ΣΠΙΝΟΖΑ (ολλανδος φιλοσοφος ορθολογιστης)

Η πίστη του Αϊνστάϊν στον Θεό του Σπινόζα

Όταν ο Αϊνστάϊν έδινε ομιλίες σε διάφορα συνέδρια σε πανεπιστήμια των Η.Π.Α, η ερώτηση που έκαναν οι σπουδαστές του ήταν:

-Πιστεύετε στον Θεό?

Και εκείνος απαντούσε

-Πιστεύω στον Θεό του Σπινόζα.

Όποιος δεν είχε διαβάσει Σπινόζα είχε ακόμα μια θολή ιδέα πάνω στο θέμα. Ο Μπάρουχ Σπινόζα ήταν ένας Ολλανδός φιλόσοφος που θεωρούταν ένας από τους πιο μεγάλους ορθολογιστές της φιλοσοφίας του 17ου αιώνα.

Αυτός είναι ο Θεός ή Φύση του Σπινόζα:

Ο Θεός έλεγε: “Σταμάτα να προσεύχεσαι και να χτυπιέσαι στο στήθος! Αυτό που θέλω να κάνεις είναι να βγεις έξω στον κόσμο και να χαρείς την ζωή σου. Θέλω να ζεις, να τραγουδάς, ναι χαίρεσαι και να απολαμβάνεις όλα αυτά που έχω φτιάξει για ‘σένα. Σταμάτα πια να πηγαίνεις σε εκείνους τους μελαγχολικούς, σκοτεινούς και κρύους ναούς που εσύ ο ίδιος κατασκεύασες και λες πως είναι το σπίτι μου. Το σπίτι μου είναι στα βουνά, στα δάση, στα ποτάμια, στις λίμνες, στις θάλασσες. Εκεί είναι που ζω και εκφράζω την αγάπη μου για εσένα.

Σταμάτα να με θεωρείς υπεύθυνο για την μίζερη ζωή σου, εγώ ποτέ δεν σου είπα πως δεν υπήρχε τίποτε κακό σε ‘σένα ή ότι ήσουν αμαρτωλός, ή ότι η σεξουαλικότητα σου ήταν κάτι κακό. Το σεξ είναι ένα δώρο που σου έχω δώσει με το οποίο μπορείς να εκφράσεις την αγάπη, την έκσταση, την χαρά σου. Έτσι μη με κατηγορείς για όλα αυτά που σε έκαναν να πιστεύεις. Σταμάτα πια να διαβάζεις υποτιθέμενες αγίες γραφές που δεν έχουν να κάνουν τίποτα με εμένα. Αν δεν μπορείς να με διαβάσεις σε ένα ηλιοβασίλεμα, στην εξοχή, στο βλέμμα των φίλων σου, στα μάτια του παιδιού σου….. Δεν θα με βρεις σε κανένα βιβλίο!

Πίστεψε με και σταμάτα να με ρωτάς. Θα μου πεις πώς να κάνω την δουλειά μου? Σταμάτα να με φοβάσαι τόσο. Εγώ δεν σε κρίνω, δεν σε κριτικάρω, ούτε με ενοχοποιώ, ούτε χαλιέμαι, ούτε τιμωρώ. Εγώ είμαι αγνή αγάπη. Σταμάτα να μου ζητάς συγχώρεση, δεν υπάρχει τίποτα να συγχωρήσω. Αν εγώ σε έφτιαξα… εγώ σε γέμισα με πάθη, με όρια, με απολαύσεις, με συναισθήματα, με ανάγκες, με ασυνέπειες, με ελεύθερη βούληση. Πως μπορώ να σε συγχωρήσω εάν ανταποκρίνεσαι σε κάτι που εγώ έβαλα μέσα σου? Πως μπορώ να σε τιμωρώ επειδή είσαι αυτό που είσαι, εάν εγώ είμαι αυτός που σε έφτιαξα? Πιστεύεις πως θα μπορούσα να φτιάξω ένα μέρος για να καίω όλους εκείνους τους γιούς μου που συμπεριφέρονται άσχημα, για την υπόλοιπη αιωνιότητα? Τι είδους Θεός θα το έκανε αυτό?

Ξέχνα οποιουδήποτε τύπου εντολή, οποιουδήποτε τύπου νόμο, αυτά είναι κόλπα για να σε μεταχειρίζονται, για να σε ελέγχουν, ώστε μόνο να δημιουργούν τύψεις μέσα σου. Σεβάσου τους όμοιους σου και μην κάνεις αυτό που δεν θα ήθελες για ‘σένα. Το μόνο που σου ζητάω είναι να προσέξεις την ζωή σου, και η εγρήγορση σου να είναι ο οδηγός σου. Αγαπημένε μου, αυτή η ζωή δεν είναι μια δοκιμή, ούτε ένα επίπεδο, ούτε ένα βήμα στον δρόμο, ούτε μια πρόβα, ούτε ένα πρελούδιο προς τον παράδεισο.

Αυτή η ζωή είναι το μόνο που υπάρχει εδώ και τώρα το μοναδικό που έχεις ανάγκη. Είσαι απόλυτα ελεύθερος για να δημιουργήσεις στην ζωή σου έναν παράδεισο ή μια κόλαση. Δεν θα μπορούσα να σου πω αν υπάρχει κάτι άλλο μετά από αυτή την ζωή, αλλά μπορώ να σου δώσω μια συμβουλή. Ζήσε σαν να μην υπήρχα. Ζήσε σαν να ήταν η μοναδική σου ευκαιρία να απολαύσεις, να αγαπήσεις, να υπάρξεις.

Έτσι, αν δεν υπάρχει τίποτα, λοιπόν θα έχεις αξιοποιήσει την ευκαιρία που σου έδωσα. Και αν υπάρχει, να είσαι σίγουρος πως δεν θα σε ρωτήσω αν συμπεριφέρθηκες καλά ή κακά, θα σε ρωτήσω, σου άρεσε? Το διασκέδασες? Τι ήταν αυτό που απόλαυσες περισσότερο? Τι έμαθες?….

Σταμάτα να πιστεύεις σε ‘μένα, πιστεύω σημαίνει υποθέτω, φαντάζομαι, μαντεύω. Εγώ δεν θέλω να πιστεύεις σε ΄μένα, θέλω να με νιώθεις σε ‘σένα. Θέλω να με νιώθεις σε ‘σένα όταν φιλάς την αγαπημένη σου, όταν ντύνεις την κορούλα σου, όταν χαϊδεύεις τον σκύλο σου, όταν κάνεις μπάνιο στην θάλασσα. Σταμάτα να με επαινείς, τι είδους θεός εγωλάτρης νομίζεις ότι είμαι? Με κάνει να βαριέμαι όταν με επαινούν, με εκνευρίζει όταν μου εκφράζουν ευγνωμοσύνη. Νιώθεις ευγνώμων? Απόδειξε το προσέχοντας εσένα, την υγεία σου, τις σχέσεις σου, τον κόσμο. Νιώθεις ευλογημένος, προικισμένος? Έκφρασε την χαρά σου! Αυτός είναι ο τρόπος να με επαινείς. Σταμάτα να περιπλέκεις τα πράγματα και να επαναλαμβάνεις σαν παπαγάλος αυτά που σου έμαθαν για ΄μένα. Το μόνο σίγουρο είναι πως είσαι εδώ, πως είσαι ζωντανός, πως αυτός ο κόσμος είναι γεμάτος θαύματα. Γιατί να ψάχνεις περισσότερα θαύματα? Γιατί τόσες εξηγήσεις?

Μην με ψάχνεις έξω, δεν θα με βρεις, ψάξε με μέσα….εκεί είμαι, παλλόμενος μέσα σου.

“Σπινόζα”

What is the Scottish Rite?

The Scottish Rite is one of the two branches of Freemasonry in which a Master Mason may proceed after he has completed the three degrees of Symbolic or Blue Lodge Masonry. The other branch is known as the York Rite, consisting of Royal Arch Masons, Royal and Select Masters, and Knights Templar. The Scottish Rite includes the degrees from the 4° to the 32°.

The use of the word “Scottish” has led many Masons to believe that the Rite originated in Scotland. There was also a false belief which persisted for many years, that a man had to go to Scotland to receive the 33°. Neither of these statements is true.

Actually, the first reference to the Rite appears in old French records where the word “Ecossais,” meaning Scottish, is found. During the latter part of the 17th Century, when the British Isles were torn by strife, many Scots fled to France and resumed their Masonic interests is that country. It is believed that this influence contributed to the use of the word “Scottish.”

In 1732, the first “Ecossais,” or Scottish Lodge, was organized in Bordeaux, one of the oldest and most influential Masonic centers in France. The membership included Scottish and English Masons. The years 1738-40 saw the formation of the first “Hauts Grades” or advanced degrees. In 1761, certain Masonic authorities in France granted a patent to Stephen Morin of Bordeaux to carry the advanced degrees across the sea to America. In 1763, Morin established these degrees in the French possessions in the West Indies. What he established consisted of a system of 25 so-called higher degrees which flourished in France, and which were known as the “Rite of Perfection.”

Within a few years after 1763, other degrees were added, until the Rite had a ritual structure of 33 degrees — the first three being exemplified in a Symbolic Lodge, if a Grand Lodge with subordinate Lodges existed in the area.

In 1767, Henry Francken, who had been deputized by Morin, organized a Lodge of Perfection in Albany, New York. This was the forerunner of what was to become the Ancient Accepted Scottish Rite in the United States. During the Colonial Period, other deputies, appointed by Morin, organized Masonic groups which conferred the advanced degrees at other important points along the Atlantic seaboard, including Charleston, South Carolina. These groups were independent and without centralized supervision or control; however, they all agreed that their authority came from Stephen Morin in Jamaica in the West Indies.

On May 31, 1801, the Supreme Council of the Thirty-third degree for the United States of America — the first Scottish Rite Supreme Council in the world-was founded in Charleston, South Carolina. Its aim was to unify these competing groups and to bring Masonic order out of chaos. The full membership of this Supreme Council consisted of 11 Grand Inspectors General.

Of these 11 — John Mitchell, Frederick Dalcho, Abraham Alexander, Emanuel De La Motta, Thomas Bartholomew Bowen, Israel De Lieben, Isaac Auld, Le Comte Alexandre Francois Auguste de Grasse, Jean Baptiste Marie Delahogue, Moses Clava Levy and James Moultrie — nine were born abroad and only Brothers Isaac Auld and James Moultrie were native born. In religion, four were Jews, five were Protestants, and two were Roman Catholics.

On August 5, 1813, Emanuel De La Motta, 33°, of Savannah, Georgia, a distinguished Jewish merchant and philanthropist, and Grand Treasurer General of the Supreme Council at Charleston, organized in New York City the Supreme Council of the Thirty-third degree for the Northern District and Jurisdiction of the United States of America.

The first Sovereign Grand Commander was Ill Daniel D. Tompkins, 33°. He filled this office from 1813-25. He was at the same time Vice President of the United States for two terms, under President Monroe. The first Grand Secretary General of this Supreme Council, its Conservator during the era of anti-Masonic attacks, and its third Sovereign Grand Commander from 1832-51, was Ill John James Joseph Gourgas, 33°.

Both the Northern and the Southern Jurisdictions made slow progress in unifying the scattered degree-conferring groups, and in standardizing the rituals. They were handicapped by the pride in the local organizations; by leadership jealousies; by the anti-Masonic agitation of 1826-40, which almost destroyed Freemasonry; by the War between the States, and by other matters. The process of unification, however, was completed in the Northern Masonic Jurisdiction by the Union of 1867, when the last irregular Supreme Council finally acknowledged the authority of the regular Supreme Council. From that Union, there arose what is the present Supreme Council for the Northern Masonic Jurisdiction of the United States of America.

Since it is now officially recognized as beginning in 1801 in Charleston, South Carolina, the Scottish Rite has spread throughout the world At the present time, the Supreme Council for the Northern Masonic Jurisdiction officially recognizes and enjoys friendly relations with the Supreme Councils of the Scottish Rite in 39 other Jurisdictions, and the higher degree systems (Swedish Rite) administered by the Grand Lodges in the four Scandinavian countries (Denmark, Iceland, Norway and Sweden).

The Northern Masonic Jurisdiction specifically covers the 15 states east of the Mississippi River and north of the Mason-Dixon Line and the Ohio River, including Delaware. Its headquarters is in Lexington, Massachusetts, a suburb of Boston.

The other Supreme Council in the United States is that of the Southern Jurisdiction. It has its head quarters at Washington, D.C., and covers the remaining 35 states, the District of Columbia, and the United States territories and possessions.

At present, there are 168,000 Scottish Rite Masons throughout the Northern Masonic Jurisdiction. Of this number, there are approximately 3,700 Thirty-third degree Masons, comprising the membership of the Supreme Council. There are Scottish Rite centers, called “Valleys,” in 110 cities and towns in the 15 states of the Northern Masonic Jurisdiction.

One important point which must be recognized by all Masons is the fact that the Scottish Rite shares the belief of all Masonic organizations that there is no higher degree than that of Master Mason. The Supreme Council and its subordinate bodies acknowledge the Masonic supremacy of the Symbolic Grand Lodges, and the Grand Master of Masons is recognized as the ranking Masonic officer present when in attendance at any Scottish Rite meeting.

Our degrees are in addition to and are in no way “higher” than Blue Lodge degrees. Scottish Rite work amplifies and elaborates on the lessons of the Craft. It should never be forgotten that termination of a member’s Symbolic Lodge standing automatically terminates his Scottish Rite membership, whether his rank be 33°.

ΜΙΚΡΗ ΙΣΤΟΡΙΟΥΛΑ

Ένας αρχαίος κινέζικος θρύλος λέει ότι κάποιος μαθητής ρώτησε το δάσκαλό του:

''Ποια η διαφορά ανάμεσα στον Παράδεισο και στην Κόλαση;''

Ο δάσκαλος του απάντησε:
''Πολύ μικρή, αλλά ωστόσο με μεγάλες συνέπειες. Έλα να σου δείξω την Κόλαση''.

Μπήκαν σε ένα δωμάτιο όπου μια ομάδα ανθρώπων καθόταν γύρω από μία μεγάλη χύτρα με ρύζι. Όλοι ήταν πεινασμένοι και απελπισμένοι και καθένας είχε από ένα κουτάλι που το κρατούσε από την άκρη με προσοχή και έφτανε ως τη χύτρα. Κάθε κουτάλι, όμως, είχε τόσο μακρύ χερούλι, που δεν μπορούσαν να το φέρουν στο στόμα. Η απελπισία τους ήταν φοβερή.

''Έλα'' είπε ο δάσκαλος λίγο μετά. ''Τώρα θα σου δείξω τον Παράδεισο''

Μπήκαν σε ένα άλλο δωμάτιο, πανομοιότυπο με το πρώτο, υπήρχε η χύτρα του ρυζιού, η ομάδα των ανθρώπων, τα ίδια μακριά κουτάλια, όμως όλοι εκεί ήταν ευτυχισμένοι και χορτάτοι.
''Δεν καταλαβαίνω'' είπε ο μαθητής. Γιατί είναι τόσο ευτυχισμένοι εδώ ενώ στο άλλο δωμάτιο είναι τόσο δυστυχισμένοι, τη στιγμή που όλα είναι ίδια;''
''Δεν το κατάλαβες;'' χαμογέλασε ο δάσκαλος.
''Καθώς τα κουτάλια έχουν μακριά χερούλια και δεν μπορούν να φέρνουν το φαγητό στο στόμα τους, εδώ έμαθαν όλοι να ταΐζουν ο ένας τον άλλον''.

ΠΕΡΙ ΜΥΗΣΗΣ

       Ο αρχέγονος και πρωταρχικός άνθρωπος ήταν πλήρης πνευματικότητας. Επικοινωνούσε μέσω της εκπεμπόμενης ενέργειας. Η εξωτερική του μορφή δεν μας είναι γνωστή. Αναφερόμαστε στην εποχή των Βασιλέων-Ιερέων, όπου ο Βασιλεύς/Αρχων ήταν και Ιερεύς. Δικαιοσύνη δεν υπήρχε, διότι δεν υπήρχε η έννοια του αδίκου. Είναι η επονομαζόμενη εποχή του Χρυσού.

     Εξαιτίας συνθηκών και καταστάσεων που δεν είναι του παρόντος, ο άνθρωπος «εξέπεσε» από την πνευματικότατη αυτή κατάσταση, και σιγά πέρασε στην εποχή του αργύρου, μετά του χαλκού και τέλος (στην σημερινή) του σιδήρου. Πρόκειται για την επονομαζόμενη «πτώση» του ανθρώπου. Από την Ενότητα όλων (με τον Δημιουργό), ο άνθρωπος «έπεσε» στην Διαίρεση, δηλαδή στην ξεχωριστή αντίληψη του αληθούς από τον καθένα ξεχωριστά, διατηρώντας όμως άσβεστη αυτή τη σπίθα του «κατ’εικόνα και ομοίωση»

     Η περίοδος της πτώσης αυτής του ανθρώπου και η έκπτωση της πνευματικότητάς του, ή αλλιώς η πτώση από την Μονάδα στην Δυάδα, ή από την Ενότητα στη Διαίρεση, χαρακτηρίσθηκε και από την δημιoυργία ανάγκης επικοινωνίας μέσω λόγου και όχι μέσω της εκπεμπόμενης ενέργειας που χαρακτήριζε τον πρό πτώσης άνθρωπο.. Ο αποσυμβολισμός της ιστορίας του πύργου της Βαβέλ είναι ότι ο άνθρωπος έχασε μεγάλο μέρος της εσωτερικής του ενέργειας, διότι η αύξηση της ενέργειας στον άνθρωπο τον οδηγεί να κατανοεί όλες τις γλώσσες διότι αντιλαμβάνεται την εκπεμπόμενη ενέργεια οποιασδήποτε γλώσσας και όχι απαραίτητα τον εκπεμπόμενο ήχο της. (Η ανάγκη επικοινωνίας, και επομένως γλώσσας επικοινωνίας γεννήθηκε εκ’αιτίας του ότι από την ενότητα ο άνθρωπος έπεσε στην διαίρεση/δυαδικότητα και έπρεπε να επικοινωνήσει με τα άλλα όντα, όχι μέσω της ενέργειας που δεν αλλοιώνεται, αλλά μέσω του λόγου που αλλοιώνεται και διαμορφώνεται ανάλογα με το τι θέλουμε να κερδίσουμε…).

   Η αρχέγονη κατάσταση της εποχής του χρυσού, παραμένει πάντοτε ως αρχέτυπο στην συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας. Είναι η άσβεστη σπίθα που παραμένει εντός κάθε όντος και στα 4 βασίλεια της φύσης (ορυκτό, φυτικό, ζωϊκό και ανθρώπινο). Ειδικά στο τελευταίο, στο ανθρώπινο, ζητά απεγνωσμένα την επανενσωμάτωσή της στην πηγή της. Είναι η σπίθα που σήμερα παράγει πολιτισμό και ανώτερα ιδανικά. Αυτή η επανενσωμάτωση θα γεννήσει την ανάγκη της Μύησης…

    Κατά καιρούς στην ανθρωπότητα, διάφοροι Μύστες απεσταλμένοι (Χριστός, Πυθαγόρας, Βούδδας, Μωϋσής, Ορφέας, Πλάτων κ.α.) έδειξαν τον δρόμο αυτής της επανόδου. Έτσι δημιουργήθηκε η ΜΥΗΣΗ. Ετσι δημιουργήθηκαν τα αρχαία Μυστήρια (Ελευσίνια, Καβείρια, Χαλδαϊκά, Μιθραϊκά, Αιγυπτιακά κλπ) για να προσφέρουν αυτήν την μύηση.

     Η μύηση ακολουθεί τον δρόμο της μέσω συμβόλων, αλληγοριών και μύθων. Η μύηση οδηγεί στην αποκάλυψη εκείνης της δομής του ανθρώπου (η οποία προϋπάρχει εντός του) και που θα γίνει η κινητήρια δύναμη για την ίδια του τη σωτηρία.

     Στην σύγχρονη εποχή η αναζήτηση αυτή βρήκε τρόπο έκφρασης σε διάφορες τάσεις, οργανώσεις, ή ακόμη και διηγήσεις θρύλων όπως:
 ·Αρχαία Μυστήρια Ελλάδας

·Ιερατικά Κολέγια Αιγυπτίων (10ος αιώνας π.Χ.)

  Τάγμα των Αδελφών της Ανατολής (Κωνσταντινούπολη 1090)

·Αλεξανδρινή Γνώση. (1ος – 5ος αιώνας μ.Χ.)

·Οι γιοί της Χήρας (3ος αιώνας μ.Χ.). Ονομάσθηκαν έτσι οι Μανιχαϊστές, οπαδοί του Πέρση Μυστικιστή Μάνη, των οποίων εξέλιξη υπήρξαν αργότερα οι «Καθαροί» ή «Γνωστικοί».

·Μέρλιν. (5ος αιώνας μ.Χ.) Σύμφωνα με μία διήγηση γεννήθηκε από άσπιλη σύλληψη. Υπάρχουν πάμπολλοι μύθοι για τη ζωή και το έργο του.

·Γνωστικοί. Ο Γνωστικισμός δεν δύναται να γίνει κατανοητός χωρίς αυτό που ονομάζεται «διαφώτιση της ψυχή», «δύναμη της αφηρημένης αλλά μυστικιστικής σκέψης» και «επέκταση της συνειδητότητας».

·Οι Αλβηγινοί. Τάγμα που γεννήθηκε από τον Μανιχαϊσμό. Επηρέασε κατά πολύ την ζωή του Αγ.Αυγουστίνου.

·Συντεχνίες χάρτου. Όταν ανακαλύφθηκε η πρώϊμη τυπογραφία, οι διάφοροι αναζητητές του Εσωτερισμού, δημιούργησαν με τη σειρά τους ένα μυστικό δίαυλο εκτύπωσης σημαντικών κειμένων, όπου επικρατούσε μυστικότητα και η διανομή γινόταν μόνον σε «μυημένους», υπό τον φόβο των διώξεων που υφίσταντο τότε κάθε είδους Οργανώσεις που μετέδιδαν γνώση που «απειλούσε» την εκάστοτε κοσμική εξουσία.

·Ιππότες Ναΐτες. Ξεκίνησαν ως προστάτες των προσκυνητών των Αγίων Τόπων, όμως δεν ήσαν μόνον αυτό. Υπήρξε σημαντικότατο Μυητικό Τάγμα, το οποίο δυστυχώς υπέστη πολλές διώξεις. O Jacques de MOLAY (1292-1314), υπήρξε o 23oς και τελευταίoς Μεγάλoς Μάγιστρoς τoυ Τάγματoς των Ιππoτών τoυ Ναoύ κάηκε στην πυρά με διαταγή του Πάπα Κλήμη και του Βασιλέα Φίλιππου Ωραίου.

·Βυζαντινά Σώματεία (4ος αιώνας μ.Χ.)

·Οπαδοί του Κάρολου του Μεγάλου, Αυτοκράτορα της Ρώμης. Ενεθάρρυνε την πολυμάθεια. Υπήρξε σημαντική μορφή σειράς θρύλων και μύθων γύρω από την παγκόσμια ιστορία Εσωτερικής αναζήτησης.

·Τάγμα του Σκολύμου της Σκωτίας (Chardon d’Ecosse) (Εδιμβρούργο 1314)

·Τροβαδούροι ή Βάρδοι. (11ος, 14ος αιώνας μ.Χ., Νότια Γαλλία, Ιταλία, Βόρεια Ισπανία). Γυρνούσαν σε διάφορα μέρη μεταφέροντας μέσα στα τραγούδια τους την τότε συσσωρευμένη απόκρυφη γνώση. Με τον τρόπο επηρέασαν και άσκησαν επιρροή στην Εσωτερική αναζήτηση.

·Οπαδοί του Ταλιέζιν. (Ουαλία, 16ος αιώνας μ.Χ.). Ο Ταλιέζιν υπήρξε βάρδος και ποιητής καθώς και μυημένος των Δρυΐδων.

·Κύκλος του Αρθρούρου και των Ιπποτών της Στρογγυλής τραπέζης. Ενας σημαντικός θρύλος που διαδραματίσθηκε στο Άβαλον της Σκωτίας. Οι τελετές τους προήλθαν σύμφωνα με τους ιστορικούς από τον εορτασμό της Πεντηκοστής και τον Ιωσήφ της Αριμαθέας.

·Παυλικανοί. Κατά μεγάλο μέρος υπήρξαν Μανιχαϊστές.

·Τα έργα του DanteAllighieri. Τα έργα του περιλαμβάνουν πλείστες Εσωτερικές διδασκαλίες. Ο Δάντης υπήρξε ένας μυημένος των Παυλικανών.

·Θρύλος του Αγίου Δισκοπότηρου. Αποτελεί σημαντικό μέρος της μυστηριακής παράδοσης. Η αναζήτηση του Αγίου Δισκοπότηρου υπήρξε από τους βασικούς σκοπούς των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης.

·Τάγμα της Περικνημίδας. Οργάνωση της οποίας τα Τυπικά επηρεάσθηκαν από τον κύκλο του Βασιλέα Αρθούρου. Σχετικά κείμενα έχουμε από τον Elias Ashmole (1617-1692).

·Ιωάννης ο Πρεσβύτερος. (12ος αιώνας μ.Χ.). Θρυλική προσωπικότητα που κυβερνούσε σαν Βασιλέας-Ιερέας στην Άπω Ανατολή.

·Ιλλουμινισμός. Ήταν κίνημα που ενέπνευσε το Ρομαντισμό. Ο Ιλλουμινισμός θεωρούσε ότι ο άνθρωπος οφείλει να «σωθεί» ο ίδιος προκειμένου η κοινωνία της αποτελεί κύτταρο να σωθεί και εκείνη.

·Ροδόσταυροι. Το όνομα «Ροδόσταυρος» δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στα γραπτά του Γερμανού θεολόγου Johann Valentin Andreae στις αρχές του 17ου αιώνα. Πρόκειται για το «Κάλεσμα της Αδελφότητας του Ροδόσταυρου» (Fama Fraternitatis RC) το 1614, την «Ομολογία της Αδελφότητας του Ροδόσταυρου» (Confessio Fraternitatis RC) το 1615 και τον «Αλχημικό Γάμο του Χριστιανού Ροδόσταυρου» (Chymische Hochzeit Christiani Rosencreutz) το 1616. Σε αυτά τα γραπτά γίνεται λόγος για μια μυστηριώδη Αδελφότητα που είχε ως στόχο μια παγκόσμια Πνευματική Μεταρρύθμιση. Επηρέασε κατά πολύ τον Τεκτονισμό. Στο Βυζάντιο έχουμε αναφορές για Ροδοσταυρική παρουσία και μυητική δραστηριότητα, κατά την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και ενωρίτερα. Το Τάγμα των «Αδελφών της Ανατολής» υπήρξε μυητικό Τάγμα που συστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1090 υπό την αιγίδα του Αυτοκράτορα Αλεξίου Κομνηνού. Από το Τάγμα αυτό προήλθε μία μυστική και μυστικιστική Αδελφότητα, το Τάγμα των «Αγνώστων Φιλοσόφων». Στην γενεαλογία αυτού του Τάγματος είχαν προηγηθεί ο Ερρίκος Κούνραθ (συγγραφέας του «Αμφιθεάτρου της Αιώνιας Σοφίας»), ο Ερρίκος Σήθων ο κοσμοπολίτης, ο μαθητής του Σεντιβόγκιους, ο δούκας Σαξώνιος Κομνηνός και ο Ιάκωβος Μπαίμε. Σε αυτήν την Αδελφότητα, μυήθηκε ο Louis Claude de Saint Martin. Την ίδια εποχή συναντάμε το Τάγμα των «Ροδοσταύρων της Ανατολής» ή R+C d’O.

·Καλλιτέχνες που με το ένα ή το άλλο έργο τους είχαν σαν σκοπό την εσωτερική αφύπνιση του ανθρώπου, όπως ο Πελαντάν και ο Μπλέηκ.

·Αλχημιστές. Η Αλχημεία, ως τέχνη βασίσθηκε στο γεγονός ότι τα πάντα αποτελούνται από τον συνδυασμό πυρός, αέρος, γης και ύδατος. Η ιερή αυτή τέχνη της μεταστοιχείωσης μετάλλων και παρασκευής χρυσού, δεν αφορούσε την υλική/φυσική δημιουργία χρυσού, όσο την προσωπική εσωτερική μεταστοιχείωση του ανθρώπου, με βάση τον πανάρχαιο νόμο της αναλογίας που διέπει τα πάντα, και με βάση τον οποίο ο άνθρωπος οφείλει να αφυπνίσει τον χρυσό/θεία σπίθα εντός του.

Όλες αυτές οι Οργανώσεις, τάσεις, ή Τάγματα της Αναζήτησης έδωσαν τη θέση τους στον σύγχρονο κόσμο, στα Τάγματα του επονομαζόμενου «Μεγάλου Έργου». Ο Δυτικός Εσωτερισμός εκφράσθηκε μέσα από τις οργανώσεις του Τεκτονισμού του Μαρτινισμού και του Ροδοσταυρισμού (αν και ο τελευταίος περιλαμβάνεται σε δύο πρώτα)

Ως ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΓΟ νοείται το έργο της προσωπικής μεταστοιχείωσης του Ανθρώπινου όντος σε Ον όπου κυριαρχεί το «είναι» αντί του «φαίνεσθαι». Έτσι ο Άνθρωπος καθίσταται ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.
Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει ο Άνθρωπος να αφυπνίσει τον Εσωτερικό του κόσμο. Η «επιστήμη» ή «σχολή» αυτή ονομάσθηκε ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ.

Έτσι στην σύγχρονη εποχή η αναζήτηση αυτή βρήκε την έκφρασή και εφαρμογή της, στα επονομαζόμενα «Εσωτερικά» Τάγματα.
Με αυτά τα ιδανικά εκπορεύθηκαν τον Μεσαίωνα γνώστες της «Βασιλικής»[*] αυτής τέχνης, οι οποίοι έκρυψαν την γνώση αυτή με οικοδομικούς όρους, χρησιμοποιώντας μύθους και σύμβολα που αφυπνίζουν αρχέτυπες αξίες που ενυπάρχουν ήδη μέσα στο ανθρώπινο Ον και ζητούν την αφύπνισή τους. Η Μυητική διαδικασία (εφόσον τηρεί ΑΥΣΤΗΡΟΤΑΤΑ τους κανόνες εφαρμογής της) σε συνδυασμό με την αφύπνιση αυτή μέσω μύθων και συμβόλων, εξασφαλίζει τον επιθυμητό μετασχηματισμό του κάθε όντος ξεχωριστά, και με τον τρόπο αυτό τον μετασχηματισμό του περιβάλλοντός του και της κοινωνίας γενικότερα.

Έτσι ο άνθρωπος καθίσταται «ελεύθερος» από τα βάρη που τον κρατούν δέσμιο απατηλών επιλογών. Η Μύηση λειτουργεί στο αόρατο, και μέσω αυτού συνδέει τον μυούμενο με την αρχέγονη κατάσταση φωτός. Μεταφραστής αυτής της επικοινωνίας είναι το Τυπικό. (Ritual όχι Typical) Τυπικό ονομάζεται με την έννοια του Ρυθμού. (Στα ελληνικά οι λέξεις Ritual και Typical συμπίπτουν και μπερδεύουν).
[*] Βασιλική ονομάζεται διότι μέσω αυτής ο κάθε ένας καθίσταται Βασιλέας/Κυβερνήτης του εαυτού του. Δεν τον κυβερνούν κατώτερα ένστικτα. Τα κυβερνά εκείνος και τα ορίζει.

Η μύηση είναι μία σύγχρονη (σχετικά) αναγκαιότητα. Με την έννοια ότι ο πρωταρχικός άνθρωπος ήταν μυημένος αφ’εαυτού. Δεν είχε ανάγκη την μύηση. Σήμερα την έχει ανάγκη όλο και περισσότερο.
Όσο ο σύγχρονος άνθρωπος χάνει την επαφή του με τον αρχέγονο άνθρωπο (εκείνο το 100% πνευματικό όν) τόσο έχει ανάγκη την μύηση, και την αναζητά.

Εάν είχε μεγαλύτερο μέρος της πνευματικότητας που έχασε με την επονομαζόμενη «πτώση» θα είχε λιγότερη ανάγκη την μύηση.
Η μύηση ποιεί φιλανθρώπους. Είναι λάθος οι μυητικοί Οργανισμοί να γίνονται φιλανθρωπικά σωματεία παραμελώντας το Μυητικό τους έργο. Η φιλανθρωπία είναι απαραίτητο συστατικό του κάθε μυημένου, αλλά ένας μυητικός οργανισμός είναι επιφορτισμένος να φτιάχνει φιλάνθρωπους και ανθρώπους με Α κεφαλαίο, συστατικό του οποίου θα είναι ΚΑΙ η φιλανθρωπία. Επιπλέον η φιλανθρωπική διαδικασία από την στιγμή που γίνεται επώνυμα έχει χάσει όλο της το μεγαλείο. Ο έχων ανάγκη βοηθήθηκε, ο δίνων όμως έκανε βήματα πίσω στην μυητική του πορεία. Και αυτά τα βήματα θα κληθεί να τα ξανακάνει από την αρχή… Δεν πρέπει να φαίνεται καθόλου, δεν πρέπει να περιμένει καμία ανταμοιβή, διότι έτσι ακυρώνει την ανταμοιβή που θα του επιστρέψει το σύμπαν μέσω της παγκόσμιας μυητικής αλύσου.
Επιπλέον η όλη φιλανθρωπική διαδικασία έχει παρεξηγηθεί. Ο βοηθών πρέπει να αισθάνεται ότι απλά μετατοπίζει μέρος του πλούτου που ανήκει σε όλους. Όχι ότι ο ίδιος δίδει…

Ο μυημένος γνωρίζει ότι όλοι αποτελούμε κύτταρα του ίδιου οργανισμού. Όπως λοιπόν περιποιούμαστε το χέρι μας όταν πονάει, ή το μάτι μας όταν δεν βλέπει καλά, έτσι πρέπει να περιποιούμαστε κάθε άλλον (ανεξαρτήτως φυλής χρώματος κλπ κλπ) διότι αποτελούμε κύτταρα ενός και ενιαίου οργανισμού.
Εξού και η μύηση ονομάζεται «επιστροφή στην ενότητα».

Οποιαδήποτε πράξη, λόγος, ενέργεια, έστω και απλή σκέψη υπηρετεί την διαίρεση μεταξύ των ανθρώπων, είναι ΑΝΤΙΜΥΗΣΗ και δημιουργεί καρμικές υποχρεώσεις.
Οποιαδήποτε πράξη, λόγος, ενέργεια, έστω και απλή σκέψη υπηρετεί την ενότητα μεταξύ των ανθρώπων, είναι ΜΥΗΣΗ και εξοφλεί καρμικές υποχρεώσεις.

Με αυτές τις σκέψεις καταλαβαίνουμε ότι επιλογές της ζωής μας που νομίζαμε θετικές μπορεί να βγούν αρνητικές! Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση του Φωτός.
Ο πραγματικός μυημένος ουσιαστικά δεν είναι φιλ-άνθρωπος. Είναι Άνθρωπος, και βοηθά οποιονδήποτεδιότι δεν τον θεωρεί απλά και μόνον φίλο του (Φιλ-ανθρωπία), αλλά μέρος του είναι του.

Η χειρότερη μορφή βοήθειας είναι η αυτή που βοηθά συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, αποκλείοντας άλλες. (δηλαδή όχι με κριτήρια ανάγκης) Είναι βήματα προς τα πίσω, τα οποία θα κληθεί να τα επαναδιαβεί πληρώνοντας το τίμημα πολύ ακριβά, διότι απλά χρησιμοποίησε συγκεκριμένη ενέργεια με λάθος τρόπο και για λάθος σκοπό!!! Χρησιμοποίησε δηλαδή ένα όπλο που του δόθηκε να πολεμήσει την αντιμύηση για να ικανοποιήσει τις εγωϊστικές επιλογές του. Αυτός θα κληθεί να επιστρέψει ενεργειακά στο σημείο 0, (μεγάλο το κόστος) και θα επανεκκινήσει την διαδρομή πληρώνοντας το καρμικό χρέος που έχει συσσωρεύσει!!!

Γι’αυτόν τον λόγο οι Μυητικές Οργανώσεις ασχολούνται αρκετά με ηθικές διδασκαλίες. Οχι για να γίνουμε πιο ηθικοί. (κάποιοι πιστεύουν λάθος οτι γι’αυτό πάμε στις Στοές). Το να είμαστε ηθικοί είναι ούτως ή άλλως υποχρέωσή μας! Οι ηθικές διδασκαλίες περιλαμβάνονται διότι η μυητική ενέργεια εάν μας βρει με αγκυλώσεις τότε θα είναι πολύ χειρότερα απ’ ότι πριν την μύηση! Μυούμενοι μπαίνουμε κατά κάποιον τρόπο στην πρίζα. Με απλά λόγια ο βέβηλος έχει και κάποια δικαιώματα σε κάποια λάθη. Ο μυημένος ΟΧΙ ! Κρίνεται αυστηρότερα! ΟΦΕΙΛΕΙ να επαναπροσανατολίσει τις επιλογές του, και δεν έχει το δικαίωμα να επαναπαυθεί.

Η μύηση είναι σαν το ηλεκτρικό ρεύμα. Θέλει κυκλώματα ανθεκτικά, καλώδια μονωμένα, σωστές συνδέσεις και μηχανήματα ελεγμένα. Εάν δεν τα βρει σκοτώνει!!!