Περι της κλείδας

Οι Έλληνες απέδιδαν την εφεύρεση της κλειδός στον Θεόδωρο τον Σάμιο και η χρήση της συναντάται ήδη από τους Ομηρικούς χρόνους. Η κλεις ήταν γνωστή και στους Αιγυπτίους και για τον λόγο αυτό σε πλείστα μνημεία της αρχαίας Αιγύπτου ο Όσιρις και η Ίσις αναπαριστώνται κρατόντες την κλείδα ανά χείρας. Κοινή ήταν η χρήση της κλειδός και στους Ρωμαίους, των οποίων οι κλείδες σε τίποτε δεν διέφεραν από τις σημερινές. Οι ιστορικοί της εποχής μας πληροφορούν ότι οι κλείδες συνηθέστερα εκατασκευάζοντο από σίδηρο, δεν ήταν όμως σπάνιες οι περιπτώσεις στις οποίες εκατασκευάζοντο από πολύτιμα μέταλλα. Κοσμούνταν, δε, αναλόγως της χρήσης, τους με σύμβολα καθημερινά, νεκρικά ή και αποκρυφιστικά. Στο μουσείο του Λούβρου εκτίθενται κλείδες με λαβές παριστάνουσες σφίγγες, δράκοντες αλλά και ουροβόρους όφεις ή ακόμα κλείδες φέρουσες μυστηριακά ή και καββαλιστικά σύμβολα.

Aντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι πέρα από την πρακτική χρήση για την διαφύλαξη αγαθών τα οποία θεωρούνται πολύτιμα, η συμβολική χρήση της κλειδός δεν ήταν άγνωστη στο πέρασμα των αιώνων. Αυτή μεταφορικώς χρησιμοποιήθηκε ως έννοια δηλωτική της διαφυλάξεως πολύτιμων γνώσεων.

Η εσωτερική μορφή

Το σύμβολο της κλειδός, ως σύμβολο σιγής και περισκέψεως χρησιμοποιήθηκε τόσο στα Ελληνικά, όσο και στα Αιγυπτιακά και Ιουδαϊκά μυστήρια. Ο Καλλίμαχος στους ύμνους του προς τους Ολύμπιους θεούς αναφέρει ότι στην Ελευσίνα η ιέρεια της θεάς Δήμητρας έφερε κλείδα ως έμβλημα του μυστικού της υπουργήματος. Ο δε Σοφοκλής στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ» λέγει, διά του χορού, αναφερόμενος στους Ευμολπίδες «...ων και χρυσέα κλείς επί γλώσσα βέβακε», υπονοώντας ότι στους ιεροφάντες των Ελευσινίων μυστηρίων είχε τοποθετηθεί επί της γλώσσας τους κλείδα χρυσή για να μην αποκαλύψουν τα απόρρητα.

Στα μυστήρια της Ίσιδος, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος στο έργο του «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» η κλεις ήταν η ιερογλυφική παράσταση του ανοίγματος της καρδίας και της συνειδήσεως «εν τω βασιλείω του Θανάτου προς δίκην και κρίσιν». Αναφέρεται, δε, ότι στα Ιουδαϊκά μυστήρια η κιβωτός της διαθήκης, όπου εφυλάσσοντο άπαντα τα ιερά μυστικά σύμβολα, εκλείετο με κλείδα χρυσή.

Ο Εliphas Levi στο έργο του το «Κλειδί των Μεγάλων Μυστηρίων» μας πληροφορεί ότι κατά την αποκρυφιστική παράδοση το ιερό και απόκρυφο αλφάβητο, το οποίο οι Εβραίοι αποδίδουν στον Ενώχ, αποτελείται από ιδέες προσκολλημένες σε σημεία και αριθμούς και υλοποιεί τις απόκρυφες πλευρές της γνώσης. Σύμφωνα με την ίδια παράδοση ο Σολομώντας είχε αναπαραστήσει αυτό το αλφάβητο με τριάντα έξη κλείδες, γνωστές και ως κλείδες του Σολομώντα. Αυτά τα κλειδιά έχουν περιγραφεί στο βιβλίο που το παραδοσιακό του δόγμα ανάγεται στον πατριάρχη Αβραάμ και ονομάζεται Σεφέρ - Γεζιράχ, και με το οποίο εισερχόμεθα στην κεκρυμμένη έννοια του Ζοχάρ του σπουδαιότερου βιβλίου της Καββαλά.

Κατά την αλχημιστική παράδοση η κλεις κατέχει θεμελιώδη θέση στην αναζήτηση της παγκόσμιας πνευματικής αναγέννησης. Αναφέρει, χαρακτηριστικά, ο Roger Bacon στο έργο του Opus Maius ότι η φιλοσοφική λίθος αποτελεί το κλειδί για τη μεταστοιχείωση της κοσμικής ύλης ο δε Elias Ashmole θεωρούσε την Αλχημεία την μυστική κλείδα για την εσωτερική μελέτη κάθε επιστήμης. Τέλος, ο περίφημος Raymond Lullus συνέταξε στο Παρίσι τον 13ο αιώνα την περίφημα Clavicula (κλείδα), της οποίας το περιεχόμενο βρίθει αλληγοριών. Στον πρόλογο έγραφε «κλείδα το σύγγραμμα τόδε ονόμασα διότι άνευ αυτής θα ήταν αδύνατον τις να κατανοήση τα βιβλία την απόκρυφη γνώση περικλείοντα. Σκοτεινοί γαρ οι ημέτεροι λόγοι τοις αμάθεσιν αείποτε φαίνονται».

 

Τεκτονική θεώρηση

Ο Oliver στο έργο του «Symbolism of the masonic degrees» χαρακτηρίζει την κλείδα ως ένα εκ τον σημαντικότερων τεκτονικών συμβόλων. «Καίτοι» γράφει «έχει την εμφάνιση ενός κοινού μεταλλικού εργαλείου, προορισμένου να επιτελεί μία καθ’ όλα απλή πράξη, διά τους αληθώς μυημένους τέκτονας αποτελεί το σύμβολο το διδάσκον εαυτούς να τηρούν την γλώσσαν τους και να απέχουν από τα ταπεινωτικά πάθη της συκοφαντίας και της δυσφημήσεως». Επίσης στα παλαιά τυπικά του Μαθητού του 17ου αιώνα γίνεται εκτεταμένη μνεία της κλειδός, με τη βοήθεια της οποίας είναι δυνατόν να αποκτηθούν τα μυστικά του Τάγματος. Σύμφωνα με τα σιγήσαντα αυτά τυπικά η κλεις αποτελούσε το νήμα της εισόδου της ζωής και συνδεόταν στενά με την καρδιά, διότι η γλώσσα «ουδέν έδει να προφέρει πλην των όσων υπαγορεύει η καρδία». Επίσης στο ίδιο τυπικό αναφερόταν ότι η κλεις δεν αποτελείτο εκ μετάλλου και συνεπώς έπρεπε να αφήνετε εκτός του Ναού, αλλά από «γλώσσα καλών λόγων». Εις, δε, το τυπικό του βαθμού του Διδασκάλου του Αδωνιραμικού Τεκτονικού Τύπου βρίσκεται η εξής κατήχηση:

Ερ. Τι κρύπτετε

Απ. Όλα τα μυστικά άτινα μου ενεπιστεύθησαν

Ερ. Που τα κρύπτετε

Απ. Εις την καρδίαν

Ερ. Έχετε κλείδα όπως εισέλθετε εις αυτήν

Απ. Μάλιστα Σεβ\Διδ\

Ερ. Που την φυλάττετε

Απ. Εις κοράλινον κιβώτιον, όπερ ανοίγει και κλείνει μόνον με ελεφαντίνους κλέιδας

Ερ. Εκ τίνος μετάλλου αποτελείται

Απ. Δεν αποτελείται εκ μετάλλου. Είναι γλώσσα υπακούουσα εις την λογικήν και γνωρίζουσα πως να ομιλή το καλόν διά τους περί ών ομιλεί, επί παρουσία ή εν τη απουσία των.

Η κλεις διατηρείται επίσης υπό την κεντρική συμβολική μορφή του κλειδόλιθου στον μύθο της Ιεράς Βασιλικής Αψίδος, το άλλο, δε, κεντρικό σύμβολο του βαθμού, το Τριπλό Τ, ομοιάζει παραστατικώς κατά τον Ragon (Orthodoxie Maconnique) με την ένωση τριών κλειδών.

Η κλεις στον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο

Περί το τέλος της μυήσεως στον βαθμό του Μυστικού Διδασκάλου, ο Τρις Ισχυρός Διδάσκαλος λέγει στον μυούμενο: «σας εγχειρίζω την εξ ελεφαντοστού κλείδα, κόσμημα του βαθμού τούτου, το οποίον είναι ταυτοχρόνως και το έμβλημα της εχεμυθείας ... επ’ αυτής δε είναι κεχαραγμένον το στοιχείον Ζ, υπενθυμίζον το αρχικό γράμμα της εισιτηρίου λέξεως του βαθμού». Έτσι, η κλεις εγχειρίζεται στον μυούμενο αμέσως μετά την επίσημη δόση του νενομισμένου όρκου με τον οποίο αυτός δεσμεύθηκε να μην αποκαλύψει ποτέ τα μυστικά του βαθμού εις «οιονδήποτε μη δικαιούμενον να μάθη ταύτα».

Είναι γεγονός ότι υποσχέσεις σιγής δίδουμε και στους συμβολικού Τεκτονισμού βαθμούς, πλην όμως, εν προκειμένω, η σύσταση της οφειλόμενης σιγής είναι εντονότερη και εκφράζεται τόσο από το σύμβολο της κλειδός όσο και από το σημείο της σιγής. Αυτό υπονοεί την ύπαρξη μυστικών, τα οποία αναφέρονται σε γνώσεις μορφής εσωτερικής, και για τα οποία η επιβολή ορκοδοσίας κρίνεται επιβεβλημένη. Σε κάθε άλλη περίπτωση η απαιτούμενη σιγή θα ήταν ανεδαφική. Το ότι το είδος των φυλασσόμενων στον βαθμό αυτό είναι σπουδαίο υποδηλώνεται και από την πολύτιμη ύλη από την οποία η κλείδα είναι κατασκευασμένη. Το λευκό χρώμα της ύλης εικονίζει την αγνότητα, το δε πολύτιμο αυτής την αγνότητα η οποία είναι ανώτερης τάξεως και αποτελεί την προϋπόθεση για τον φωτισμό του μύστου από την υπέρτερη πνευματική γνώση. Επί της κλειδός χαραγμένο είναι το γράμμα Ζ, έβδομο γράμμα της ελληνικής αλφαβήτου. Ας σημειωθεί ότι κατά την αριθμοσοφία ο αριθμός 7 αποτελεί το σύμβολο του ηλιακού φωτός και της εσώτερης πνευματικότητας. Άλλωστε η εισιτήριος λέξη του βαθμού σημαίνει «λάμψις, λαμπρότης» και το είδος των εσωτερικών γνώσεων είναι λαμπρό, φωτεινό.

Επομένως, συνειρμικά μπορούμε να πούμε ότι διά της αγνότητας κτάται η υπέρτερη, η λαμπρή πνευματική γνώση. Η αλήθεια αυτή έχει τονισθεί σε όλες τις εσωτερικές παραδόσεις.

Η κλεις, όμως, έχει διττή εσωτερική σημασία. Κατά τον Σπ. Νάγο «η κλεις εικονίζει το μέσο με το οποίο ο μυούμενος θα ανοίξη το θείο άντρο διά να εισέλθει εις την γνώσιν των αληθειών της φύσεως». Με λίγα λόγια πρόκειται για την κλείδα του κρυπτογραφικού κώδικα της επιστήμης των συμβόλων. Η κλεις αυτή, σύμφωνα με τον Νάγο, είναι μαγική, διότι μας βοηθάει να αναγνώσουμε τις εσωτερικές αλήθειες που κρύβονται πίσω από τους συμβολισμούς και μας επιτρέπει την αντικειμενική ερμηνεία αυτών. Σε παλαιό Γαλλικό τυπικό του βαθμού διαβάζουμε: «τη βοηθεία της κλειδός είναι δυνατόν να αποκτηθώσι τα μυστικά του Τάγματος». Υπό την ίδια έννοια και ο μύστης Ιησούς έλεγεν στον Πέτρο «...και δώσω σοι τας κλεις της βασιλείας των ουρανών».

Η εσωτερική μέθοδος ανευρέσεως της κλειδός

Όπως όλα τα αρχαία μυστήρια και αργότερα οι μυστηριακές οργανώσεις, έτσι και ο Τεκτονισμός, συμβολικός και φιλοσοφικός, διακρίνεται σε εσωτερικό και εξωτερικό. Εξωτερικός είναι εκείνος του οποίου κάθε μυημένος μπορεί να λάβει γνώση με την ανάγνωση των τεκτονικών τυπικών, των κατηχήσεων των βαθμών ή άλλων τεκτονικών συγγραμμάτων. Εσωτερικός, όμως, είναι εκείνος ο οποίος είναι γνωστός μόνο στους αληθινά μυημένους, αποκαλύπτεται, δε, σταδιακά με τις μυήσεις στους επιγενόμενους βαθμούς. Κατά τον Ανδριανόπουλο «κάθε τέκτων οφείλει μόνος του και υπό την ώθηση της ιδίας αυτοίς σκέψης και ψυχικής εμπνεύσεως να σχίσει τον πέπλο των αλληγορικών παραστάσεων τον περικαλύπτοντα την πίσω από τα σύμβολα και της αλληγορίες κρυπτομένη αλήθεια».

Κατά δε τον Whaite «το κλειδί της ουσιαστικής ζωής του Τάγματος δύναται να εξεύρη ο τέκτων μόνον εισχωρώντας πλήρως σ’ αυτήν». Τότε θα ανακαλύψει την εσωτερική έννοια του Τεκτονικού συμβολισμού και της Τεκτονικής φιλοσοφίας. Θα ανακαλύψει αυτό που κείται κάτω από την επιφάνεια των διαφόρων βαθμών και είναι αυτό που μόνο ανακαλύπτουν μόνο οι κατορθώσαντες να εμβαθύνουν στο πνεύμα του. Ο λόγος είναι ότι ο Τεκτονισμός αυτός είναι προσωπικός για τον καθένα, αν και στη ρίζα του είναι κοινός για όλους, μιας και αποτελεί την μεταφορική μέθοδο της προόδου της ψυχής προς το θεό Η κλείδα της μυστικής του διδασκαλίας δεν βρίσκεται πουθενά τυπωμένη, ούτε αναφέρεται στις εργασίες της Στ\, αλλά έγκειται στην αυτοσυγκέντρωση και στην κατάβαση στον ίδιον «εγώ».

Περαινοντας

Κατά μια προτροπή του Corpus Hermeticum «αν δεν κάνεις τον εαυτό σου ίσο με το Θεό, δεν μπορείς να καταλάβεις το Θεό γιατί το όμοιο δεν είναι κατανοητό παρά μόνο στο όμοιο». Έτσι, και ο Τέκτονας καλείται να ανεύρει την κλείδα της κατανόησης των πάντων, όλων των τεχνών και των επιστημών της φύσης. Για να γίνει αντικαταστάτης αντάξιος του Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Ναού Χ\Α\, καλείται να ανυψωθεί ψηλότερα από τα μεγαλύτερα ύψη, να χαμηλώσει βαθύτερα από τα μεγαλύτερα βάθη. Καλείται να θέσει εαυτόν στην αναζήτηση της ενσυνείδητης ενεργητικότητας, της θέλησης και της αφοσίωσης στο καθήκον. Καλείται να γίνει θεράπων της εσωτερικής σιγής και της εχεμυθείας. Καλείται, να ξαναγίνει μαθητής, μαθητής όμως φιλόσοφος. Διότι σύμφωνα με την κατήχηση στο βαθμό του αγνώστου και εξόχου μαθητού του Τάγματος του Ακτινοβόλου Αστέρα, ως απάντηση στην ερώτηση «τις η ηλικία ενός φιλοσόφου» απαντάται το εξής «ο Τέκτων από την στιγμή που ανευρίσκει την κλείδα των αναζητήσεων, μέχρι και την στιγμή των ανακαλύψεων δεν γηράσκη».

 

 

ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΣΤΗΛΩΝ

Μέσα στο ναό μας συναντάμε πολλά συμβολικά τρίγωνα,(για τους νεωτερους,αναζητηστε τα) μερικά από τα οποία είναι σαφώς διαγεγραμμένα ενώ άλλα είναι νοητά. Ο Φωτοβόλος Αστήρ πάνω από την έδρα του Σεβ, αι τέσσερεις έδραι των Επ, του Ρητ, του Γραμμ, του Θησ, του Α΄ Επ, ο Βωμκαι το πάνω μέρος των περιζωμάτων είναι σχήματος τριγωνικού σαφώς διαγεγραμμένου. Νοητά τρίγωνα σχηματίζονται από τις έδρες των Επ και του Σεβ(είτε οξυγώνιο ισοσκελές είτε ορθογώνιο ανισοσκελές, ανάλογα με τον ναό), από τις έδρες του Ρητ, του Γραμμ και του Σεβκαι από τις τρις Στμετά των τριών αστέρων.
Θα προσπαθησω να κάνω μία απόπειρα προσέγγισης στην κατανόηση του νοητού τριγώνου που σχηματίζουν οι τρεις στήλες μεταξύ τους, , εκφράζοντας τους προσωπικούς μου στοχασμούς .

Ο αριθμός τρία, το τρίγωνο, συμβολίζει την Τριάδα, την Τριαδικότητα και την πνευματικά ενεργή Ολότητα. Ο R. Bernoulli, στο δοκίμιό του ‘Συμβολική των γεωμετρικών σχημάτων και των αριθμών’ (‘Eranos’, 2ος τομ., 1934) αναφέρει το εξής: Τα μαθηματικά υποδεικνύουν ακόμα μία όψη των πραγμάτων: αυτή των επακριβώς μεταξύ τους οριοθετημένων ποιοτήτων. Έτσι είναι δυνατόν ο αριθμός να καταστήσει σύμβολο το γεωμετρικό σχήμα.
 Η Πυθαγόρεια Παράδοση προσέδιδε ιδιαίτερη σημασία στον αριθμό και τα συγγενή γεωμετρικά σχήματα. Το Ένα, η απανταχού επενεργούσα Δύναμη, η Αρχή των πάντων, η δεξαμενή της Γνώσεως, εκφράζεται ή αποτελείται από τρεις δυνάμεις: το πνευματικό, το ψυχικό και το υλικό. Όμως η δύναμη επάγει δυναμική, επομένως και συσχετισμούς. Οι τρεις αυτές δυνάμεις, πνεύμα, ψυχή και ύλη, μπορούν να απεικονιστούν από τις κορυφές ενός τριγώνου και ο συσχετισμός τους, από τις αποστάσεις μεταξύ τους ανά δυάδες, δηλαδή από το μήκος των πλευρών του τριγώνου. Στο σημείο αυτό αξίζει να παρατηρήσουμε ότι οι μονοί αριθμοί συμβολίζουν γενικά κινητικές, δυναμικές και εν εξελίξει καταστάσεις, εν αντιθέσει με τους ζυγούς αριθμούς που συμβολίζουν στασιμότητες διαφόρων ποιοτήτων και κατάληξη μιας εξελικτικής διαδικασίας.
Το τρίγωνο επομένως είναι ένα δυναμικό σύμβολο, το οποίο μπορεί να βρίσκεται σε κατάσταση εξέλιξης και να ωθεί σε εξέλιξη λόγω των συσχετισμών των δυνάμεων που αντιπροσωπεύουν οι κορυφές του.
Οι τρεις στήλες, της Σοφίας, του Κάλλους και της Ισχύος καταλαμβάνουν τις κορυφές ενός τριγώνου και αντιστοιχίζονται με τις τρεις δυνάμεις που προαναφέραμε, Πνεύμα, Ψυχή και Ύλη. Το σχηματιζόμενο τρίγωνο είναι ορθογώνιο σκαληνό (ανισοσκελές). Η μικρότερη πλευρά του είναι και βάση του. Αριστερά βρίσκεται η στήλη της Ισχύος-Ύλη, δεξιά η Στήλη του Κάλλους-Ψυχή και στην κορυφή επάνω η στήλη της Σοφίας-Πνεύμα. Η κάτω οριζόντια πλευρά (Ισχύς-Κάλλος) σχηματίζει ορθή γωνία με την κάθετη πλευρά (Κάλλος-Σοφία).
Αν αναλογιστούμε ότι η ορθή γωνία αντιπροσωπεύει την εν δυνάμει γνώση του ορθού λόγου, όπως πρεσβεύουν οι Πυθαγόρειοι και μας παραδίδει ο Πρόκλος, τότε διαπιστώνουμε ότι η κάθετη πλευρά Κάλλος-Σοφία βρίσκεται στην πλέον ισορροπημένη σχέση, αυτή του ορθού λόγου, με την πλευρά Κάλλος-Ισχύς. Ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς επίσης, λέγει περί του συμβολισμού της ορθής γωνίας, ότι αυτή συμβολίζει την αρετή, ενώ η αμβλεία και η οξεία την αοριστία, την κακία, την ένδεια και την αμετρία Παρατηρούμε επίσης, ότι το Κάλλος, σαν ανθρώπινη προς καλλιέργεια ψυχική ιδιότητα, βρίσκεται μεταξύ της Ισχύος και της Σοφίας. Το σημείο τομής της κάθετης πλευράς με αφετηρία την Σοφία και με φορά από πάνω προς τα κάτω (από τον ουρανό προς τη γη, από τον ΜΑΤΣπρος τον άνθρωπο) και της οριζόντιας πλευράς με αφετηρία το Κάλλος και με φορά από δεξιά προς τα αριστερά (γήινο επίπεδο) είναι το Κάλλος-Ψυχή.
Τα μήκη των πλευρών, οι αποστάσεις δηλαδή μεταξύ των τριών κορυφών του τριγώνου θα μπορούσαν θεωρητικά να είναι οποιεσδήποτε. Η λογικότερη όμως σχέση μεταξύ των πλευρών, όπως φαίνεται από τις θέσεις των τριών στηλών, είναι 3:4:5. Αν πράγματι ισχύουν οι αναλογίες αυτές, τότε η οριζόντια πλευρά Κάλλος - Ισχύς αντιστοιχεί στον αριθμό 3, η κάθετη πλευρά Σοφία-Κάλλος στον αριθμό 4 και η υποτείνουσα Σοφία-Ισχύς στον αριθμό 5. Αξιοσημείωτο είναι το ότι η σχέση αυτή αριθμών ικανοποιεί το Πυθαγόρειο θεώρημα όπως διατυπώθηκε από τον Θαλή τον Μιλήσιο:  9+16=25.
Αν εξετάσουμε το συμβολικό περιεχόμενο των αριθμών 3, 4, και 5, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί από την αρχαιότητα μέχρι και τις μέρες μας, βρίσκουμε ότι ο αριθμός 3, μη διαιρετός, εκφράζει μεταξύ άλλων την Θεία πρόνοια, την εκπόρευση του Πνεύματος, την δυναμική ισορροπία και τον Φυσικό Νόμο. Ταιριάζει επομένως στην κάθετη πλευρά. Ο αριθμός 4, διαιρετός, συμβολίζει την ανθρώπινη θέληση, την πραγμάτωση του Νου στο γήινο επίπεδο. Ο αριθμός 5, μη διαιρετός και αυτός, που αντιστοιχεί στην υποτείνουσα, είναι κατά τους Πυθαγόρειους ο αριθμός της Μοίρας ή Ειμαρμένης (εκ του μείρομαι = μοιράζω), της δίκαιης απόδοσης στον άνθρωπο αυτών που του αναλογούν σύμφωνα με τα πεπραγμένα του.
Αν για τις στήλες του Νισχύουν τα ανωτέρω, τότε η πλευρά Σόφία-Κάλλος (η κάθετη), θα έπρεπε να είναι βραχύτερη από την πλευρά Κάλλος-Ισχύς, (η οριζόντια).Αυτό όμως δεν συμβαίνει! Γιατί; Σκέφτηκα αρκετά μέχρι να δώσω μία απάντηση στο ερώτημα που τίθεται και δεν είμαι βέβαιος ότι τα αποτελέσματα των συλλογισμών μου είναι τα ορθά, τολμώ όμως να προτείνω τις ακόλουθες σκέψεις, που μέχρι στιγμής πρόλαβα να κάνω, όσο περιληπτικότερα γίνεται και χωρίς να υπεισέλθω στους περίπλοκους συσχετισμούς που προκύπτουν, σε άλλα προβλήματα που αναφύονται κατά την πορεία ή ακόμα και στην ερμηνεία του πυθαγορείου θεωρήματος από τον Πλάτωνα.
Η κάθετη πλευρά είναι η Πρόνοια που εκπροσωπεί τη συνολική μελλοντική εξέλιξη του όντος και εκ της φύσεώς της είναι αμετάβλητη. Η οριζόντια πλευρά είναι η Θέληση, επομένως και η ελεύθερη βούληση, που σαν ανθρώπινη ιδιότητα μπορεί να καλλιεργηθεί και να κατευθυνθεί κατάλληλα από το άτομο είτε προς την ικανοποίηση του εγώ και της υλικής του υπόστασης (εγωισμός, ασύδοτος πλούτος, άμετρη φιλοδοξία, πάθη, ηδονές κ.ά), είτε προς την ανύψωση του πνεύματος, την απαλλαγή από τα πάθη και τις επιθυμίες, τον συντονισμό με τον ΠαγκΡυθμ και την θέωση. Η υποτείνουσα είναι η Ειμαρμένη, το μέλλον. Το μέλλον όμως, η μοίρα του καθενός, δεν είναι κάτι σταθερό, αμετάβλητο και εκ των προτέρων δεδομένο. Είναι κάτι που επηρεάζεται από τις πράξεις του κατά τη διάρκεια του βίου του, δηλαδή από την θέλησή του και την ελεύθερη βούλησή του. Βλέπουμε ότι η κάθετη πλευρά –Πρόνοια, Θείος νόμος, παρελθόν- είναι σταθερή και αμετάβλητη, αλλά η οριζόντια –Θέληση, ελεύθερη βούληση, παρόν- είναι μεταβλητή. Επομένως, όσο η οριζόντια πλευρά μεγαλώνει τόσο απομακρύνεται από την κάθετη και η υποτείνουσα -Ειμαρμένη, μοίρα, μέλλον- γίνεται μακρύτερη. Αντιστρόφως, όσο η Θέληση οδηγεί το άτομο προς τον Θείο Νόμο, εναρμονίζοντάς το προς τον Παγκ Ρυθμ, τόσο περισσότερο πλησιάζει την κάθετη πλευρά και η υποτείνουσα μικραίνει. Ο άνθρωπος όμως δεν μπορεί να ‘αντικρίσει κατάματα’ το Φως, διότι δεν δύναται να ανθέξει εις την λάμψιν του. Μπορεί όμως να το πλησιάσει, αν θέλει. Με άλλα λόγια, η οριζόντια πλευρά μπορεί να μικρύνει αλλά όχι να μηδενιστεί και να ακουμπήσει την κάθετη. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί το γιατί η οριζόντια πλευρά του τριγώνου των τριών στηλών ενώ θα έπρεπε εκ πρώτης όψεως να είναι μεγαλύτερη από την κάθετη, εντούτοις είναι μικρότερη. Αντί για την αριθμητική σειρά 3:4:5 –κάθετη προς οριζόντια προς υποτείνουσα- έχουμε μπροστά μας μία άλλη, την συμβολική τεκτονική.
Ίσως αυτό να είναι το δίδαγμα των σχέσεων μήκους των πλευρών του τριγώνου που σχηματίζουν οι τρεις στήλες μεταξύ τους. Είμαστε μεν όντα ατελή και πεπερασμένα, αλλά με οδηγό τα τρία φώτα και ό,τι αυτά συμβολίζουν, μπορούμε να γίνουμε καλλίτεροι.
Ειπον.

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ

Δρ. Δανέζης Μάνος συνέντευξη στο περιοδικό “ΑΒΑΤΟΝ” (τευχ.104)

 

Δεν είναι ολόκληρη η συνέντευξη, αλλά το μεγαλύτερο και κυρίως το ουσιώδες μέρος της.

 

[…] […]

 

ΑΒΑΤΟΝ: Μιλάτε για κάτι το καινούργιο, που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και τον πολιτισμό που καταρρέει. Αλλά νομίζω ότι πρέπει να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που έχει κάνει το σημερινό πολιτισμό να καταρρέει.

Δ.Μ.: Ο πολιτισμός που έχουμε σήμερα στηρίζεται στη μεγάλη επανάσταση του 17ου αιώνα. Η επανάσταση αυτή προικοδότησε τον πολιτισμό μας με αρχές και δόγματα, που ήταν σωστά τότε, αλλά έχουν πάψει να υφίστανται. Ποια ήταν αυτά τα δόγματα; Το πρώτο δόγμα ήταν εκείνο της ύλης. Δηλαδή, όλα όσα βλέπουμε γύρω μας είναι ύλη. Δεν υπάρχει τίποτε πέρα από την ύλη. Έτσι δομήθηκε ο πολιτισμός με βάση τις υλικές ανάγκες, ξεχνώντας τις άλλες αξίες πέραν της ύλης. Δημιουργήθηκε, λοιπόν, ο πολιτισμός των αναγκών. Αλλά μόνο των υλικών αναγκών. Βέβαια, για τότε ήταν σωστό, γιατί ο κόσμος υπέφερε. Δεν είχε να φάει ένα κομμάτι ψωμί και πέθαινε στους δρόμους από τις αρρώστιες. Τι μπορούσαν να τον ενδιαφέρουν ο Χριστιανισμός, ο Βουδισμός και η φιλοσοφία; Έτσι γεννήθηκε ένας πολιτισμός πρωτογενούς ανάγκης. Αλλά αυτός ο πολιτισμός έχει ήδη ξεπεράσει αυτήν την ανάγκη. Οι έννοιες του φτωχού, του πλουσίου, του καπιταλιστή και του κουμουνιστή διαφέρουν από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή.

[…] […]

 

ΑΒΑΤΟΝ: Σε τέτοιες όμως καταστάσεις απαιτούνται κοσμογονικές αλλαγές. Σε παρόμοιες ιστορικές στιγμές έχουν γίνει επαναστάσεις.

Δ.Μ.: Μα κι εγώ για μια επανάσταση μιλάω. Μία μεγάλη, επιστημονική επανάσταση όμως. Και το κεντρικό συστατικό αυτής της μεγάλης επιστημονικής επανάστασης είναι: «Οτιδήποτε αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις, αυτό που ο εγκέφαλός μας (η βιολογία μας) έχει τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεται ως πραγματικότητα, δεν είναι η πραγματικότητα». Και αυτό είναι γνωστό από τους προσωκρατικούς. Ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος τα είπαν με το όνομά τους: οτιδήποτε υποπίπτει στις αισθήσεις μας – στην όραση, στη γεύση, στην ακοή κλπ. – είναι ψευδές. Το μόνο που είναι αληθινό είναι αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας . Αυτό πήρε και ο Πλάτωνας και έκανε το μύθο του Σπηλαίου. Ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος έδωσαν επιστημονικά την έννοια στο ΟΝ και στο ΜΗ ΟΝ. Το ΟΝ είναι το άτομο και το ΜΗ ΟΝ είναι ο χώρος. Και τα άτομα και ο χώρος, μας λέει ο Δημόκριτος, είναι μη αισθητά. Δηλαδή, τα συστατικά του υλικού κόσμου – αυτού που λέμε res – είναι μη αισθητά.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Για να φτάσουμε όμως στην επανάσταση, απαιτείται να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση που βιώνουμε. Πώς μπορεί να γίνει αυτό;

Δ.Μ.: Κοιτάξτε τους τρεις βασικούς πυλώνες της συγκρότησης ενός πολιτισμικού ρεύματος και θα καταλάβετε. Οι τρεις αυτοί πυλώνες είναι, πολύ περιληπτικά, η επιστήμη, η θεολογία και η κοινωνική δομή – και συνιστούν ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο, μέσα στο οποίο κάθε συνιστώσα επηρεάζει και επηρεάζεται από τις δύο άλλες. Το αδιάσπαστο αυτό οικοδόμημα ονομάζεται Πολιτισμός. Αν ανατραπεί ένας από αυτούς τους πυλώνες, το πολιτισμικό σύστημα καταρρέει. Αν πάλι επαναπροσδιοριστεί ένας πυλώνας, τότε αυτό επηρεάζει όλο το οικοδόμημα. Οι βάσεις, πάλι, των θετικών επιστημών είναι οι επόμενες τρεις θεμελιώδεις έννοιες: η ύλη(μάζα), ο χρόνος και ο χώρος(διάσταση). Οι έννοιες αυτές δεν αποτελούν όμως τη βάση μόνο του πυλώνα της επιστημονικής κοσμοθεωρίας, αλλά και των άλλων δύο πυλώνων ενός πολιτισμικού ρεύματος, της θρησκευτικότητας και της κοινωνικής φιλοσοφίας.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Αυτές οι τρεις έννοιες δεν θεωρούνται δεδομένες;

Δ.Μ.: Οι έννοιες αυτές δεν είναι χειροπιαστά και αντικειμενικά προσδιορισμένες, αλλά φιλοσοφικά κατηγορούμενα προσδιοριζόμενα με διαφορετικούς τρόπους, από διαφορετικούς πολιτισμούς, σε διαφορετικές εποχές. Αν ανατραπεί το εννοιολογικό περιεχόμενο αυτών των φυσικών εννοιών, θα αλλάξει σιγά – σιγά η επιστημονική, θρησκευτική και κοινωνική βάση του δυτικού πολιτισμού και, αργά ή γρήγορα, ολόκληρη η δομή του πολιτισμού μας. Και μπορώ να σας πω, ότι η ανατροπή του εννοιολογικού περιεχομένου αυτών των φυσικών εννοιών έχει ήδη συντελεστεί. Οι κλασσικές επιστημονικές θέσεις έχουν ανατραπεί δραματικά. Και η κατάρρευση του πυλώνα της κλασσικής επιστημονικής κοσμοθεωρίας παρασύρει σε κατάρρευση ολόκληρο το δυτικό πολιτισμικό ρεύμα.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Και ποιο είναι το περιεχόμενο της ανατροπής αυτής;

Δ.Μ.: Η θεωρία της σχετικότητας έχει αλλάξει δια παντός τη νευτώνεια αντίληψη της ύλης, η οποία με τη σειρά της είχε αλλάξει την αντίληψη που είχαν οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι/επιστήμονες. Και ακόμα, έχει αλλάξει η έννοια της ύλης, η οποία τελικά απεδείχθη ότι είναι μία κατάσταση ενέργειας. Αν πάμε δε στην έννοια του χρόνου, τότε πλέον μπορούμε να μιλάμε μόνο για το χωροχρονικό συνεχές. Το χωροχρονικό συνεχές του πραγματικού Σύμπαντος έχει δύο ιδιότητες: η πρώτη είναι ότι έχει 4 διαστάσεις και η δεύτερη ότι η Γεωμετρία που το μετράει και το περιγράφει δεν είναι η ευκλείδεια, αλλά η γεωμετρία Riemann. Και κάτι ακόμα σχετικά με την έννοια της ταχύτητας που σημαίνει πολλά: η ταχύτητα δεν είναι παρά ένα κριτήριο για το πόσο ο χώρος γύρω μας αποκλίνει της ευκλείδειας γεωμετρίας. Όσο μεγαλώνει η ταχύτητα, τόσο η γεωμετρία του χώρου και οι ιδιότητές του αποκλίνουν της ευκλείδειας γεωμετρίας. Η ταχύτητα του φωτός είναι το ανώτατο όριο μετά το οποίο ο χώρος παύει στο σύνολό του να είναι ευκλείδειος, άρα και να υποπίπτει στο πεδίο της ανθρώπινης βιολογίας. Ο χρόνος και ο χώρος όπως τους περιγράφουν και τους μετράνε τα ρολόγια, τα ημερολόγια και οι μεζούρες μας αντίστοιχα, δεν έχουν καμία σχέση, ούτε περιγράφουν την πραγματικότητα της Συμπαντικής Δημιουργίας. Αυτό σημαίνει ότι, αν το σπάσουμε σε χώρο και χρόνο, ούτε ο χρόνος ούτε ο χώρος περιγράφουν τη συμπαντική πραγματικότητα. Το μόνο πραγματικό μέσα στο Σύμπαν είναι το χωροχρονικό συνεχές, το οποίο είναι άτμητο και αδιαίρετο.

[…] […]

 

ΑΒΑΤΟΝ: Ποιες είναι οι σημαντικότερες αλλαγές που θα έκαναν τον άνθρωπο, και κατ’ επέκταση τον πολιτισμό μας, να επαναπροσδιοριστεί;

Δ.Μ.: Ας ξεκινήσουμε από το ΕΓΩ και το ΕΜΕΙΣ. Καταρχάς, έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι μεταξύ «εσένα» και «εμένα» υπάρχει κενό. Το περιορισμένο των αισθήσεών μας, η βιολογία μας δηλαδή, δεν μας επιτρέπει να δούμε αυτό που υπάρχει μεταξύ μας. Μου δημιουργεί την πλαστή έννοια της διαιρετότητας και ότι εγώ και εσύ είμαστε κάτι άλλο. Έχω την ψευδή αίσθηση ότι είμαστε ύλη. Μα, το υλικό που υπάρχει γύρω μας και του αέρα, αν το αναλύσεις, είναι το ίδιο υλικό που είμαστε και εμείς.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Δηλαδή δεν υπάρχει κενό;

Δ.Μ.: Όχι. Το κενό είναι το πιο γεμάτο πράγμα που μπορούμε να φανταστούμε. Εσύ και εγώ, ό,τι υπάρχει γύρω μας και αυτό ακόμα που νομίζουμε σαν κενό, είναι φτιαγμένο από τα ίδια σωματίδια. Λέγαμε μέχρι τώρα, ότι μεταξύ μας υπάρχει κενό, εννοώντας το τίποτα, αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια. Αυτό που χρειάζεται είναι να σπάσουμε τα δόγματα, να διαδώσουμε τη νέα πραγματικότητα.

ΑΒΑΤΟΝ: Έτσι φτάνετε στις έννοιες του ΕΓΩ και του ΕΜΕΙΣ;

Δ.Μ.: Βεβαίως. Το ΕΓΩ συνδέεται με κάτι πλαστό, συνδέεται με την πλαστή εικόνα μου. Τι νόημα έχει το ΕΓΩ, αφού εκφράζει μία πλάνη των αισθήσεών μας, κάτι που δεν υπάρχει; Το ΕΓΩ συνδέεται με την πλαστή έννοιας της διαίρεσης. Το ΕΓΩ τελείωσε, αφορά μια ψευδαίσθηση, η οποία δημιουργείται από τη βιολογίας μας. Πίσω από το ΕΓΩ κρύβεται η πραγματικότητα της δημιουργίας.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Η οποία είναι;

Δ.Μ.: Η συνέχεια. Το άτμητο. Το όλον. Χάνουμε το ΕΜΕΙΣ. Το ΕΜΕΙΣ δεν είναι μια άθροιση μερών αλλά ένα σύνολο…

 

ΑΒΑΤΟΝ: Ενιαίο…

Δ.Μ.: Ενιαίο, ναι. Και αυτή είναι η διαφορά που μας ανέτρεψαν οι δυτικοί. Οι δυτικοί λένε, ότι το ΕΜΕΙΣ είναι ένα σύνολο πολλών ΕΓΩ. Εμείς όμως οι Έλληνες, που φιλοδοξούμε πρωτεύοντα ρόλο στη δημιουργία και του νέου πολιτισμικού ρεύματος, οφείλουμε να τους πούμε: όχι κύριοι, έχετε καταλάβει λάθος την ελληνική φιλοσοφία, πάνω στην οποία δομήσατε αυτό που λέμε «δυτικός πολιτισμός» εννοούμε, ότι υπάρχει ένα ΟΛΟΝ, που οι αισθήσεις μας το τέμνουν πλαστά σε πολλά ΕΓΩ. Το ΕΜΕΙΣ όμως είναι ενιαίο.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Δηλαδή, αυτό το ΕΜΕΙΣ υπάρχει αρχετυπικά μέσα μας αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε;

Δ.Μ.: Ακριβώς! Και είναι η αδυναμία της βιολογίας μας που τέμνει το ΕΜΕΙΣ σε πολλά πλαστά ΕΓΩ. Αυτό είναι το ΕΜΕΙΣ της ελληνικής φιλοσοφίας. Είναι το ΕΝΑ. Και αυτό αποτελεί βασική διαφορά της ελληνικής με την ινδική φιλοσοφία. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την έννοια του Κάρμα. Δεν μπορεί να έχει την έννοια που αποδίδει ο Ινδός. Δεν μπορεί να κοιτάς, τελείως ωφελιμιστικά, να βελτιώσεις το δικό σου κάρμα, ασχέτως με το τι γίνεται γύρω σου. Μέσα στο κάρμα πρέπει να υπάρχει και η έννοιας της αλληλεγγύης του ΕΝΟΣ και του ΕΜΕΙΣ.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Εννοείτε το συλλογικό κάρμα.

Δ.Μ.: Ναι. Υπάρχει μόνο συλλογικό κάρμα. Αν κάνω κάτι, που κατά την ινδική φιλοσοφία βρομίζω ή επιβαρύνω το κάρμα μου σε ατομικό επίπεδο, αλλά το κάνω για το ΕΜΕΙΣ – το παιδί μου, την πατρίδα μου – τότε καθαρίζω το κάρμα μου. Γιατί αυτό είναι το κάρμα μου, το κάρμα του ΕΜΕΙΣ. Και το ΕΜΕΙΣ θέλει θυσίες. Αυτό διδάσκει η φύση.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Άλλο μεγάλο θέμα… Τι είναι η φύση;

Δ.Μ.: Ζωή. Η έννοια της φύσης είναι η έννοια της ζωής. Σε τι διαφέρει ένα ζωντανό σκυλάκι από ένα πεθαμένο; Και τα δύο έχουν την ίδια βιολογία, το ίδιο DNA. Για να δω τι είναι αυτό που τα ξεχωρίζει, πρέπει να δω τι είναι η ύλη. Αν δεχθώ την παλιά έννοια της ύλης, δεν μπορώ να απαντήσω. Αν όμως δεχθώ τη νέα έννοιας της ύλης, ξέρω και πώς θα αναστήσω – αν μπορέσω – το νεκρό σκυλάκι. Θα ξανακαμπυλώσω το χώρο, θα ξαναδώσω ενέργεια δηλαδή. Επειδή όμως η ενέργεια είναι σαν πολύπλοκος οργανισμός, δεν μπορώ να δώσω μια ποσότητα ενέργειας έτσι αθροιστικά.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Αυτό ανάγεται στη νέα γνώση;

Δ.Μ.: Βεβαίως. Η νέα γνώση πηγαίνει στα τσάκρας. Δεν μπορούμε να φτιάξουμε ένα σύστημα μηχανικό, σαν τον κατανεμητή του αυτοκινήτου που κατανέμει την ενέργεια της μπαταρίας κατάλληλα. Θα πρέπει να την κατανείμω κατάλληλα ποσοτικά και ποιοτικά. Άλλη η ποσότητα θα πάει στη καρδιά και άλλη σε κάθε διαφορετικό όργανο, γιατί αυτά έχουν διαφορετικής σύνθεσης μάζες. Έτσι ώστε να ζωντανέψει το σκυλάκι. Δεν λέω ότι τώρα μπορώ να το κάνω, αλλά ξέρω πως γίνεται. Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο, ο οποίος αποτελείται από πολλά πυκνώματα. Όταν λέω πυκνώματα, εννοώ ότι έχει πολλά κέντρα που χρειάζονται διαφορετικής ποιότητας και ποσότητας ενέργεια. Όταν παίρνω ελεύθερη ενέργεια από το περιβάλλον πρέπει, λοιπόν, να την κατανείμω κατάλληλα, με έναν τρόπο περίεργο, που μόνο η φύση ξέρει, στο σώμα μου. Αυτή τη δουλειά δεν κάνουν τα τσάκρας;

 

ΑΒΑΤΟΝ: Αν καταλαβαίνω καλά, συνδέετε την επιστήμη με τον εσωτερισμό! Φαντάζομαι ότι η άποψή σας αυτή θα ξένιζε τους περισσοτέρους συναδέλφους σας, για να μην πω ότι θα την χαρακτήριζαν «αιρετική»…

Δ.Μ.: Εγώ λέω: κύριοι, ξεχάστε ό,τι ξέρατε, ξεχάστε την παλιά γνώση, ξεχάστε και εσωτερισμούς, αποκρυφισμούς, μαγείες κλπ διότι η γνώση είναι ΜΙΑ και αδιαίρετη. Διότι, αν κάποιοι κάποτε πήραν τη γνώση και τη μεταμόρφωσαν ντύνοντάς τη με παραδόσεις, με θρησκείες, με μυθικά στοιχεία και στην ουσία την κατακερμάτισαν ή κάποιοι την ξέχασαν, δεν ευθύνεται η γνώση γι’ αυτό.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Τότε γιατί μαλώνουμε;

Δ.Μ.: Καλή ερώτηση. Μαλώνουμε, γιατί δεν καταλαβαίνουμε ότι μία είναι η γνώση. Εγώ αυτήν τη γνώση ζητάω.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Όταν αναζητούμε τη γνώση, πάμε εμείς προς τη γνώση ή η γνώση έρχεται προς εμάς;

Δ.Μ.: Η γνώση έρχεται προς εμάς. Αλλά εμείς δεν ενδιαφερόμαστε για τη γνώση, αλλά για τις προσωπικές μας απόψεις. Προσπαθούμε να επιβεβαιωθούμε μέσα από τις γνώσεις μας. Γι’ αυτό, η γνώση μάς έχει εγκαταλείψει. Η γνώση είναι σαν τη γυναίκα – και γραμματικά είναι θηλυκού γένους – πρέπει να συμφιλιωθεί μαζί σου. Είναι σχέση έρωτα και θα σου αποκαλύπτεται, όσο βλέπει ότι δεν την εκμεταλλεύεσαι. Μια γυναίκα που την πλησιάζεις σαν εκμεταλλευτής, κουμπώνεται και φεύγει. Μόνο αν δει η γνώση ότι είσαι ερωτευμένος μαζί της, ερωτευμένος εσωτερικά, χωρίς σκοπιμότητες και ιδιοτέλεια, αρχίζει και σου ανοίγεται. Και θα σου ανοιχτεί όσο θέλει αυτή. Αυτή είναι η γνώση.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Από πού προέρχεται, όμως, η γνώση;

Δ.Μ.: Το σύμπαν είναι ένας σκληρός δίσκος, που επάνω του είναι καταγεγραμμένα τα πάντα. Όταν καταλάβουμε ότι το σύμπαν είναι ένα – και ότι παρελθόν, παρόν, και μέλλον δεν υπάρχει, διότι αυτός ο χρονικός διαχωρισμός είναι πλαστός και ανθρώπινος, τότε θα κατανοήσουμε ότι όλα είναι τώρα. Η γνώση ενυπάρχει σε ένα κλειστό σύστημα. Αυτό που ισχύει τώρα ίσχυε στο παρελθόν και θα ισχύει και στο μέλλον (κατά τον πλαστό διαχωρισμό). Όπως είχε πει και ο Αινστάιν, «για εμάς τους ορκισμένους φυσικούς – όσο και φαίνεται παρόλογο – οι έννοιες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος ταυτίζονται». Και αυτό δεν το λέει ένας φιλόσοφος αλλά ένας επιστήμονας. Άρα, όλα είναι ένα τώρα. Και το λέω ανοιχτά.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Όπως το καταλαβαίνω, η γνώση ενυπάρχει μέσα μας και ανάλογα με τη προσέγγιση που επιχειρούμε, μας αποκαλύπτεται.

Δ.Μ.: Και βέβαια ενυπάρχει. Θα σας αναφέρω το παράδειγμα των ερωτευμένων φωτονίων. Στα φωτόνια του σύμπαντος ενυπάρχει όλη η γνώση. Αν χωρίσουμε δύο φωτόνια και απομακρύνουμε το ένα από το άλλο, ό,τι πληροφορία φορτώσουμε στο ένα, αυτόματα καταγράφεται και στο άλλο. Η γνώση, λοιπόν, που υπάρχει στο Α’ του Κενταύρου ή στο Σείριο υπάρχει και μέσα στο μυαλό μου. Τώρα, αν δεν την καταλαβαίνω, πρόβλημά μου. Η γνώση όμως υπάρχει στο μυαλό μου.

[…] […]

 

ΑΒΑΤΟΝ: Μήπως όλα αυτά που λέμε είναι δευτερεύοντα και το κυρίαρχο ζήτημα είναι η πραγματικότητα που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε;

Δ.Μ.: Σίγουρα. Αυτό που έχει σημασία είναι, ότι η επιστήμη λέει ότι υπάρχει δίπλα μας ένας άλλος κόσμος, που αισθήσεις μας δεν μπορούν να αντιληφθούν. Και το κυρίαρχο ερώτημα είναι: μπορείς να επικοινωνήσεις με αυτόν το χώρο; Μπορείς, δηλαδή, να καμπυλώσεις το χώρο σου και να επικοινωνήσεις με τον άλλο χώρο; Ίσως κάποτε η φύση βοηθήσει προς αυτή τη κατεύθυνση.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Επομένως, τι ψάχνουμε; Τι ψάχνει, πέρα από την ύπαρξη του σωματιδίου του Θεού, το CERN;

Δ.Μ.: Ψάχνει να αποδείξει, όσο και αν αυτό εκπλήσσει, την επικυριαρχία του παλιού στο καινούργιο. Προσπαθεί, δηλαδή, να αποδείξει ότι η αρχή του κόσμου, του σύμπαντος, είναι η ύλη. Σε αντίθεση με τη θεωρία της σχετικότητας, που δεν πιστεύει ότι η αρχή είναι ο χώρος, ο οποίος καμπυλούμενος δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ύλης.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Ωραία είναι όλα αυτά, αλλά ο σημερινός άνθρωπος, ιδιαίτερα ο νέος, τι πρέπει να καταλάβει;

Δ.Μ.: Δύο πράγματα. Πρώτα, να καταλάβει την πλάνη των αισθήσεων. Να καταλάβει ότι είναι φυλακισμένος στις αισθήσεις του. Να καταλάβει ότι το πραγματικό είναι το μη αισθητόν. Να καταλάβει, με επιστημονικούς όρους, μία άλλη συγκρότηση του σύμπαντος. Και το δεύτερο είναι να τον αφήσουμε πραγματικά ελεύθερο. Από εκεί και πέρα, θα φτάσει στην αλήθεια. Και, βέβαια, θα πρέπει να του λέμε σωστά πράγματα. Όλες οι θεωρίες, από πιο κλασική, τη νευτώνεια, μέχρι την πιο εξελιγμένη καταλήγουν στην πλάνη των αισθήσεων. Αλλά αυτό δεν το λένε. Όταν καταλάβει ο άνθρωπος ότι όλα είναι ένα matrix, μια εικόνα, θα καταλάβει ότι μια εικόνα δεν μπορεί να ευτυχίσει. Κάθεσαι μπροστά στον καθρέπτη και βλέπεις το είδωλό σου. Το είδωλό σου από μόνο του δεν μπορεί να ευτυχίσει. Θα ευτυχίσει, αν ευτυχίσεις και εσύ.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Μπορώ εγώ, ως εικόνα, να επηρεάσω το πραγματικό αντικείμενο του εαυτού μου;

Δ.Μ.: Βεβαίως. Διότι εικόνα και εσύ είσαστε ένα. Απλώς, αντιλαμβάνεσαι μόνο την εικόνα. Δεν υπάρχει μερισμός της εικόνας και του «εγώ». Ο άνθρωπος, όμως, αντιλαμβάνεται μόνο την εικόνα.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Και πώς μπορώ να επηρεάσω το εγώ μου;

Δ.Μ.: Αυτό το διδάσκουν πολλοί. Όταν ο άλλος σού λέει, «κάνε διαλογισμό», όταν οι θρησκείες σού λένε «προσευχήσου» – αν, λοιπόν, καταλάβουμε το νόημα αυτών το τεχνικών και τα κάνουμε με πλήρη συνείδηση, τότε θα επικοινωνήσουμε.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Προηγουμένως αναφέραμε την επικοινωνία με το μη αισθητόν, αυτό δηλαδή που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας. Έχω την αίσθηση ότι και οι δύο υπαινιχθήκαμε το Θεό. Μπορούμε να κατανοήσουμε, τι είναι Θεός;

Δ.Μ.: Αν όλη τη ζωή σου τη φας για να καταλάβεις την πρώτη αιτία, θα πεθάνεις χωρίς να έχεις μάθει τίποτα.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Δηλαδή θα πρέπει να δεχθούμε την ύπαρξή της a priori;

Δ.Μ.: Δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Μα αυτό δεν μοιάζει καθόλου επιστημονικό…

Δ.Μ.: Επιστημονικότατο! Διότι, πίσω από κάθε γεγονός, υπάρχει μία αιτία, πίσω από κάθε αιτία μια άλλη αιτία, και πίσω από αυτήν κάποια άλλη. Και πίσω από αυτήν που θα θεωρήσεις πρωταρχική αιτία, κρύβεται κάποια άλλη. Έτσι, αν ψάχνεις πάντα για την αιτία πίσω από την αιτία, δεν θα καταφέρεις τίποτα, γιατί η αλυσίδα αυτή είναι άπειρη και η ζωή σου πεπερασμένη. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι είμαστε μέρος ή καλύτερα, συμμετέχουμε σε ένα κοσμικό παιχνίδι και ανάλογα με το ρόλο σου, σου αποκαλύπτονται πράγματα.