ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΣΤΗΛΩΝ

Μέσα στο ναό μας συναντάμε πολλά συμβολικά τρίγωνα, μερικά από τα οποία είναι σαφώς διαγεγραμμένα ενώ άλλα είναι νοητά. Ο Φωτοβόλος Αστήρ πάνω από την έδρα του Σεβ. , αι τέσσερεις έδραι των Επ., του Ρητ., του Γραμμ., του Θησ., του Α΄ Επ., ο Βωμ. και το πάνω μέρος των περιζωμάτων είναι σχήματος τριγωνικού σαφώς διαγεγραμμένου. Νοητά τρίγωνα σχηματίζονται από τις έδρες των Επ. και του Σεβ. (είτε οξυγώνιο ισοσκελές είτε ορθογώνιο ανισοσκελές, ανάλογα με τον ναό), από τις έδρες του Ρητ., του Γραμμ. και του Σεβ. και από τις τρις Στ. μετά των τριών αστέρων. 

Στo σημερινo πονημα  κάνω μία απόπειρα προσέγγισης στην κατανόηση του νοητού τριγώνου που σχηματίζουν οι τρεις στήλες μεταξύ τους, χωρίς την παραμικρή διάθεση πρότασης θέσεων, εκφράζοντας τους προσωπικούς μου στοχασμούς και απορίες, ζητώντας να μάθω για το θέμα αυτό από τους αδ,μου και. προσδοκώντας μία γόνιμη ανταλλαγή απόψεων. 

Ο αριθμός τρία, το τρίγωνο, συμβολίζει την Τριάδα, την Τριαδικότητα και την πνευματικά ενεργή Ολότητα. Ο R. Bernoulli, στο δοκίμιό του ‘Συμβολική των γεωμετρικών σχημάτων και των αριθμών’ (‘Eranos’, 2ος τομ., 1934) αναφέρει το εξής: Τα μαθηματικά υποδεικνύουν ακόμα μία όψη των πραγμάτων: αυτή των επακριβώς μεταξύ τους οριοθετημένων ποιοτήτων.
 Έτσι είναι δυνατόν ο αριθμός να καταστήσει σύμβολο το γεωμετρικό σχήμα. Η Πυθαγόρεια Παράδοση προσέδιδε ιδιαίτερη σημασία στον αριθμό και τα συγγενή γεωμετρικά σχήματα. Το Ένα, η απανταχού επενεργούσα Δύναμη, η Αρχή των πάντων, η δεξαμενή της Γνώσεως, εκφράζεται ή αποτελείται από τρεις δυνάμεις: το πνευματικό, το ψυχικό και το υλικό. Όμως η δύναμη επάγει δυναμική, επομένως και συσχετισμούς. Οι τρεις αυτές δυνάμεις, πνεύμα, ψυχή και ύλη, μπορούν να απεικονιστούν από τις κορυφές ενός τριγώνου και ο συσχετισμός τους, από τις αποστάσεις μεταξύ τους ανά δυάδες, δηλαδή από το μήκος των πλευρών του τριγώνου. 

Στο σημείο αυτό αξίζει να παρατηρήσουμε ότι οι μονοί αριθμοί συμβολίζουν γενικά κινητικές, δυναμικές και εν εξελίξει καταστάσεις, εν αντιθέσει με τους ζυγούς αριθμούς που συμβολίζουν στασιμότητες διαφόρων ποιοτήτων και κατάληξη μιας εξελικτικής διαδικασίας. Το τρίγωνο επομένως είναι ένα δυναμικό σύμβολο, το οποίο μπορεί να βρίσκεται σε κατάσταση εξέλιξης και να ωθεί σε εξέλιξη λόγω των συσχετισμών των δυνάμεων που αντιπροσωπεύουν οι κορυφές του. 


Οι τρεις στήλες, της Σοφίας, του Κάλλους και της Ισχύος καταλαμβάνουν τις κορυφές ενός τριγώνου και αντιστοιχίζονται με τις τρεις δυνάμεις που προαναφέραμε, Πνεύμα, Ψυχή και Ύλη. Το σχηματιζόμενο τρίγωνο είναι ορθογώνιο σκαληνό (ανισοσκελές). Η μικρότερη πλευρά του είναι και βάση του. Αριστερά βρίσκεται η στήλη της Ισχύος-Ύλη, δεξιά η Στήλη του Κάλλους-Ψυχή και στην κορυφή επάνω η στήλη της Σοφίας-Πνεύμα. Η κάτω οριζόντια πλευρά (Ισχύς-Κάλλος) σχηματίζει ορθή γωνία με την κάθετη πλευρά (Κάλλος-Σοφία). 


Αν αναλογιστούμε ότι η ορθή γωνία αντιπροσωπεύει την εν δυνάμει γνώση του ορθού λόγου, όπως πρεσβεύουν οι Πυθαγόρειοι και μας παραδίδει ο Πρόκλος, τότε διαπιστώνουμε ότι η κάθετη πλευρά Κάλλος-Σοφία βρίσκεται στην πλέον ισορροπημένη σχέση, αυτή του ορθού λόγου, με την πλευρά Κάλλος-Ισχύς. Ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς επίσης, λέγει περί του συμβολισμού της ορθής γωνίας, ότι αυτή συμβολίζει την αρετή, ενώ η αμβλεία και η οξεία την αοριστία, την κακία, την ένδεια και την αμετρία Παρατηρούμε επίσης, ότι το Κάλλος, σαν ανθρώπινη προς καλλιέργεια ψυχική ιδιότητα, βρίσκεται μεταξύ της Ισχύος και της Σοφίας. Το σημείο τομής της κάθετης πλευράς με αφετηρία την Σοφία και με φορά από πάνω προς τα κάτω (από τον ουρανό προς τη γη, από τον Μ.Α.Τ.Σ.προς τον άνθρωπο) και της οριζόντιας πλευράς με αφετηρία το Κάλλος και με φορά από δεξιά προς τα αριστερά (γήινο επίπεδο) είναι το Κάλλος-Ψυχή. 


Τα μήκη των πλευρών, οι αποστάσεις δηλαδή μεταξύ των τριών κορυφών του τριγώνου θα μπορούσαν θεωρητικά να είναι οποιεσδήποτε. Η λογικότερη όμως σχέση μεταξύ των πλευρών, όπως φαίνεται από τις θέσεις των τριών στηλών, είναι 3:4:5. Αν πράγματι ισχύουν οι αναλογίες αυτές, τότε η οριζόντια πλευρά Κάλλος - Ισχύς αντιστοιχεί στον αριθμό 3, η κάθετη πλευρά Σοφία-Κάλλος στον αριθμό 4 και η υποτείνουσα Σοφία-Ισχύς στον αριθμό 5. Αξιοσημείωτο είναι το ότι η σχέση αυτή αριθμών ικανοποιεί το Πυθαγόρειο θεώρημα όπως διατυπώθηκε από τον Θαλή τον Μιλήσιο: 32 +42=52 / 9+16=25. 

Αν εξετάσουμε το συμβολικό περιεχόμενο των αριθμών 3, 4, και 5, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί από την αρχαιότητα μέχρι και τις μέρες μας, βρίσκουμε ότι ο αριθμός 3, μη διαιρετός, εκφράζει μεταξύ άλλων την Θεία πρόνοια, την εκπόρευση του Πνεύματος, την δυναμική ισορροπία και τον Φυσικό Νόμο. Ταιριάζει επομένως στην κάθετη πλευρά. Ο αριθμός 4, διαιρετός, συμβολίζει την ανθρώπινη θέληση, την πραγμάτωση του Νου στο γήινο επίπεδο. Ο αριθμός 5, μη διαιρετός και αυτός, που αντιστοιχεί στην υποτείνουσα, είναι κατά τους Πυθαγόρειους ο αριθμός της Μοίρας ή Ειμαρμένης (εκ του μείρομαι = μοιράζω), της δίκαιης απόδοσης στον άνθρωπο αυτών που του αναλογούν σύμφωνα με τα πεπραγμένα του. 


Αν για τις στήλες του Ν. ισχύουν τα ανωτέρω, τότε η πλευρά Σόφία-Κάλλος (η κάθετη), θα έπρεπε να είναι βραχύτερη από την πλευρά Κάλλος-Ισχύς, (η οριζόντια).Αυτό όμως δεν συμβαίνει! Γιατί; Σκέφτηκα αρκετά μέχρι να δώσω μία απάντηση στο ερώτημα που τίθεται και δεν είμαι βέβαιος ότι τα αποτελέσματα των συλλογισμών μου είναι τα ορθά, τολμώ όμως να προτείνω τις ακόλουθες σκέψεις, που μέχρι στιγμής πρόλαβα να κάνω, όσο περιληπτικότερα γίνεται και χωρίς να υπεισέλθω στους περίπλοκους συσχετισμούς που προκύπτουν, σε άλλα προβλήματα που αναφύονται κατά την πορεία ή ακόμα και στην ερμηνεία του πυθαγορείου θεωρήματος από τον Πλάτωνα. 


Η κάθετη πλευρά είναι η Πρόνοια που εκπροσωπεί τη συνολική μελλοντική εξέλιξη του όντος και εκ της φύσεώς της είναι αμετάβλητη. Η οριζόντια πλευρά είναι η Θέληση, επομένως και η ελεύθερη βούληση, που σαν ανθρώπινη ιδιότητα μπορεί να καλλιεργηθεί και να κατευθυνθεί κατάλληλα από το άτομο είτε προς την  ικανοποίηση του εγώ και της υλικής του υπόστασης (εγωισμός, ασύδοτος πλούτος, άμετρη φιλοδοξία, πάθη, ηδονές κ.ά), είτε προς την ανύψωση του πνεύματος, την απαλλαγή από τα πάθη και τις επιθυμίες, τον συντονισμό με τον ΠαγκΡυθμ και την θέωση. Η υποτείνουσα είναι η Ειμαρμένη, το μέλλον. Το μέλλον όμως, η μοίρα του καθενός, δεν είναι κάτι σταθερό, αμετάβλητο και εκ των προτέρων δεδομένο. Είναι κάτι που επηρεάζεται από τις πράξεις του κατά τη διάρκεια του βίου του, δηλαδή από την θέλησή του και την ελεύθερη βούλησή του. Βλέπουμε ότι η κάθετη πλευρά –Πρόνοια, Θείος νόμος, παρελθόν- είναι σταθερή και αμετάβλητη, αλλά η οριζόντια –Θέληση, ελεύθερη βούληση, παρόν- είναι μεταβλητή. Επομένως, όσο η οριζόντια πλευρά μεγαλώνει τόσο απομακρύνεται από την κάθετη και η υποτείνουσα -Ειμαρμένη, μοίρα,  μέλλον- γίνεται μακρύτερη. Αντιστρόφως, όσο η Θέληση οδηγεί το άτομο προς τον Θείο Νόμο, εναρμονίζοντάς το προς τον Παγκ. Ρυθμ., τόσο περισσότερο πλησιάζει την κάθετη πλευρά και η υποτείνουσα μικραίνει. Ο άνθρωπος όμως δεν μπορεί να ‘αντικρίσει κατάματα’ το Φως, διότι δεν δύναται να ανθέξει εις την λάμψιν του. Μπορεί όμως να το πλησιάσει, αν θέλει. Με άλλα λόγια, η οριζόντια πλευρά μπορεί να μικρύνει αλλά όχι να μηδενιστεί και να ακουμπήσει την κάθετη. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί το γιατί η οριζόντια πλευρά του τριγώνου των τριών στηλών ενώ θα έπρεπε εκ πρώτης όψεως να είναι μεγαλύτερη από την κάθετη, εντούτοις είναι μικρότερη. Αντί για την αριθμητική σειρά 3:4:5 –κάθετη προς οριζόντια προς υποτείνουσα- έχουμε μπροστά μας μία άλλη, την συμβολική τεκτονική. 


Ίσως αυτό να είναι το δίδαγμα των σχέσεων μήκους των πλευρών του τριγώνου που σχηματίζουν οι τρεις στήλες μεταξύ τους. Είμαστε μεν όντα ατελή και πεπερασμένα, αλλά με οδηγό τα τρία φώτα και ό,τι αυτά συμβολίζουν, μπορούμε να γίνουμε καλλίτεροι. 

ΠΟΛΙΤΕΙΑ πλάτωνος " ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΤΟΥ ΓΥΓΗ"

Ο πρώτος μύθος που συναντάται στην αρχή του δεύτερου βιβλίου της Πολιτείας του Πλάτωνα

Η «Πολιτεία» του Πλάτωνα είναι ένα ογκώδες φιλοσοφικό έργο που αποτελείται από 10 επί μέρους βιβλία, τα οποία αναφέρονται στο μείζον φιλοσοφικό θέμα της δικαιοσύνης. Μέσα στο αρχαίο κείμενο, κατά την προσφιλή συνήθεια του Πλάτωνα, περιλαμβάνονται και τρεις μύθοι.

Τον πρώτο μύθο τον συναντάμε στην αρχή του δεύτερου βιβλίου (359d) και είναι το ΔΑΧΤΥΛΙΔΙ ΤΟΥ ΓΥΓΗ ο οποίος είναι συνοπτικά ο εξής:

Ο Σωκράτης συνομιλώντας με τον Γλαύκωνα, αναρωτιέται εάν και κατά πόσο ένας άνθρωπος που καταφέρνει τελικά να εφαρμόζει στην ζωή του την αρετή της δικαιοσύνης και να ακολουθήσει έναν ακριβοδίκαιο τρόπο ζωής, το κάνει επειδή έχει καταστεί πράγματι δίκαιος και επομένως εφαρμόζει εκουσίως έναν συγκεκριμένο κώδικα ηθικής και όχι διότι φοβάται τις επιπτώσεις και τις τιμωρίες των νόμων.

Θέτει λοιπόν τον εξής προβληματισμό: Αν υποθέσουμε ότι θα μπορούσαμε με κάποιον τρόπο να γινόμαστε αόρατοι, έτσι ώστε να αποκτούμε την δυνατότητα να μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς να γινόμαστε αντιληπτοί από κανέναν, θα εξακολουθούσαμε να εφαρμόζουμε τον ίδιο κώδικα ηθικής, όπως στην περίπτωση που όλοι μας βλέπουν και ανά πάσα στιγμή μας κρίνουν;

Διότι από την στιγμή που κανένας δεν θα μπορούσε να μας δει, είναι προφανές ότι και κανένας δεν θα μπορούσε να μας τιμωρήσει για τις τυχόν άδικες και ανήθικες πράξεις που θα ήταν πιθανό να κάνουμε στο διάστημα που παραμέναμε αόρατοι.
Τίθεται λοιπόν το εξής μεγαλειώδες ερώτημα: Θα εξακολουθούσαμε να συμπεριφερόμαστε με τον δίκαιο τρόπο που προσπαθούμε να ακολουθούμε στην συμβατική μας ζωή, δηλαδή όταν είμαστε ορατοί και ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουμε να τιμωρηθούμε από τις ποινές που προβλέπουν οι νόμοι;

Ο μύθος του Γύγη, σε ελεύθερη απόδοση είναι ο εξής:

Ο Γύγης ήταν ένας βοσκός από την χώρα της Λυδίας, ο οποίος είχε υπό την ευθύνη του τα πρόβατα του βασιλιά.
Κάποια μέρα, μετά από μία κατακλυσμιαία βροχή η οποία συνοδεύτηκε από έναν ισχυρό σεισμό, ένα κομμάτι του εδάφους στο σημείο της βοσκής ράγισε και εμφανίστηκε ένα χάσμα.

Ο Γύγης εντυπωσιάστηκε από την ξαφνική αποκάλυψη αυτού του υπόγειου χώρου που παρέμενε άγνωστος μέχρι τότε και κατέβηκε να τον εξερευνήσει.
Μεταξύ των πολλών θαυμαστών και πρωτόγνωρων πραγμάτων που συνάντησε κατά την κατάβασή του, είδε και ένα χάλκικο άλογο το οποίο μάλιστα διέθετε και κάποια παράθυρα, έτσι που να μπορεί κανείς να δει το εσωτερικό του, το οποίο ήταν κούφιο.

Κοιτώντας λοιπόν από κάποιο παράθυρο, είδε ότι μέσα στα σπλάχνα του κούφιου αλόγου βρισκόταν ένας ολόκληρος άνθρωπος κανονικού αναστήματος, ο οποίος ήταν νεκρός και μάλιστα δεν φορούσε τίποτα άλλο παρά μόνο ένα χρυσό δαχτυλίδι στο χέρι του, που ο Γύγης το πήρε, το φόρεσε ο ίδιος και ξανανέβηκε στην επιφάνεια.

Όταν λοιπόν στην συνέχεια πραγματοποιήθηκε η συνηθισμένη συγκέντρωση των βοσκών για να υποβάλουν στον βασιλιά την μηνιαία αναφορά σχετικά με την κατάσταση που βρίσκονται τα κοπάδια του, ο Γύγης πήγε φορώντας αυτό το δαχτυλίδι.
Ενώ λοιπόν καθόταν με τους άλλους βοσκούς, κάποια στιγμή έφερε το χέρι του κοντά στο σώμα του και έτυχε να στριφογυρίσει την πέτρα του δαχτυλιδιού (σφενδόνη) του προς το εσωτερικό της παλάμης του.
Μόλις έκανε αυτήν την κίνηση, έγινε αυτομάτως αόρατος στους υπόλοιπους βοσκούς που βρισκόταν δίπλα του, οι οποίοι συζητούσαν μεταξύ τους σαν ο Γύγης να μην βρισκόταν μπροστά τους.

Ο Γύγης έμεινε έκθαμβος από το γεγονός αυτό και για να διαπιστώσει ότι είναι αλήθεια, στριφογύρισε και πάλι την πέτρα του δαχτυλιδιού προς τα έξω και πράγματι μόλις το έκανε, έγινε και πάλι ορατός!
Και αφού συνειδητοποίησε αυτήν την απίστευτη δυνατότητα που απέκτησε τόσο απροσδόκητα, επαναλάμβανε τις ίδιες κινήσεις για να διαπιστώσει ότι μπορεί πράγματι όποτε θέλει να γυρίζει την πέτρα του δαχτυλιδιού προς τα μέσα και να γίνεται αόρατος, ενώ αντίστοιχα όταν την γυρίζει προς τα έξω να μπορεί να γίνεται και πάλι ορατός.

Μόλις σιγουρεύτηκε ότι η λειτουργία αυτή συμβαίνει κάθε φορά που το επιθυμεί, κανόνισε να συμμετάσχει στο σώμα των αγγελιοφόρων που θα πήγαιναν να συναντήσουν τον βασιλιά.
Μόλις μπήκε λοιπόν στο παλάτι έγινε αόρατος και το πρώτο που έκανε ήταν να βιάσει την βασίλισσα και στην συνέχεια με την βοήθειά της να σκοτώσει τον βασιλιά και να πάρει αυτός την εξουσία!

Βεβαίως, θα άξιζε να αναρωτηθούμε, εάν στην περίπτωση που θα ήταν δυνατό να βρεθεί και ένα δεύτερο τέτοιο δαχτυλίδι, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα.
Αν λοιπόν το πρώτο δαχτυλίδι το φορούσε κάποιος άνδρας σαν τον Γύγη, που αποδείχτηκε άδικος και το δεύτερο δαχτυλίδι κάποιος άλλος που να θεωρείται δίκαιος, έχω την εντύπωση ότι ούτε και αυτός ο δεύτερος υποτιθέμενος δίκαιος άνδρας, θα μπορούσε να αποδειχθεί ότι διαθέτει έναν τόσο «αδαμάντινο» χαρακτήρα, ώστε να εξακολουθεί να εφαρμόζει την δικαιοσύνη και να κατορθώσει να παραμείνει ακέραιος, για το διάστημα που θα παρέμενε αόρατος.
Δεν θα είχε δηλαδή την δύναμη να μην αγγίξει τα ξένα υπάρχοντα, παρόλο που θα είχε κάθε ευκολία να αρπάξει οτιδήποτε θα ήθελε σε ό,τι αφορά τα υλικά αγαθά, χωρίς να υπάρχει η πιθανότητα να γίνει αντιληπτός.

Όπως επίσης, θα μπορούσε με την ίδια ευκολία να εισβάλλει σε όποιο σπίτι επιθυμούσε και να συνευρίσκεται με όποιον του αρέσει, ακόμα και να σκοτώνει, ακόμα και να βγάζει από την φυλακή κάποιον κατάδικο, αλλά και σε οποιοδήποτε άλλο θέμα να επεμβαίνει και να ενεργεί σαν να είναι αυτός ένας θεός ανάμεσα στους ανθρώπους.
Αφού λοιπόν ο Γύγης, συμπεριφέρθηκε κατά αυτόν τον άδικο τρόπο για όσο διάστημα επέλεγε να είναι αόρατος, η τακτική που θα ακολουθούσε ο δεύτερος άντρας (που στον ορατό κόσμο εμφανίζεται να είναι δίκαιος) θα διέφερε από αυτήν του Γύγη ή θα υπέπιπτε και αυτός σε ανάλογες άδικες πράξεις;

Διότι αν πράγματι υπέπιπτε σε άδικες πράξεις, το γεγονός αυτό θα αποτελούσε μία μεγάλη απόδειξη σε αυτούς που ισχυρίζονται ότι κανένας άνθρωπος δεν είναι δίκαιος με την θέλησή του, αλλά μόνο κατόπιν της αναγκαστικής υπακοής του στους νόμους και του φόβου της ποινής και της τιμωρίας.
Διότι όπως φαίνεται, οποιοσδήποτε άνθρωπος θα μπορούσε να αποκτήσει την δυνατότητα να αδικήσει κάποιον άλλον, χωρίς να υποστεί κάποια τιμωρία, οπωσδήποτε θα το έκανε.

Και αυτό συμβαίνει διότι για κάποιους λόγους, όλοι οι άνθρωποι θεωρούν ότι θα αποκόμιζαν μεγαλύτερο προσωπικό όφελος διαπράττοντας μία πράξη που θεωρείται άδικη, από ότι μία δίκαιη πράξη.
Δηλαδή πιστεύουν ότι αν κάνουν μία πράξη που δεν επιτρέπεται, το γεγονός αυτό θα είχε μεγαλύτερη αξία, συγκριτικά με μία πράξη που τους επιτρέπεται.

Εάν όμως παρόλα αυτά βρίσκαμε έναν άνθρωπο, ο οποίος κατά ίδια λογική που αναλύσαμε, θα μπορούσε ανενόχλητος να προβεί σε κάποια άδικη πράξη, χωρίς να τιμωρηθεί ποτέ από κανένας και παρόλα αυτά αποφασίσει συνειδητά να μην το κάνει, δηλαδή να μην εκμεταλλευτεί για προσωπικό του όφελος μία τόσο δελεαστική κατάσταση, είναι βέβαιο ότι αυτός ο πραγματικά δίκαιος άνθρωπος, θα θεωρηθεί από τους συνανθρώπους, από τον κάθε έναν ξεχωριστά, ως ΑΘΛΙΟΤΑΤΟΣ και σίγουρα θα τον χαρακτήριζαν ως ΤΕΛΕΙΩΣ ΑΧΡΗΣΤΟ, ως ΑΝΙΚΑΝΟ και ΒΛΑΚΑ.

Όταν όμως, αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι τύχαινε να συμμετέχουν σε κοινές συζητήσεις και θα έπρεπε να πουν δημοσίως την γνώμη τους, είναι σίγουρο ότι ΘΑ ΤΟΝ ΕΠΑΙΝΟΥΣΑΝ ΜΕ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΛΟΓΙΑ, λέγοντας φυσικά ψέματα ο ένας στον άλλον, από τον φόβο τους, πώς αν έλεγαν αυτό που σκέφτονται πραγματικά, θα μπορούσαν να φανούν στους γύρω τους σαν να είναι και οι ίδιοι άδικοι!

Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΤΕΚΤΟΝΟΣ by Goethe

Των τεκτόνων ο δρόμος μοιάζει με τη ζωή 
Στις δυσκολίες και στις πράξεις των ανθρώπων μοιάζει,  όπως δρουν μέσα στον κόσμο Το μέλλον κρύβεται από τη ματιά μας σιγά - σιγά, πόνος και χαρά. Εμείς δίχως αγωνία  βαδίζουμε εμπρός σ' αυτόν τον δρόμο το δικό μας, πάντα.. Απόμακρο και βαρύ  αιωρείται σαν  πέπλο πάνω μας το δικό μας ήσυχο βήμα πιο ψηλά από τα αστέρια μέσα στο βαθύ του τάφου. Εσείς οι σοφοί, στοχάζεστε και  μιλάτε  με έναν τρόπο που ακόμα και των καλυτέρων η καρδιά αλλάζει την βεβαιότητα με την αμφιβολία, εμείς   όμως νοιώθουμε από το επέκεινα να μας καλούν οι φωνές του Πνεύματος, των Διδάσκαλων της σκέψης κι έτσι μπορούμε να εξασκούμε πάντα την δύναμη του Καλού. Εδώ μέσα σε μια γαλήνη που δεν γνωρίζει θάνατο συμπλέκονται οι κολόνες που πρέπει απλόχερα να ανταμοίβουν τους Εργάτες εμείς σε καλούμε στην Ελπίδα. 

Ο Αδελφός Wolfgang Goethe που συνέθεσε αυτό το ποιήμα, ήταν μυημένος στον Ελευθεροτεκτονισμό και ήταν μέλος της Στοάς "Τρείς σφαίρες" του Βερολίνου. Ηταν ακόμη μέλλον της Στενής Ναϊτικής Επιτήρησης και μέλος του Τάγματος των Illuminati της Βααυρίας. 

Φυσικα υπαρχουν και οι κατ' ευημησμόν τέκτονες (λαικιστί τεκτονες του κ@.... ) 

Ο ΠΑΠΠΟΥΣ!!!!!

Αυτή η ιστορία γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του '70. Ήμουν μικρό παιδί μαθητούδι. Απέναντι μου καθόταν ένας γέροντας ενενήντα και βάλε ετών. Το κορμί του είχε εκείνη την ακινησία που οι γερασμένοι μυς του επέβαλαν. Ο νους του όμως στριφογύριζε με βία παγιδευμένος μέσα στο σάπιο κρέας. Κατάφερνε να ακτινοβολεί πίσω από τα θολά μάτια. Δεν κατάφερνε όμως να ησυχάσει.

Του ακούμπησα το φαγητό του σε ένα τραπεζάκι δίπλα από το κρεβάτι του. Γέμισα και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Μου χαμογέλασε και άρχισε να μου λέει ότι το φαγητό τις τελευταίες μέρες του φάνηκε πιο γλυκό, πιο νόστιμο. Αναρωτήθηκε μήπως άλλαξε η μαγείρισσα.

Δε μπορούσα να συνηθίσω τη θέα ενός κορμιού που κατέρρεε ώρα την ώρα. Δε μπορούσα να δεχτώ αυτή τη φυλακή. Αισθανόμουν το πνεύμα του να με κοιτάει με την άγρια λύπη του θηρίου που θέλει ή να φύγει ή να τελειώνει.

Σαν να καταλάβαινε ότι όλα έχουν ήδη τελειώσει, προσπάθησε για πολλοστή φορά, είναι η αλήθεια, να μου χαρίσει κάποιες στιγμές από τη πρότερη ζωή του. Μου έλεγε ιστορίες για τους σοφούς της αρχαιότητας, για τις σοφές κουβέντες τους που καταγράφηκαν στους Δελφούς, για την Αθήνα που ανακάλυψε τη δημοκρατία, τις επιστήμες, το θέατρο. Για τους Έλληνες μιας άλλης εποχής που τόλμησαν να κλοτσήσουν στα αχαμνά τεράστιες αυτοκρατορίες. Για ανθρώπους που δε λογάριασαν το φόβο που ένοιωθε η ψυχή τους, που δεν τον ξέκαναν με προσευχές αλλά με τη φιλοσοφία.

Είναι λογικό να υποθέσετε ότι αυτός ο άνθρωπος δε ζει πια. Το ελεύθερο πνεύμα του, που και που μου κάνει ακόμα παρέα. Και είναι μέρες που θα ήθελα τόσο πολύ να του σερβίρω πάλι ένα ωραίο φαγητό φτιαγμένο από εμένα τον ίδιο. Να πιούμε μαζί ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και να ονειρευτούμε μακριά από τους φόβους μας.

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΟΔΟΙΠΟΡΟΥ

1. Το μονοπάτι αρχίζει πάντα από μια διασταύρωση.

Εκεί θα σκεφτείς ποια κατεύθυνση είναι κατάλληλη για σένα.

2. Το μονοπάτι δεν διαρκεί για πάντα.

Κάποια μέρα θα φτάσεις στο τέρμα του.

Να είσαι πάντα προετοιμασμένος να αναχωρήσεις.

3. Τίμα το μονοπάτι που διάλεξες.

Ήταν δική σου η απόφαση και η επιλογή.

4. Να είσαι εφοδιασμένος με τα κατάλληλα εργαλεία.

Να γνωρίζεις ποιο ταιριάζει στην κάθε στιγμή.

5. Το μονοπάτι έχει μπροστά και πίσω.

Μερικές φορές ίσως χρειαστεί να κάνεις κάποια βήματα πίσω επειδή έχασες κάτι.

6. Πρόσεχε το μονοπάτι σου.

Και μετά όλα όσα βρίσκονται γύρω του.

Η προσοχή και η συγκέντρωση είναι θεμελιώδη ζητήματα.

Μην αποσπάται η προσοχή σου από τα ξερά φύλα που πέφτουν από τα δέντρα.

7. Να είσαι υπομονετικός.

Μερικές φορές θα χρειαστεί να κλείσεις τις τρύπες που άνοιξε η βροχή, μην απογοητευτείς.

Είναι μέρος του ταξιδιού.

8. Τα μονοπάτια διασταυρώνονται.

Δίνε προσοχή σε συμβουλές αλλά τις αποφάσεις να τις παίρνεις μόνος σου.

Είσαι ο μόνος υπεύθυνος του μονοπατιού σου.

9. Η φύση ακολουθεί τους δικούς της κανόνες.

Έτσι, να είσαι προετοιμασμένος για ξαφνικές αλλαγές.

Νεροποντές μέσα στο καλοκαίρι και θύελλες μέσα στο χειμώνα.

Μην παραπονιέσαι για τα χαρακτηριστικά των εποχών.

10. Κάνε το μονοπάτι να καθρεφτίζει τον εαυτό σου.

Μην αφήσεις τους άλλους να σε επηρεάσουν με τον τρόπο που ακολουθούν το δικό τους μονοπάτι.

Άκου το τραγούδι της ψυχής σου και άφησέ το να αντιλαλεί σε κάθε στροφή του δρόμου σου.

Paulo Coelho

ΣΟΠΕΝΧΑΟΥΕΡ : Η ΤΕΧΝΗ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙΣ

ΚΑΘΕ ΠΡΟΙΚΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, κάθε άνθρωπος που δεν ανήκει στα θλιβερά 5/6 της ανθρωπότητας που είναι εκ φύσεως μειονεκτικά, όταν περάσει τα σαράντα είναι δύσκολο να μη δείξει κάποια στοιχεία μισανθρωπισμού. Γιατί κρίνοντας απ’ τον εαυτό του, έχει καταλήξει στα συμπεράσματά του σχετικά με τους άλλους κι έχει ανα­καλύψει πως σε ό,τι αφορά το κεφάλι αλλά και την καρ­διά, πολλές φορές μάλιστα και τα δύο, έχει φτάσει σ’ ένα επίπεδο που οι άλλοι αδυνατούν να φτάσουν, γι’ αυτό και αποφεύγει την οποιαδήποτε σχέση μαζί τους. Για τον ίδιο λόγο, ο καθένας αγαπάει ή μισεί τη μοναξιά του, με άλλα λόγια την παρέα με τον εαυτό του, ανάλογα με το πόσο αξίζει ο ίδιος.

ΟΤΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΝΕΟΙ, Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, θεωρούμε πως η ζωή είναι ατέλειωτη και χρησιμοποιούμε τον χρόνο μας απερίσκεπτα -όσο μεγαλώνουμε όμως, αρχίζουμε να κάνουμε οικονομία. Γιατί προς τα τέλη της ζωής μας, κάθε μέρα που ζούμε μας προκαλεί μια αίσθηση που μοιάζει μ’ αυτήν που έχει σε κάθε του βήμα ο εγκληματίας, όταν τον πάνε στο ικρίωμα.

ΟΣΟ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟ ΖΟΥΜΕ, τόσο λιγότερα γεγονότα μάς φαίνονται σημαντικά, ή αρκετά σπουδαία, για να θέλουμε να τα θυμόμαστε αργότερα, να τα κρατήσουμε δηλαδή σταθερά στη μνήμη μας: γι’ αυτό και μόλις περάσουν, τα ξεχνάμε. Περνάει λοιπόν ο χρόνος έτσι, χωρίς ν’ αφήνει ίχνη.

ΟΣΟ ΜΕΓΑΛΩΝΟΥΜΕ, ΖΟΥΜΕ με όλο και λιγότερη συνείδηση. Τα πράγματα έρχονται και παρέρχονται χωρίς να μας κάνουν εντύπωση· σαν ένα έργο τέχνης που το έχουμε δει χιλιάδες φορές: κάνουμε αυτό που πρέπει να κάνουμε και μετά δεν ξέρουμε αν το έχουμε κάνει ή όχι. Και καθώς η ζωή γίνεται όλο και πιο ασυναίσθητη, επιταχύνεται και η γενικότερη ασυνειδησία, οπότε η ζωή περνάει όλο και πιο γρήγορα.

ΓΕΝΙΚΑ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙ ότι τα πρώτα σαράντα χρό­νια της ζωής μάς δίνουν το κείμενο, τα επόμενα τριάντα τα σχόλια πάνω στο κείμενο, τα οποία μας επιτρέπουν να καταλάβουμε για πρώτη φορά σωστά το νόημα, τις ανα­φορές, τα ηθικά διδάγματα και τις λεπτές έννοιες του κει­μένου.

ΠΡΟΣ ΤΑ ΤΕΛΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ, συμβαίνει κάτι ανάλογο μ’ αυτό που γίνεται στο τέλος ενός χορού μεταμφιεσμένων: πέφτουν οι μάσκες. Τότε βλέπεις καθαρά ποιους ακρι­βώς είχες συναναστραφεί στη διάρκεια της ζωής σου. Γιατί τότε βγαίνουν οι χαρακτήρες των ανθρώπων πραγ­ματικά στο φως, οι πράξεις έχουν επιτέλους καρποφορή­σει, τα επιτεύγματα έχουν σωστά εκτιμηθεί και καθετί το ψεύτικο έχει γκρεμιστεί.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ ότι γενικά, και ανεξάρτητα από τις επιμέρους συνθήκες και τις ιδιαιτερότητες, η νιότη χαρακτηρίζεται από μια κάποια μελαγχολία και θλίψη, ενώ τα γηρατειά αντίθετα χαρακτηρίζονται από μια σχε­τική ευθυμία: και ο λόγος γι’ αυτό δεν είναι άλλος απ’ το γεγονός ότι ο νέος υπηρετεί δουλικά τον δαίμονα εκείνο, που δεν τον αφήνει ούτε στιγμή ήσυχο.

ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΑΙΤΙΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΟΘΕΙ σχεδόν κάθε δυστυχία που καταδυνα­στεύει ή απειλεί τον άνθρωπο. Ο ηλικιωμένος όμως είναι χαρούμενος και γαλήνιος, μοιάζει με κάποιον που μετά από πολλά χρόνια έχει απαλλαγεί από τα δεσμά του και κινείται πια ελεύθερα. Από την άλλη μεριά ωστόσο πρέ­πει να ειπωθεί ότι, όταν σβήνει το σεξουαλικό ένστικτο, χάνεται ο πραγματικός πυρήνας της ζωής, και το μόνο που μένει είναι το κέλυφος· η ζωή δηλαδή μοιάζει με μια κωμωδία, που ξεκινάει με κανονικούς ηθοποιούς και μετά συνεχίζει να παίζεται μέχρι το τέλος από κούκλες που έχουν φορέσει τα ρούχα των ανθρώπων.

OMOLOGIA KAI EPAINOS

Τελικά οφείλω να το ομολογήσω... να το παραδεχτώ και να το βροντοφωνάξω...
ο κουμπάρος μου ο Γιάννης είχε δίκαιο για τον μπαγλαμά που τον διέγραψε μαζί με μερικούς άλλους...
...πρόκειται για "βοσκό" της λούτσας και το μόνο που μπορεί κάποιος να του πει και να πιάσει τόπο είναι η προσταγή : 
άντε και γραμμή σου πώμα από φιάλη... ψεύτη... και υπάνθρωπε....

Χτες έδωσε πάλι μια κακή παράσταση μαζί με άλλον έναν της κομπανίας των γελωτοποιών... και μετά από μερικές σταράτες κουβέντες και κάποιες κινήσεις τακτικής.... έτρεξε να κρυφτεί... σαν βρεγμένη γάτα...

Λυπάμαι που είχα την τύχη... ατυχία θα το έλεγα να είμαι παρών....
ποταπός....
χαμερπής....
γλοιώδης....
γελοίος...
και δεν ξέρω τι άλλο...

Φίλτατε κουμπάρε μου είχες δίκαιο 100%

και ο νοων νοητο