Ο ΣΚΟΤΕΙΝΟΣ ΘΑΛΑΜΟΣ - ΤΟ ΔΙΑΣΚΕΠΤΗΡΙΟΝ - - Ο ΘΑΛΑΜΟΣ ΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ .

Ακύλας Μιχαηλίδης

Ο Ελευθεροτεκτονισμός μας εισαγάγει στα Μυστήρια του , τα οποία μας παρουσιάζει με την συμβολική τους μορφή , αλλά και εκβαθύνομε , στα ιερά αυτά πράγματα τα οποία μας επιδεικνύονται . Άλλως θα παραμείνουμε στο σκοτάδι της εσωτερικής αμάθειας , παιδαριώδεις Μαθητές , ξένοι προς την κατανόηση της Βασιλικής Τέχνης , ανίκανοι να γίνουμε Εταίροι και τελείως ακατάλληλοι να κατέχουμε τον βαθμό του Διδασκάλου .
Παρατηρώντας κατά καιρούς ομιλίες των αδ.. , ήθελα να επισημάνω , ότι ο συμβολισμός δεν πρέπει να συγχέεται με την αλληγορία .
Η αλληγορία ανάγεται εις την κατηγορία των , προσωποποιημένων αφηρημένων εννοιών, και προτίθεται ηθικά ή ψυχολογικά σε σκοπό συμβατικού τύπου , όπως οι μύθοι , που δεν είναι σύμβολα , αλλά αλληγορικές διηγήσεις .
Τα σύμβολα έχουν τα όρια τους, αλλά προτού αποκρυσταλλωθούν , οι νοητικές αυτές εικόνες αποτελούν τον εσωτερικό μας οδηγό , την ίδια την ύλη της ζωής μας . Αυτή η παθητική χειρονομία , αυτός ο διαρκής κινηματογράφος , αυτό το θέατρο σκιών , μυστικά , την συνείδηση μας , δεν θα μπορέσει να γεννηθεί και να υπάρξει , παρά όταν θα έχουμε μυηθεί σ΄ένα σύστημα συμβόλων που μπορεί να κατανοείται , και όταν θα έχουμε , την ικανότητα συνταυτίσεως μας με την φωνή της συνειδήσεως μας . Αυτός ο διακανονισμός, αυτό το αλφάβητο των συμβόλων και των τελετουργιών , είναι ότι προσδιορίζει ο Τεκτονισμός.
Μυητική δοκιμασία ,προοριζόμενοι για την ανεύρεση της αλήθειας, οι δοκιμασίες είναι προκαταρκτικοί και προπαρασκευαστικοί τύποι για την κυρίως μύηση.
Η σοφία είναι το μεγαλύτερο αγαθό στην ανθρώπινη ζωή. Η γνώση μας είναι από τη φύση της ασαφής , αλλά μπορεί με την έρευνα να αποκτήσει μεγαλύτερη σαφήνεια .
Η τάση να κατανοήσει ο άνθρωπος σαφέστερα την κοσμική τάξη , στην αναζήτηση ενιαίων αρχών , με σκοπό την άρση της σύγχυσης και της αοριστίας που επικρατεί στα διάφορα πεδία της ανθρώπινης γνώσης.
Για να φθάση την αυτοκυριαρχία ο άνθρωπος έχει ανάγκη μιας ολικής συγχωνεύσεως του φυσικού , του ηθικού και του διανοητικού του όντος . Αλλά η συγχωνεύσεις αυτή , δεν είναι δυνατή , παρά μόνο με την ταυτόχρονη άσκηση της θελήσεως, της διαισθήσεως και του λογικού .
Ο ενθουσιασμός για έρευνα συνεχίζεται , ο συνετός αναζητητής θεωρεί την ‘‘εμπειρία της διαδικασίας’’ αυτονόητη προϋπόθεση της γνώσης.
Ο προς την μύηση ευρισκόμενος είναι ‘‘τέκνο του παρόντος’’ δεν καταβάλλεται ούτε από την θλίψιν , ούτε από την αγαλλίαση του παρελθόντος , αλλά ούτε και από τις φαντασιώσεις του μέλλοντος γιατί ελέχθη, ‘‘Δός ημίν σήμερον τον άρτο τον επιούσιων’’ και όχι εκείνο της προσεχής εβδομάδος.
Τι θέλει και τι πρέπει να υπόδειξη στον υποψήφιο .
Θα προσπαθήσω κατά την άποψη μου να ερμηνεύσω τις τρείς διαφορετικές ονομασίες , που μας δίδει το τυπικό του Μαθητή κατά την εισδοχή μας , με την σειρά .
Ο Σκοτεινός Θάλαμος: το έμβρυο – η Αφύπνιση του εαυτού .-
Το Διασκεπτήριον : η προπαρασκευή ή Κάθαρση του εαυτού και -
Ο Θάλαμος των Σκέψεων: η ανάπτυξη ή Φώτιση του εαυτού .
Ο Δοκιμαστής , αφαιρεί από τον αμύητο όλα τα μεταλλικά αντικείμενα , η αφαίρεση των μετάλλων , συμβολίζει τον φραγμό στην απληστία , στην πλεονεξία στην κοινωνική καταξίωση .Τάσεις που οδηγούν σε εγωιστικές φιλοδοξίες και δημιουργούν στη συνέχεια ρήγματα στην αρμονία του συνόλου, διάλυση των κελυφών ή απαλλαγή των μετάλλων.
Η γύμνωση , συμβολίζει την αγνότητα , την ταπεινοφροσύνη αλλά και την έλλειψη της πνευματικότητας του υποψηφίου.
Με την αφαίρεση των μετάλλων και της γυμνώσεως και στην συνέχεια της κάλυψης των οφθαλμών , προσδιορίζει την άγνοια της μυσταγωγικής τελετουργίας , με αυτό τον τρόπο αποκτά ελευθερία και χρηστοήθεια , αναγκαία προϋπόθεση για να συνέχιση την μύηση .
Η ζωή , η αρχή ενός νέου , η λειτουργία , η ανάπτυξη είναι συνυφασμένη και συνδεδεμένη με το Φώς ενώ ο θάνατος , το τέλος του παλαιού , η ύφεση, είναι το σκοτάδι ο Σκοτεινός Θάλαμος , είναι η πρώτη εντύπωση του αμυήτου .
Το αμυδρό φώς , συμβολίζει την ζωή εν δυνάμει , ένας πνευματικός αγώνας μια πορεία προς την ανεύρεση της πηγής του Φωτός .
Οι γνώσεις είναι για το πνεύμα ότι τα μάτια για το σώμα , δηλαδή , το φώς της διάνοιας , Αντίθετα , η άγνοια και η αμάθεια είναι το σκοτάδι .
Στο ψυχρό ,αφιλόξενο δωμάτιο , το αιώνιο σκοτάδι, η βαθειά άγνοια , η ασάφεια το μυστήριο που θα ακολουθήσει , το βαθύ σκοτάδι καλύπτει την υπόθεση , τον σκοταδισμό ,την επίδραση της αμύητου κοινωνίας , σε κάθε προσπάθεια προόδου , αρχίζει να βυθίζεται στην Αφύπνιση του Εαυτού .
Το μυστήριο , όχι μόνο των αοράτων ακτινών του , αλλά και όλης της Δημιουργίας , είναι αμυδρό και απαλό για να τονίζει , την αμυδρότητα του , το κρυμμένο μυστήριο που σε αυτό υπάρχει μυστικό , το οποίο είναι διακριτικό λόγο του αμυδρού φωτός . Συμπερασματικά είναι ΑΟΡΑΤΟ και ΑΕΝΑΟΣ εκείνη η Πηγή , η Φωτεινή και μοναδική εκείνη Πηγή της Δημιουργίας = Γένεση, την Συντήρηση την Αναζωογόνηση την Λειτουργία και τον Θάνατο των ορατών δημιουργημάτων.
Χάος το παθητικό [σκοτάδι] , ότι δημιουργήθηκαν όλα με την εξέλιξη , αλλά δεν καθορίζεται σαφώς την πρωταρχική ουσία , από την οποία δημιουργήθηκαν οι πρώτες μορφές της ύλης . Το πρωταρχικό χάος την ανυπαρξία προ της γεννήσεως την Αμάθεια για την αποδοχή των γνώσεων .
Για τον λόγο αυτό ο υποψήφιος αποσυμβολίζει τας ανεκδήλωτους λανθάνουσας δυνάμεις της ουσίας του , όπως εκδηλώσει και αναπτύξει αυτές και σχηματίσει διανοητική περιεχόμενου και συνείδηση των καθηκόντων του , όπως με την σειρά των όντων και πραγμάτων της φύσεως και των σχέσεων του προς τον Μ..Α..Τ..Σ.. τον πλησίον και τον εαυτόν.
Ο Σκοτεινός Θάλαμος συμβολίζει το Χάος από το οποίο προήλθε η Τάξεις ΟΡΝΤΟ ΑΜΠ ΚΑΟ , Η Κλεψύδρα τον χρόνο και τον Πετεινό το νόμο της γονιμότατος από οπού προήλθε το ΜΟΡΦΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΤΗΣ ΦΥΣΕΩΣ , ο δόκιμος συμβολίζει το Ανεκδήλωτο είναι .
Η Κλεψύδρα ο νόμος της κινήσεως , ο χρόνος παρέρχεται , τα πάντα αλλάζουν , από το αμύητο σκότος και έρεβος προς το Μυητικό Φώς.
Η καρτερία αναφέρεται στην κλεψύδρα σύμβολο της κεντρικής ενέργειας του ατόμου και του χρόνου , μας προδιαθέτει ψυχική ενεργητικότητα ισχύ , εμμονή και εγκαρτέρηση για την σκοτεινή πάλη κατά των σκοτεινών μας ατελειών .
Ως σύμβολο ο πετεινός , θα το ερμήνευα ,την εγρήγορση , τις σκέψεις μας γόνιμες , την άγρυπνη επιμέλεια σε κάθε θέμα , το λάλημα του , μας υπενθυμίζει , την αφύπνιση μας από τον λήθαργο της ύλης .
Ο σπουδαιότερος συμβολισμός του πετεινού είναι ο Παγκόσμιος νόμος της αυξήσεως και της αναπαραγωγής των πάντων και της επαγρυπνήσεως επί πάντων , και φυσικά προστίθεται η κλεψύδρα για τον συνδυασμό αυτό , δημιουργείται η αναπαραγωγή του Σύμπαντος , και συντελείτε η επί του παντός επαγρύπνησης [δίχως αυτήν είναι αδύνατο ή ύπαρξης και η λειτουργία του Παντός] με αυτόν τον τρόπο διατηρείται η Αρμονία και η Τάξις πάνω σ’όλα τα δημιουργήματα .
Για αυτό τον λόγο , ο υποψήφιος συμβολίζει ‘‘Το Ανεκδήλωτο Είναι’’ .
Η ΝΕΚΡΟΚΕΦΑΛΗ: Με το μυστηριώδη φώς , το φώς του Λόγου την ανθρώπινη ματαιοδοξία , μπορεί να ισχυριστεί κανείς την πορεία του ανθρώπου την προέλευση την αφετηρία και την κατάληξη της ύλης .
Είναι η ωμή αλήθεια , χωρίς κανένα πέπλο φαντασίας σκέπτεται το αναγκαίο τέλος των πραγμάτων το εύθραυστο της ανθρώπινης ζωής και την ματαιότητα των εγκοσμίων, την αποβολή κάθε βέβηλου γνώσεως την νέκρωση των παθών, το αναγκαίο τέλος όλων.
Ο θάνατος για τον υποψήφιο , για τον μυημένο δια του θανάτου η εξέλιξη της ουσίας υπό την νέα μορφή , δηλαδή την νέα ζωή .
Ήθελα να προσθέσω , εδώ μια παλαιά αλχημιστική επιγραφή ‘‘V.I.T.R.I.O.L Visita Interiora Terrae Rectificando Iuveniew Occultum Lapidem’’[Βίζιτα Ιντρεριόρα Τέρα Ρεκτιφικαντο Ινβενιες Οκουλτουμ Λάπιντεμ] ‘‘Επισκεφθείτε το εσωτερικό της γής και δια καθαρμών θα εύρης την κεκρυμμένη φιλοσοφικήν λίθον’’.
Ο Περίφημος αυτός Φιλοσοφικός λίθος ,με τον οποίο τα αγενή μέταλλα μπορούν να μεταβληθούν σε ευγενή και επομένως να παραχθεί από το μόλυβδο χρυσός ,
[να μεταβληθεί ο ανεξέλεγκτος άνθρωπος σε εξελιγμένο] ερμηνεύει τον εσώτερο άνθρωπο, το βαθύτερο ΕΓΩ .
Πρίν όμως ήταν η PRIMA MATERIA η Πρωταρχική Ύλη η οποία με την σμίλη του εργάτη λαξεύσεως , με τους καθαρμούς και των δυϊλισμών που υπέστη , κατά την περίοδο εντός της γής παραμονής , με την αυτογνωσία και με την αυταπάρνηση σχηματίσθηκε σε κυβικό λίθο , αυτή την προεργασία επιδιώκει η παραμονή στον Σκοτεινό θάλαμο. Να αποβάλη τον παλαιό Είναι του για να αναγεννηθεί ως δόκιμος.
ΔΙΑΣΚΕΠΤΗΡΙΟ: είναι ο Διανοητικός θάλαμος , σταθμίζει την διάνοια και ερευνά διαφοροτρόπως.
Η ενεργητική διάνοια διαπλάθει την Αλήθεια και την μετατρέπει σε δύναμη .
Η πρώτη του αντίδραση η έκπληξη έχει ξεπεραστεί , είναι έτοιμός να συμπλήρωση την Πνευματική Διαθήκη του ,προσδιορίζοντας τα βασικά ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν την ίδια προέλευση τον ίδιο προορισμό , τα αυτά δικαιώματα και τις υποχρεώσεις .
Εκτός από τους αναλλοίωτους νόμους της Φύσεως , της υπάρξεως του Μ..Α..Τ..Σ.. και της Αθανασίας της Ψυχής υπάρχουν τα ιδανικά του Ελεύθερου ανθρώπου η Αδελφότητα, η Ισότητα η Ελευθερία , που παράγουν την Δικαιοσύνη .
Κοινωνική νόμοι , θέτουν τον άνθρωπο αντιμέτωπο προς τις ηθικές αρχές , και ηθικοί νόμοι θέτοντας αυτόν αντιμέτωπο προς τους νόμους της φύσεως.
Η ύπαρξη του Μ..Α..Τ..Σ.. και την Αθανασία της ψυχής, δεν είναι θέμα φιλοσοφικό ή επιστημονικό ,αλλά ζήτημα εσωτερικής ενοράσεως, και θείου φωτισμού .
Ο τεκτονισμός δεν αποδέχεται τον διαρκεί θάνατο του ανθρώπου , αλλά δια του θανάτου , δηλαδή της αποβολής των παθών και προς τις γήινες τάσεις , την αναγέννηση και την είσοδο εις μια ανώτερη ζωή . Αυτή η σταδιακή πορεία του ερευνητή και η προσπάθεια του να καλύψη το χάσμα μεταξύ της συνταυτίσεως , του Μ..Α..Τ..Σ.. .
Ο τεκτονισμός δεν δογματίζει , προσπαθεί όμως να αναπτύξει την διανοητική αυτενέργεια των μελλών του , με Θεολογικά με την Φιλοσοφία και με τις Ηθικές αρχές , έτσι ώστε να καλλιεργήσει και να εξυψώσει το πνεύμα .
Τα όρια μεταξύ φιλοσοφικού και θρησκευτικού μυστικισμού δεν είναι πάντα ευδιάκριτα , διότι από τους μυστικούς φιλοσόφους οι πολλοί θέτουν την ομοίωση προς τον Μ..Α..Τ..Σ.. . Και για πρώτο παρασκευαστικό στάδιο της αναδόχου της ψυχής μέχρι τον Μ..Α..Τ..Σ.. , δέχονται την άσκηση ή κάθαρση της ψυχής .
Ο Θρησκευτικός μυστικισμός κατά την άποψη μου , ερμηνεύεται .
--- Ως μία ισχυρή τάση προς την λατρεία του Θεού , διαφέρει του καθαρός φιλοσοφικού μυστικισμού , διότι ο τόνος είναι εκδηλότερος θρησκευτικός , η ιδέα του Θεού αποτελεί το κύριο θέμα με την προσευχή την λατρεία την Θεία Χάρις , θεωρούνται απαραίτητος προς αγιασμό και ενώ στον φιλοσοφικό μυστικισμό αι θρησκευτικές αυτές λειτουργίες της ανθρώπινης ψυχής δεν λαμβάνονται υπόψη .
--------Ειδικά δε στον τεκτονισμό .-------- Ο οποίος δέχεται την ασφαλέστερη την Γνώσι του Δημιουργού , την ερμηνεύει με την συνταύτιση , δεν θέλει την θεολογική έρευνα , την εκκλησία δεν υποκαθιστά την θρησκεία αλλά αναζωογονεί τον θρησκευτικό βίο .
Η τεκτονική μεθοδολογία αναζητά την Αλήθεια , δεν έχει ανάγκη επιχειρημάτων δεν έχει ανάγκη επιχειρημάτων για να στηρίξει την μεθοδολογία της, γιατί είναι μόνη της ικανή και ισχυρή να επιβάλλει τα δικαιώματα της , αποκαλύπτοντας εις τους μυημένους όπως την αποδεχθούν .
Η μέθοδος αυτή στηρίζεται στην κατανόηση των μεγάλων αληθειών της Φύσεως. Και είναι απαραίτητη η διανοητική αυτενέργεια του κάθε ‘‘Εγώ’’ και αυτός είναι ο λόγος που ο τεκτονισμός δεν δογματίζετε . Αν και περιλαμβάνει ορισμένα συστήματα τα οποία περιέχουν ή καταλήγουν σε ορισμένες αρχές και πεποιθήσεις. Διαφέρει όμως στις θεμελιακές αρχές όλων των συστημάτων φιλοσοφικών ή θρησκευτικών γι’αυτόν τον λόγο δεν θέτει κανένα όριο στην αναζήτηση της Αλήθειας .
Όσο για τα ολοκληρωτικά καθεστώτα είναι πάντα δικτατορικά , είναι μια έκφρασή σεβασμού της κακοήθειας προς την αρετή, οι συνηθισμένοι υπέρ της δημοκρατίας υποσχέσεις των δικτατόρων , αποτελούν είδος αυτής της υποκρισίας.
Την ηθική αυτή πρέπει να την έχει πιστεύει ο υποψήφιος , αν δεν συγκεντρώνει την ηθική αυτή , δεν είναι ελεύθερος , δεν έχει την απαιτούμενη έφεση για την πνευματική του ανέλιξη , δεν έχει κανένα σοβαρό προορισμό , και τότε το πλήρωμα της στοάς θα ομολογήσουν μετά του Αποστόλου Λουκά ‘‘ίνα βλέποντες μη βλέπουσι και ακούοντες μη συνιώσιν’’ .
Εδώ έχουμε τα τρία αλχημιστικά στοιχειά Άλας- Θείο [Θειάφι] και Νερό
Το ΘΕΙΟ το ΘΕΙΑΦΗ: είναι αμέταλλο και εύφλεκτο η πνευματική δύναμη αντιστοιχεί την ενέργεια που εκπέμπει κάθε ζωντανό όν.[ Δρα τελείως αντίθετα προς τον υδράργυρο αυτός δρά με την βοήθεια εξωτερικών επιδράσεων, αυτά τα δύο στοιχεία το Θείο και ο Υδράργυρος ισορροπούν με την μορφή του άλας , κρυσταλλικό στοιχείο , την ατομικότητα μας .
Το ΆΛΑΣ: αποσυνθέσεως της μορφής στο Τεκτονικό Συμπόσιο καλείται και λευκή άμμος και αποσυμβολίζεται η κατεργασία της Φύσεως από το νερό .
Σεβ.. Αδ.. μου , το κοινό σε όλους μας άλας , κρύβει , πάντα στην Αλχημεία δύο είδη . Το θαλάσσιο [sel alcali] στο οποίο οι αλχημιστές του δίδουν τον συμβολισμό του οστράκου το ονομάζουν ‘‘ανθύλλιον’’ και ‘‘άνθιον’’ , προέρχεται από την θάλασσα και την άλμη. Το δε ορυκτό άλας[sel amer] που συμβολίζει το μυστήριο , που επιδρούν και τα δύο στην Σελήνη , στο Διασκεπτήριο συμβολίζει την διάνοια , την ηθική και την φιλοσοφική ουσία της προσωπικότητας.
Ο ΆΡΤΟΣ: ο άρτος πρέπει να κοπεί , πρίν χρησιμοποιηθεί για τροφή , οι καρποί του ελαιόδεντρου δεν μας δίνουν λάδι , αν δεν τις συνθλίψουμε . Πολλοί οδηγούνται μέσα από εμπόδια στην ευτυχία Καθώς το κακό υποχωρεί – προβάλλει το καλό . Τέλος σε μεγάλο βαθμό , το κακό είναι μόνο φαινομενικό . Αυτό το οποίο βλάπτει για τον έναν , είναι ευλογία για τον άλλον . Και για το δίκαιο το ίδιο το κακό μπορεί να μεταστραφεί σε αγαθό .
Συμβολίζει την ανεξέλικτο ουσία της φύσεως η οποία καλύπτεται μέσα σ’αυτή σε λανθασμένη δύναμη, ας θυμηθούμε ότι στο Τεκτονικό Συμπόσιο ο άρτος καλείται Ακατέργαστος λίθος.
Το ΝΕΡΟ είναι η πρώτη αρχή του καλού , η προσωποποίησης του πρώτου αιτίου των κόσμων , η πρωταρχική ουσία που ενεργοποιείται με το άλας και το θείο [θειάφι] είναι δηλαδή η συνεχείς ουσία της ενεργείας και για αυτόν τον λόγο το νερό στο Τεκτονικό συμπόσιο καλείται πυρίτις.
Ο Άρτος και το Νερό , είναι η κρυμμένη δύναμη , εκείνη που με το χρόνο αναδεικνύει το στάχυ ή τον καρπό , με την βοήθεια του νερού είναι η ανεξάντλητη πηγή της ζωής. Αυτή η δύναμη έχει κάθε άνθρωπος , και πρέπει να εμφανισθεί ως νέα ύπαρξη , μόλις εξέλθη από το Διασκεπτήριο . Συμβολίζει την λιτότητα , και να αποφεύγει το περιττό .
Ο ΥΔΡΑΡΓΥΡΟΣ: δρα τελείως αντίθετα προς τον υδράργυρο αυτός δρά με την βοήθεια εξωτερικών επιδράσεων, αυτά τα δύο στοιχεία το Θείο και ο Υδράργυρος ισορροπούν με την μορφή του άλας , κρυσταλλικό στοιχείο , την ατομικότητα μας .
Ο ΘΑΛΑΜΟΣ ΤΩΝ ΣΚΕΨΕΩΝ: ο πνευματικός πλέων υποψήφιος , τώρα έχει ξεκαθαρίσει τις σκέψεις του , έχει γίνη άνθρωπος της σκέψεως , το να γίνει στοχαστής , είναι ένα θέμα που αφορά κυρίως τον ίδιο.
Το ΚΕΡΙ:Η αρχή του εσωτερικού φωτισμού , όχι του υλικού φωτισμού αλλά του ηθικού φωτισμού , το φώς της γνώσεως , οδεύοντας προς την πηγή του Άκτιστου φωτός.
Θα το αποσυμβολίζαμε ως , κερί-φυτίλι-φλόγα ,δηλαδή την τριαδικότητα που αποτελεί το σύνολο της θεότητας Πνεύμα -Σοφία [Φλόγα, φώς] , Πατήρ –Ισχύς [Φυτίλι] ,
Υιός- Κάλλος [ Κερί] .
Το κάθε κερί θα λάβει την απαιτούμενη φώτιση , ώστε να φωτισθούν οι αισθήσεις μας , για να δούμε , τα Ρητά του θαλάμου των σκέψεων . Βοηθούν τον υποψήφιο να γνωρίσει τον σκοπό του να σκεφθεί εάν είναι κατάλληλος να συνέχιση , χωρίς την ιδιοτέλεια και τα ποταπά συμφέροντα.
Ο Τέλειος ερευνητής , ο οποίος με άοκνο πνευματική εργασία μέσα στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής και του σύμπαντος του μικρόκοσμου και του μακρόκοσμου αποτελούν μια υπερβατική χώρα , γεμάτη μυστήρια και υποβλητικότητα , πλουσιότερα δε του υλικού κόσμου , εκπέμπει ‘‘εντυπώσεις του σύμπαντος’’ με το βαθυστόχαστο ‘‘Γνώθι σ’αυτόν’’ .
Γνώθι σ’αυτόν , όχι όμως υπό την έννοια ηθικής και μόνο , αλλά της μυστηριακής έννοιας , Γνώθι σ’αυτόν και θα γνωρίσεις το Σύμπαν , μελέτησε τον εαυτό σου , σε όλες τις κρυμμένες πτυχές .
Η απόδειξη του γεγονός είναι η σημασία των αναρίθμητων συμβόλων του. Καθένα από αυτά τα σύμβολα είναι μία ενσαρκωμένη ιδέα και συνδυάζει τη σύλληψη του Θεϊκού Αοράτου το γήινο και το αόρατου.
Τι να το κάνεις , όταν κυριεύεις αξιώματα , αναρριχάσαι σε περίβλεπτες θέσεις και εξουσιάζεσαι από κατώτερες επιθυμίες ......
- Νικάς τους αδελφούς σου και νικιέσαι από τον εαυτό σου!! .
Θριαμβεύεις στο υλικό πεδίο και γίνεσαι καταγέλαστος στον πνευματικό κόσμο , της αδελφικής αξιοπρέπειας , της ηθικής σου ακεραιότητας. Δούλοι των παθών τους γελοιοποιήθηκαν από αυτά τα ίδια , για απώτερο σκοπό την κοινωνική καταξίωση τους .
Πρέπει ο ερευνητής τέκτων να αισθανθεί την ζωή του Σύμπαντος για να μπορέσει να συλλάβει την αντίληψη , ότι είναι πολίτης του σύμπαντος και όχι πολίτης μίας πολιτείας ορισμένης ή μέλος μίας οικογένειας ,με την αντίληψη αυτή της εννοίας , ως ενεργό μέλος , έχει περιορισμένο το πνεύμα ,του οποίου ο ορίζων των αντιλήψεων δεν επεκτείνεται πέρα του ‘‘Εγώ’’ του , ή το πολύ πέρα της οικογένειας του , είναι Εγωιστικό .
Η Εγωκεντρική όμως αντίληψη είναι εναντία προς την θεμελιώδη Ηθική του Τεκτονισμού .
Ο εγωιστής δεν μπορεί να αναγνωριστεί ως Τέκτων και αν ακόμη τυπικά έχει μυηθεί , ο αναγνωρισμένος τέκτων , είναι ηθικός ενάρετος και κεκαθαρμένος και προσπαθεί με την ‘‘Αυτογνωσία’’ να τελειοποιηθεί , με αυτόν τον τρόπο να πραγματοποιήσει το Μέγα έργο του Τέκτονος
Η εξισορροπούσα δύναμη εκφράζει και με τον νόμο που αναγκάζει την κάθε μορφή , να εμφανίζεται με αυτοτέλεια απέναντι των άλλων μορφών , με συνέπεια την εξέλιξη των ουσιών της Φύσης και την εκπλήρωση του σκοπού της . Ο νόμος αυτός έχει χαρακτήρα κεντρομόλο και συντελεί στη διατήρηση της Τάξεις και της Αρμονίας , γι’αυτό θεωρείται και σαν νόμος της Ισορροπίας .
Δεν αναρωτήθηκε κάν αν ή με ποιο τρόπο τα πάθη και οι επιθυμίες συνδέονται με αυτό το άυλο και μόνιμο – με τη ζωή ή όπως αλλιώς θέλει κάποιος να το ονομάσει . Αλλά τα ερωτήματα αυτά , πως δεν προβλήθηκαν ικανοποιητικά στις παλαιότερες προτροπές για αρετή , δεν ήταν δυνατό να απασχολήσουν τον υποψήφιο , για δύο λόγους .
Α΄- επειδή συλλαμβάνει το αγαθό την αντίληψη ότι τα πάντα διέπονται από ένα σκοπό , από τον Μ..Α..Τ..Σ.. .
Β΄- επειδή ξεκινά από τον καινούριο προβληματισμό της εκλογής , που επιβάλλει την έντονη αντίθεση ανάμεσα στο καλό και στο κακό
Θα ήθελε να αρνηθεί τη βαθιά αλήθεια , των συμβόλων και των αλληγοριών του θαλάμου . Αν βέβαια , η πορεία αυτή αποτελεί τη μοναδική δυνατότητα για την συζήτηση του προβλήματος της αρετής , είναι άλλο ερώτημα – ένα ερώτημα πάντως που επιτρέπεται να τεθεί χωρίς να δημιουργηθεί η υποψία ότι κάποιος υποστηρίζει την ύλη σε βάρος του πνεύματος .
Τι θα ζητηθεί , για την εισδοχή , να είναι ελεύθερος και χρηστοήθης
Πώς ως ελεύθερος , παραδέχεται ότι μπορεί κανείς να είναι νομίμως δούλος . Να μην είναι δούλος των παθών των προλήψεων της παιδικής ηλικίας ή της ανατροφής του . Και πρέπει μόνος με την δική του βούληση να εισέλθει .
Ο Δοκιμαστής πνευματικά συμβολίζει τον Φυσικό Νόμο ο οποίος στην ασυνείδητη ζωή δρά ως ένστικτο.
Πώς όμως θα εξέλθει από τον σκοτεινό θάλαμο , και πως θα φθάσει στο Φώς , διασχίζοντας ένα διάδρομο λαβύρινθο που τον οδηγεί ο Δοκ.. προς την πύλη της Στοάς , το κατώφλι ως είσοδος επικοινωνίας σε μία νέα ζωή , επικοινωνίας των δύο κόσμων .
Απόλυτα ελεύθερη πράξη δεν μπορεί να ύπαρξη , διότι δεν είναι ποτέ αρχή , πάντα είναι δεμένη σε μία αλυσίδα ποικίλων προηγουμένων , που δεν ελέγχονται από τον πράττοντας . Αυτός για να είναι , όσο το δυνατό , ελεύθερος , πρέπει να αγωνιστή να μειώσει το βάρος αυτών των προηγούμενων. Η Επίγνωση του Χρέους.
Για να αρχίση η επίμονος μυστικιστική εργασία πρέπει να γίνη η κάθαρση της ψυχής . –Αρνητική πορεία ., και η δεύτερη της τελείας πνευματικής ζωής .
---Πως όμως θα κάθαρθη η ψυχή......
Εδώ στον θάλαμο της ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ , πρέπει να νεκρωθούν ορισμένα συναισθήματα της χαράς , της λύπης του φόβου και της ελπίδας.
Δεν πρέπει ποτέ να επιδιώκουμε την ικανοποίηση τους . Η αρνητική αυτή πορεία από στερήσεις και κακουχίες θα εκριζώσουν από την ψυχή κάθε γήινο πόθο , μέχρι που θα καθυποτάξει τα πάθη την ταραχή της σάρκας .
Αυτή η θυσία θα χρίση τον υποψήφιο , τέκτων.
Η διαμονή στο θάλαμο , οδηγεί κάθε εγκόσμια επιθυμία σε θάνατο.
Από την άβυσσο ερχόμαστε και στην άβυσσο καταλήγουμε , το μεταξύ χρονικό διάστημα καλείται Ζωή .
Εκείνη την στιγμή ο υποψήφιος , συλλογίζεται :
Μια ζωή που καλούμεθα να την ζήσουμε γεμάτη υποχρεώσεις και ελάχιστα δικαιώματα , γεμάτη στεναχώριες και λίγες χαρές οι οποίες δεν τελειώνουν πουθενά , σαν την απεραντοσύνη του κόσμου .
Προχωράς μονάχος μπλεγμένος μέσα στις αναμνήσεις του παρελθόντος και στις απαιτήσεις του σήμερα .
Και είναι η πορεία μας αξιολύπητη…… δεν είναι σύνθεση στην σκέψη κάποιου συγγραφέα ή θέμα στο τέλος κάποιου ζωγράφου ή μαγεία στους στίχους κάποιου ποιητή , είναι ώμός και κρύος και τρομακτικός σαν την ταφόπετρα η οποία κλείνει το τοπίο της ζωής.
Βαδίζεις μόνος σ’αυτήν την ατραπό , ενώ νοιώθεις γύρω σου να σε περικυκλώνουν παγίδες , ξεπροβάλλουν εμπόδια , ακούς τα όπλα και τις ιαχές από τον απόηχο κάποιας μάχης , η οποία ποτέ δεν λείπει από το προσκήνιο , ρίγας , στην αιματοχυσία η οποία απλώνεται στην ανθρωπότητα μπρός στην αδικία του αδύνατου είτε χήρα είτε ορφανό είτε φτωχός είναι .
Κι ’αναρωτιέσαι ; Τι πρέπει να πράξεις .
Με τα κλειστά μάτια σου για να μη βλέπεις και ακούς τον εαυτό σου να σου ψιθυρίζει ότι είναι έτοιμος να βοηθήσει και να προσφέρει .
Απλώνεις τα χέρια σου για να βρεις άλλα χέρια κι’εκείνα πέφτουν ξερά , για να σε θυμίσουν πόσο μοναχός βαδίζεις στην ζωή .
Δεν κάνεις τίποτα άλλο παρά στέκεις σ’αυτή την ατραπό , μια φιγούρα λυπημένη η οποία άπλωνε , τα χέρια γυρεύοντας αγάπη ειρήνη και Φώς …. .
Πολύ Φώς για να καταπνίξει το σκοτάδι της αμάθειας , του μίσους της ματαιοδοξίας . Και ξαφνικά αυτά τα χέρια συναντάνε άλλα δύο στιβαρά χέρια τα οποία δίνουν δύναμη και θάρρος , καταλαβαίνει ότι δεν είναι μόνος .
Μπορεί κανείς να καταλάβει τι σημαίνει αυτό το σμίξιμο των δύο χεριών , εκείνο του Δοκιμαστή και το άλλο του δόκιμου ;
Σημαίνει ,προχώρα τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο αρκεί να το επιθυμείς να αγωνισθείς για ν ’προσεγγίσεις το τέλειο ,
ο αδιάκοπος αγώνας θέλει κουράγιο μην δειλιάσεις .
Η διαταγή του Σεβάσμιου προς τον Δοκ..–
‘‘όπως σε επαναφέρει σώο και υγιή’’ .
Αδ.. Σεβ.. μπορεί κανείς να ερμηνεύσει τι συμβολίζουν αυτά τα δύο χέρια , όταν στο σκοτάδι της άγνοιας και στην μυστηριακή σιωπή .
Είχα την αίσθηση ότι ήμουν μόνος , αλλά τώρα αισθανθούμε την παρουσία χιλιάδων γύρω μου ακόμα κι’αν δεν τους βλέπω , φοβόμουν την μαγεία του αγνώστου μονοπατιού , τώρα είμαι αποφασισμένος να το διαβώ για να ζήσω την μαγεία .
Αισθάνθηκα το αίμα της μάχης στα διάφορα πεδία , τώρα αισθάνομαι τον εαυτό μου ανάμεσά σε συνοδοιπόρους οι οποίοι αγωνίζονται να σταματήσουν τις μάχες , ως κήρυκες της ειρήνης .
Στέκομαι εκστατικός ακούγοντας παραινέσεις με βαθύ περιεχόμενο προσπαθώντας μέσα απ’αυτά τα λόγια ν ’αγγίξω το αύριο του κόσμου .
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ – ΚΑΘΗΚΟΝ- ΑΡΕΤΗ –ΕΛΑΤΤΩΜΑ .
Η ερμηνεία των , μέσα στην σιωπή της αίθουσάς ξεπερνά τον στενό ορίζοντα της Στοάς και συνταυτίζεται με την ανθρωπότητα με το σύμπαν .
Και κάπου ψηλά σφραγίζει την αρμονία και οδηγεί στο άπλετο Φώς της Αλήθειας .
Αν δεν καταλάβεις τίποτα εδώ , δε θα είσαι σε θέση να συνεχίσεις την αναζήτηση .
Θα είσαι ‘‘ τυφλός ’’ , έστω κι’αν βρίσκεσαι στο μέσον του Φωτός !!! .
Ακύλας Μιχαηλίδης

Χανιά 12 Αυγούστου 2011

Συλληπητηρια

Ένα αγαπημένο μου πρόσωπο μου είπε ότι όταν χάνονται και οι δυο γονείς μας, τελειώνει μια ολόκληρη εποχή. Νομίζω πως είχε δίκιο.

Στους γονείς μας οφείλουμε το παρελθόν και το πως αντιμετωπίζουμε το μέλλον μας.

Όταν αυτοί φύγουν ταυτόχρονα λύνεται και ένας δεσμός που μας έδενε με το πριν μας.

Δεν έχουμε πια την δυνατότητα να αναζητήσουμε στις μνήμες τους γεγονότα από τα παιδικά μας χρόνια, ούτε μπορούμε να ξαναζήσουμε εμπειρίες μέσα από τις διηγήσεις τους.

Ακόμη και τα λάθη τους παραγράφονται. Δεν έχουμε το δικαίωμα να δικαιολογήσουμε δικά μας ελαττώματα με την δική τους επίδραση στο χαρακτήρα μας. Ξεχνάμε τα δυσάρεστα και αναπολούμε τις όμορφες στιγμές. Πονάμε αλλά και μαθαίνουμε να αντιμετωπίζουμε τον πόνο με ρεαλισμό.

Πριν λίγες μέρες έχασα και τον πατέρα μου. Δεν ήμασταν κοντά γιατί λείπω από τον τόπο που γεννήθηκα εδώ και δεκαετίες.

Όμως η απώλειά του με επηρέασε, ίσως ακόμη περισσότερο από όσο η ζωή μου μαζί του.

Υποθέτω ότι είναι φυσιολογικό να σκέφτεται κανείς τι οφείλει στο γονιό του, την στιγμή που συνειδητοποιεί πως τον έχασε.

Εγώ στον Στέργιο οφείλω μάλλον πολλά.

Από το δημοτικό περνούσα τις Κυριακές μου στην βιοτεχνία που με κόπο έστησε, κόβοντας λαμαρίνες και βάζοντας προϊόντα σε μπλέ σακουλάκια και άσπρα κουτιά.

Θύμωνα τότε αλλά τώρα ξέρω πόσο καλό μου έκανε.

Ακόμη περισσότερο καλό μου έκανε το ότι κρατούσα το μαγαζί τα πρωινά ή τα απογεύματα, ανάλογα με τις ώρες που χαμε μάθημα στο γυμνάσιο ώστε να μπορεί να γυρίζει όλη την Ελλάδα κάνοντας χονδρεμπόριο με το φορτηγό του.

Θυμάμαι ακόμη και σήμερα την πρώτη μου δουλειά πρωτοετής, ένιωθα έμπειρος και ας μην είχα δουλέψει ποτέ για άλλους. Δεν είχα ταχυπαλμία στην πρώτη μου συνέντευξη και με θράσος δήλωσα στον μετέπειτα διευθυντή μου πως σε 5 χρόνια αν μείνω εκεί θα έχω την θέση του.

Του οφείλω την αγάπη μου για την οδήγηση. Από μπόμπιρα, όταν ακόμη δεν φτάνανε τα πόδια μου στα πεντάλ, με έβαζε την θέση του οδηγού, έστριβα το τιμόνι, άλλαζα ταχύτητες και ένιωθα γίγαντας όταν κουμάνταρα το τεράστιο opel record με τον πειραγμένο κινητήρα. Αργότερα από τα 12, μας έπαιρνε με τον αδερφό μου και σε μια αλάνα για ώρες μας μάθαινε να οδηγούμε, μας έβαζε εμπόδια, μας ανάγκαζε σε περίπλοκους ελιγμούς μέχρι να ιδρώσουμε και να νιώσει ότι σεβόμαστε το τιμόνι και να ναι σίγουρος πως όταν θα μαστε μόνοι δεν θα κινδυνέψουμε.

Του οφείλω την αγάπη μου για τους υπολογιστές. Γιατί αν και συνήθως όταν ζητούσα κάτι μου λεγε όχι, όταν στην έκθεση της Θεσσαλονίκης μαγεύτηκα από τον spectrum -με τις γομολάστιχες αντί πληκτρολογίου-, μου δωσε την δυνατότητα μερικές μέρες μετά, να τον κρατάω στο χέρι μου και να ξεκινήσει η ομορφότερη εφηβεία που μπορώ να ευχηθώ για άλλον άνθρωπο.

Αυτή ήταν η περίοδος της ζωής μου που διαμόρφωσε τον τρόπο που σκέφτομαι μέχρι και σήμερα.

Μα πιο πολύ από όλα του οφείλω ο γεγονός πως δεν πιστεύω στο αδύνατο.

Ο πατέρας μου ήταν απόδειξη πως όλα μπορούν να συμβούν.

Μεγάλωσε στην πιο φτωχή γειτονιά της πόλης του, χωρίς μητέρα και με πατέρα μάλλον αλκοολικό. Δεν τέλειωσε ούτε το δημοτικό γιατί έπρεπε να κάνει ένα σωρό δουλειές ώστε να στηρίξει οικονομικά την οικογένειά του.

Παρόλα αυτά, κατάφερε και έμαθε ορθογραφία λύνοντας σταυρόλεξα και γέμισε το σπίτι με βιβλία για να καλύψει τα κενά του σχολείου που δεν πήγε. Βιβλία που ηταν η πρώτη μου παρέα και η τελευταία μου καταφυγή.

Κατάφερε από οικοδόμος να γίνει εργολάβος, να ανοίξει δική του επιχείρηση, να γίνει έμπορος, να συνεταιριστεί, να αντέξει την αποτυχία του συνεταιρισμού, να πάρει ρίσκα και να μεγαλώσει ξανά και ξανά τις δραστηριότητες του.

Κατάφερε στα 35 του να χει 2 πατέντες δικές του, να φτιάξει μια μικρή βιοτεχνία και τα προιόντα του να τα πουλάει σε όλη την Ελλάδα.

Κατάφερε να παλέψει με τα τεράστια επιτόκια δανεισμού εκείνης της εποχής, με το κράτος που μισούσε την επιχειρηματικότητα και ειδικά όσους ασχολούνται με την παραγωγή. Πολέμησε, κέρδισε μάχες και έχασε κάποιες.

Και μπορεί να μην έγινε εκατομμυριούχος αλλά μπόρεσε να τελειώσει την ζωή του έχοντας περισσότερα από όσα βρήκε όταν γεννήθηκε και κυρίως μπόρεσε να βοηθήσει ανθρώπους και να θεωρείται πως η ύπαρξή του είχε θετικό αντίκτυπο στην κοινωνία που έζησε.

Δεν είναι μνημόσυνο το κείμενο, είναι μια σελίδα από ένα ημερολόγιο που δεν γράφτηκε ποτέ. Και ταυτόχρονα είναι μια δέσμευση πως, όσα έμαθα από αυτόν, πριν τελειώσω την δική μου ζωή θα τα χρησιμοποιήσω με τις μικρές μου δυνάμεις και εγώ για να βελτιώσω την ζωή των άλλων.

Ο θάνατος είναι διδακτικός, μας θυμίζει πως στην ζωή, αυτό που αξίζει δεν είναι τα χρήματα που θα βγάλουμε αλλά οι ζωές που αλλάξουμε.

ΤΟ ΚΟΣΜΗΜΑ ΤΟΥ ΣΟΦ.:

Φίλτατε Αδ\Σοφώτ\,

Κατ’αρχήν θέλω νά σάς ευχαριστήσω διά τήν ευκαιρία πού μού δώσατε νά μεταφέρω μέσω υμών, κάποιες σκέψεις επί τού επιχρύσου Επτακτίνου Αστέρος, κοσμήματος τού Σοφωτάτου Διδασκάλου.
Στήν εργασία αυτή, προερχόμενη από τό Τυπικόν, μέσα από τό Τυπικόν ,διά το Τυπικόν, καί νά διαρκεσει 20’-25’ περίπου, συμπυκνώθηκε τό περιεχόμενό της αρκετά, διότι σκοπός είναι να δοθεί η ευκαιρία εις τους Ιππ\Ροδ\\ νά εμβαθύνουν περισσότερον εις το θέμα, εάν τό επιθυμούν αφ’ενός, καί πρός οικονομίαν χρόνου αφ’ετέρου.

Αδ\ Ιππ\Ροδ\\
O Επτάκτινος Aστέρας αυτός οπου γενικότερα, αναφέρεται καί ως «Ακτινοβόλος» Πεντάκτινος, όπως τόν συναντήσαμε καί σέ αλλους βαθμούς, αλλοτε τοποθετημένον εις την Δύσιν, αλλοτε λάμποντα εις τήν Ανατολήν, αλλοτε ως «Αστέρα Οδηγόν» καί εις τόν 18ο ως εμφάνιση «Νέου Νόμου», εδώ όμως θά μάς απασχόληση ως Επτάκτινος καί ειδικότερα, ως τό Κόσμημα τού πρώτου τή Τάξει τής ομηγύρεως τών Ροδ\\ εις τόν 18ου Βαθμόν , αδ\Σοφωτάτου, θέσις πού προσδίδει εις τό σύμβολον αυτό, βαθυτάτην μυστηριακήν υπόστασιν, όπως θα ιδούμε παρακάτω.
Από αυτά τά ολίγα λοιπόν, συμπεραίνουμε ότι ο Τεκτονισμός προσδίδωντάς του τόση μεγάλη σημασία, υποδεικνύει πρός τούς αδ\ Ιππ\Ροδ\\ νά αρθούν σέ υψηλά πνευματικά πεδία Γνώσεως καί γενόμενοι συγχρόνως, «ταπεινότεροι» όλων, δυνηθούν να κατανοήσουν κατά τό δυνατόν, τήν σημασία αυτού τού συμβόλου.
Μέ τό σκεπτικόν αυτό, πιστεύω εις τήν συμβολήν τής προσπάθειας αυτής, υπό ολων τών Ιπποτών τού Υπερτάτου τούτου Περιστυλίου καί κυρίως τών νεοτέρων εξ΄αυτών.
Αρχικά, παρατηρούμε τά χαρακτηριστικά τού Κοσμήματος, όπως τά περιγράφει τό Τυπικόν: α) εχει σχήμα Αστέρος αυτοφωτιζόμενου υπό επτά ακτίνων, β) εχει χρώμα επίχρυσον καί, γ) φέρει το γράμμα G καθώς και τά πέριξ αυτού στοιχεία Π\ Ε \Α\ ,επάργυρα σέ διάταξη
χωριζομένη μεταξύ τους κατά 90ο. Ετσι, ο επτάκτινος Ακτινοβόλος Αστήρ προκύπτει εάν φέρομεν τάς διαγωνίους εις τό εντός κύκλου εγγεγραμμένον κανονικόν επτάγωνον. Καί διά νά μή υπάρξει παρερμηνεία τού συμβόλου «ακτινοβόλος», διευκρινίζεται ότι κάθε
«αιχμή» τού αστέρος είναι σχηματισμένη από τις ακτίνες πού εκκινούν από το κέντρο του κύκλου. Εξού καί ο αστήρ ονομάσθη εξάκτινος.
Όμως, μέ τά δεδομένα αυτά αδ\ μου, τό σύμβολον αυτό είναι πολύ δυσνόητον κάνωντας βεβαίως δύσκολη τήν προσέγγιση εις τήν εσωτερική ερμηνεία του, κάτι πού θα επιχειρήσουμε όμως εδώ κατά τό δυνατόν, νά κάνουμε.
Προηγουμένως, ανεφέρθη ότι απαιτείται η εξύψωση τού πνευματικού επιπέδου τού Τέκτονος διά τήν κατανόησιν αυτού τού συμβόλου, αλλά διά να φθάσει ο Τέκτων εις τήν εξελικτικήν αυτή κατάσταση, χρειάζεται η απόκτηση τριών αρετών, δηλαδή ,τής πρός εαυτόν ΕΙΛΙΚΡΙΝΕΙΑΣ μέ τήν εξέτασιν τών δεδομένων ανευ προλήψεων καί προκαταλήψεων, τού ΘΑΡΡΟΥΣ, διά την αποβολή αλλων παθών του καί τής ΚΑΡΤΕΡΙΑΣ ,εως ότου φθάσει η στιγμή νά αναλάμψει ο Θείος Σπινθήρ.
Μόλις συντελεσθεί αυτή η αλλαγή, ο Ιππ\Ροδ\\ διακρίνει εκ τών έσω πλέον, τόσον τήν εξωτερική οσον καί τήν εσωτερική μορφή τών πραγμάτων. Η φιλοδοξία του, κλπ, εξαφανίζωνται καί προχωρεί πρός τό Ιπποτικόν ιδεώδες, αδιαφορώντας διά τάς αντιξοότητας τών οπαδών της ύλης η τού χρήματος καθώς καί τής οργής τών Φαρισαίων πού βεβηλώνουν τόν Ναόν, παρεμποδίζωντας τήν εισοδον εις τούς επιθυμούντες νά εισέλθουν εις αυτόν.
Αντιλαμβάνεται όμως ,ότι διά να φθάσει εις αυτό το επίπεδο, πρέπει να γίνει καί εσχατος… ο «ταπεινότερος» όλων, τό τέλειον παράδειγμα τής ταπεινοφροσύνης καί αθορύβου εκτελέσεως τού καθήκοντος. Καί από αυτή τήν περιγραφήν βεβαίως, αναγνωρίζουμε τόν Τέκτονα εκείνον πού συγκεντρώνει αυτά όλα τά προσόντα καί δέν είναι αλλλος από τόν Σοφώτατον τού Υπερτάτου Περιστυλίου. Οπως θά δούμε παρακάτω, η θέσις αυτή, θα δικαιολογηθεί πλήρως από τά στοχεία πού θα παρατεθούν καί αυτή είναι η πρώτη συμβολική εννοια τού Κοσμήματος και εξ΄αυτής δε, επιβάλλεται η περαιτέρω ανάλυση τού εσωτερικού συμβολισμού του.
Ο αριθμός τών ακτίνων του, τό Επτά, εκτός τών πολλών αλλων μυστηριακών συμβολισμών του, χαρακτηρίζει καί τήν Θείαν επιρροή επί τού υλικού πεδίου καί εδώ χρειάζεται απαραιτήτως, η ερμηνεία προελεύσεως αυτού του αριθμού σύμφωνα με τά προαναφερθέντα περί τού Επτακτίνου.
Εάν εις τόν Εξάκτινον Αστέρα η τήν λεγομένη Σφραγίδα τού Σολομώντος πού αποτελείται από δύο συμπεπλεγμένα αντιστρόφως τρίγωνα, τό μέν ανω είναι τό «πνευματικόν» τό δέ κάτω τό «υλικόν», συμβολίζωντας τήν μεταξύ τής Υλης καί Πνεύματος
ισορροπίαν, προστεθεί μία ακόμη ακτίνα συμβολίζουσα τήν θυσία τού προσωπικού μας Εγώ (ταπεινοφροσύνην), μετατρέπεται ετσι ο εξάκτινος εις επτάκτινον καί τό εργον τών αδελφών Ροδ\\ συμπληρώνεται πλησιάζωντας πρός τήν Θέωσιν.
Συνεπώς, η γέννηση τού αριθμού Επτά εις τόν 18ον βαθμόν, προέρχεται από τό Εξη σύν Ενα, όσες, υπενθυμίζω, είναι και οί κρούσεις τού βαθμού. Ιδού λοιπόν καί ο λόγος διά τόν οποίον εις τό Τυπικόν δέν υπάρχει άλλος συνδυασμός προελεύσεως τού Επτά, όπως είναι π.χ. τό 3+4 η τό 5+2. Επιπλέον είναι , χαρακτηριστικόν στοιχείον τό ότι οί κρούσεις δέν είναι συνεχείς, διότι η συμβολική ερμηνεία τού αριθμού αυτού (6), τόν παρουσιάζει όχι ως αυτοτελή όπως είναι η Μονάδα, αλλά προερχόμενον εκ της συνθέσεως πού αναφέραμε. Η Εξάς λοιπόν, αποτελεί βασικό στοιχείον του Ροδοσταυρικού Εργου, τό οποίον συμπληρούται καί «ολοκληρώνεται» μέ τήν πρόσθεσιν τής Μονάδος εμφανιζομένου πλέον τού Επτά, υπό μορφήν Αστέρος.
Πρόκειται διά σημαντική στιγμή αυτή οπου ο Επτάκτινος Αστέρας λαμβάνει χρώμα χρυσούν, επίχρυσον κατά τό Τυπικόν, καί η ονομασία αυτή «επίχρυσον», σημαίνει ότι η απόχρωσις αυτή προέρχεται από συνδυασμόν κάποιων αλλων χρωμάτων τά οποία όμως είναι αόρατα. Ταυτόχρονα, εμφανίζεται καί τό ψηφίον G αργυρούν πού είναι τό χρώμα τό οποίο συμβολίζει τήν Θεότητα, ενώ τό χρυσό συμβολίζει την Ισχύ.
Η ισχύς αυτή είναι μία εξουσία τού Σοφωτάτου εις τό νά μεταδίδει δύναμιν καί εις αλλους Ιππότας, προκειμένου νά βοηθήσουν εις τήν ανεύρεσιν καί στήν συνέχεια , μεταφορά πρός τά «εξω» τής Θείας Αγάπης πού είναι τόσο αναγκαία διά τήν βοήθειαν τής εξωθεν Ανθρωπότητος. Ακόμη ,τό χρυσό χρώμα συμβολίζει καί τόν πνευματικόν χρυσόν πού πρέπει πλέον νά διασκορπίζεται αφειδώς διά την πνευματικήν αρωγή τών συνανθρώπων μας.
Καί επειδή πρόκειται περί εργου συνεχούς, ανευ τέλους, διά αυτόν τόν λόγον οί εργασίες τού Υπερτάτου Περιστ\. διακόπτωνται μόνο πρός ανάπαυσιν καί επαναλαμβάνωνται κατόπιν.
Παρατηρούμαι λοιπόν ότι όλα αυτά τά γεγονότα είναι αλληλένδητα μεταξύ τους διότι τό θάρρος αντλούμενον εκ τής ισχύος, βοηθά εις τήν κατανίκησιν τού φόβου τού θανάτου καί ετσι αποκτάται μία ψυχική δύναμη η οποία πάλι μέ τήν σειρά της, επιτρέπει να φθάσουμε μέχρι καί τής θυσίας υπέρ τού Συνόλου.
Ιδού λοιπόν η εξήγησις της αιτίας προελεύσεως αυτής τής δυνάμεως πού χειρίζεται καί μεταδίδει ο Σοφώτατος εις τούς αδ\ Ροδ\\.
Ο 18ος βαθμός είναι υπόδειγμα εσωτερισμού ανήκων στήν παράδοσιν τών Μυστηρίων, μία πνευματική οδός η οποία στοχεύει στήν ανάσχεσιν τής πτώσεως τού ανθρώπου , καί νά τόν βοηθήσει νά ανακτήσει τήν πορεία του εις τήν οδόν τού Φωτός.
Ποία αλλα όμως στοιχεία εσωτερικής Σοφίας υπάρχουν εις το Κόσμημα τού Σοφωτάτου εκτός τού G ; είναι τά αρχικά τών λέξεων ΠΙΣΤΗΣ , ΑΓΑΠΗ , ΕΛΠΙΣ , τά οποία καί αυτά είναι επάργυρα.
Τό Π, η Πίστις τών Ροδοσταυρων εις τό αμετάβλητον τού αιωνίου Νέου Νόμου πού θα φέρει τήν Σωτηρίαν τής Ανθρωπότητος. Είναι πίστις απροσπέλαστος υπό τού φόβου καί τής αμφιβολίας καί εμπιστεύεται τελείως εις τήν Θείαν Αρχήν τής αληθείας αυτού τούτου τού Νόμου. Είναι σταθερό συναίσθημα διότι βασίζεται εις την εξ΄ιδίας αντιλήψεως Γνώσιν, είναι δηλαδή συνειδητή. Αυτή η Πίστις είναι πού κάποτε θά τόν καταστήσει ικανόν εις τό νά αναφωνήσει τήν σωτηρίαν λέξιν HOSCHEAH.
Τό Ε, η Ελπίδα, εχει αμεση σχέση μέ τήν Νόησιν , διότι όταν ο Ανθρωπος σκέπτεται καί διαλογίζεται εν σιγή, καταλήγει εις τό νά ελπίζει σέ κάτι. Η πνευματική ελπίδα είναι η πεποίθησις στηριζομένη επί της γνώσεως τού Νόμου ότι δηλαδή, οι υπό της Πίστεως αναγνωριζόμενες αλήθειες, θα πραγματοποιηθούν. Ο δέ φωτισμένος Νούς τών Ιππ\Ροδ\\ αποκαλύπτει τόν Νού τής Θεότητος εφόσον υπάρχει η Ελπίδα καί εχουν αποβληθεί τελείως οί προλήψεις.
Η Πίστις καί η Ελπίς είναι έννοιες μεταφυσικές διότι στηρίζωνται στίς μυστικές ικανότητες τής ψυχής. Πιστεύουμε εις τόν Μ\ Α\ Τ\ Σ\ και ελπίζουμε εις τήν Αθανασία, όχι διότι αυτά αποδεικνύωνται μέ τήν Λογικήν, αλλά επειδή μετά από διερευνήσεις πού γίνωνται, προκύπτει μία «μυστική» εκ βάθους τού εαυτού μας ,θετική διαβεβαίωση.
Τέλος, τό Α, η Αγάπη, τό ευγενέστερον ανθρώπινον συναίσθημα πού εδρεύει εις την καρδιά καί διά αυτής τής Αγάπης αποκαλύπτεται τό Θείον, αλλά πάντοτε μέ τήν προυπόθεσιν αναλαμπής καί τής Πίστεως διά τής Ελπίδος. Είναι ένα συναίσθημα προερχόμενον από τρείς πηγάς: (1).Από τόν Μ\ Α\ Τ\ Σ\ πρός τόν Ανθρωπον, (2). από τόν Ανθρωπον πρός τόν
Μ\Α\Τ\Σ\ και, (3) από τόν Ανθρωπον πρός τούς συνανθρώπους του, εφαρμόζωντας ετσι, τό «Αγαπάτε Αλλήλους».
Οί τρείς αυτές «Οδοί» είναι αμεσα συνυφασμένες μέ τήν Θεότητα, δηλαδή τό G καί αυτός είναι ο λόγος πού τά αρχικά τους ψηφία εχουν χρώμα αργυρούν.
Αδ\ Ιππ\Ροδ\\,
Από τά οσα εν συντομία ανεπτύχθησαν, εξάγεται τό συμπέρασμα ότι τό Κόσμημα τού Επτακτίνου επιχρύσου Αστέρος μέ τά αργυρά στοιχεία Π\Ε \Α\ καί τό G, είναι σύμβολον τού Τετελειωμένου Πνεύματος πού φέρεται από άτομον, τέλειον φυσικώς, τέλειον πνευματικώς καί τέλειον συναισθηματικώς.
Αυτό είναι Πνεύμα εξαγνισμένο δίδωντας τήν εικόνα καί απαύγασμα κάποιας διανοητικής λαμπρότητος……. υπενθυμίζω δέ τούς Αστέρας, πυρσούς πού συνοδεύουν τούς Κραταιούς Αδελφούς καί ανταποκρίνεται εις τόν αδ\ Σοφώτατον, ο οποίος ως Μέγας Μύστης, κατευθύνει τό Εργον τών μελών τού Υπερτάτου Περιστυλίου τού οποίου σκοπός είναι η ολοκλήρωσις τής εξελίξεως τής ανθρωπίνης ψυχής, ώστε ο Κυβικός Λίθος νά μετατραπεί εις Μυστικόν Ρόδον.
Τό Κόσμημα πού φέρει, έχει πράγματι δυσνόητον συμβολισμόν εις τόν 18ον βαθμόν, αλλά εάν μελετήσουμε βαθύτερα κάποιες λεπτομέρειες πού προαναφέρθησαν, τότε αποκτάται η ελπίδα ότι ισως, μετέπειτα υπάρξει μεγαλυτέρα ευχέρεια κατανοήσεώς του καί κατά αυτόν τόν τρόπον, τό Εργον τών Ιππ\Ροδ\ θά αποβεί τελειότερον.
Τετέλεσται

ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΩ ΠΙΣΤΟΣ ΜΕΧΡΙ ΘΑΝΑΤΟΥ

Αδ. Τρις ισχυρέ Διδ.
 Θα θελα να σας ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου δώσατε να καταθέσω απόψε μερικές σκέψεις μου αλλά και όλους τους παρευρισκόμενους αδ. μυστικούς διδάσκαλους των οποίων η παρουσία με τιμά ιδιαίτερα .
Θα προσπαθήσω να δώσω μία ερμηνεία πάνω στην απάντηση του Α΄ Επιθεωρητή της στοάς στο ερώτημα του Τρις Ισχυρού Διδασκάλου που τον έχει ρωτήσει ποιο είναι το καθήκον του και εκείνος απαντά Να παραμείνω πιστός μέχρι θανάτου .
Όμως πριν προσπαθήσω να ερμηνεύσω την απάντηση του Α΄ Επιθεωρητή πρέπει να δούμε τι είναι εκείνο που τον ώθησε να δώσει αυτή του την απάντηση.
Δηλαδή τι είναι εκείνο που μπορεί να αλλάξει την ζωή κάποιου και να τον συγκλονίσει σε τέτοιο βαθμό ώστε να δηλώνει ότι θα παραμείνει πιστός μέχρι θανάτου ; Τι είναι δηλαδή εκείνο που περιέχει μέσα του τέτοια ορμή που να ανατρέπει της προηγούμενες σκέψης του , με ένταση και μία δραστικότητα κοσμογονική ;
Αυτό , μπορεί να το πετύχει μόνον ένα αληθινό δαιμόνιο δημιούργημα του πνεύματος , ένα έργο ηφαιστειώδες που να λειτουργεί σαν κινητήρια δύναμη της ανθρώπινης ιστορίας.
Όσοι διαβάζουν τα τυπικά μας μες στην πρώτη και ακατάσχετη περιέργεια της ανθρώπινης ψυχής , δεν θα αρνηθούν ποτέ την παγκόσμια σημασία τους , μήτε θα ξεχάσουν ποτέ τα προβλήματα που θέτουν οι σελίδες τους , όσο και εάν θεωρούσαν τις προγενέστερες σκέψεις και απόψεις τους βαθιά ριζωμένες μέσα τους.
Τα τυπικά δεν είναι βέβαια άμεσα κατάλληλα για την δημιουργία τεκτονικής σκέψης. Χρειάζεται κάποια προσπάθεια , κάποια προηγούμενη εξάσκηση στον τεκτονικό τρόπο σκέψης , ειδεμή ο αδ. δεν θα καταλάβει πολλά πράγματα μες στο συμπυκνωμένο ανάγνωσμα , θα παρεξηγήσει ίσως τα περισσότερα και μπορεί να κλείσει τα βιβλία των τυπικών με το μυαλό γεμάτο ερωτήματα και χωρίς ενθουσιασμό. Όμως ένα μυαλό σχετικά προικισμένο και με βασικό υπόβαθρο μπορεί να μπει αμέσως στο νόημα των τυπικών και να τρομάξει μπροστά στο μέγεθος της ανακάλυψής του.
Και μίλησα για σχετικά προικισμένα και με βασικό υπόβαθρο γνώσεων μυαλά επειδή τα πολλά και αμέθοδα διαβάσματά μας , τυχαία τις περισσότερες φορές , μας δίνουν ένα μεγάλο πλήθος ακατάστατες , αταίριαστες και συγκεχυμένες γνώσεις. Η σκέψη μας , παραφορτωμένη ,
θολή και άστατη , δεν μπορεί τις περισσότερες φορές να προσανατολιστεί σε κανένα ζήτημα.
Οι εντυπώσεις του αδ. μέσα στο περιβάλλον του Τεκτ. αυξάνουν πολλές φορές αυτή την σύγχυση θέτοντας συνεχώς νέα προβλήματα στο πνεύμα του που σκεφτότανε σχεδόν άναρχα μιας και γνώσεις και παρατηρήσεις ήτανε ένας σωρός ακατέργαστο υλικό.
Κι όμως , τα τυπικά μας έχουν την δυνατότητα να βάλλουν μία τάξη μες σ΄ αυτό το πνευματικό χάος. Το κάθε μέρος του προϋπάρχοντος άξεστου υλικού ταξιθετείτε με μόνιμο τρόπο και όλα μαζί αποτελούν ένα αρμονικό σύμπλεγμα που μοιάζει πια ατράνταχτο και αδιάσπαστο .
Τότε είναι που η ανησυχία της πνευματικής αστάθειας και η αγωνία για την αναζήτηση ιδεών που να μας οδηγούν στην ουσιαστική ευδαιμονία κοπάζουν πια .
Η σκέψη ηρεμεί και η τεκτονική θεώρηση των πραγμάτων εξολοθρεύει βαθμιαία κάθε αντίφαση μες το πνεύμα κάθε ερευνητή. Καίει σαν το σίδερο θαρρείς όλα τα ανυπόταχτα και άναρχα βλαστάρια της φαντασίας , τα όνειρα και τους ρομαντισμούς , τυχόν μεταφυσικές διαθέσεις , καταργεί όλα τα στοιχεία της αβεβαιότητας , διατηρώντας μονάχα την αναμφισβήτητη , την χειροπιαστή πραγματικότητα , ξεκαθαρισμένη και υποταγμένη σε έναν απλό , ευκολονόητο και ολοφάνερο μηχανισμό που καμία δύναμη δεν μπορεί να αντισταθεί.
Τότε ο κόσμος μας γίνεται απλός , φοβερά απλός , φτάνει μονάχα να είσαι ικανός να κατανοήσεις την τεκτ. θεώρηση των πραγμάτων λυτρωμένος από τις ομίχλες της φαντασίας σου και από τις προλήψεις και δεισιδαιμονίες που στοίβαξε μέσα μας η αφέλεια των αιώνων .
Πιστός λοιπόν αδ. μου .
Άς δούμε τις έννοιες που περιέχει η λέξη πιστός γιατί μέσα σ΄ αυτή περιέχεται η ουσία της πρότασης. Σαν ουσιαστικό χρησιμοποιείται σαν αυτός που πιστεύει , που ακολουθεί κάτι ενώ σαν επίθετο είναι αυτός που παραμένει σταθερός , αφοσιωμένος σε κάτι , που δείχνει απόλυτη εμπιστοσύνη σε κάτι ή που ταυτίζεται ( ολόιδιος) με κάτι.
Πέραν όμως της λέξης πιστός υπάρχουν κάποια πολύ ενδιαφέροντα σύνθετα της λέξης . Αξιόπιστος , απιστία , δύσπιστος , έμπιστος , εμπιστοσύνη
Ο Α΄ Επιθεωρητής λοιπόν αδ. μου μας λέει , απαντώντας στο ερώτημα , ότι έχει την πρόθεση να παραμείνει πιστός . Δηλαδή να είναι πρώτα απ΄ όλα αφοσιωμένος αλλά και σταθερός , συνεπής αλλά και προσηλωμένος στις
ιδέες και τις πεποιθήσεις του , και κυρίως αγωνιζόμενος για τα πιστεύω του .
Και ξέρεται κάτι αδ. μου ; Με αυτή του τη δήλωση ο Α΄ επιθεωρητής βεβαιώνει τους παρευρισκομένους αδ. ότι έχει απόλυτη εμπιστοσύνη στους σκοπούς και στους στόχους του τάγματος ενώ με την ενεργή συμμετοχή του ταυτίζεται με τα ιδεώδη του.
Έτσι στην συνείδηση των αδ. καθίσταται αξιόπιστος και έμπιστος. Είναι ένας σημαίνων αδ. που μας εμπνέει ασφάλεια και εμπιστοσύνη.
Όμως αδ. μου , ποιος είναι ο Α΄ Επιθεωρητής ? Σύμφωνα και με τα τυπικά είναι ο υπηρέτης του καθήκοντος . Είναι εκείνος ο αδ. που έχοντας περάσει τα μυητικά στάδια του συμβολικού Τεκτονισμού έχει πλέον συνειδητοποιήσει τον τρόπο και την μέθοδο που ακολουθήθηκε προκειμένου να αναγεννηθεί.
Κατά την διάρκεια της εκπαιδευτικής του , τρόπον τινά, πορείας κατανόησε τις νοητικές του ελλείψεις και αναγνώρισε τα ελαττώματά του . Έπειτα αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα προσπαθώντας για την αυτοβελτίωσή του και αντιλήφθηκε , κατά την διάρκεια του δημιουργικού του βίου , ότι μόνον μέσω της εργασίας μπορεί να αποκτήσει τα εφόδια και τις γνώσεις που θα του επιτρέψουν να παραμείνει ελεύθερος. Το κυριότερο όμως όλων διάβηκε την θύρα του θανάτου , απέκτησε παιδία θανάτου , αντιλήφθηκε την έννοια του προσωρινού , της ματαιότητας και του τέλους πεπεισμένος όμως ότι αυτό το πέρασμα είναι απλός μία άλλη κατάσταση της ύπαρξής του αφού πιστεύει στην αθανασία της ψυχής .
Όμως η τεκτονική του εκπαίδευση αδ. μου δεν σταμάτησε εκεί. . Για να αναλάβει την τιμητική έδρα του Α΄ Επιθεωρητή της Στ. Τελειοποιήσεως σημαίνει ότι έκλεισε μεν επιτυχώς τον πρώτο κύκλο φοίτησης του Συμβολικού Τεκτονισμού αλλά και ότι ο χαρακτήρας , οι γνώσεις και εν γένει η τεκτονική του στάση και παιδεία εκτιμήθηκαν και επιβραβεύθηκαν από τους αδ. του Αρχαίου και αποδεδεγμένου Σκωτικού τύπου .
Έτσι αδ. μου θα μπορούσαμε να πούμε ότι η γνώση και κατανόηση του κύκλου που μέχρι τώρα διέγραψε μέσα στα τεκτονικά εργαστήρια ο αδ. Α΄ Επιθεωρητής μαζί με την αναγνώριση των αδ. είναι που δίνει αξία στα λεγόμενά του .
Εδώ δεν θα μπορούσα να μην επισημάνω ότι του επιθέτου πιστός προηγείται η υποτακτική του αορίστου του ρήματος παραμένω στην ενεργητική φωνή το «να παραμείνω ».
Δηλαδή ο αδ. Α΄ Επιθεωρητής στην απάντηση πιο είναι το καθήκον του δεν απαντά με ρήματα όπως π.χ. να είμαι , να προσπαθώ , να φροντίζω που να δείχνουν ή να υπονοούν ελπίδα , βεβαιότητα ή και πρόθεση αλλά χρησιμοποιεί το ρήμα παραμένω που υποδηλώνει με σαφή τρόπο ότι υπάρχει περίπτωση εξωγενείς καταστάσεις και γεγονότα ή και τυχόν προσωπικές αδυναμίες να τον οδηγήσουν σε αδυναμία εκπλήρωσης των καθηκόντων του.
Όμως αδ. μου ο αδ. Επιθεωρητής δηλώνει πιστός .
Σε τι όμως ?.
Ας δούμε λοιπόν τι αξίες μπορεί να αντιπροσωπεύει ο αδ. Α΄ Επιθεωρητής . Κατά την διάρκεια του τεκτονικού του βίου ασπάστηκε , αποδέχθηκε και γαλουχήθηκε με αξίες που έχουν σαν στόχο την αδελφοσύνη των ανθρώπων ακόμα και αν τους χωρίζουν διαφορές πνευματικών και υλικών προσόντων , καταγωγής , θέσεως, εθνικότητος , φυλής , χρώματος , γλώσσης ή θρησκείας γιατί αυτοί γεννώνται ελεύθεροι και έχουν τα αυτά δικαιώματα.
Διδάχθηκε να αμύνεται υπέρ των αδικούμενων , να σέβεται την ελευθερία , να καταδικάζει τον ολοκληρωτισμό κάθε μορφής και να αναγνωρίζει την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων .
Να τιμά ιδιαίτερα την εργασία η οποία ουσιαστικά τον ελευθερώνει και να ατενίζει με επιείκεια την ανθρώπινη πλάνη και προκατάληψη καταπολεμώντας τες με την πειθώ. Και όλα αυτά αδ. μου με ένα και μόνο στόχο . Την ευδαιμονία της ανθρωπότητας.
Ουσιαστικά λοιπόν αδ. μου ο Α΄ επιθεωρητής κάθε φορά που υπόσχεται ότι θα παραμείνει πιστός , δίνει την αιώνια υπόσχεση τήρησης και διατήρησης αυτών των αρχών στον τρις ισχυρό διδ.
Μία υπόσχεση η οποία έχει αποδέκτη αφενός μεν τον Τρις Ισχυρό Διδ. για την συνέχιση του έργου αυτού όταν και άμα τον διαδεχθεί ( μην ξεχνάμε ότι ο αδ. Α΄ επιθεωρητής είναι ο δεύτερος τη τάξει στο εργαστήριο ) και αφετέρου όλους τους αδ. ότι αυτές οι αρχές θα διατηρηθούν αναλλοίωτες .
Η δήλωση τώρα του επιθεωρητή ότι προκειμένου να υπηρετήσει πιστά αυτές τις ιδέες και τους σκοπούς του τάγματος θα θυσίαζε ακόμα και την ζωή του δείχνει απλός την ιερότητα, την βαρύτητα αλλά και την αξία αυτής της δήλωσης .
Μέχρι θανάτου λοιπόν , γιατί η σταθερότητα και η αφοσίωση του Α΄ επιθεωρητή μόνον με το τέλος του μπορούν να σταματήσουν .
Γιατί ο θάνατος αδ. μου, η οριστική παύση όλων των βιολογικών λειτουργιών που υποστηρίζουν την διαβίωση ενός οργανισμού είναι μία πραγματικότητα που είναι εκεί , μας περιμένει και το γνωρίζουμε πολύ καλά από την πρώτη στιγμή του ερχομού μας σ΄ αυτόν τον κόσμο.
Και ενώ μπορεί νάναι ένα γεγονός που φαίνεται αφύσικο στον άνθρωπο όταν σχετίζεται με τον εαυτό και το άμεσο περιβάλλον του, φαίνεται όμως φυσικό, όταν σχετίζεται με τους άλλους.
Και αυτή η αναφορά στον θάνατο γίνεται γιατί είναι ο προσωπικός αντίπαλος του καθενός μας . Εξισώνει όλους τους ανθρώπους μιας και ακόμη και οι πιο ισχυροί της γης οφείλουν να υποκύψουν στο δρεπάνι του αδυσώπητου αυτού θεριστή.
Ο θάνατος μας παραμονεύει . Δεν γνωρίζει όρια ηλικίας, ούτε μεροληπτεί. Είναι κάτι που φοβούμαστε όλοι , επιφυλάσσεται να συναντήσει όλους μας και το ζήτημα του ερχομού του είναι απλώς ζήτημα χρόνου.
Και αδ. μου ο άνθρωπος συναντά τον θάνατο μία και μόνο φορά, αλλά είναι υποχρεωμένος να τον συναντήσει!
Εδώ όμως αδ. μου οφείλουμε να επισημάνουμε κάτι που νομίζω ότι είναι το σπουδαιότερο και ουσιωδέστερο στην πρόταση του αδ. Επιθεωρητή .
Η δήλωσή του ότι θα παραμείνει πιστός οφείλει να περιέχει και να παρέχει την εγγύηση προς όλους τους αδ. ότι η επιλογή και ο αγώνας που κάνει ( και
που μπορεί να φτάσει μέχρι και τον θάνατο ) για την επίτευξη των στόχων και των σκοπών του Τάγματος έχει προέλθει από άνθρωπο σκεπτόμενο .
Και όταν λέμε σκεπτόμενο άνθρωπο εννοούμε εκείνον που έχει την δυνατότητα να επεξεργαστεί νοητικά δεδομένα και να αποφασίζει . Όχι απλά να εκτελεί εντολές .
Δηλαδή αδ. μου προσέξτε ! δεν έχει αξία να απαντά στην ερώτηση του Τρις Ισχ. Διδ. κάποιος που να ενσαρκώνει τη μη –σκέψη , την αναισθησία της συνείδησης , την αδυναμία διάκρισης του καλού από το κακό . Και αυτό το λέω γιατί τότε η αδυσώπητη έννοια του καθήκοντος θα υπερέβαινε οποιαδήποτε έννοια του δικαίου.
Μην ξεχνάμε αδ. μου ότι οι τερατωδίες αποτελούν δυνατότητες των μικρών ανθρώπων και εδώ μέσα στο ιερό της σκέψης δεν χωρούν πράξεις και συμπεριφορές που να απορρέουν από τον θάνατο της σκέψης , από την παπαγαλία βολικών απόψεων και από την εγκληματική ιδέα ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα.
Γιατί αδ. μου ο ασήμαντος , μη σκεπτόμενος άνθρωπος μπορεί εύκολα να μεταμορφωθεί σε δήμιο όταν τοποθετηθεί κάτω από αρχή και εξουσία έναντι της οποίας αισθάνεται δέος.
Η άκριτη πίστη και υπακοή , όπως και η άκριτη πίστη και ανυπακοή αποτελούν ιδιότητες των μικρών ανθρώπων . Και εδώ μέσα δεν νομίζω ότι υπάρχει θέση για εκείνους που απλώς πειθαρχούν σε μια ιδέα και καταλήγουν να πούν ότι εκτελούν εντολές .
Τελειώνοντας αδ. μου δεν μπορώ παρά να τονίσω πόσο ταυτίζεται η πρόταση του τυπικού μας με αυτήν του κεφαλαίου 2 .10 της αποκαλύψεως του Ιωάννη που αναφέρει
Να είσαι πιστός μέχρι θανάτου και θα σου δώσω το στεφάνι της ζωής .

Η ΣΙΓΗ ΩΣ ΚΑΘΗΚΟΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΟΔΟΝ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ

 Τρὶς Ἰσχ.·. Διδ.·. Σεμνύνομαι διὰ τὴν παραχώρησιν τοῦ βήματος τῆς εὐγλωττίας, ἐνώπιον τῶν πρεσβυτέρων ποὺ κοσμοῦν καὶ λαμπρύνουν τὸ Δεβὶρ, προσδοκῶ δὲ νὰ φανῶ ἀντάξιος αὐτῆς τῆς τιμῆς. (Μέγεθος ἐχούσης διπλοῦν, ἡ παρούσα ἐργασία, εὑρέθην εἰς δίλημμα, ὅτι: μικρὰ μὲν ἡμιτελὴς, μακροσκελὴς δὲ ἐνδεχομένως προσβλητικὴ καὶ δι' ἐμέ, ὡς ἔνδειξις ἐγωϊσμοῦ καὶ πολυγνωσίας; Οὕτως ἐτέθη ὑπὸ τὸ μέτρον τῶν τεκτονικῶν θεσμῶν). «Γλῶσσα τῆς σοφίας, εἶναι ἡ γλῶσσα τῆς σιγῆς», διότι «ἐν σιγῇ ἀκονίζεται ἡ ὀξύνοια τοῦ νοῦ». Περιορίζεται ὁ ἀπερίσκεπτο λόγος, ἰδίᾳ ὁ ἀξύνετος. Οὕτως, ἡ σιγὴ συνιστᾶ ἱκανὴν συνθήκην ἐπεξεργασίας καὶ διαρθρώσεως ὀρθῶν ἐννοιῶν, προσέτι δὴ ἱκανὴν συνθήκην κοινωνίας μετὰ τοῦ ἀοράτου καὶ ἀρρήτου κόσμου τῆς θείας βουλήσεως. (Ὅπως συμβαίνει διὰ τῆς προσευχῆς καὶ τῆς ἀσκητικῆς). Μόνον ἀπερίσπαστος ὁ νοῦς, εἶναι δυνατὸν νὰ συλλάβει ἔννοιες ἐπέκεινα τοῦ ὁρατοῦ ἐπιστητοῦ κόσμου. Ὅθεν, διὰ τοὺς τέκτονας, ἡ σιγὴ περὶ τῶν μυητικῶν τελεσμάτων καθίσταται καθῆκον. Ἀναλυτικῶς: Ἀναφερόμενος εἰς τοὺς Γεφυρισμοὺς, τῆς πάλαι ποτὲ Πομπῆς τῶν Ἐλευσινίων Μυστηρίων, καὶ πρὸς ἀντιμετώπισιν τῶν γεφυραίων ἀπὸ τοὺς δοκίμους ὁδοιπόρους, μεταξὺ ἄλλων ἐξήγγηλα τὸ ρῆμα: «Σιγῶν τάχος πέλει σιγῶσας», δηλαδή μὲ τὴν σιγή σου τοὺς σωπαίνεις, καὶ γρήγορα νὰ τοὺς προσπερνᾶς... (ἐννοῶ τοὺς γεφυραίους). Ὡς γνωστὸν, κατὰ τοὺς Γεφυρισμοὺς ἐγένετο καταιγιστικὸν ράπισμα ὕβρεων, ἀκραιφνῶν καὶ ἀκατανομάστων χαρακτηρισμῶν, λεκτικαὶ ἐπιθέσεις πάσης φύσεως περὶ τυχὸν μειονεξιῶν καὶ ἀδυναμιῶν τῶν δοκίμων. Δι' αὐτῶν ὕψωναν τὸ τεῖχος τῶν ὕβρεων, καὶ ἐγένετο ἡ πρώτη ἠχηρὰ διάκρισις μεταξὺ ἀμυήτων και μεμυημένων. Τοιουτοτρόπως ἐγένετο συνείδησις, εἰς τοὺς δοκίμους, ὅτι: διὰ τὴν περαιτέρω πορείαν των ἐπὶ τῆς Ἱερᾶς Ὁδοῦ, (ὁδοῦ τῆς ἀρετῆς), ἔπρεπε νὰ ἐγκαταλείψουν ἄρδην καὶ ἅπαξ διὰ παντός, τυχὸν ἀξύνετον καὶ ὑβριστικὴν τοιαύτην συμπεριφοράν. Ἡ μετ' ἐπίφασιν ἐπισήμανσις τυχὸν μειονεκτημάτων, ἀνέθετε τὴν εὐθύνην τῆς ἑαυτοῦ γνῶναι πᾶσαν μειονεξίαν, ὥστε ἡ ἁπλῆ ἐπιθυμία ψυχικοῦ καθαρμοῦ, μετετρέπετο πλέον εἰς ἀτομικὸν καθῆκον, καὶ τοῦτο ἐπιτυγχάνετο διὰ ἀνορθώσεως τοῦ τείχους τῆς σιγῆς, ἔναντι τῆς ὀχλο-λογομαχίας. Ἡ προσδοκία δὲ αὕτη, τῆς εὐγλωττίας, (=συστάσεως νοημάτων καὶ εὐφράδιας, συνεπῶς καὶ ὀρθῆς κρίσεως), εἰς τὰ τεκτ.·. ἐργαστήρια ἐκφράζεται διὰ τοῦ Ρήτορος. Τοὐναντίον, εἰς τὸν ἀμύητον κόσμον, εἰς φιλονικίας δὴ μεταξὺ ἀμυήτων, τὸν λόγον ἤθιστε νὰ λαμβάνουν αὐθεραίτως οἱ πλέον ἀπαίδευτοι.
 Προσοχή, μόνον διὰ προσωπικὴν ἀνάγνωσιν. Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναπαραγωγὴ, ἢ ἡ ἐκ νέου ἀποστολὴ ἀπὸ τοὺς παραλῆπτες πρὸς τρίτους, ἄνευ ἀδείας τοῦ συγγραφέως, ἢ τοῦ Τρὶς Ἰσχ.·. Διδ.·. Ἰ. Καμέτα 2 Ἡ τοιαύτη συνθήκη, συνιστᾶ διελκυνστίδα ἠθικῶν ἀξιῶν, καὶ εἶναι μείζων διαχρονικὸ πρόβλημα (δυστυχῶς ὅλων) τῶν φιλοσοφικῶν ἐργαστηρίων: Συστέλλοντες τὴν θύρα τῶν θεσμῶν, εἰσέρχονται ἐλάχιστοι. Διευρύνοντάς την, εἰσέρχονται θηρία καὶ ποδοπατοῦν πάντα τὰ ἱερά. (Ἐν παρενθέσει, ἀκόμη καὶ Ἀδ.·. μας, ἐνίοτε, ὀλισθαίνουν ἐπὶ τῆς ὁδοῦ τῆς Ἀρετῆς, ἀπολλύουν εὐκόλως τὸν τεκ.·. λόγον καὶ τὴν τεκ.·. τάξιν). Γενικῶς, παρατηροῦμεν, ὅτι: ἐν κινδύνῳ ἢ ἐν σεμνότητι, ἡ διάθεσις τοῦ προφορικοῦ λόγου συστέλλεται, ἐνῷ, ἀντιθέτως, ἐν ἱλαρότητι καὶ χαριτίῃ καταστάσει, τείνει ὅπως μεταβληθεῖ εἰς ἀπερισκεψίαν λόγου. Ἐπικουρικαὶ ἐκφράσεις κοινωνικοῦ χαρακτῆρος, περὶ σιγῆς: Ἡ Ἄννυ Μπεζάντ, Πρόεδρος Θεοσοφικῆς Ἑταιρείας, εἶπε: «Τὸ ἥμισυ τῶν δυστυχιῶν τῆς ἀνθρωπότητος ὀφείλεται εἰς τὰ περιττὰ λόγια». «Οὐδὲν σιωπῆς ἔστι χρησιμώτερον», (εἶπεν ὁ Μένανδρος). Ἀλλὰ καὶ «βοῦς ἐπὶ γλώσσῃ», κάθισε βοῦς ἐπὶ τῆς γλώσσης, (ἐννοεῖ τὴν ἀργυρᾶ δραχμὴν μὲ ἀπεικόνισιν βοός), ἐπὶ δικαστηρίῳ, ἐὰν μάρτυς τὶς ἀργυρώνητος σώπαινε, ἢ ἀποκτοῦσε διγλωσσία. «Λαλήσας μὲν πολλάκις μετανόησε, σιωπήσας δὲ οὐδέποτε», δηλαδή, λέγοντας πολλά, πολλές φορές μετανόησα, σιωπώντας δὲ οὐδέποτε, μᾶς εἶπε ὁ Σιμωνίδης. Ὁμοίως καὶ ὁ Ξενοκράτης, εἶπε: δὲν χρειάστηκε –ποτὲ– νὰ ζητήσω συγγνώμη διὰ τὴν σιγήν μου. Διὰ τὸν Πυθαγόρα: «χαλεπότερον, ὅν, τῶν ἄλλων ἐγκρατευμάτων τοῦτο τὸ γλώσσης κρατεῖν», (ἡ δυσκολοτέρα ἐγκράτεια... εἶναι τῆς γλώσσης). Ἐπίσης, «σιγᾷν τὴν ἀλήθειαν, χρυσὸν ἐστὶ θάπτειν». Εἰς τὸ Ὀμμακοεῖον του δὲ οἱ ἀντίστοιχοι Μαθηταὶ καὶ Ἑταῖροι, ὡς γνωστὸν, δὲν ἐλάμβανον τὸν λόγο, παρὰ μόνον ἔθεταν ἐρωτήσεις. Σοφοκλῆς, «Οἰδίπους τύραννος». Οἰδοίπους: Κακὸν δὲ ποῖον ἐμποδῶν τυραννίδος οὕτω πεσούσης εἶργε τοῦτ' ἐξειδέναι; (Ποῖος σᾶς ἐμπόδισε νὰ δεῖτε τὸ κακὸ ποὺ ἔρριξε ἔτσι μὲ πανουργία τὸ βασίλειο;) Κρέων: Ἡ ποικιλῳδὸς Σφίγξ, τὸ πρὸς ποσὶ σκοπεῖν, μεθέντας ἡμᾶς, τ' ἀφανῇ προσήγετο». (Ἡ φλύαρη Σφίγξ, ἔστρεψε τὴν προσοχήν μας πρὸς τὴν σύζυγο [ἐρωτικὴ κλίνη], καὶ μᾶς ὁδήγησε στὰ ἀφανῆ). Παρακάτω: Τειρεσίας: Εἴπερ τί γ' ἐστὶ τῆς ἀληθείας σθένος. (Ὑπὲρ τούτων εἶναι ἡ δύναμη τῆς ἀλήθειας), ἐννοεῖ περὶ κατανοήσεως τῶν δελφικῶν χρησμῶν. Οἰδοίπους: Ἀλλ' ἔστι πλῆν σοί· σοὶ δὲ ταῦτ' οὐκ ἐστ', ἐπεὶ τυφλὸς τά τ' ὦτα τὸν τε νοῦν τά τ' ὄμματ' εἶ. Εἶναι, ἀλλὰ ὄχι γιὰ σένα· καὶ δὲν εἶναι γιὰ σένα αὐτὴ, ἐπειδὴ εἶσαι τυφλὸς καὶ στὰ αὐτιὰ καὶ στὸν νοῦ, ὅπως καὶ στὰ μάτια σου. Προσοχή, μόνον διὰ προσωπικὴν ἀνάγνωσιν. Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναπαραγωγὴ, ἢ ἡ ἐκ νέου ἀποστολὴ ἀπὸ τοὺς παραλῆπτες πρὸς τρίτους, ἄνευ ἀδείας τοῦ συγγραφέως, ἢ τοῦ Τρὶς Ἰσχ.·. Διδ.·. Ἰ. Καμέτα 3 Ἄρα δὲν κατανοεῖ ἐπαρκῶς αὐτὸν τὸν κόσμο ποὺ ἐμεῖς βλέπουμε; Ὅμως, τί κατανοεῖ ὁ Τειρεσίας; Πῶς συμβαίνει ἕνας τυφλὸς νὰ εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐκφράζει τὴν θεία βούληση; Καθ' ὅτι, ἡ ἑτυμολογία τοῦ ὀνόματος Τειρεσίας, = ὁ ὁρῶν τὰ σημεῖα τοῦ οὐρανοῦ, τοὺς οἰωνοὺς τῶν θεῶν. Ὁ Οἰδοίπους συνεχίζει: Ἂν ἤσουν τυφλὸς καὶ στὰ ὦτα, ὅπως στὰ μάτια σου, περισσότερα θὰ κατανοοῦσες, ἀλλὰ τώρα μὲ αὐτὰ ποὺ λὲς ἐξοργίζεις ἀκόμη καὶ πέτρινη φύση, (βεβαίως, ἐδῶ ἐννοεῖ τὴν πέτρινη φύση τοῦ ἀνθρώπου... ὡς ἰσχυρογνωμοσύνη, ἐγωϊσμό, τετράγωνη λογική κ.ἄ.). Δηλαδή, ἂν τοῦ ἔλλειπε μία ἀκόμη αἴσθηση τούτου τοῦ κόσμου, ὄχι μόνον νὰ μὴν βλέπει τὰ αἴσχη τῶν ταπεινῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ οὔτε κἂν νὰ τὰ ἀκούει, τότε θὰ κατανοοῦσε ἀκόμη περισσότερο, τί; τὴν ἀλήθεια! Προσέτι, εἰς τὰ Δελφικὰ παραγγέλματα τῶν σοφῶν, ἓν ἐξ αὐτῶν προτείνει: «γλώττης ἄρχε», τὴν γλῶσσα σου νὰ τὴν ἐλέγχεις. Ὁ Ὀρφεὺς, εἰς τὸν ὕμνον Ἑρμοῦ τοῦ ἀγγελιαφόρου, λέγει: «γλώσσης δεινὸ ὅπλον τὸ σεβάσμιον ἀνθρώποισι», (τῆς γλώσσης δεινὸν ὅπλο ποὺ τὸ σέβονται οἱ ἄνθρωποι). Ὁ προφορικὸς λόγος, διὰ τοὺς προγόνους μας ἐθεωρεῖτο θεῖον χάρισμα, ὅταν μεταφέρει ἀλήθεια, ἐνῷ ὅταν μεταφέρει ψεῦδος εἶναι ἡ χειρίστη ἔκφρασις τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἀμύητος καὶ ἄτακτος ἀναζητητὴς τῆς ἀλήθειας, περιτρέχει ἔξω τοῦ ναοῦ, εἶναι ἁπλῶς ἕνας ἀναλυτὴς, –καὶ μᾶλλον τῆς πλάνης του, θὰ ἔλεγα– διότι ἡ γνώμη του περιορίζεται σὲ ἤδη ἐξωτερικευμένα στοιχεῖα. Ἐνῷ ὁ μυούμενος εἰσέρχεται μόνος εἰς τὰ βάθη τῆς συνειδήσεώς του... ἐκεῖ ὅπου ἐπικρατεῖ σιγὴ, ἐκεῖ βεβαιοῖ τὴν ἀληθῆ ὑπόστασιν τῶν φαινομένων, διότι ἐκεῖ λαμβάνει χώραν πᾶσα δημιουργία. Ἐκεῖ, ἐν τῷ πλατωνικῷ σπηλαίῳ, τῇ προσπαθείᾳ ὀράσεως εἰς τὸ σκότος τῆς ἀγνοίας, ἀκονίζεται ἡ ὀξύνοια τοῦ νοῦ. Ἐκ τῶν παλαιῶν ἡμῶν προγόνων, ἐλέχθη ἐπίσης, ὅτι: «σοφὸς δὲν εἶναι αὐτὸς ὁ ὁποῖος γνωρίζει καὶ λέγει πολλά, ἀλλὰ ἐκεῖνος ποὺ λέγει πράγματα ἀληθινὰ». Δηλαδή, ἡ πολυμάθεια ὁδηγεῖ σὲ ἀμάθεια τῆς οὐσίας τῶν πραγμάτων. Ποῖο τὸ ζητούμενο μέσω τῶν ἀσκήσεων τῆς σιγῆς; Πρῶτον, ὁ ἔλεγχος τῶν πληροφοριῶν τοῦ ἐξωτερικοῦ περιβάλλοντος καὶ ἡ ταυτοποίησίς των εἰς τὴν ἀντικειμενικὴν πραγματικότητα. Δεύτερον, ὁ ἔλεγχος τοῦ παρορμητισμοῦ, ὁ ὁποῖος διεγείρεται ἐκ τοῦ περιβάλλοντος, εἴτε ἀνακλαστικῶς διὰ τῶν αἰσθήσεων, εἴτε ἐκ τῶν ἀφ' ἑαυτῶν προερχομένων δοξασιῶν, καὶ τείνει ὅπως καταστήσει ἀνεξέλεγκτη τὴν ροὴ τῆς σκέψεως. Ἐπὶ πλέον, ἡ μετὰ σπουδῆς ἔκφρασις ἀπόψεων ἐπὶ παντὸς τοῦ ἐπιστητοῦ, περὶ τῶν αἰτιῶν τῶν φαινομένων καὶ δὴ τῶν ἀοράτων θεϊκῶν ὑποστάσεων, συνήθως δηλοῖ ἀνεπάρκεια νοητικῆς ἰσορροπίας καὶ ἀντιλήψεως. Ἐπ' αὐτοῦ, ὁ Ἀριστοτέλης ὅρισε, ὅτι: ἡ παραφροσύνη εἶναι ἀνικανότητα τῆς διανοίας νὰ διακρίνει τὰ πραγματικὰ αἴτια τῶν γεγονότων. Προσοχή, μόνον διὰ προσωπικὴν ἀνάγνωσιν. Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναπαραγωγὴ, ἢ ἡ ἐκ νέου ἀποστολὴ ἀπὸ τοὺς παραλῆπτες πρὸς τρίτους, ἄνευ ἀδείας τοῦ συγγραφέως, ἢ τοῦ Τρὶς Ἰσχ.·. Διδ.·. Ἰ. Καμέτα 4 Ἡ ἄσκησις αὐτὴ τῆς σιγῆς, ἐφαρμόζεται κατὰ τὴν εἰσδοχὴν, εἰς τοὺς Δοκίμους, μὲ τὴν περισυλλογὴ τῆς σκέψεως εἰς τὸ Διασκεπτήριον. Τοῦτο βεβαιοῖ ὅτι ὁ ἔλλογος-ἔναρθρος λόγος εἶναι βασικὴ προϋπόθεσις τῶν μυητικῶν τελεσμάτων. Εἶναι τὸ κυριότερον γνώρισμα τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῷ ὡς προϊὸν λογισμοῦ, προσδιορίζει καὶ τὴν πνευματικὴν ὑπόστασιν. Πᾶσα καλλιέργεια ἰδιαιτέρων χαρισμάτων, τοῦ ἐνάρθρου λόγου καὶ λογισμοῦ, ἀλλὰ καὶ δι' αὐτῶν τῶν τεχνῶν καὶ ἐπιστημῶν, ἐπιτυγχάνεται διὰ τῆς γλώσσης, καθ' ὅτι εἶναι τὸ ἐργαλεῖον ἑρμηνείας τοῦ κόσμου καὶ δομήσεως τῆς συνειδήσεως. Ἀποτελεῖ δὲ τὸ πλέον δύσκολον –καὶ διὰ βίου μαθήσεως– ἀντικείμενον τῶν μυστηρίων. Ἡ ἀποκάλυψις ἱερῶν, συνήθως, συμβαίνει διὰ τοὺς ἐξῆς λόγους: α) Ὁ δόκιμος ἀναζητητὴς, ἀποκαλύπτει τὰ ἱερὰ μὲ ἐνδόμυχο κίνητρο νὰ ἰσχυροποιήσει τὴν προσωπικότητά του ἔναντι τρίτων· δηλ. θρέφει τὸ ἐγώ. β) Ὁ ἁγνὸς ἐνθουσιασμὸς ἐκ τῆς ἀνακαλύψεως συμβολικῶν ἐννοιῶν, παρακινεῖ τὴν ἔκφρασιν, ὥστε νὰ προσλάβουν καὶ ἄλλοι τὴν αὺτὴ γνῶσιν. Καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ μοιραῖο λάθος τοῦ νεοφοίτου. Ἂν καὶ μεμυημένος, δὲν ἔχει ἀφομοιώσει ἀκόμη τὸ περιεχόμενο τῶν τεκτονικῶν διδασκαλιῶν. Καὶ λόγω ἐλλείψεως τῆς ἀπαιτουμένης ἐμπειρίας εἰς τὴν τέχνην τῆς διδασκαλίας, προβαίνει ἁπλῶς σὲ πρόωρες καὶ ἀδόκιμες ἀποκαλύψεις, καὶ ὄχι σὲ συστηματικὴ μετεκπαίδευση. Δὲν διδάσκει, ἁπλῶς ξεστομίζει. Δὲν ἀναμεταδίδει γνώση, ἁπλῶς ἀποκαλύπτει τὴν πηγή, τὴν ὁποίαν, ἔκτοτε, μέλλεται «νὰ πατήσουν τὰ βόδια», (κατὰ τὸν μῦθο τοῦ Ναρκίσσου). Δηλαδὴ, νὰ πλησιάσουν βέβηλοι. Χαρακτηριστικὴ δὲ ἐπισήμανσις τοῦ μύθου, εἶναι, ὅτι, τὸν Νάρκισσο, ὁ ὁποῖος περιοδεύει–περιπλανᾶται εἰς τὸ ὄρος τῶν Μουσῶν, προστάτιδων τῶν τεχνῶν καὶ τῶν γραμμάτων, (ἄρα ἀσκεῖται ἐπὶ αὐτῶν), τὸν ἀκολουθεῖ ἡ νύμφη Ἠχὼ, ἡ ὁποία δὲν ἔχει δική της φωνή, διότι εἶναι τιμωρημένη ἀπὸ τὴν Ἥρα λόγῳ τῆς φλυαρίας της, καὶ ἔκτοτε δὲν παράγει δική της σκέψη: ἁπλῶς ἐπαναλαμβάνει ὅσα ἀκούει. Σημειώσεις καὶ ἐρανίσματα ἐκ τοῦ Τυπικοῦ μας: Τὸ Σημεῖον σιγῆς, ὅπως παριστάνεται καὶ σὲ ἀρχαῖο ἄγαλμα (τοῦ Ἁρποκράτους), ὁ δείκτης καὶ ὁ μέσος τῆς δεξιᾶς χειρός, ἐπὶ τῶν χειλέων κατὰ πλᾶτος, = διὰ τοῦ λόγου δὲν δείχνω, δὲν ὁδηγῶ εἰς πράξεις. Ἡ ἐνσφράγισις τῶν χειλέων, ἡ σιγὴ, καθίσταται τὸ πλέον σημαντικὸν καθῆκον –δίδαγμα– εἰς τὸν βαθμὸν τοῦ Μυστ.·. Διδ.·. Ὀρθῶς, ἀντικείμενον τῆς πρώτης βαθμίδος τῆς κλίμακος τῶν Φιλοσοφικῶν βαθμῶν. Τὸ ἀντικείμενον τοῦ βαθμοῦ σημαίνει καὶ διδάγματα περὶ τοῦ θανάτου, τοῦ ὁποίου, κύριο φαινόμενον, εἶναι ἡ κατάπαυσις τῶν αἰσθήσεων καὶ τῶν κινήσεων τοῦ σώματος, ἡ παγερὰ καὶ ἀμετάκλητος αὐτοῦ σιγή. Ἡ ἀκοὴ ἡ ὁποία λαμβάνει ἠχητικὰ μηνύματα, καὶ ἡ ὁμιλία ἡ ὁποία ἐκπέμπει ἠχητικὰ μηνύματα, οἱ συνάλληλες αὐτὲς λειτουργίες τοῦ ἀνθρώπου, παύουν ὁριστικῶς. Προσοχή, μόνον διὰ προσωπικὴν ἀνάγνωσιν. Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναπαραγωγὴ, ἢ ἡ ἐκ νέου ἀποστολὴ ἀπὸ τοὺς παραλῆπτες πρὸς τρίτους, ἄνευ ἀδείας τοῦ συγγραφέως, ἢ τοῦ Τρὶς Ἰσχ.·. Διδ.·. Ἰ. Καμέτα 5 (Προσοχὴ τίτλοι) Ἐρωτᾶ ὁ Τρὶς Ἰσχ.·. Διδ.·.: –Ποῖα διδάγματα ἐλάβατε; Ἐπιθ.·.: –Ἐκεῖνα τῆς Ἐχεμυθείας, τῆς Εὐπειθείας καὶ τῆς Πίστεως. Καὶ ἰδοῦ τρεῖς τεκτονικὲς ἀρετὲς, ἀλλήλως συσχετιζόμενες ὡς πρὸς τὴν ὀρθὴν ἀνάπτυξιν τῆς διανοίας. Ἡ ἐχεμύθεια (= ἔχω-κατέχω τὸν μῦθον), ἡ συγκράτησις τῆς γλώσσης, ἡ μὴ ἀποκάλυψις, ἐν προκειμένῳ, τῶν ἐν δυνάμει σπόρων τῆς ἀρετῆς. Ἡ εὐπείθεια (εὖ+πειθὴς, = καλῶς πεπεισμένος), περὶ καλοῦ σκοποῦ καὶ τοῦ καλῶς πράττειν, ἡ ὁποία προκαλεῖ ἐπίρρωσιν τῆς θελήσεως. Ἡ πίστις (ἐμπιστοσύνη) ὡς μιὰ ἐσωτερικὴ πνευματικὴ δύναμις σταθερότητος καὶ συνεχείας τῶν προσπαθειῶν μας. Αἱ ἐργασίαι ἄρχονται ἀφοῦ βεβαιωθεί ὁ Τρὶς Ἰσχ.·. Διδ.·. ὅτι οἱ παρόντες εἶναι Μυστ.·. Διδ.·. καὶ τοῦτο βεβαιοῦται μὲ τὸ σημεῖον τῆς Σιγῆς. Δηλαδὴ εἶναι Διδάσκαλοι, ἱκανοὶ νὰ εἶναι κάτοχοι μυστικῶν, ἀρρήτων ἀληθειῶν, τῶν μὴ δυναμένων νὰ προφερθοῦν διὰ λόγων. Ἄρα πρὸς τί ἡ ἀποκάλυψις διὰ λόγου, ἄνευ μυητικῆς τελετῆς; Κατὰ τὸ κλείσιμον τῶν ἐργασιῶν, ὁ λόγος ἐκ τῶν στηλῶν κλείει μὲ τὴν φράσιν: «Σιγὴ ἐπικρατεῖ». Ἡ σιγὴ ἐδῶ συνταυτίζεται μὲ τὴν συγκατάνευσιν, καθὼς καὶ μὲ τὴν σβέσιν τῶν φώτων, ὑπὸ τὴν ἔννοιαν τῆς καταπαύσεως μιᾶς ἑτέρας τῶν αἰσθήσεων. Προσέτι, ἐκ τοῦ Τυπικοῦ: «...να σιωπῶμεν...», «καὶ νὰ τηρήσετε ἀπόλυτον σιωπὴν ἐπὶ τῶν ἐργασιῶν τοῦ Ἐργαστηρίου τούτου». Πρὸς τοὺς ἀμαθεῖς, λοιπόν, ἡ προσταγὴ τῆς σιωπῆς, φαινομενικῶς ἀντιφάσκει μὲ τὴν διδασκαλίαν τῆς ἀρετῆς, καθ' ὅτι θὰ ἀνέμεναν τὴν περαιτέρω ἐλευθέραν ἀναμετάδοσιν τῶν καλῶν μηνυμάτων. Ἐνῷ, ὅπως ἤδη ἐλέχθη, πρόκειται περὶ ἀρρήτων ἐννοιῶν ἐπὶ τῆς οὐσίας τοῦ κόσμου, οἱ ὁποῖες μεταδίδονται μόνον διὰ τῶν εἰδικῶν μυητικῶν τελεσμάτων. Ἡ σιγὴ περὶ τῶν ἐδῶ πεπραγμένων, εἶναι καθῆκον, διότι ἐδῶ εἶναι ὁ ναὸς τῆς δημιουργίας, ἐδῶ φύεται καὶ καλλιεργεῖται τὸ δένδρον τῆς ἀρετῆς. Καθῆκον, ἡ σιγὴ, διότι, κάθε δένδρον τῆς δημιουργίας, κάθε ἐξελικτικὴ διαδικασία, ἔχει τὶς ρίζες του εἰς τὸν σκοτεινὸν θάλαμον, χῶρον τοῦ Ἅδου, ἢ Πλούτωνος, χῶρον τῆς παγερᾶς καὶ τελείας σιγῆς. Ὅθεν, τὸ σκότος ἀποκομίζει τοὺς καρποὺς τῆς ἡμέρας, καὶ τοὺς ἀναγεννᾷ εἰς τὸ φῶς τῆς ἑπομένης μοῖρας. Μόνον οἱ χυμοὶ τῶν ἐμπειρικῶν διδαγμάτων καὶ τῶν διαδικασιῶν, εἶναι δυνατὸν νὰ καταστοῦν ἄνθη καὶ καρποὶ, εἰς τὸν ἐξωτερικὸν κόσμον. Καὶ μόνον ὅταν διέλθουν τὴν πρέπουσαν ἀνιούσα ἐξελικτικὴ δοκιμασία, πρὸς τὸ φῶς, θὰ καταστεῖ δυνατὸν νὰ φανερωθοῦν εἰς τὸν ὀρατὸν κόσμον. Προσοχή, μόνον διὰ προσωπικὴν ἀνάγνωσιν. Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναπαραγωγὴ, ἢ ἡ ἐκ νέου ἀποστολὴ ἀπὸ τοὺς παραλῆπτες πρὸς τρίτους, ἄνευ ἀδείας τοῦ συγγραφέως, ἢ τοῦ Τρὶς Ἰσχ.·. Διδ.·. Ἰ. Καμέτα 6 Πᾶσα ἀποκάλυψις τῶν στοιχείων τοῦ Τυπικοῦ καὶ τῶν ἐσωτερικῶν διαδικασιῶν-ἐργασιῶν εἰς τὸ Ἐργ.·. Τελ.·., ἰσοδυναμεῖ μὲ ἀνατροπὴ τῶν φυσικῶν νόμων, μὲ ξερίζωμα καὶ ἔξωσιν τῶν θεμελιωδῶν καὶ δομικῶν συστατικῶν τῆς τεκτονικῆς φιλοσοφίας, (ἐν προκειμένῳ τοῦ Τυπικοῦ), ἀπὸ τὸν φυσικόν του χῶρον. Πᾶσα ἀποκάλυψις περὶ τῶν ἱερῶν τελεσμάτων, ἀφαιρεῖται ἀπὸ τὸ πνευματικὸ δυναμικὸ, τοῦ ἰδίου τοῦ διαπράξαντος τοῦτο τὸ ἁμάρτημα, ὁ ὁποῖος ἔκτοτε ἐκφύει ἄτακτες νοητικὲς παραφυάδες. Μὴ λησμονοῦμε, ὅτι, σὲ κάθε τεκτονικὸ βαθμὸ, τὸ αἴτημα τῆς ἑκάστοτε ὁρκομωσίας, εἶναι ἡ σιγὴ περὶ τῶν πεπραγμένων. Μέμνημαι Τρὶς ἰσχυρὲ Διδ.·. τὴν παρ' ἀρχαῖοις ἡμῶν τῶν προγόνων ποινὴν θανάτου, εἰς περίπτωσιν ἀποκαλύψεως ἱερῶν τελεσμάτων. Τόσον ἀναγκαία ἐθεωρεῖτο ἡ σιγὴ περὶ τῶν ἱερῶν μυστηρίων. Ὁ Ὅμηρος ἀναφέρει: «σεμνὰ, τά γ' οὔπως ἐστὶ παρεξέμεν, οὔτε πυθέσθαι, οὔτ' ἀχέειν, μέγα γὰρ τὶ θεῶν ἄχος ἰσχάνει αὐδήν». (Γιὰ τὰ σεμνὰ ἔργια [ἢ ὄργια ἰων. τ. = ἀποκαλυπτικὰ ἔργα, ἐξ οὗ καὶ ὀργιά, ὄργωμα], τὸ πῶς εἶναι δὲν τὰ ξεστομίζουμε, οὔτε τὰ διδάσκουμε, οὔτε τὰ διαχέουμε, διότι ὁ μεγάλος σεβασμὸς πρὸς τοὺς θεοὺς ἀποδυναμώνει τὴν ὁμιλία). Ἄρα, ἡ σιγὴ περὶ τῶν ἱερῶν, δὲν συνιστᾶ περιορισμὸν τῆς ἐλευθερίας τοῦ λόγου. Ἄλλως τε, ὅστις ἤθελε διδαχθεῖ τὶς τεκτονικὲς ἀρετές, ἂς κρούσει τὴν θύρα τοῦ ναοῦ νὰ διέλθει τὴν πρέπουσα δοκιμασίαν. Περαιτέρῳ, ἕνα ἐργαστήριον τελειοποιήσεως, ἐπίσης, εἶναι καὶ ὁ βίος τοῦ ἀνθρώπου, ἡ διὰ βίου παιδεία εἰς τοὺς νόμους καὶ θεσμοὺς τῆς κοινωνικῆς ζωῆς. Ὅπου: «Τὰ ἐν οἴκῳ οὐκ ἐν δήμῳ, τὰ τῆς οἰκογενείας ἐν σιγῇ. Ὁ Ὀρφεὺς χαρακτηρίζει τὸν θεὸ τοῦ κάτω κόσμου, τὸν Πλούτωνα, ὡς πλουτοδοτῶν.... ὁ δίδων τὸν πλοῦτον. Ἄρα ὁ πλοῦτος, καὶ τῆς ψυχῆς, ἀρετῆς καὶ χαρισμάτων, ἐπέρχεται μὲ τὸν ἐνταφιασμὸν - ἐμφύτευσιν σπερμάτων ἀληθείας, εἰς τὰ ἔγκατα τῆς ψυχῆς, δηλαδὴ μὲ τὴν ἀποσιώπηση τοῦ μυητικοῦ- δημιουργικοῦ λόγου πρὸς τοὺς ἀμυήτους, καθ' ὅτι ἡ ἐξ αὐτῶν κακοποίησις τοῦ δικαίου λόγου καὶ ἐν τοῖς πράγμασι τῆς δικαίας ζωῆς, (διὰ τῆς μὴ ἐφαρμογῆς νόμων καὶ θεσμῶν), γεννᾷ τὸν Ὄλεθρο καὶ τὴν Συμφορά, στὴν πολιτεία. Ὁ Ἡράκλειτος δὲ, σχετικῶς ἐρωτηθεὶς, πῶς ηὗρεν τὰ περὶ τῶν ἀστρονομικῶν του θεωριῶν, ἀπήντησεν: «ἑδιζησάμην ἑμ' ἑαυτόν», (βυθίστηκα εἰς τὸν ἑαυτόν μου), προφανῶς ὄχι μὲ γνώμονα τὴν λογικὴ, ἀλλ' ἐβυθίσθη ἐν τῇ ἁγνότητι τῆς ψυχῆς του. Ἐκεῖ ὅπου δὲν εἰσακούγεται ἄλλη φωνὴ, πλὴν τῆς ἰδικῆς του θείας ψυχῆς. Καθ' ὅτι, οἱαδήποτε λογικὴ ψυχανάλυσις, δὲν θὰ ἀπέδιδε γνώσεις ἀστρονομίας, οὔτε κατανοήσεως τῆς θείας δημιουργίας. Καθῆκον, λοιπόν, συλλογικὸν δι' ἐμᾶς τοὺς μεμυημένους, διότι μόνη αὐτή, ἡ σιγὴ, ἐγκαθιστᾶ τὴν Ἁρμονίαν εἰς τὸν θρόνον της. Μόνον ἐν ἀπουσίᾳ τῆς Ἕριδος, τῆς Ἀλαζονείας, τῆς Ἀθυροστομίας... δύναται νὰ ἐκφρασθῇ ὁ δίκαιος λόγος τῆς Εἰρήνης καὶ τῆς Ἀγαθοεργίας. Προσοχή, μόνον διὰ προσωπικὴν ἀνάγνωσιν. Ἀπαγορεύεται ἡ ἀναπαραγωγὴ, ἢ ἡ ἐκ νέου ἀποστολὴ ἀπὸ τοὺς παραλῆπτες πρὸς τρίτους, ἄνευ ἀδείας τοῦ συγγραφέως, ἢ τοῦ Τρὶς Ἰσχ.·. Διδ.·. Ἰ. Καμέτα 7 Ἡ Σιγὴ κατὰ μίαν ἔννοιαν, δηλοῖ ἐπίσης καὶ τὴν τεκτονικὴν ἀνοχή. Ἡ Σιγὴ θρέφει τὴν Εὐσέβεια καὶ εἶναι ἡ μητέρα πασῶν τῶν ἀρετῶν. Ἡ Σιγὴ καλύπτει καὶ ἀποσβήνει πᾶσαν ἀδυναμίαν καὶ ἀτέλειαν, διότι ἡ ὕπαρξις τυχὸν μειονεξίας δὲν ἐξωτερικεύεται, ἄρα δὲν θίγει συνανθρώπους. Ἐν ἱερᾷ σιγῇ, κατὰ τὴν διάρκεια τῶν ἐν Ἐλευσινίων Μυστηρίων, ὁ Ἱεροφάντης ἐδείκνυε τὸν τεθερισμένον στάχυν. Ὡσαύτως «τεθερισμένον ἐν ἱερᾷ σιγῇ· ἡ γνῶσις του δὲ κατῆλθεν ἀπὸ τὸ ἀπερίγραπτον», ὅπως ἀναφέρει ὁ Ἱππόλυτος. Οὐδεὶς ἀνθρώπινος λόγος δύναται νὰ περιγράψει ἐπαρκῶς τὸ σημαινόμενον τοῦτο, διὰ τὰ ἐπέκεινα τῆς πεπρωμένης στιγμῆς. Ἐν πάση περιπτώσει, κατὰ τὸ πεπρωμένον ἧμαρ, τὴν ὑστάτην ἐκείνη στιγμήν, ἡ λογικὴ καθεύδει, καὶ ἡ ψυχὴ ἀναχωρεῖ ἐν ἱερᾷ σιγῇ. Ἓν ρῆμα-Δώρημα διανοίας περὶ σιγῆς, παρὰ τοῦ Ερμοῦ τοῦ Τρισμεγίστου: «Πρὸς σὲ ἀνατεταμένης τῆς ψυχῆς, σιωπῇ φωνούμενε, ἀνεκλάλητε». (Πρὸς ἐσένα καθὼς ἀνέρχεται ἡ ψυχή, ποὺ μὲ σιωπὴ σὲ καλοῦμε, ἀνεκλάλητε). Σιγή, τὸ ἔσχατον, δόκιμον θεῖον διανόημα τῶν πνευματικῶν ὄντων. Ὅτε δὲ ὁ Κραταιότατος ἄρχων τῆς σιγῆς, ἐγείρει τὸ σκῆπτρον τῆς ἐξουσίας του, τότε τὰ βλέφαρα καθεύδουν, καὶ ἡ ψυχὴ εἰσέρχεται, ἐν ἱερᾷ σιγῇ, εὶς ἀτελεύτητον, ἀτέρμονα καὶ μακαρίαν ὁδόν. Ἀπηλλαγμένη ἡ ψυχὴ ἁπάντων τῶν βαρέων δεσμῶν, –διὰ μέσῳ τῆς ἀγαθῆς καὶ ἁγνῆς ἀγάπης– συνοδεύεται ἀπὸ τὸ πλέον ἐλαφρὺ φορτίον: τὴν ἀλήθεια, ὡς ἀμοιβὴ τοῦ κόπου μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς! Σιγὴ, ἡ ἐσχάτη φυσικὴ μύησις, αὐτὴ τοῦ θανάτου, ὅτε Δοκιμαστὴς τῆς ψυχῆς γίγνεται ὁ Κραταιὸς Ὕπνος, καὶ τὴν ὁδηγεῖ εἰς τὸν ἀδελφόν του, τὸν Κρατιότατο Θάνατο. Ὅτε δὲ ἐπέλθη τὸ μεσονύκτιον τοῦ βίου, τότε, ἡ ἐνσφράγισις τῶν χειλέων, οὐχὶ πλέον συμβολικῶς, ἀλλ' ἐν τοῖς πράγμασι, διδάσκει τὸ μὲν σῶμα εἰς τὸν αἰώνιον ὕπνον, τὴν δὲ ψυχὴν εἰς τὴν αἰωνίαν γαλήνην. Ὅμως, ἡ μυχία –βαθυτέρα– γνῶσις αὐτῆς, τῆς ἐπιθανατίου σιγῆς, δὲν καθίσταται διδακτέα παρ' ἐμοῦ, ἀλλὰ ἐπέρχεται αὐτόκλητος, τότε ποὺ πλέον θὰ εἶναι περιττὴ διὰ τὸν βίον τοῦτον. Ὅθεν καὶ τοὺς ἐκλιπόντας, ὁμοίως διὰ τῆς σιγῆς τιμοῦμεν, ἑνὸς λεπτοῦ. Τρὶς ἰσχυρὲ Διδ.·., ἐπειδὴ «ὁ ἥλιος ἤδη κρύπτεται ὑπὸ τὸν ὁρίζοντα», καὶ τὸ σκότος ἀποσωβεῖ τὶς –καθ' ἡμέραν– χαρούμενες φωνὲς τῆς δημιουργίας, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι ἀνέσυρα ψήγματα χρυσοῦ ἐκ τοῦ τάφου τῆς πυθαγορείου σιγῆς, πρὸς ἐπικουρίαν μισθοδοσίας ὑπὲρ τῶν ἀδ.·., θεράπων γίγνομαι τῆς Σιγῆς καὶ σιγῶ ὁσαύτως, ἀποδεσμεύων τὰς συνειδήσεις των ἀδ.·. μας, ἀφιέμενα ταῦτα εἰς περαιτέρῳ ἰδίαν κρίσιν. Εἶπον Τρὶς Ἰσχ.·. Διδ.·. (τάξις καὶ σημεῖον σιγῆς).

ΠΙΝΑΚΑΣ ΧΑΡΑΞΕΩΣ

Ο πίνακας χαράξεως αποτελεί ένα από τα αναπόσπαστα στοιχεία για την τέλεση εργασιών μιας στοάς.

Ο Τάπητας μαζί με την Βίβλο τον Γνώμονα και τον Διαβήτη, αποτελούν τα απαραίτητα στοιχεία τα οποία πρέπει να υπάρχουν σε ένα εργαστήριο για να ανοίξουν κανονικά οι εργασίες. Στις παλιές στοές τα συμβολικά στοιχεία του τάπητα σχεδιάζονταν στο πάτωμα, πριν από τις εργασίες από τον τελετάρχη, και σφουγγαρίζονταν με επιμέλεια μετά το τέλος των εργασιών, ώστε να σβηστούν τα σχήματα. Με τα χρόνια φάνηκε ότι ήταν πρακτικότερο να υπάρχει ένα έτοιμο σχέδιο απλό στην αρχή, το οποίο περιείχε μόνο τα βασικά συμβολικά στοιχεία του βαθμού, στον οποίο γίνονταν οι εργασίες, για να εξελιχθεί με τα χρόνια σε τάπητες, οι οποίοι περιέχουν πάμπολλα συμβολικά στοιχεία ανάλογα με την έμπνευση του σχεδιαστή τους. Ορισμένοι δε από αυτούς τους Τάπητες αποτελούν σήμερα πλέον έργα τέχνης, όπως μπορούμε να διαπιστώσουμε εύκολα κάνοντας μια βόλτα στο διαδίκτυο.
Σύμφωνα λοιπόν με τον Βαθμό των εργασιών, που πρόκειται να γίνουν τοποθετείται στην μέση του εργαστηρίου κατά το άνοιγμα των εργασιών, ο ανάλογος τάπητας χαράξεως ο οποίος μάλιστα και αποσύρεται κατά το κλείσιμο των εργασιών. Η αποψινή παρουσίαση είναι μια προσπάθεια προσέγγισης του θέματος, η οποία λαμβάνοντας υπ όψιν τα αρχικά σχέδια διαφόρων παλαιών ταπήτων και στην συνέχεια παρακολουθώντας την ιστορική εξέλιξη του σχεδιασμού τους, να φέρει τον συμβολισμό των σχεδίων τους, σε συσχετισμό με την αντίληψη και την εικόνα, που είχαν για το σύμπαν και τον κόσμο που μας περιβάλλει, οι αδ:. μας, τότε που σχεδίαζαν τους πρώτους τάπητες.
Για τον λόγο αυτό επιλέχθηκε να παρουσιαστούν εικόνες από τρεις απλούς τάπητες, οι οποίοι χρησιμοποιούνται ακόμα από στοές σήμερα. Ιστορικά η πρώτη σχεδίαση τάπητα συμπίπτει με την αρχή του διαφωτισμού, του οποίου η αρχική φιλοσοφική σκέψη και αντίληψη διακρίνεται σαφώς επάνω στο σχεδιασμό του. Αυτή η αντίληψη της εποχής του διαφωτισμού, η οποία τελικά οδήγησε τους τέκτονες στην ίδρυση της πρώτης Μεγάλης Στοάς, ένα ουσιαστικό γεγονός, στο οποίο οφείλεται και η διάδοση του τεκτονισμού, μπορεί να περιγραφεί περιληπτικά ως εξής:
α. Στην Αγγλία με την άνοδο στην εξουσία του Πρίγκηπος Του Αννόβερου με το όνομα Γεώργιος ο Πρώτος δόθηκε τέλος στις όποιες πνευματικές καταπιέσεις είχαν οδηγήσει οι διαπαρα-ταξιακοί αγώνες εξουσίας, που διαρκούσαν από την εποχή του Cromwell.
β. Στην εμφανισθείσα εκείνη την εποχή τάση, για την αναζήτηση της προέλευσης του Χριστιανισμού δόθηκε έμφαση στην Παλαιά Διαθήκηγεγονός, το οποίο είχε σαν συνέπεια να θεωρηθεί ο Ναός του Σολομώντα κάτι σαν την πηγή της γνώσεως και της ηθικής και επιπλέον δε με αυτό τον τρόπο διαμορφώθηκε η θρησκευτική ροπή του παγκοσμίου δυισμού εκείνης της εποχής, σε έναν από όλους αποδεκτό όρο, προσδιορισμού του θεού .
γ. Στους κύκλους των θεωρουμένων πνευματικών ανθρώπων της εποχής, όσοι θεωρούνταν προοδευτικοί άρχιζαν να σχηματίζουν μια νέα εικόνα του κόσμου, που μας περιβάλλει εγκαταλείποντας τις μέχρι τότε απόψεις, που επικρατούσαν για τουλάχιστον χίλια πεντακόσια χρόνια βασιζόμενη πλέον στις αρχές της φυσικής του Νεύτωνα.
Για τον λόγο αυτό στο αρχικό κείμενο του Anderson μπορούμε να διακρίνουμε τα πρώτα στοιχεία της διαμορφώσεως μιας νέας ιδέας περί του θεού, η οποία να συνδέει τις ιδιότητες του ηθικού και του νομοθέτη, με εκείνες του αιτίου και του αιτιατού, του σχεδιαστή και Του διατηρητή των πάντων, μια σύνδεση δηλαδή της ηθικής τάξης των πραγμάτων με την νέα φυσική πλέον πραγματικότητα. Πίσω από αυτή την ιδέα βρίσκεται η μοντέρνα επιστημονική πλέον άποψη του κόσμου και του σύμπαντος, η οποία βασίζεται πλέον στην μαθηματική γνώση και το πείραμα.
Το εργαζόμενο σαν καλό-κουρδισμένο ρολόι βάσει των θεωριών του Isaak Newton (1643 έως 1727) σύμπαν, έδειχνε πλέον, ότι αυτό οφείλονταν στην ύπαρξη ενός σχεδίου, ενός σκοπού και τέλος σε γενικές γραμμές, ενός στόχου. Αυτή η φυσικό-θεολογική άποψη -η οποία στην σημερινή εποχή, μέχρι πρότινος φαίνονταν, ότι είχε πλέον μόνο ιστορικό χαρακτήρα –αφού πλέον άλλαξε συμπεριλαμβάνοντας στην σκέψη του σύμπαντος και το τυχαίο συμβάν, παίρνοντας έτσι έναν πρακτικό χαρακτήρα - ήταν η βασική άποψη, που προσδιόριζε την τεκτονική κόσμο- θεώρηση της εποχής, και η οποία οδήγησε τελικά στην ιδεολογική κατ αρχήν διάσταση με την καθολική εκκλησία
Γι αυτό τον λόγο θεωρείται, ότι ο τεκτονισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με τον διαφωτισμό και την δημιουργία ενός νέου επιστημονικού πολιτισμού με βάσει την εικόνα πλέον των φυσικών νόμων του Νεύτωνα. Κατά το τέλος του 17ου και τις αρχές του 18ου αιώνα, την εποχή των αρχών διαφωτισμού, οι κανόνες της Γεωμετρίας αποτελούσαν την σπονδυλική στήλη της εικόνας του τότε σύμπαντος, αφού μετά από τις βάσεις, που τέθηκαν από τον Κοπέρνικο τον Κέπλερ και τον Γαλιλαίο, ο Νεύτων στο τέλος του 17ου αιώνα έδωσε μια μαθηματική πλέον απόδειξη για τις τροχιές των πλανητών, τις κίνησης και συνολικά την μηχανική των ουρανίων σωμάτων. Αυτοί οι κανόνες της γεωμετρίας διακρίνονται στον αρχικό σχεδιασμό του τάπητα, ο οποίος έχει σχέση πλευρών ¾ μια σχέση, ή οποία είναι ακριβώς η ίδια με εκείνη την οποία είχαν οι αρχαίοι ναοί, σχηματίζοντας έναν παραλληλόγραμμο χώρο με τέσσερις ορθές γωνίες. Αυτές οι ορθές γωνίες είναι από τότε άρρηκτα συνδεδεμένες με την τεκτονική σκέψη και φιλοσοφία.
Η κατασκευή του, η τοποθέτηση των συμβολισμών και των συμβόλων επάνω σε αυτόν διέπονται από γεωμετρικούς κανόνες σύμφωνα με τους οποίους κατασκευάζονται οι πίνακες των στοών. Η μεθοδολογία με αυτό τον τρόπο, όχι μόνο της κατασκευής του, αλλά και της τοποθετήσεως των αναλογούντων με τον βαθμό συμβόλων, γεωμετρικά οδηγεί στην κατηγοριοποίηση τους. Εάν εμείς
θέλουμε να καθορίσουμε τις κατηγορίες των συμβόλων θα πρέπει να τον χωρίσουμε κατά μήκος και πλάτος στα τρία, κατασκευάζοντας με τον τρόπο αυτό εννέα ισοδύναμες παραλληλόγραμμες επιφάνειες, οι οποίες δεν εμπεριέχουν μόνο τα σύμβολα αλλά διαθέτουν και μια διαφορετική συμβολική αξία για το καθένα και τότε μπορούμε να προχωρήσουμε και να εξετάσουμε τον συνολικό συμβολισμό ενός πίνακα χαράξεως.
Επιπλέον πρέπει να λάβουμε υπ όψιν μας, ότι οι διευθύνσεις του ορατού ορίζοντα Ανατολή Δύση, Βορράς, Μεσημβρία, σχεδιασμένες επάνω στο σχέδιο του τάπητα καθορίζουν επιπλέον την μυστική εσωτερική αξία των περιεχομένων σ’ αυτόν συμβόλων. Η κίνηση λοιπόν του τέκτονα πρέπει να είναι πάντοτε με κατεύθυνση από την Δύση προς την Ανατολή. Αν κινηθούμε σύμφωνα με αυτό στο κάτω τμήμα, το πρώτο που συναντάμε βαδίζοντας επάνω στον τάπητα είναι το μωσαϊκό δάπεδο με τα άσπρα και μαύρα του τετράγωνα, η ακόμα και τρίγωνα κατά περίπτωση ανάλογα με την σχολή, που ακολουθείται από την Στοά. Αυτός είναι ο χώρος του Μαθητού, ο οποίος ψάχνει αναζητά την γνώση, το φως, την αλήθεια.
Ο επόμενος ο μεσαίος χώρος, είναι εκείνος του εργαζομένου ανθρώπου, ο οποίος χρησιμοποιεί τις όποιες γνώσεις κατέχει, όχι μόνο για να αποκτήσει νέες, αλλά για να διαμορφώσει και να μεταβάλλει τον χώρο μέσα στον οποίο ζει .
Στον τρίτο χώρο τέλος, υπάρχουν όλα εκείνα τα σύμβολα, τα οποία δεν μπορούμε να αντιληφθούμε αμέσως με τις αισθήσεις μας, αλλά μόνο έμμεσα, όπως είναι το σύμπαν και τελικά η αιωνιότητα του Μ:.Α:.Τ:.Σ:. Εδώ όμως χρειάζεται να επισημάνουμε, ότι ο χώρος αυτός δεν διαθέτει καμιά μεταφυσική, αλλά είναι αυτός ο χώρος, που αντιλαμβανόμαστε από την δική μας θέση, την πλευρά του πραγματικού κόσμου πατώντας και με τα δύο πόδια στην γη.
Αν τώρα παρατηρήσουμε τα περιεχόμενα, τα οποία εμπεριέχονται στα τρία κάθετα τμήματα θα διαπιστώσουμε, ότι ενώ στα δύο ακραία τμήματα το δεξιό και το αριστερό υπάρχουν υλικά και πρακτικά σύμβολα, το μεσαίο τμήμα περιέχει καθαρά πνευματικά σύμβολα. Αφού λοιπόν καθορίσαμε τους χώρους, ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια ανάλυση του περιεχομένου τους.
Το μωσαϊκό δάπεδο με τα λευκά και μαύρα τετράγωνα ή τρίγωνα συμβολίζει την αντιπαλότητα όλων των γήινων, που εκφράζει την σχέση μεταξύ του, μαύρου και λευκού, του καλού και του κακού κ.α. Το δάπεδο, όπως κινούμεθα προς την ανατολή τελειώνει στο πρώτο από τα τρία σκαλοπάτια της γνώσεως, τα οποία πρέπει να ανέβουμε προκειμένου να μπούμε στο Ναό του Σολομώντα, το ιερό της σκέψεως, το εργαστήριο, τον χώρο του εργαζομένου και γνωρίζοντος τέκτονα, προκειμένου να εργασθούμε. Δεξιά και αριστερά από το μωσαϊκό δάπεδο βρίσκονται δύο στήλες εκ των οποίων η αριστερή η ευρισκομένη προς τον Βορρά ανήκει στους μη γνωρίζοντες ακόμα εργάτες Μαθητές, η δεξιά που βρίσκεται στην Δύση, ή αν θέλετε Μεσημβρία ανήκει στους έμπειρους πλέον εργάτες τους Εταίρους, σήμανση δε με το ανάλογο γράμμα φέρει μόνο η στήλη των μαθητών. Στη βάση της Στήλης των μαθητών βρίσκεται, όχι σαν σύμβολο άλλα σαν πραγματική εικόνα ο ακατέργαστος λίθος, επάνω στον οποίο τοποθετείται μια Σφύρα. Αυτή η σφύρα διαθέτει δύο πρακτικές εργαστηριακές εφαρμογές αναλόγως του ποιος την χρησιμοποιεί. Στα χέρια του Μαθ:. χρησιμεύει στην
επεξεργασία του ακατέργαστου λίθου, του εαυτού του, στα χέρια όμως του Σεβ:.ή των Επ:.,για την επαναφορά σε τάξη των αδ:..
Στο μεσαίο τμήμα του τάπητα χαράξεως βρίσκονται τα εργαλεία ακριβείας, τα οποία συνήθως τότε κατασκευάζονταν από ορείχαλκο, εμείς βλέπουμε προς το βορινό μέρος το μέρος των μαθητών, την σφύρα και την στάθμη τα πρώτα εργαλεία του Μαθητή, αφού η γνώση της Βαρύτητας της δυνάμεως εκείνης, που έλκει όλα τα πράγματα προς τα κάτω, είναι η πρώτη από τις γνώσεις, που πρέπει να αποκτήσει ένας μελλοντικός κατασκευαστής Διδ:. ενώ προς την πλευρά της μεσημβρίας βρίσκεται το μυστρί και το αλφάδι, τα εργαλεία του Εταίρου, εκείνα τα εργαλεία με την γνώση της χρησιμοποιήσεως των οποίων εξασφαλίζεται η οριζοντιοποίηση της τοιχοποιίας και η δυνατότητα του συγκολλητικού υλικού ανάμεσα στους λίθους, να ασφαλίσει την κατασκευή και να αντιμετωπίζει με επιτυχία την βαρύτητα, η οποία καταπονεί την κατασκευή.
Στο κέντρο του μεσαίου τμήματος διακρίνουμε απάνω από έναν ανοιχτό διαβήτη έναν γνώμονα με ορθή γωνία. Αυτό το διπλό σύμβολο χαρακτηρίζει με επιτυχία τις βασικές τάσεις της διδασκόμενης Τεκτονικής Φιλοσοφίας των περισσοτέρων προερχομένων από την αγγλική παράδοση Στοών. Συνενώνει την πρόθεση του τέκτονα, ο οποίος βοηθά στην κατασκευή του ναού του ανθρωπισμού, όπου με την βοήθεια του διαβήτη σχεδιάζει την κάτοψη προσδιορίζοντας τα όριά της, ενώ με τον γνώμονα δείχνει εκτός, από τον προς την ανατολή προσανατολισμό του κτίσματος, ακόμα και την εξ ανατολών προερχομένη πνευματική επίδραση του Μ:.Α:.Τ:.Σ:. αφ’ ενός, αφ’ ετέρου τον ηθικό και δίκαιο τρόπο με τον οποίο ο τέκτονας πρέπει να χειρίζεται τις πράξεις του.
Ανάμεσα στην περιοχή του γήινου και του ουρανίου, στην μέση βρίσκεται ο κανόνας των 24ων υποδιαιρέσεων, σύμβολο αφ ενός όλων των μετρήσιμων μεγεθών του γήινου κόσμου, αφ ενός αφ ετέρου δε το σύμβολο της 24ωρης διαρκείας κινήσεως του ήλιου και της αιωνιότητας του σύμπαντος. Συμβολικά ο κανόνας αποτελεί και ένα όριο, κάτι σαν το εικονοστάσι των ορθοδόξων εκκλησιών ή το δίφρακτο του ναού του Σολομώντα, στον τεκτονικό δρόμο για την γνώση και την τελειοποίηση από την δύση προς την ανατολή που ακολουθούμε σαν τέκτονες. Όσο βρισκόμαστε μπροστά από αυτόν, είμαστε εκείνοι που προσπαθούν και που εργάζονται συνεχώς. Όταν περνάμε από το άλλο μέρος τότε φεύγει πλέον το πέπλο, που μας εμπόδιζε να δούμε και αποκτάμε μια καθαρότερη εικόνα για τα συμβαίνοντα γύρω μας και τον κόσμο ολόκληρο.
Βρισκόμαστε πλέον στο τρίτο και τελευταίο κομμάτι του τάπητα, τον χώρο που εμπεριέχει τα σύμβολα του σύμπαντος και εκείνου του πνεύματος, που το κατασκεύασε. Εδώ βρίσκεται ο Ήλιος σύμβολο του Φωτός και η Σελήνη σύμβολο της Νύχτας, που αντανακλά το φως του Ήλιου. Η τοποθέτηση αυτών από την πλευρά του Βορρά ή της Μεσημβρίας εξαρτάται από την σχολή την οποία ακολουθούν οι στοές. Στο κέντρο υπάρχει ο συμβολισμός της Γνώσεως, των αιωνίως ισχυόντων πραγμάτων, στο σύμβολο του πεντάκτινου αστέρα αρχικά ή του τριγώνου με το τετραγράμματο σε άλλους. Την αιωνία ισχύ των οποίων δείχνουν ανάλογα τα εννέα, επτά ή ακόμα ανάλογα με τον συμβολισμό του σχεδιαστή έξη αστέρια.
Τελικά ο τάπητας χαράξεως κλείνει στην ανατολή από την οποία πάντοτε έρχεται το θεϊκό φως με τον κόρυμβο, ο οποίος εδώ δεν συμβολίζει μόνο τον σύνδεσμο, που υπάρχει μεταξύ όλων των τεκτόνων. Με τον έναν, τρεις, ακόμα και πέντε χαλαρούς κόμβους του, οι οποίοι όντας έτσι σχηματίζουν το μαθηματικό σύμβολο του απείρου, συμβολίζει επίσης και τον σύνδεσμο εκείνο που ενώνει όλο το σύμπαν. Αυτή η γεωμετρική συμβολική εικόνα του συνδέσμου όλων των πραγμάτων είναι παρόμοια με εκείνη που βρίσκουμε στα ιερογλυφικά των αρχαίων Αιγυπτίων, η οποία γι αυτούς αποτελούσε έναν συμβολισμό του σύμπαντος .
Συμπερασματικά εξετάζοντας ακόμα και απλά τον πίνακα χαράξεως του βαθμού του μαθητού μπορούμε να καταλήξουμε στα παρακάτω.
Τα σύμβολα τα οποία εμπεριέχονται στο μεσαίο πεδίο του είναι οι βασικοί κανόνες επάνω στους έχουν οικοδομηθεί, όλα εκείνα που κάνουν την διαφορά του σκεπτόμενου ανθρώπου από το ζώο. Αυτά τα σύμβολα είναι κατανεμημένα στα δύο πλευρικά τμήματα, στον Νότο και την Μεσημβρία, έτσι ώστε να αποτελούν αλληλοσυμπληρούμενα ζευγάρια αφ ενός, και να είναι διατεταγμένα από την δύση προς την ανατολή, δείχνοντας την σταδιακή βελτίωση εκείνου που ακολουθεί αυτόν το δρόμο, και αφετέρου η τελειοποίηση αυτή συμπληρώνεται, στο οριζόντιο επίπεδο, με την διαδρομή από τον βορρά προς τον νότο.
Τελειώνοντας θα ήθελα να επισημάνω, ότι η αποψινή παρουσίαση, δεν έχει μόνο σαν μοναδικό σκοπό να βοηθήσει τους αδ:. Μαθ:. να κατανοήσουν και να βελτιώσουν την προσωπικότητά τους και την αδελφική αγάπη προς τους αδ:., και όλους τους ανθρώπους, αλλά να βοηθήσω και στην κατανόηση του στηριγμένου επάνω στην φυσική, φιλοσοφικού υποβάθρου της εικόνας, που έχει για το σύμπαν, ο τεκτονισμός.
Φυσικά η όλη παρουσίαση δεν αποτελεί απλή διδασκαλία, αλλά μια προτροπή προς όλους για μια περαιτέρω επεξεργασία και επεξήγηση των συμβόλων του τάπητα χαράξεως, αφήνοντας ανοιχτό το πεδίο σε όλους να προχωρήσουν μόνοι τους και να αναλύσουν περισσότερο πολύπλοκους τάπητες, όπως είναι αυτός του εργαστηρίου μας, δίδοντάς μας την ευκαιρία να ακούσουμε και άλλες απόψεις
Για την μόνη διαπίστωση σχετικά με τον τάπητα με την οποία νομίζω, ότι δεν θα διαφωνήσει κανείς ,είναι ο παρακάτω ορισμός του.
Ο τάπητας χαράξεως είναι το συμβολικό σχέδιο της ζωής μας, της ζωής του τέκτονα. Όσοι από εμάς θα μπορέσουν, όχι μόνο να κατανοήσουν αλλά και να εφαρμόσουν το περιεχόμενο, έστω και των απλών αρχικών του συμβολισμών, είναι εκείνοι που θα γνωρίσουν τα μυστικά αυτού, που εμείς αποκαλούμε με τον όρο βασιλική τέχνη.

ΤΕΚΤΩΝ , ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΖΩΜΑ

Παναγιώτης Σπύρου… “ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ….ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ.”

Έφτασα κατά τις 07.00 το πρωί στο χειρουργείο. Ο Διευθυντής ήταν ήδη εκεί..
Κάπνιζε το ένα τσιγάρο μετά το άλλο και όλα έδειχναν ότι δεν είχε κοιμηθεί ούτε λεπτό…
Μιλούσε στο τηλέφωνο και φώναζε να έρθουν στο γραφείο του Αναισθησιολόγοι, Καρδιοχειρουργοί, Αγγειοχειρουργοί, Παιδοχειρουργοί και όποια ειδικότητα θα μπορούσε να βοηθήσει στο Χ/Ο που θα έκανε ….

Εγώ φοιτήτρια, χωμένη σε μιαν άκρη να μην πολυφαίνομαι και το μόνο που είχα στο μυαλό μου ήταν πως θα κατάφερνα να μπω στο Χ/Ο του. Να δω τον Θρύλο να ζωγραφίζει.
Να αρπάξουν τα μάτια και τα αυτιά μου όσα περισσότερα μπορούσαν από τον Δάσκαλο. Ακόμη και σ’ αυτό πόσο μακρυά από αυτόν ήμουν….

Εγώ έπαιζα με τις σκέψεις και αυτός είχε μαζέψει περίπου 20 γιατρούς και σαν στρατηγός ζωγράφιζε ανατομικά στοιχεία σε κόλλες Α4 και αφού χώρισε χειρουργούς και νοσηλευτές σε ομάδες άρχισε να εξηγεί ποια ομάδα θα μπει πότε. Που και με ποιον τρόπο στο μικρό σωματάκι του Σταύρου…

Ο Σταύρος λοιπόν, 12 ετών.
Την προηγούμενη το απόγευμα έπαιζε με τους φίλους του σε ένα γιαπί κάπου στην Λάρισα και για κακή του τύχη έπεσε και διαπέρασε το σώμα του—από καρωτίδα μέχρι αορτή–ένας αιχμηρότατος σωλήνας.

Δεν θέλω να αναφερθώ σε άλλες περιγραφές της βλάβης και του τραύματος..
Άρχισε η μεγάλη περιπέτεια του.
Από νοσοκομείο σε νοσοκομείο ..
Λάρισα….Κατερίνη….ΑΧΕΠΑ….
Μέχρι που σχεδόν με τις τελευταίες του αναπνοές τον έφεραν μέσα στην νύχτα στο Παπανικολάου…
Γιατί απλά, αν ΔΕΝ μπορούσε να τον σώσει ο Σπύρου τότε ΔΕΝ μπορούσε Κανείς..

ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΑΛΗΘΕΙΑ..

Ο Διευθυντής λοιπόν χωρίς άλλη σκέψη έφτασε και αυτός μέσα στην νύχτα για να κάνει αυτό που του έλεγε η συνείδηση του.

ΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 15 ΜΕ 20 ΩΡΕΣ….
Η ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΗ ΑΠΟ ΟΛΟΥΣ….
ΤΟ ΠΑΙΔΙ “ΕΦΥΓΕ” 3 ΦΟΡΕΣ Κ ΤΟ ΕΠΑΝΕΦΕΡΑΝ ΑΛΛΕΣ ΤΟΣΕΣ…

Ο ΣΠΥΡΟΥ ΜΕ ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ ΑΠΟ ΘΥΜΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΑΛΛΑ ΑΠΟΛΥΤΑ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΟΣ ΦΩΝΑΖΕ Κ ΕΒΡΙΖΕ. “ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ….ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ ΤΟ ΠΑΙΔΙ.”

Η μάχη με τον χάρο….
Τον είχε απέναντι του…
Τον έβριζε και τον έφτυνε μέσα στα μούτρα….
Η μάχη στα μαρμαρωμένα αλώνια….

Και το μόνο που ακουγόταν ήταν οι ήχοι από τα μηχανήματα και οι φωνές του Σπύρου……

Δεν σκέφτηκε κανένας μας να φύγει ακόμη κι αν είχε τελειώσει το ωράριο μας….όλοι εκεί δίπλα του…
Μέχρι το τέλος….

Ξημερώματα πια…κατάκοποι όλοι μας…μόλις τελείωσε το χειρουργείο….

Πήγαμε όλοι βουβοί στα αποδυτήρια να βγάλουμε στολές…
Να βάλουμε τα πολιτικά μας ρούχα και να φύγουμε….
και κανένας δεν έφευγε ακόμη….
Όλοι περιμέναμε τον διευθυντή να ντυθεί και να βγούμε όλοι μαζί…δίπλα του όλοι…

Αυτό που ακολούθησε ήταν από τα πιο δυνατά πράγματα που έχω ζήσει…
Όλος ο όροφος ήταν γεμάτος κόσμο…ασθενείς…συνοδοί…κάμερες..
άσχετοι άνθρωποι….

Και ξαφνικά σηκώνεται μια νέα γυναίκα όρθια…με πρόσωπο πρησμένο από το κλάμα….
Δεν είπε τίποτα….μας πλησίασε….πήγε δίπλα στον διευθυντή….δεν του μίλησε…
Η σιωπή αυτή ήταν σαν μαχαίρι…..

Έπεσε στα γόνατα της και άρχισε να φιλάει τα πόδια του Σπύρου….
Όχι τα χέρια του…..του φιλούσε τα πόδια κ το μόνο που μπορούσε να ψελλίσει ήταν ένα επαναλαμβανόμενο ‘”ευχαριστώ…..σε ευχαριστώ….”….

Ο Σταύρος είχε ζήσει χάρη στην υπεράνθρωπη προσπάθεια του διευθυντή και είχε κ άριστη μετεγχειρητική πορεία….

Εύχομαι και σήμερα να είναι ένα υγιές και δυνατό παλικάρι…και εύχομαι να μην ξεχάσει ποτέ το δώρο της Ζωής που του χάρισε ο Παναγιώτης.

Τι υπηρχε πριν τη μεγαλη εκρηξη???

Κάθε φορά που ένας κοσμολόγος δίνει μια δημόσια διάλεξη, πάντα κάποιος από το ακροατήριο σηκώνει το χέρι του για να ρωτήσει: «και τι υπήρχε πριν από την Μεγάλη Έκρηξη;»

«Υπάρχει μία στάνταρ απάντηση που μπορεί να δώσει κανείς», λέει ο Glenn Starkman, φυσικός στο πανεπιστήμιο Case Western Reserve. «Λέμε πως η ερώτηση δεν έχει νόημα, όπως ακριβώς δεν έχει νόημα να ρωτάμε, ‘τι βρίσκεται νοτιότερα από τον Νότιο Πόλο».

Ο λόγος είναι ο εξής: Αν μαζί με την Μεγάλη Έκρηξη ξεκίνησε κι ο ίδιος ο χρόνος, τότε δεν έχει νόημα να ρωτάμε τι υπήρχε πριν, γιατί απλά δεν υπάρχει «πριν». Αλλά και ο ίδιος ο Starkman γνωρίζει ότι η απάντηση αυτή δεν είναι ικανοποιητική.

Σήμερα διαθέτουμε μια θεωρία για το τι συνέβη σχεδόν αμέσως μετά την Μεγάλη Έκρηξη. Κατά την διάρκεια των πρώτων ελάχιστων κλασμάτων δευτερολέπτου της ύπαρξης του σύμπαντος, το «πληθωριστικό» μοντέλο μας λέει ότι το σύμπαν επεκτάθηκε σαν ένα μπαλόνι, πολλαπλασιάζοντας το μέγεθός του ξανά και ξανά μέχρι να φτάσει στον «κανονικό» ρυθμό διαστολής του. Όμως, αν επιχειρήσουμε να κοιτάξουμε πίσω, πριν τον πληθωρισμό, προς την «χρονική στιγμή μηδέν» – η γενική σχετικότητα «καταρρέει».

Οι περισσότεροι φυσικοί θεωρούν ότι σ’ αυτή την «εποχή της κβαντικής βαρύτητας» το σύμπαν ήταν περίπου 10 24 φορές μικρότερο από ένα άτομο και είχε θερμοκρασία περί τους 10 32βαθμούς Κέλβιν. Σ’ αυτές τις συνθήκες ο χώρος και ο χρόνος συμπεριφέρεται σαν το νερό που κοχλάζει, ενώ υπάρχουν θεωρητικοί φυσικοί που προσπαθούν να τις περιγράψουν με τα μαθηματικά. Με κάποιο τρόπο, ο χρόνος όπως τον ξέρουμε αναδύθηκε από την κατάσταση της σχεδόν άπειρης πυκνότητας που επικρατούσε. Ή μπορεί ο χρόνος να υπήρχε ήδη και αυτό που αναδύθηκε ήταν το «βέλος» του χρόνου, που δείχνει προς το μέλλον.

Η επικράτηση της θεωρίας του Big Bang, ωστόσο, δεν σημαίνει πως δεν εμφάνισε και δεν εμφανίζει ακόμη σημαντικότατα προβλήματα. Η ίδια η εξέλιξή της, άλλωστε, και η εξακολουθητική τροποποίηση πολλών από τα θεμελιώδη αρχικά χαρακτηριστικά της το φανερώνει. Η ειδική «ρύθμιση» των πρόσθετων στοιχείων -όπως η σκοτεινή ύλη, η σκοτεινή ενέργεια ή ο πληθωρισμός, δηλαδή η πρόταση πως σε μια αρχική, απειροελάχιστη χρονικά, φάση αμέσως μετά την «αρχή», η ταχύτητα διαστολής υπήρξε ασύλληπτα μεγαλύτερη από αυτήν του φωτός1– ώστε να συμφωνήσουν με τις παρατηρήσεις είναι ενδεικτική.

Αν δούμε συνοπτικά το καθιερωμένο σενάριο μπορούμε εύκολα να διαπιστώσουμε τον αυθαίρετο χαρακτήρα πολλών από τις βασικές προσαρμογές. Έτσι, εκεί που όλα ξεκίνησαν με ένα πολύ απλό μοντέλο, βάσει του οποίου το αρχικό ανεξήγητο συμβάν της Μεγάλης Έκρηξης ακολούθησε η διαστολή του Σύμπαντος και η «τακτοποιημένη» εμφάνιση της ακτινοβολίας και της ύλης, των στοιχειωδών σωματιδίων και της νουκλεοσύνθεσης, των ατόμων και των μορίων, για να ακολουθήσει η δημιουργία των γαλαξιών, των άστρων και των αστρικών συστημάτων, τα κενά που ανέκυψαν λόγω κυρίως των παρατηρήσεων μεγάλης κλίμακας έκαναν αναγκαία τη ριζική τροποποίησή του.

Προστέθηκε, λοιπόν, και η αρχική πληθωριστική φάση, κατά την οποία μια μικρή περιοχή του αρχέγονου Σύμπαντος -το σημερινό αστρονομικό μας Σύμπαν- διογκώθηκε σε μέγεθος κατά ένα γκούγκολ (10100, δηλαδή ο αριθμός 1 ακολουθούμενος από 100 μηδενικά!) μέσα σε ένα δισεκατομμυριοστό του δισεκατομμυριοστού του τρισεκατομμυριοστού (10-30) του δευτερολέπτου. Μετά από αυτήν την δραματική παρεμβολή τα πράγματα ακολούθησαν το δρόμο τους, όπως περίπου το αρχικό μοντέλο περιέγραφε.

Ένα βασικό σενάριο δέχεται πως ο πληθωρισμός κράτησε μόλις 10-30 δευτερόλεπτα και στο χρόνο αυτό το Σύμπαν διπλασιάζονταν κάθε 10-35  δευτερόλεπτα, με αποτέλεσμα να διπλασιαστεί 100.000 φορές μέσα στα 10-30 δευτερόλεπτα. Η εισαγωγή της ιδέας του πληθωρισμού υπήρξε αναγκαία προκειμένου να απαντηθούν τα τρία μεγάλα αινίγματα της σύγχρονης κοσμολογίας: της ομοιογένειας, της ελάχιστης αναγκαίας ανομοιογένειαςκαι της επιπεδότητας του σημερινού Σύμπαντος, όπως προκύπτει από όλες τις παρατηρήσεις και έμεναν ολοκληρωτικά ανεξήγητα στο πλαίσιο της αρχικής εκδοχής της Μεγάλης Έκρηξης.

Αλλά το πρόβλημα με την περιγραφή της γέννησης του σύμπαντος είναι ότι πρόκειται για ένα γεγονός που συνέβη μόνο μια φορά και δεν υπήρχε κανείς για να κάνει παρατηρήσεις εκεί,  αλλά και το ότι δεν υπάρχει μια πλήρης θεωρία κβαντικής βαρύτητας για την περιγραφή του χωροχρόνου στις εξαιρετικά τεράστιες πυκνότητες ύλης-ενέργειας που κυριαρχούσαν όταν πραγματοποιήθηκε το Big Bang.

Όμως κάποιο φυσικοί πιστεύουν ότι ο χρόνος δε ξεκίνησε με την Μεγάλη Έκρηξη, αλλά ότι αναδύθηκε με κάποιο τρόπο όταν το σύμπαν έφθασε σε κάποιο βαθμό πολυπλοκότητας. Άλλοι υποστηρίζουν ότι το σύμπαν κάνει κύκλους, μια αιώνια διαδοχή διαστολών και συστολών. Αν αυτό το «κυκλικό» μοντέλο είναι σωστό, η Μεγάλη Έκρηξη δεν αποτελεί την αρχή, αλλά την μετάβαση από μια προηγούμενη εποχή.

Το κυκλικό μοντέλο του σύμπαντος

Μια άλλη πιθανότητα είναι το σύμπαν μας να είναι ένα από αμέτρητα «σύμπαντα φυσαλίδες» που εμφανίζονται συνεχώς σε ένα «πολυσύμπαν».

Άραγε, έχουμε φτάσει κοντά στην απάντηση της ερώτησης «τι υπήρχε πριν;»

Ο Starkman λέει πως όχι. Και είναι ασαφές το πότε οι αστρονομικές παρατηρήσεις θα δώσουν στοιχεία για το ζήτημα αυτό. Ίσως, αν κατασκευάζαμε έναν τεράστιο ανιχνευτή βαρυτικών κυμάτων στο διάστημα, θα υπήρχε η ελπίδα να ανιχνεύσουμε τα αρχέγονα βαρυτικά κύματα που δημιουργήθηκαν από την Μεγάλη Έκρηξη.

Στην εικόνα των Πωλ Στάινχαρντ-Νιλ Τούροκ (Αέναο σύμπαν) το Σύμπαν μας είναι μέλος ενός ζεύγους Συμπάντων (ενός ζεύγους τρισδιάστατων βρανών), εμβαπτισμένων σε ένα πολυδιάστατο συνεχές. Ένα μικροσκοπικό κενό κατά μήκος μιας 4ης διάστασης χωρίζει τον καθημερινό τρισδιάστατο «κόσμο» μας -όλα τα πράγματα που μπορούμε να αγγίξουμε, να αισθανθούμε ή να δούμε- από έναν άλλο, απρόσιτο και τρισδιάστατο «κόσμο», τον οποίο δεν μπορούμε να νιώσουμε με τις αισθήσεις μας. Τα άτομα και το φως μπορούν να κινηθούν κατά το ύψος, το μήκος και το πλάτος αυτού του κόσμου, όμως οι νόμοι της θεωρίας των χορδών απαγορεύουν την κίνησή τους στην πρόσθετη διάσταση. Ο δεύτερος κόσμος διαθέτει τις δικές του μορφές ύλης και φωτός, αλλά ούτε αυτές μπορούν να διασχίσουν την τέταρτη διάσταση Το αποτέλεσμα είναι οι δύο κόσμοι να παραμένουν πλήρως απομονωμένοι ο ένας από τον άλλο, με μία εξαίρεση: αλληλεπιδρούν με τη μεσολάβηση της δύναμης της βαρύτητας», κατά μήκος της τέταρτης διάστασης. Με αυτόν τον τρόπο έλκει ο ένας κόσμος τον άλλο, με αποτέλεσμα να προσεγγίζουν και να συγκρούονται μεταξύ τους σε τακτά χρονικά διαστήματα. Το γεγονός της σύγκρουσης είναι αυτό που λέμε Μεγάλη Έκρηξη. Όλα τ’ άλλα έπονται κανονικά!

Αέναο σύμπαν: Τι υπήρχε πριν από τη μεγάλη έκρηξη; Πωλ Στάινχαρντ, Νιλ Τούροκ (εκδ. Αβγό) Οι δύο κοσμολόγοι προτείνουν μια διαφορετική, επαναστατική κοσμολογία: αυτό που θεωρούσαμε ως σήμερα «στιγμή της δημιουργίας», ήταν απλώς ένα επεισόδιο ενός άπειρου κύκλου τιτάνιων συγκρούσεων ανάμεσα στο δικό μας σύμπαν και σ’ έναν παράλληλο κόσμο. Η Μεγάλη Έκρηξη δεν ήταν η αρχή του χρόνου, αλλά μια γέφυρα από ένα παρελθόν γεμάτο ατελείωτα επαναλαμβανόμενους κύκλους εξέλιξης, κάθε ένας από τους οποίους συνοδευόταν από τη δημιουργία νέας ύλης και το σχηματισμό νέων γαλαξιών, αστέρων και πλανητών.

Σε μια άλλη θεωρία  του Δικέφαλου Χρόνου (Two-Headed Time), που ανέπτυξαν οι Sean Carrol και Alan Guth. ο χρόνος υπήρχε πάντα. Αλλά σε αντίθεση με το στατικό μοντέλο του σύμπαντος που οραματίστηκαν οι Αριστοτέλης, ο Νεύτωνας και Αϊνστάιν, αυτό το σύμπαν αλλάζει καθώς οι αιώνες διαδέχονται ο ένας τον άλλον. Η εξέλιξη του σύμπαντος είναι συμμετρική ως προς τον χρόνο, έτσι ώστε η συμπεριφορά του σύμπαντος πριν από την Μεγάλη Έκρηξη να είναι μια κατοπτρική εικόνα της εξέλιξής του μετά την Μεγάλη Έκρηξη.  Μέχρι πριν 14 δισεκατομμύρια χρόνια, το σύμπαν συρρικνωνόταν. Έφτασε σε ένα ελάχιστο μέγεθος κατά το Big Bang (στο οποίο ο χρόνος t = 0) και έκτοτε διαστέλλεται από τότε.

Εάν σκέφτεστε τον χρόνο σαν έναν μακρύ δρόμο και το Big Bang ως μια κοιλότητα κάπου στον δρόμο αυτό, τότε ένα σημάδι στην κοιλότητα (Big Bang) που θα σας δείχνει την κατεύθυνση προς το μέλλον, θα έχει δύο βέλη που δείχνουν προς αντίθετες κατευθύνσεις. Εξ ου και το όνομα Two-Headed Time. Κοντά στην ίδια την κοιλότητα, που βρίσκεται ανάμεσα στα δύο βέλη, ο χρόνος δεν θα είχε σαφή κατεύθυνση. Ο χρόνος θα ήταν μπερδεμένος.

Σύμφωνα με τους Carroll και Guth, η θεωρία του Δικέφαλου Χρόνου (Two-Headed Time) θα μπορούσε να γίνει ακόμη πιο περίπλοκη και περίεργη. Το σημείο του ελάχιστου μεγέθους και της μέγιστης τάξης του σύμπαντος (ελάχιστης εντροπίας) μπορεί να μην ήταν η Μεγάλη Έκρηξη του σύμπαντος μας, αλλά η Μεγάλη Έκρηξη άλλου σύμπαντος, κάποιο είδος Μεγάλου Πρωτοσύμπαντος. Το σύμπαν μας, και ίσως ένας άπειρος αριθμός από σύμπαντα, θα μπορούσε να έχει γεννηθεί από αυτό το γονικό σύμπαν και κάθε ένα από τα σύμπαντα θα μπορούσε να έχει το δικό του Big Bang. Η διαδικασία της ωοτοκίας των νέων Κόσμων από ένα γονικό σύμπαν ονομάζεται Αιώνιος Πληθωρισμός.

Η ιδέα αυτή αναπτύχθηκε από τους κβαντικούς κοσμολόγους στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Εν συντομία, ένα ασυνήθιστο ενεργειακό πεδίο (αλλά αυτό που επιτρέπεται από τη φυσική) στο Πρωτοσύμπαν δρα σαν αντιβαρύτητα και προκαλεί μια εκθετικά γρήγορη επέκταση. Αυτό το ασυνήθιστο ενεργειακό πεδίο έχει διαφορετικές δυνάμεις σε διάφορες περιοχές του χώρου. Κάθε τέτοια περιοχή επεκτείνεται σε κοσμικές διαστάσεις και το ενεργειακό πεδίο γίνεται συνηθισμένη ύλη, σχηματίζοντας ένα νέο σύμπαν που είναι κλεισμένο και τελείως εκτός επαφής με το πρωτοσύμπαν που το γέννησε.

Στην εικόνα  των Carroll–Guth η τάξη του σύμπαντος έχει τη μέγιστη τιμή της κατά την Μεγάλη Έκρηξη. Η αταξία αυξάνεται και πριν και μετά την Μεγάλη Έκρηξη. Έτσι το μέλλον προχωρά από την Μεγάλη Έκρηξη προς δυο κατευθύνσεις. Ένας παρατηρητής που ζει στο συστελλόμενο σύμπαν βλέπει την Μεγάλη Έκρηξη στο παρελθόν του όπως ακριβώς κι εμείς. Το γεγονός ότι θυμόμαστε το παρελθόν μας κι όχι το μέλλον μας σχετίζεται με τις συνθήκες του Big Bang.

Σύμφωνα με τους Carroll και Guth, η θεωρία του δικέφαλου χρόνου μπορεί συνδυαστεί με τον αιώνιο πληθωρισμό – μια ιδέα που αναπτύχθηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1980 – που οδηγεί σε μια διαδικασία αναπαραγωγής πολλών νέων συμπάντων…

Άλλοι κβαντικοί κοσμολόγοι πάλι προτείνουν παρόμοια μοντέλα. Είναι σαν το μεγάλο ελατήριο-παιχνίδι που πέφτει στο πάτωμα, φτάνει στη μέγιστη συμπίεση κατά την κρούση με το έδαφος, και στη συνέχεια αναπηδά πίσω σε μεγαλύτερες διαστάσεις. Λόγω των αναπόφευκτων τυχαίων διακυμάνσεων που απαιτεί η κβαντική φυσική, το προκύπτον σύμπαν δεν θα ήταν μια ακριβής κατοπτρική εικόνα του διαστελλόμενου σύμπαντος.

Αλλά μην χαίρεστε ότι θα μπορούσαμε εύκολα να βρούμε την απάντηση σε όλα αυτά.  Ένα μεγαλεπήβολο πείραμα για την απόδειξη της σωστής θεωρίας θα χρειαστεί δεκαετίες για να στηθεί..