόνων και δυόμισι μηνών, Αναπληρωτή Διευθυντή της Πολιτικής και Στρατιωτικής Επιθεωρήσεως, κάτοικου Λαχόρης, υποψήφιου προς εισδοχή. Αδελφός Προτείνων ο Συνταγματάρχης Col. Menzies. Υποστηρίζων ο κ. Brown. Εγκρίνεται ομόφωνα. Απαλλαγή εκ μέρους του Περιφερειακού Μεγάλου Διδασκάλου, καθώς δεν ήταν ενήλικας.
           Το πρακτικό της ανύψωσής του στον Τρίτο Βαθμό συντάχθηκε με το ίδιο του το χέρι , αφού ο Kipling εκτελεί τα καθήκοντα του Γραμματέα στην συνεδρίαση όπου εξυψώθηκε σε Διδάσκαλο. Μια μάλλον μοναδική κατάσταση. Μυήθηκε τον Απρίλιο του 1886, προωθήθηκε στο βαθμό Εταίρου τον Μάιο, ανυψώθηκε σε Διδάσκαλο πάντα το ίδιο έτος. Κατά την περίοδο συνόδου του Φεβρουαρίου 1887, ενεδύθει Γραμματέας και διορίστηκε Τελετάρχης. Σε επιστολή του προς την ημερήσια εφημερίδα του Λονδίνου The Times το 1925, έγραψε: «Για μερικά χρόνια ήμουν Γραμματέας της Στοάς Ελπίδα και Επιμονή Νο 782, στη Lahore, στην οποία υπήρχαν Αδελφοί τουλάχιστον τεσσάρων θρησκειών .
     Με προϋπάντησε ένα μέλλος στης Στοάς ο Bramo Samaj, ένας Ινδουιστής, με προήγαγε ένας μουσουλμάνος και ανυψώθηκα από έναν Βρετανό. Ο Στεγαστής ήταν Ινδός Εβραίος. Γνωρίζουμε για τη μεταφορά του στο Αλαχαμπάντ, στη πολύ γνωστή και δημοφιλή εφημερίδα The Pioneer, και το αίτημα του να ενταχθεί στην Στοά Ανεξαρτησία με Φιλανθρωπία, Νο 391, τέταρτη στη σειρά στοά της Περιφερειακής Μεγάλης Στοάς της Βεγγάλης. Είναι παρών την 22η, Δεκεμβρίου, 1887
       Όταν εγκαταστάθηκε μπροστά σε ένα τεράστιο κοινό ως Σεβάσμιος Δάσκαλος ο Sir John Edge, Ανώτατος Δικαστής των Βορειοδυτικών επαρχιών . Η συμμετοχή του στη ζωή του νέου εργαστηρίου διαρκεί μόλις ένα χρόνο. Στην πραγματικότητα, η αναχώρηση του για την Αγγλία πλησιάζει και ο Κίπλινγκ δεν θα επιστρέψει ποτέ στο Αλαχχαμπάντ.
       Τον Φεβρουάριο του 1889 πραγματοποίησε επίσκεψη στη Λαχόρη και σύντομα έφυγε για την Καλκούτα. Ταξιδεύει και κάνει επιτυχίες στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχοντας ξεφύγει μαζί με την σύζυγό του κάθε κίνδυνο από μια σοβαρότατη πνευμονία (τα παιδιά του που υπέστησαν κοκίτη και βρογχίτιδα), έτυχε στη Νέα Υόρκη μεγάλης προσοχής, συμπάθειας και αλληλεγγύης: γράμματα, λουλούδια, δημοσιογράφοι μόνιμα μέσα και έξω από το ξενοδοχείο που τον στεγάζει, προσευχές σε εκκλησίες και απίστευτες εκδηλώσεις αγάπης.
       Η μεγαλύτερη κόρη του, ωστόσο, πεθαίνει. Ο Andrew Carnegie ( διάσημος βιομήχανος μεταξιού και φιλάνθρωπος με σκωτσέζικη καταγωγή ) προσφέρει στην οικογένεια για ανάρρωση το καταφύγιο του στα υψίπεδα της Σκωτίας. Με την ευκαιρία αυτή, ο Kipling έλαβε (Οκτώβριος 1889), τον τίτλο του Επίτιμου Μέλους της Canongate Kilwinning Lodge –η οποία είναι η αρχαιότερη και πιο διάσημη Στοά στον κόσμο - και, την σπανιότατη τιμή του Poet Laureate της ίδιας Στοάς.
        Ο Τεκτονισμός ήταν ένα από τα πρώτα του ενδιαφέροντα. Το 1900 ήταν στη Νότια Αφρική. Εδώ έχει την πρώτη άμεση εμπειρία της φρίκης ενός πολέμου. Αναπτύσσει μια ενεργή και αδελφική σχέση με τον Conan Doyle (τέκτων, δημιουργός του Sherlock Holmes, ιατρού στο Langham Field Hospital). Μαζί με άλλους ελευθεροτέκτονες, ιδρύουν στο Bloemfontein της Στοά Επειγόντων Emergency Lodge .
      Τον Ιούνιο του 1900 έγινε μέλος της Ροδοσταυρικής Εταιρείας . Στην Αγγλία, αυτή η εταιρεία, περισσότερο από αλχημική, υπήρξε και είναι και σήμερα λατρεία χριστιανικού εσωτερισμού. Βρίσκεται μεταξύ των ιδρυτών της Στοάς Συγγραφέων, Νο. 3456 (1910), αλλά δεν είναι παρών κατά την Εγκατάσταση. Κατά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, εργάζεται στον Ερυθρό Σταυρό, επισκέπτεται νοσοκομεία, στρατόπεδα εκπαίδευσης και γράφει για την Daily Telegraph. Το τηλεγράφημα της 2ας Οκτωβρίου 1915 του λέει ότι ο γιος του τραυματίστηκε σοβαρά και εξαφανίστηκε. Μόνο μετά από δύο χρόνια μαθαίνει ότι χτυπήθηκε στο κεφάλι κατά τη διάρκεια μιας επιχείρησης του λόχου του. Το 1917 βρισκόταν στην Ιταλία για να συλλέξει υλικό μεταξύ των αλπινιστών για μια ιστορία της υπαίθρου στη χώρα (Ο πόλεμος στα βουνά).
   Στο Freemasons Hall του Λονδίνου στις 28 Ιουνίου 1918, εγκαινιάστηκε η Στοά Motherlan, Νο 3861. Ο Kipling προσκλήθηκε, αλλά έστειλε μια επιστολή συγγνώμης ˙ γίνεται ωστόσο Επίτιμος Μέλος της. Τον Ιανουάριο του 1922, εγκαθιδρύθηκε η Στοά με αριθμό 12, που ήταν αφιερωμένη στον Άγιο Ome (Γενικό Επιτελείο της Αυτοκρατορικής Επιτροπής για τα Πολεμικά Κοιμητήρια ) υπό την δικαιοδοσία της Εθνικής Μεγάλης Ανεξάρτητης και Κανονικής Στοάς για την Γαλλία και της Γαλλικές Αποικίες Grand Loge Nationale Indépendente et Régulière pour la France et les Colonies Françaises .
   Μεταξύ των ιδρυτών είναι ο Kipling, ο οποίος την ονομάζει « Οι οικοδόμοι των αθόρυβων πόλεων». Μεταξύ των πρώτων μυημένων, ο Υποστράτηγος Sir Fabian Ware αντιπρόεδρος της Επιτροπής. Προς τιμή στον Kipling, η Στοά υιοθετεί για τον Τρίτο Βαθμό το τυπικό Sussex. Θα είναι πάντα ενεργός, παρά τα πένθη και τις ασθένειες. Το σπίτι του είναι ήδη προορισμός προσκυνημάτων κάθε είδους. Στην πρόσκληση του Γραμματέα της Στοάς των συγγραφέων, απαντά : Burnwash Bateman, Sussex 2 Ιανουαρίου 1936.
  «Αγαπητέ Αδελφέ Spalding, σας ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση για την 15η, αλλά λυπάμαι που πρέπει να πω ότι κάθε χρόνο κουράζομαι ιδιαίτερα για να καταπολεμήσω το αγγλικό κλίμα στην ανακούφιση της νότιας Γαλλίας και για την 15η θα ήθελα να βρω τον εαυτό μου σε οποιοδήποτε μέρος αυτού του τρελού κόσμου όπου λάμπει ο ήλιος. Διαβιβάστε παρακαλώ τη λύπη και τη συγνώμη μου στους αδελφούς Διατελώ Αδελφικώς (υπογεγραμμένο) Rudyard Kipling.» Θα σβήσει μερικές ημέρες αργότερα.
   Στα έργα του, οι μασονικές αναφορές συχνά δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία σε σχέση με την ιστορία, φαίνεται να έχουν γλιστρήσει στο κείμενο σχεδόν ακούσια, σαν να μην μπορούσε ο συντάκτης να βρει έναν καλύτερο τρόπο να εκφραστεί. Ακόμα αντανακλούν μια εσωτερική ώθηση (μια συνήθεια) η οποία, από μόνη της, αποτελεί μέτρο της προσκόλλησης του Kipling στο Θεσμό.
   Στον άνθρωπο ο οποίος ήθελε να γίνει βασιλιάς εμφανίστηκε η δημοφιλής εκείνη την εποχή μεταξύ ταξιδιωτών και μελετητών λαογράφων πεποίθηση - ότι πολλές πρωτόγονες φυλές της Άπω Ανατολής κάνουν χρήση σημείων και συμβόλων γνωστών στην Αποδεκτή Ελευθεροτεκτονική: η Λέξη, η χειραψία, οι βαθμοί του Μαθητή και του Εταίρου, για παράδειγμα.
   Μία από τις πολλές ιστορίες του, Η Μεγάλη Φρουρά (1890), ασχολείται με μια επιθετική αποστολή εναντίον των ανθρώπων της φυλής Pathan. Κατά τη διάρκεια της επίθεσης, το σύνταγμα, που σχηματίστηκε από την καταστροφή μιας κομητείας της Βόρειας Ιρλανδίας, συνετρίβη σε ένα στενό φαράγγι. Καταλήγει σε άγριες μάχες σώμα-προς-σώμα: γόνατο με γόνατο! Ακούγεται μια διαταγή με δυνατή και ισχυρή φωνή από τον Crook, που συνοδεύεται με ένα γέλιο , και ενώ ήταν σφιχτά αγκαλιασμένος με έναν γιγαντόσωμο Pathan, κανένας από τους δύο δεν κατάφερε να επιτύχει να πλήξει τον άλλο , παρά τη μεγάλη επιθυμία να το πράξουν.
  Στήθος με στήθος ! λέει, ενώ ο Ιρλανδός προωθούνταν εμπρός! Χέρι στον ώμο! Φωνάζει ένας λοχίας ακριβώς πίσω μου. Και είδα ένα ξίφος να γλύφει το αυτί του Crook , παρόμοιο με τη γλώσσα του φιδιού, και να πηγαίνει και να χτυπά τον Pathan στο μήλο του Αδάμ στην βάση του λαιμού του, σαν γουρούνι στο πανηγύρι του Dromeen. Χάρη σε εσάς, Αδελφέ Εσωτερικέ Φρουρέ , λέει ο Crook, απαθής ... είχα ανάγκη χώρου. Η Μητέρα Στοά (1806) (The Mother Lodge) είναι το πιο γνωστό και ίσως το πιο αγαπημένο του Τεκτονικό ποίημα του Κίπλινγκ.
       Τίποτα δεν θα μπορούσε να εκφράσει καλύτερα την βαθιά εντύπωση που του είχε κάνει ο οικουμενισμός του Τεκτονισμού. Στο ομώνυμο μυθιστόρημα, ο Kim, ένα ορφανό παιδί, αιφνιδιάζεται στο στρατόπεδο από την περίπολο του Εφημέριου και περνιέται για λωποδύτης . Ενώ αγωνίζεται για να απελευθερωθεί , σπάει το κορδόνι μιας θήκης που κρέμεται πάντα στο λαιμό του και εμφανίζονται τρία φύλλα: το ένα που ονομάζεται από τον ιερέα το «ne varietur» του, το απολυτήριο του , και το τρίτο η ληξιαρχική πράξη γεννήσεως του Kim .
   Στη συνέχεια, ανοίγονται οι πύλες ενός Τεκτονικού Ορφανοτροφείου , αλλά στη συνέχεια φεύγει από έναν Λάμα και ξεκινά μια αναζήτηση προς κάθε κατεύθυνση. Θα μπορούσε να είναι μια μορφή βίας που συνοψίζεται στο "Το συμφέρον των αδελφών" (1926) (Στην υπηρεσία των αδελφών). Κάθε γραμμή της ιστορίας, στην πραγματικότητα, αποπνέει την αυθεντική αίσθηση του Ελευθεροτεκτονισμού .
    Ένα μικρό αριστούργημα μασονικής έμπνευσης, πέρα από κάθε εποχή, τόπο ή μόδα. Στο ποίημα Επίσημο Δείπνο (1926) (Το Ποτήριον Αγάπης ), οι αδελφοί καλούνται να ξεχνούν αυτά τα πράγματα, δηλαδή, τις ανησυχίες του έξω κόσμου για να απολαύσουν την αδελφική συντροφιά. Στον Τοίχο της Πόλης πόλη On The Wall (1890) βρισκόμαστε στο σπίτι της Lalun, μιας γυναίκας που ασκεί το αρχαιότερο επάγγελμα: Το ... σαλόνι της Lalun είναι εκλεκτό. Ποτέ πριν δεν είχα δει μια παρόμοια ποικιλία ατόμων, εκτός από μια μασονική στοά, όπου κάποτε είχα φάει μαζί με έναν Γιαχούντι!
   Το 007 (1898) είναι η ιστορία μιας νέας αμερικανικής μηχανής που περνάει με θόρυβο : είναι το Μεγάλο Αυτοκρατορικό Τραίνο , το Millionaire Express, και ο Smistino, μια μικρή φιλική μηχανή ανταλλαγής, λέει : Αυτός είναι ο Σεβάσμιος Διδάσκαλος της Στοάς μας .. θα σας τον συστήσω ... Ευτυχής που σας γνωρίζω, είπε το Μέγα Αυτοκρατορικό Τραίνο ... δυνάμει των εξουσιών δη ων είμαι περιβεβλημένος ως Επικεφαλής και Οδηγός της Σιδηροδρομικής Οδού , Εγώ εδώ επίσημα κηρύσσω το Ν 007, Αδελφό σε Πλήρη και Κανονική Μορφή της Ηνωμένης Αδελφότητος των Αμαξοστοιχιών και ως τοιούτον εξουσιοδοτημένον , απολαμβάνειν όλα τα απορρέοντα εκ του εργαστηρίου προνόμια, της αλλαγής , της γραμμής, της δεξαμενής και του υποστέγου … με τον τίτλο του Ανωτάτου Υπερταχέως Τραίνου, και γινόμενο παγκοίνως γνωστόν… ότι ο Αδελφός μας διήνυσε τεσσαράκοντα ένα μίλια σε τριάντα εννέα και μισό λεπτά ίνα εκπληρώσει εν έργο αγαθοεργίας υπέρ των ενδεών.
    Την κατάλληλη στιγμή, θα σου ανακοινώσω το Τραγούδι και το Σημείο αυτού του Βαθμού έτσι ώστε να μπορείτε να γίνεστε αναγνωρίσιμος ακόμη και εν μέσω της πιο σκοτεινής νυκτός. Και τώρα ... λάβετε τη θέση σας ανάμεσα στις Μηχανές έλξεως Τραίνου . Στον Εύθραυστο Αχιλλέα (1932) ( The Tender Achilles) παρακολουθούμε μια συζήτηση μεταξύ χειρουργών και των γενικών ιατρών, για την ιστορία του Wilks, του βακτηριολόγου που τραυματίστηκε και μετά από μια σκληρή πολεμική περίοδο έπασχε από ψυχολογικά τραύματα.
     Κατά την διάρκεια της συνήθους επίσκεψης του ο χειρουργός ανιχνεύει μια διάκριση μεταξύ των ειδικοτήτων τους: « Μου είπε ότι ήταν χειρώνακτας και όχι θεωρητικός τέκτων». Σε μια συζήτηση στις Εκθέσεις της Αυτοκρατορίας (1907), ο Kipling, λέει, μπροστά σε ένα Καναδικό κοινό: Εκπαίδευση, Μετανάστευση, Άρδευση, Διοίκηση. Αυτά είναι τα πέντε μεγάλα ζητήματα που πρέπει να αντιμετωπιστούν, τα οποία προτιμώ να ονομάσω τα Πέντε Σημεία της Δεξιοτεχνίας!
       Ο Edwind Wilson στο ο Κίπλινγκ που κανείς δεν Διαβάζει (το τραύμα και το τόξο: Επτά Λογοτεχνικές Μελέτες, Garzanti, 1973), γράφει: η χωρίς εκκλησία θρησκευτικότητα του Kipling προστρέχει σε περίεργες αδελφότητες και δοξασίες με σκοπό να υποστηρίξει τους ήρωες του που καταλήγουν στην Ινδία εισέρχεται στον ελευθεροτεκτονισμό και αυτό είχε εν μέρει την συνεισφορά του στην Kim, που φάνηκε ξαφνικά μεταμφιεσμένος ως λατρεία του Μίθρα στις ρωμαϊκές ιστορίες της Puck της Pook’s Hill .
     Τώρα ο Kipling εφευρίσκει, για μια σειρά από ιστορίες, έναν κύκλο φιλάνθρωπων τεκτόνων , που μαζεύονται στο πίσω μέρος ενός καπνοπωλείο και προσπαθούν να βοηθήσουν τα ναυάγια του πολέμου. Το νέο ιδεώδες της αδελφοσύνης αρχίζει να εμφανίζεται σε αυτές τις ιστορίες, που δεν οριοθετείται από την διάκριση ενός στρατού σε πόλεμο ή μιας συγκεκριμένης κάστας, αλλά είναι το ιδανικό ενός κουρασμένου και ταπεινωμένου άνθρωπου.
     Διαβάζοντας το , μπορεί να φαίνεται και το αντίθετο! Αν ήταν δυνατόν να συνοψίσω τον Τεκτονικό χαρακτήρα ενός ανθρώπου ο οποίος είχε μια πλήρη, ζωντανή και γεμάτη επιτυχία ζωή, θα ήταν απαραίτητο να πούμε ότι η τεκτονική του καριέρα εμποδίστηκε από τη δημοσιογραφική και ειδικού απεσταλμένου δραστηριότητα του , από τα πολλά ταξίδια του, και από τις διάφορες και συχνές δεσμεύσεις του.
     Βεβαίως και η ζέση του για την Ελευθεροτεκτονική φαίνεται με περίσσια συνέπεια στα κείμενα του.. Φυσικά, είχε μια παρορμητική ιδιοσυγκρασία που του προκάλεσε πολλές ενοχλήσεις, αλλά επίσης διέθετε ένα μεγάλο φορτίο ανθρώπινης συμπάθειας που τον ώθησε να γράφει μυθιστορήματα , με εξαιρετική διείσδυση και κατανόηση -τόσο στους νέους όσο στους ενήλικες-, με τρόπο ως σήμερα αξεπέραστο.
      Υπήρξε ένας ενεργός Ελευθεροτέκτων, πεπεισμένος από τα κατάβαθα της καρδιάς του για την χρησιμότητα της Ελευθεροτεκτονικής στην κατεύθυνση των ανδρών προς καλές και αποτελεσματικές πράξεις. Στον Κιμ, και σε μερικά άλλα ποιήματα, έδειξε γνήσια συνειδητοποίηση των πνευματικών πτυχών της Τεκτονικής. Δεν αποδεικνύεται ότι ο Kipling είχε ποτέ κατευθύνει το ζήλο του σε οργανωτικά θέματα του οργανισμού ή για την τελειοποίηση των τυπικών .
   Η ποικιλία των χαρακτήρων πάντα τον ενδιαφέρουν, μαζί με τη ζεστασιά που θα μπορούσε να προέλθει από μια αδελφική και σίγουρη φιλία. Βρισκόταν πάντα εν μέσω ανθρώπων κάθε τάξης, φυλής ή πίστης. Αυτό δηλαδή το χαρακτηριστικό που τον καλωσόρισε είκοσι μόλις χρόνων στη Στοά στη Λαχόρη, στην Ινδία, και θα τον σημαδέψει ανεξίτηλα.

Ο ΒΑΣΙΛΙΑΣ

Ο Βασιλιάς. Ο απόλυτος άρχων και παράλληλα ο μεγαλύτερος υπηρέτης. Δε θα ήθελα να στραφώ σε πολιτικό επίπεδο με αυτή τη δήλωση. Αντίθετα, θέλω να παραλληλίσω το βασιλιά του σκακιού, το κομμάτι-κλειδί για το παιχνίδι, με τους "βασιλιάδες" της καθημερινότητας...

Στο σκακιστικό επίπεδο, ο βασιλιάς είναι το πιόνι που χρειάζεται προστασία: ο αντίπαλος θα προσπαθήσει με κάθε τρόπο να τον αιχμαλωτίσει. Κάθε σκέψη του είναι στραμμένη γύρω απ' αυτό! Κάθε σχέδιο και κάθε τακτική ή στρατηγική γυρνάει γύρω από το κυνήγι του βασιλιά. Όλα τα υπόλοιπα πιόνια απλά υποστηρίζουν και προστατεύουν, προσπαθώντας να αποτρέψουν αυτή την απειλή. Τα 8 στρατιωτάκια, η πρώτη γραμμή άμυνας (και επίθεσης βέβαια!) είναι αυτά που θα κρύβουν, απ' την αρχή μέχρι το τέλος, τον πολύτιμο βασιλιά από τις εχθρικές διαθέσεις του αντιπάλου. Τα "ελαφρά" κομμάτια, αξιωματικοί και άλογα, έχουν αρκετή παραπάνω δύναμη και είναι τα όργανα που, με πονηριά και μανούβρες, θα προσπαθήσουν να ενισχύσουν την αμυντική γραμμή. Όσο για τα "βαριά", οι πύργοι και η βασίλισσα, αυτή είναι η εκλεκτή δύναμη του οπλοστασίου ενός σκακιστή: θα επιτεθούν συνήθως μετά την έλευση πιονιών και ελαφρών κομματιών και με τη δύναμη που έχουν θα προκαλέσουν ισχυρότατο πλήγμα στον εχθρό. Ή θα χρησιμοποιηθούν για την καλύτερη δυνατή άμυνα. Αμυντικά, όλα τα κομμάτια θα προστρέξουν στο κάλεσμα του βασιλιά.

Αν σκεφτεί κανείς τη ζωή του σε σχέση με το σκάκι, θα προσπαθήσει να βρει τη θέση του στο παιχνίδι. Οι πιο ματαιόδοξοι θα σκεφτούν πως είναι οι ισχυροί πύργοι. Οι πονηροί, αυτοί που λειτουργούν στην αφάνεια, θα παραλληλίσουν τον εαυτό τους με αξιωματικούς και άλογα... Μια μερίδα ανθρώπων, φιλοσοφημένοι μεν αλλά μηδενιστές (είμαστε δεν είμαστε, τίποτα δεν είμαστε!), θα πουν πως είναι ένα από τα 8 στρατιωτάκια, αναλώσιμοι και με μικρή αξία. Μια φιλόδοξη γυναίκα, ξέροντας τη θέση της και την επιρροή της, ίσως φτάσει να πει πως είναι η βασίλισσα. Τέλος, ο καθένας μας θα κάνει τη σκέψη κάποτε πως είναι ο ίδιος ο βασιλιάς, το κέντρο γύρω από τον οποίο κινούνται όλα. Δεν είναι κάτι παράλογο: η οπτική μας γωνία μας παρακινεί να βλέπουμε τα πάντα γύρω από τον εαυτό μας!

Παρόλα αυτά, η δική μου άποψη δεν ταιριάζει με καμία από αυτές. Θεωρώ πως η θέση μας (στο παιχνίδι της ζωής γενικότερα) είναι η θέση του παίκτη, αυτού που κινά τα πιόνια! Δική μας η επιλογή των κινήσεων, δική μας η αντίληψη για την αξία των πιονιών, δικά μας τα λάθη και το εκάστοτε αποτέλεσμα της παρτίδας. Ο καθένας μπορεί να βάλει στη θέση των πιονιών, ανάλογα με την αξία τους και τη θέση τους, κομμάτια της δικής του καθημερινότητας, έμψυχα ή άψυχα. Τα μικρότερα σε αξία στη ζωή μας, τα στρατιωτάκια, είναι ίσως οι άνθρωποι που μας άλλαξαν, μας βοήθησαν και μας στήριξαν χωρίς ποτέ να τους ρίξουμε μια ματιά, χωρίς να εκτιμήσουμε τα ευεργετήματά τους, χωρίς να καταλάβουμε ποτέ την αξία τους! Οι αξιωματικοί είναι οι σταθεροί συμπαραστάτες μας, οι πρώτοι που θα δούμε να τρέξουν σε βοήθειά μας αλλά και εκείνοι που θα μας απογοητεύσουν με τις αδυναμίες τους. Τα άλογα είναι οι περίεργες μορφές της καθημερινότητας, άνθρωποι που μας κάνουν να σαστίζουμε με τα λάθη και τα σωστά τους. Η έκπληξη που μας περιμένει κάθε μέρα, θα έλεγα! Όσο για τα βαριά κομμάτια...

Οι πύργοι είναι οι πιο δυνατοί και αξιόπιστοι άνθρωποι γύρω μας. Αυτοί που θεωρούμε πως έχουν μια αξία και θέση στην κοινωνία και μπορούν κάθε φορά να μας ξελασπώσουν και να μας προστατέψουν κάτω απ' τη φτερούγα τους: πολύ ανώτεροι απ' τους αξιωματικούς, μας ανακουφίζουν με την αυτοπεποίθησή τους και τους θαυμάζουμε. Η βασίλισσα πάλι είναι ένας αμφιλεγόμενος ρόλος. Δεν είναι απαραίτητα έμψυχη. Αλλά είναι κάτι σημαντικό, στη δεύτερη θέση μετά το βασιλιά. Άλλοι θα ταιριάξουν κάποιο πρόσωπο στη θέση αυτή, άλλοι κάποιες αξίες, όπως πατρίδα, οικογένεια, εμπιστοσύνη, αλήθεια, αγάπη και ούτω καθ' εξής...

Αλλά ο ρόλος-κλειδί είναι φυσικά ο βασιλιάς. Ο εκάστοτε "βασιλιάς" μας, ανάλογα με την αντίληψη του καθενός, είναι το σημαντικότερο κομμάτι της ζωής μας. Υπάρχουν άπειρες μεταβλητές που μπορούν να τον "ενσαρκώσουν". Για κάποιους, βασιλιάς είναι ένα πολύ σημαντικό γι' αυτούς πρόσωπο, ο/η σύζυγος ή τα παιδιά τους. Κάποιοι άλλοι θα βάλουν σ' αυτή την περίοπτη θέση κάτι άυλο, το οποίο διέπει τη ζωή τους: την αξιοπρέπεια, το χρήμα, τη δόξα, την αγάπη και οτιδήποτε είναι η πρώτη γραμμή πίσω από κάθε απόφασή τους και κάθε επιλογή τους. Σύμφωνα με το ποιος είναι ο βασιλιάς για τον καθένα μας, τα άλλα κομμάτια παίρνουν την ανάλογη μορφή. Αν το σκεφτεί κανείς, για όλους υπάρχει "κάτι", για χάρη του οποίου θα κινούσαν γη και ουρανό. Για χάρη του οποίου θα χρησιμοποιούσαν όλα τα άλλα "πιόνια" που υπάρχουν στη ζωή τους. Ποιος είναι ο βασιλιάς σας λοιπόν;