Αυτή η ιστορία γράφτηκε στα τέλη της δεκαετίας του '70. Ήμουν μικρό παιδί μαθητούδι. Απέναντι μου καθόταν ένας γέροντας ενενήντα και βάλε ετών. Το κορμί του είχε εκείνη την ακινησία που οι γερασμένοι μυς του επέβαλαν. Ο νους του όμως στριφογύριζε με βία παγιδευμένος μέσα στο σάπιο κρέας. Κατάφερνε να ακτινοβολεί πίσω από τα θολά μάτια. Δεν κατάφερνε όμως να ησυχάσει.
Του ακούμπησα το φαγητό του σε ένα τραπεζάκι δίπλα από το κρεβάτι του. Γέμισα και ένα ποτήρι κόκκινο κρασί. Μου χαμογέλασε και άρχισε να μου λέει ότι το φαγητό τις τελευταίες μέρες του φάνηκε πιο γλυκό, πιο νόστιμο. Αναρωτήθηκε μήπως άλλαξε η μαγείρισσα.
Δε μπορούσα να συνηθίσω τη θέα ενός κορμιού που κατέρρεε ώρα την ώρα. Δε μπορούσα να δεχτώ αυτή τη φυλακή. Αισθανόμουν το πνεύμα του να με κοιτάει με την άγρια λύπη του θηρίου που θέλει ή να φύγει ή να τελειώνει.
Σαν να καταλάβαινε ότι όλα έχουν ήδη τελειώσει, προσπάθησε για πολλοστή φορά, είναι η αλήθεια, να μου χαρίσει κάποιες στιγμές από τη πρότερη ζωή του. Μου έλεγε ιστορίες για τους σοφούς της αρχαιότητας, για τις σοφές κουβέντες τους που καταγράφηκαν στους Δελφούς, για την Αθήνα που ανακάλυψε τη δημοκρατία, τις επιστήμες, το θέατρο. Για τους Έλληνες μιας άλλης εποχής που τόλμησαν να κλοτσήσουν στα αχαμνά τεράστιες αυτοκρατορίες. Για ανθρώπους που δε λογάριασαν το φόβο που ένοιωθε η ψυχή τους, που δεν τον ξέκαναν με προσευχές αλλά με τη φιλοσοφία.
Είναι λογικό να υποθέσετε ότι αυτός ο άνθρωπος δε ζει πια. Το ελεύθερο πνεύμα του, που και που μου κάνει ακόμα παρέα. Και είναι μέρες που θα ήθελα τόσο πολύ να του σερβίρω πάλι ένα ωραίο φαγητό φτιαγμένο από εμένα τον ίδιο. Να πιούμε μαζί ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και να ονειρευτούμε μακριά από τους φόβους μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου