ONE FAMIGLY!!!!

Η απουσία του Σπύρου Παίζη επήλθε την ώρα που ο θεσμός στην χώρα έχει άμεση ανάγκη ανθρώπων με την σοφία και την μετριοπάθεια, που διέκρινε τον αγαπημένο αδελφό μας.

Τα προβλήματα που έχουν επισωρευθεί στο χώρο είναι πολλά και δύσκολα.

Για να ξεπερασθούν απαιτείται πέραν της σοφίας και της μετριοπάθειας, μεγάλη δύναμη ψυχής.

Η πολιτική της διαχείρισης των προβλημάτων δεν μπορεί να δώσει ελπίδα.

Χρειάζεται υπέρβαση.

Και υπέρβαση μπορεί να γίνει μόνο αν ξεφύγουμε από τις όποιες εμμονές μας, αναζητώντας το διαφορετικό.

Η κοινή προσπάθεια πρώτα απ’ όλα θα ενισχύσει το στοιχείο της συλλογικότητας και θα αποτρέψει την εσωστρέφεια και τις διαλυτικές τάσεις που υπάρχουν.

Θα προσφέρει περισσότερες λύσεις και προοπτικές.

Το πρώτο μεγάλο βήμα θα γίνει όταν κατοχυρώσουμε την ενότητα και τη συλλογικότητα.

Όλοι μαζί χωρίς αποκλεισμούς η διακρίσεις.

Ο σκοπός της ενότητας ίσως να μην είναι δυνατόν να πραγματοποιηθεί άμεσα.

Αυτό όμως που μπορεί και επιβάλλεται να γίνει είναι τα πρώτα βήματα για την πραγματοποίηση του σκοπού αυτού.

Είναι απαράδεκτο να μεταβάλλεται το κορυφαίο θεσμικό όργανο του χώρου από εργαλείο ενότητας σε όπλο διάλυσης και καταστροφής.

Η διοίκηση της  ΜΣΤΕ δεν έπρεπε να συμμετάσχει η  παρασυρθεί στη διελκυστίνδα των αντιπαλοτήτων.

Τα θέματα αλληλοαναγνωρίσεων με την ΕΜΣΤΕ θα έπρεπε να έχουν προαχθεί.

Η εμπλοκή της υπέρ της μιας η της άλλης πλευράς στο Σκωτικό τύπο θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί το 2008 και συνεχώς έκτοτε.

Οι διαφορές με τους Ιππότες θα έπρεπε να είχαν ξεπερασθεί.

Και όχι μόνο αυτό.

Θα έπρεπε άμεσα να ασκήσει την επιρροή της για συμβιβαστική επίλυση των θεμάτων και όχι να ρίχνει λάδι στη φωτιά, γιατί η φωτιά θα μεγάλωνε και θα έκαιγε και την ίδια, πράγμα που συμβαίνει σήμερα.

Οι διοικήσεις της ΜΣΤΕ τα τελευταία χρόνια έκαναν τραγικά και μεγάλα λάθη, που σήμερα απειλούν ακόμα και την ίδια της την ύπαρξη.

Συμπεριφέρθηκαν με επαρχιώτικο κομματισμό,  αλαζονεία και ιδιοτέλεια και ιδού τα αποτελέσματα.

Και δυστυχώς αντί να πάρει τον έλεγχο της κατάστασης στα χέρια της και να φέρει άμεσα αποτελέσματα συναίνεσης και αποκατάστασης, έστω και λίγων προβλημάτων,  συμμετέχει στις αντιπαλότητες, τις μεγεθύνει και τις οδηγεί σε εκρηκτικά όρια παραμονές εκλογών.

Παραμονές της συνελεύσεως των αντιπροσώπων και ενώ έχει σαν άμεση υποχρέωση να προετοιμάσει ώστε η συνέλευση να γίνει σε ενωτικό αδελφικό κλίμα, με νηφαλιότητα αυτή επιδίδεται σε κομματικό όργιο, προκειμένου να εξουδετερώσει τους αντιπάλους της.

Το κάνει μάλιστα κατά τον πλέον άκομψο και ευτελή τρόπο, αναπαράγοντας τις θλιβερές πρακτικές τους.

Για να δημιουργήσει οπαδούς και για να αποφύγει την πίεση του στρατού του δευτέρου ορόφου, δημιουργεί αντίπαλες στρατιές, με απονομές αξιωμάτων, ίδρυση νέων τάξεων και βαθμών η απαξίωση του Σκωτικού τύπου  ( κοσμήτορες, επιθεωρητές, Τάξη του Μεγ. Κωνσταντίνου κλπ).

Η πρόσφατη επέμβασή της στο Σκωτικό Τύπο, προκειμένου να απαξιώσει τους αντιπάλους της, ήταν καταστροφική γιατί δεν απαξίωνε μόνο τους διεκδικητές της εξουσίας, αλλά το θεσμό γενικά.

Οι ευθύνες του Μανέα είναι μεγάλες αλλά στην πλέον κρίσιμη ώρα, παραμονές των εκλογών, οι ευθύνες της παρούσας διοίκησης, σαν θεσμικού οργάνου διαφύλαξης της ενότητας είναι πολύ μεγαλύτερες.

Αντί με την συμπεριφορά της να τον θέσει στο περιθώριο, επιβάλλοντας άμεσα  τις αποφάσεις της Δικαιοσύνης, υιοθέτησε και αναπαρήγαγε τις καταστροφικές πρακτικές του, πράγμα τραγικό για ένα θεσμικό όργανο.

Ο Κούτσης και ο Βουργίδης έχουν απόλυτο δίκιο όταν στις επιστολές τους επισημαίνουν τον άμεσο κίνδυνο διάλυσης.

Κάποτε θα πρέπει να αφήσουμε τα μέταλλα προ του ναού και να πάψουμε να βλέπουμε αντιπάλους η εχθρικές παρατάξεις.

Μόνο αδέλφια υπάρχουν σ’ αυτή την οικογένειΑ!!!

ΑΝΤΙΓΡΑΦΗ ΑΠΟ ΤΟ TEKTON33

Η ΖΩΓΡΑΦΙΑ του Φιλτ.αδ ΑΕΤΟΥ ΤΖΙΦΑΚΗ

Αν είχα την ικανότητα να ζωγραφίζω και μου ερχόταν η επιθυμία να ζωγραφίσω έναν «κανονικό Τέκτονα», θα τον ζωγράφιζα σε ένα καμβά κατασκευασμένο από νήματα παρμένα απ’ όλο τον κόσμο για να δείξω με τον τρόπο αυτό, την παγκοσμιότητα του Τεκτονισμού.
Θα φρόντιζα το στημόνι και το υφάδι του καμβά μου, να είναι πολύ σφικτό, θέλοντας με τον τρόπο αυτό να τονίσω και συμβολίσω, για άλλη μια φορά, τους πολύ σφικτούς δεσμούς που είναι και που πρέπει να είναι οι μεταξύ των Τεκτόνων δεσμοί.
Το υλικό γενικά του καμβά, θα ήταν της πιο υψηλής ποιότητας, γιατί, όπως οι Τεκτονικές αρχές άντεξαν στο πέρασμα των χρόνων, έτσι και ο καμβάς μου, που πάνω του θα ζωγράφιζα τον Τέκτονα, θα ήθελα να αντέξει στα χρόνια που θάρθουν. 
Πριν ξεκινήσω την ζωγραφιά μου, θα φρόντιζα ο καμβάς μου πάνω στον οποίο θα ζωγράφιζα, να είναι κατάλευκος και ακηλίδωτος, για να μου θυμίζει (όταν θα ζωγραφίζω), ότι η συμπεριφορά του Τέκτονα που θα ζωγραφίσω, ήταν σ’ όλη του τη ζωή λευκή και ακηλίδωτη.
Το ίδιο άλλωστε συμβολίζει και το λευκό περίζωμα του Τέκτονα, όπως μου έμαθαν οι Δάσκαλοί μου στον Τεκτονισμό.
Γιατί, όπως το λευκό χρώμα είναι η σύνθεση όλων των χρωμάτων του ουράνιου τόξου, έτσι και η κατάλευκη επιφάνεια του καμβά μου, πάνω στον οποίο θα ζωγράφιζα, θα μου θύμιζε συνέχεια ότι παρά το γεγονός ότι το λευκό χρώμα είναι το άθροισμα ή η σύνθεση όλων των χρωμάτων, εν τούτοις η ζωγραφιά του Τέκτονα που θα ζωγράφιζα, θα συμβόλιζε την μοναδικότητα του Τέκτονα της ζωγραφιάς μου, μέσα στην παγκόσμια Αδελφότητα των Τεκτόνων.
Το πλαίσιο που θα στερέωνα τον καμβά μου, όπως και το τρίποδο αλλά και το τελικό κάδρο της ζωγραφιάς μου, θα φρόντιζα να είναι από ξύλο ακακίας που δεν φθείρεται με το πέρασμα του χρόνου.
Τα τρία πόδια του τριπόδου που θα στερέωνα το πλαίσιο του καμβά μου για να ζωγραφίσω, θα μου θύμιζαν τις τρείς στήλες, Σοφίας Ισχύος και Κάλους της Στοάς μου, που τώρα θα μου ήταν αναγκαίες, η μεν της Σοφίας (για την επινόηση των γραμμών της ζωγραφιάς μου) της Ισχύος (για την στήριξη της προσπάθειάς μου) και του Κάλους (για τον στολισμό του τελικού αποτελέσματος της ζωγραφιάς μου.
Αν και ζωγραφίζοντας θα αναγκαζόμουν να προσθέσω πολλά χρώματα στην κατάλευκη επιφάνεια του καμβά, εν τούτοις η αρχική λευκή του επιφάνεια, θα μου θύμιζε συνέχεια ότι ο Τεκτονισμός δεν εκτιμά τον άνθρωπο ανάλογα με τον πλούτο ή τα αξιώματά του, αλλά ανάλογα με τα εσωτερικά του εκείνα χαρίσματα, που τον κατέστησαν άξιο για να λέγεται Τέκτων.
Ξεκινώντας την ζωγραφιά μου, θάβρισκα κάποιο τρόπο, να αρχίσω χρησιμοποιώντας πρώτα πρώτα, το χρυσαφί χρώμα. 
Και τούτο γιατί το χρώμα αυτό ταιριάζει στην Θεότητα, που η πίστη σ’ Αυτήν και «,,,την αποκεκαλυμμένη θέλησή Της» αποτελούν την βασική προϋπόθεση εισδοχής στον Τεκτονισμό.
Στη ζωγραφιά μου, θα χρησιμοποιούσα πολλές σκιές του κόκκινου, του μαύρου, του λευκού, του κίτρινου και του καφέ, για να συμβολίζουν τα χρώματα αυτά, όλες τις φυλές του κόσμου.
Και τούτο γιατί, οι Τέκτονες πιστεύουν ότι όλοι οι άνθρωποι (ανεξάρτητα του αν είναι σπουδαίοι ή άσημοι, ανεξάρτητα από την φυλή το χρώμα ή την θρησκεία τους) είναι ίσοι και Αδελφοί, συγκάτοικοι αυτού του ωραίου πλανήτη και παιδιά του ενός και μοναδικού Μεγάλου Δημιουργού του Σύμπαντος.
Θα χρησιμοποιούσα επίσης στη ζωγραφιά μου, πολύ γαλάζιο χρώμα, γιατί το χρώμα αυτό, είναι το χρώμα της πίστεως.
Θα προσπαθούσα νά βρισκα τρόπο ώστε η ζωγραφιά μου, από μόνη της να έκανε φανερή την πίστη του Τέκτονα στα Αρχαία Τεκτονικά Καθήκοντα και Οριοθέσια του Μονοθεϊσμού, της Βίβλου του Νόμου και με τις επιπρόσθετες πεποιθήσεις και υποχρεώσεις, που δεν θα περιλάμβαναν τίποτε το αντιτιθέμενο προς τα καθήκοντα του Τέκτονα προς τον Θεό, την Πατρίδα, τον πλησίον και τον εαυτό του. 
Έχοντας υπόψη την προς τον συνάνθρωπο αγάπη του Τέκτονα, θα ανακάτευα τα χρώματά μου έτσι ώστε να μη χάσω τα βασικά χαρακτηριστικά κανενός Τέκτονα, γιατί ο Τεκτονισμός κατά που μου έμαθαν οι Τέκτονες Δάσκαλοί μου, είναι «ενότητα μέσα στη διαφορετικότητα».
Και επειδή ο Τεκτονισμός εκτιμά την ακεραιότητα του κάθε Τέκτονα ξεχωριστά, η συγκεκριμένη ζωγραφιά μου δεν θα έμοιαζε με κάποιο συγκεκριμένο Τέκτονα. 
Θα ταίριαζε με όλους τους ανθρώπους που στο ταξίδι τους σ’ αυτή τη ζωή, έχουν βάλει σαν σκοπό τους την αναζήτηση όλο και περισσότερου Φωτός.
Θα ζωγράφιζα τον Τέκτονα σαν ένα μάστορα τον Ναού, που δουλεύοντας με τα σχέδια και τον πίνακα χαράξεως του Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος, ατενίζει με ελπίδα την Ανατολή.
Γιατί όπως ο Ήλιος ανατέλλει στην Ανατολή για να αρχίσει την τροχιά της ημέρας, έτσι και για τον Τέκτονα, η έμπνευση και το Φως της Ανατολής είναι εκείνα που τον οδηγούν στην προσπάθειά του για την βελτίωση του εαυτού του και κατ επέκταση και της κοινωνίας στην οποία ζει. 
Αν είχα την ικανότητα να ζωγραφίσω ένα Τέκτονα, θα τον ζωγράφιζα σε ένα πλαίσιο γεμάτο με όλα τα εργαλεία του Τεκτονισμού.
Το κάδρο στο οποίο θα έβαζα την ζωγραφιά μου, θα το κατασκεύαζα από ξύλο ακακίας για να μη φθαρεί με τον χρόνο και θα το έβαφα μαυρόασπρο σαν τον οδοντωτό κόρυμβο του Τάπητά μας.
Στις τέσσερις γωνίες του, θα ζωγράφιζα τέσσερις θυσάνους (όπως και στον οδοντωτό κόρυμβο που περιβάλει τον Πίνακα Χαράξεως της Στοάς μου) για να συμβολίζουν τις τέσσερις αναγκαίες αρετές του Τέκτονα, την εγκράτεια, την γενναιότητα, την σύνεση και την δικαιοσύνη.
Όταν θα ολοκλήρωνα την ζωγραφιά μου, θα την εξέθετα στο κοινό, ώστε ο κόσμος να εκτιμήσει την αξία της και τελικά θα την αφιέρωνα στον ΜΑΤΣ 
Ο κατ επιθυμίαν... ζωγράφος...Α.Τzιφάκης ...