EN ην το Ον, και όλα είναι το Ον.
EN ην το Ον, και όλα είναι το Ον. Μια ενιαία και μοναδική ακατάληπτη Ουσία, το Απεριόριστο και Απόλυτο Ον. Πέρα απο τους κόλπους του Όντος δεν δύναται να υπάρξει τίποτε, καθώς όλα εμπεριέχονται στο Ον και όλα εμπεριέχουν το Ον. Το Ον είναι το υπάρχειν, και η ύπαρξη είναι το Ον. Αυτό που καλούμε δημιουργία, είναι απλά μία άλλη έκφραση του Όντος, σε μια δυναμική εξελικτική ώστε το εν δυνάμει να τείνει να γίνει και πάλι Ον με συνισταμένη την εμπειρία του Εαυτού Του.
Η έκφρασή του αυτή φαινομενικά είναι ξεχωριστή και από τους λογιστικούς μας νόες μετρήσιμη, αλλά μονάχα κατα τα φαινόμενα, κατα το υπάρχειν είναι και πάλι Ον, ενιαίο, αδιαίρετο και υπάρχον.
Το μόνο μετρήσιμο απο εμάς είναι το εν δυνάμει, είναι η φαινομενική τακτοποίηση του Όντος στον Εαυτόν του, αλλά αυτό είναι μετρήσιμο απο την υποκειμενικότητά μας η οποία δεν Είναι άρα και η πραγματική αντικειμενική κατάσταση που διαφεύγει απο την παρατήρηση μας και πάλι Είναι, δηλαδή και αυτό που ονομάζουμε ΜηΟν και πάλι είναι Ον, που συνειδητοποιεί τον Εαυτό Του.
Γι'αυτό σε όλο το Σύμπαν , στην Φύση, σε εμάς τους ίδιους βλέπουμε την νομοτελειακή τάξη η οποία ωθεί την δημιουργία σε διαρκείς αναδιατάξεις, μια διαρκής εξελικτική διαδικασία ώστε οι υλικές δομές να γίνουν ολοένα και πιο λεπτοφυείς και να τείνουν στην εν πληρότητα κατάσταση Ον.
Αλήθεια, πόσο βραχυπρόθεσμη είναι η οπτική μας σαν ανθρωπότητα ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε αυτήν την θαυμαστή εξάπλωση και αναδιάταξη του Όντος αφ'εαυτού?
Την εν δυνάμει αυτήν κατάσταση ονόμασαν οι παλαιές δοξασίες “πτωτική κατάσταση”, καθώς οτιδήποτε διαφοροποιείται από την κατάσταση του Όντος εθεωρείτο συνυφασμένο με τον πόνο και την απώλεια εκείνης της αρχικής ενωτικής κατάστασης. Αυτό που διαφεύγει απο τους λογιστικούς νόες των θεόσοφων είναι πως δεν δύναται να υπάρξει οτιδήποτε πέραν του Όντος, όλα εμπεριέχονται και εμπεριέχουν το Ον.
Όλη η Δημιουργία είναι μια κατάσταση του εν δυνάμει Όντος, μια άλλη κατάσταση έκφρασης του Όντος στην αφ'εαυτού του δυναμική για πολλαπλασιασμό, εξάπλωση ώστε να βιώσει πολλαπλώς τον Εαυτό του και τέλος να συγκεντρώσει τα εν δυνάμει κομμάτια του πίσω ( αποκατάσταση κατα τας παλαιάς δοξασίας ). Αυτό διαφαίνεται από την παρουσία της Κίνησης στα υλικά πεδία. Η Κίνηση, αυτός ο μηχανισμός που παρατηρούμε καθημερινά γύρω μας και μέσα μας, είναι ο μηχανισμός εκείνος κατά τον οποίο το Ον, θέτει σε τάξη τα εν δυνάμει κομμάτια του ( κατάσταση Μη-Ον ) τα οποία από τα μικροκοσμικά επίπεδα ως τα μακροκοσμικά παράγουν ζωή και κίνηση. Η κίνηση αυτή καθοδηγούμενη από τους νόμους της έλξης-άπωσης, τείνει να θέσει την εν-δυνάμει κατάσταση που βρίσκεται εις μια ορισμένη αταξία εις κατάσταση τάξης, δηλαδή κατάσταση που τείνει στο Ον.
Μια παρένθεση εδώ γιατί γίνεται μια παρανόηση όσον αφορά την λογιστική προσέγγιση εννοιών όπως αυτή του Μη_Οντος. Η κατάσταση Μη-Ον, δεν σημαίνει κατάσταση απουσίας του Όντος, αλλά περιγράφει την κατάσταση που εμπεριέχει το Ον σε λανθάνουσα ή εν δυνάμει ύπαρξη. Η πραγματική αποκωδικοποίηση της κατάστασης Μή-Ον δεν είναι δυαδική όπως προσπαθεί να την αποκωδικοποιήσει ο νους μας καθότι η δυαδικότητα εμφανίζεται μέσα στην Δημιουργία μονάχα, στους κόλπους του Όντος όλα είναι ενιαία, εκεί οι δυάδες-τριάδες-τετράδες κτλ εκφράζουν πάντα την Μονάδα. Μή-Ον, είναι και πάλι Ον σε κατάσταση Μη , δηλαδή σε κατάσταση άρνησης του Εαυτού του, σε μια λανθάνουσα λιγότερο συνειδητή κατάσταση που εν δυνάμει τείνει να γίνει Ον.
Με απλά λόγια το Ον επιφέρει την τάξη εις την φαινομενική αταξία στα εν δυνάμει κομμάτια του , καθώς τίποτε δεν δύναται να υπάρξει χωρίς να εμπεριέχει το Ον , έστω και σε λανθάνουσα κατάσταση ή αλλιώς κατάσταση αταξίας του Όντος.
Κατανοεί κανείς ότι το Ον με απλά λόγια Είναι, Είναι παντού, μέσα μας, έξω από εμάς, γύρω μας, σε όλη την δημιουργία βρίσκεται εν δυνάμει, σε μια κατάσταση φαινομενικής αταξίας με τάση να επιφέρει την τάξη στα επιμέρους κομμάτια Του, ώστε το Μη-Ον, να γίνει Ον και να ολοκληρωθεί και αυτός ο κύκλος δημιουργίας.
Συνείδηση είναι η κατάσταση εκείνη που σε αναλογία με το κατά πόσο εκφράζεται υποδηλώνει το μέτρο εκείνο που ο φορέας της τακτοποιεί το σύστημά του και προσεγγίζει την κατάσταση που ονομάστηκε όντως ον – αυτό δηλαδή που είναι.( ονομάστηκε και από τους Θεοσόφους ώς Νους ή Πνευματικό Είναι και αν δούμε λίγο πιο προσεκτικά θα νοήσουμε οτι το όντως ον είναι η εκδήλωση της Φαντασίας του Όντος στα ιδεατά επίπεδα για την Δημιουργία, πιο απλά είναι ο Νους που νοεί την Ιδέα ύπαρξη απο τα πνευματικά-ιδεατά δώματα προς ολόκληρη την Δημιουργία. Η απόληξη του Όντος μέσα στην Δημιουργία ). Γιαυτό η ένωση του επιμέρους με το όλον του περιγράφηκε σαν “αυτό που Είναι”, εκδηλώνοντας δηλαδή αυτό που πραγματικά Είναι. Αυτό σημαίνει ότι το επιμέρους έχει πετύχει κατά προσέγγιση την τάξη στην αταξία του και συνδέεται συνειδητά πλέον με τον αληθινό φορέα του, αυτό δηλαδή που πραγματικά Είναι.
Γιαυτόν ακριβώς τον λόγο ορίσαμε αρχικά την κατάσταση Μη-Ον ως μια υποκειμενική κατάσταση, καθώς χρειάζεται μονάχα μια αλλαγή Συνείδησης του ατόμου για να καταρρεύσει η ψευδαίσθηση της διαχωριστικότητας απο αυτό που πραγματικά Είναι. Η κατάσταση Μη-Ον είναι μια ψευδαίσθηση όπου η Συνείδησή μας προσπαθεί να υπερβεί ώστε να βιώσει την αληθινή της κατάσταση, αυτό δηλαδή που όντως Είναι.
“Να Είστε λοιπόν, απλά να Είστε, ώστε να εκφράζετε συνειδητά αυτό που Είναι”, φωνάζει το Άνωθεν στα επιμέρους όντα και μέσω της Νομοτέλειας το αποδεικνύει και το πραγματοποιεί. "Οταν τα επιμέρους όντα ενoποιηθούν στην αρχική τους κατάσταση, σε ένα επίπεδο Ιδεών της πνευματικής δημιουργίας, η Φαντασία τους θα συνιστά την Βούληση του Όντος.εποπτεύουν τα ολιγότερα συνειδητοποιημένα κομμάτια τους, τα πρώτα σε μια τακτοποιημένη Δημιουργία , όπως είναι και τώρα ο Πνευματικός Κόσμος, και τα παιδιά τους σε μια άλλη καινούργια ατακτοποίητη Δημιουργία που με τον καιρό θα συνειδητοποιήσει τον Εαυτό της."
EN ην το Ον, και όλα είναι το Ον. Μια ενιαία και μοναδική ακατάληπτη Ουσία, το Απεριόριστο και Απόλυτο Ον. Πέρα απο τους κόλπους του Όντος δεν δύναται να υπάρξει τίποτε, καθώς όλα εμπεριέχονται στο Ον και όλα εμπεριέχουν το Ον. Το Ον είναι το υπάρχειν, και η ύπαρξη είναι το Ον. Αυτό που καλούμε δημιουργία, είναι απλά μία άλλη έκφραση του Όντος, σε μια δυναμική εξελικτική ώστε το εν δυνάμει να τείνει να γίνει και πάλι Ον με συνισταμένη την εμπειρία του Εαυτού Του.
Η έκφρασή του αυτή φαινομενικά είναι ξεχωριστή και από τους λογιστικούς μας νόες μετρήσιμη, αλλά μονάχα κατα τα φαινόμενα, κατα το υπάρχειν είναι και πάλι Ον, ενιαίο, αδιαίρετο και υπάρχον.
Το μόνο μετρήσιμο απο εμάς είναι το εν δυνάμει, είναι η φαινομενική τακτοποίηση του Όντος στον Εαυτόν του, αλλά αυτό είναι μετρήσιμο απο την υποκειμενικότητά μας η οποία δεν Είναι άρα και η πραγματική αντικειμενική κατάσταση που διαφεύγει απο την παρατήρηση μας και πάλι Είναι, δηλαδή και αυτό που ονομάζουμε ΜηΟν και πάλι είναι Ον, που συνειδητοποιεί τον Εαυτό Του.
Γι'αυτό σε όλο το Σύμπαν , στην Φύση, σε εμάς τους ίδιους βλέπουμε την νομοτελειακή τάξη η οποία ωθεί την δημιουργία σε διαρκείς αναδιατάξεις, μια διαρκής εξελικτική διαδικασία ώστε οι υλικές δομές να γίνουν ολοένα και πιο λεπτοφυείς και να τείνουν στην εν πληρότητα κατάσταση Ον.
Αλήθεια, πόσο βραχυπρόθεσμη είναι η οπτική μας σαν ανθρωπότητα ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε αυτήν την θαυμαστή εξάπλωση και αναδιάταξη του Όντος αφ'εαυτού?
Την εν δυνάμει αυτήν κατάσταση ονόμασαν οι παλαιές δοξασίες “πτωτική κατάσταση”, καθώς οτιδήποτε διαφοροποιείται από την κατάσταση του Όντος εθεωρείτο συνυφασμένο με τον πόνο και την απώλεια εκείνης της αρχικής ενωτικής κατάστασης. Αυτό που διαφεύγει απο τους λογιστικούς νόες των θεόσοφων είναι πως δεν δύναται να υπάρξει οτιδήποτε πέραν του Όντος, όλα εμπεριέχονται και εμπεριέχουν το Ον.
Όλη η Δημιουργία είναι μια κατάσταση του εν δυνάμει Όντος, μια άλλη κατάσταση έκφρασης του Όντος στην αφ'εαυτού του δυναμική για πολλαπλασιασμό, εξάπλωση ώστε να βιώσει πολλαπλώς τον Εαυτό του και τέλος να συγκεντρώσει τα εν δυνάμει κομμάτια του πίσω ( αποκατάσταση κατα τας παλαιάς δοξασίας ). Αυτό διαφαίνεται από την παρουσία της Κίνησης στα υλικά πεδία. Η Κίνηση, αυτός ο μηχανισμός που παρατηρούμε καθημερινά γύρω μας και μέσα μας, είναι ο μηχανισμός εκείνος κατά τον οποίο το Ον, θέτει σε τάξη τα εν δυνάμει κομμάτια του ( κατάσταση Μη-Ον ) τα οποία από τα μικροκοσμικά επίπεδα ως τα μακροκοσμικά παράγουν ζωή και κίνηση. Η κίνηση αυτή καθοδηγούμενη από τους νόμους της έλξης-άπωσης, τείνει να θέσει την εν-δυνάμει κατάσταση που βρίσκεται εις μια ορισμένη αταξία εις κατάσταση τάξης, δηλαδή κατάσταση που τείνει στο Ον.
Μια παρένθεση εδώ γιατί γίνεται μια παρανόηση όσον αφορά την λογιστική προσέγγιση εννοιών όπως αυτή του Μη_Οντος. Η κατάσταση Μη-Ον, δεν σημαίνει κατάσταση απουσίας του Όντος, αλλά περιγράφει την κατάσταση που εμπεριέχει το Ον σε λανθάνουσα ή εν δυνάμει ύπαρξη. Η πραγματική αποκωδικοποίηση της κατάστασης Μή-Ον δεν είναι δυαδική όπως προσπαθεί να την αποκωδικοποιήσει ο νους μας καθότι η δυαδικότητα εμφανίζεται μέσα στην Δημιουργία μονάχα, στους κόλπους του Όντος όλα είναι ενιαία, εκεί οι δυάδες-τριάδες-τετράδες κτλ εκφράζουν πάντα την Μονάδα. Μή-Ον, είναι και πάλι Ον σε κατάσταση Μη , δηλαδή σε κατάσταση άρνησης του Εαυτού του, σε μια λανθάνουσα λιγότερο συνειδητή κατάσταση που εν δυνάμει τείνει να γίνει Ον.
Με απλά λόγια το Ον επιφέρει την τάξη εις την φαινομενική αταξία στα εν δυνάμει κομμάτια του , καθώς τίποτε δεν δύναται να υπάρξει χωρίς να εμπεριέχει το Ον , έστω και σε λανθάνουσα κατάσταση ή αλλιώς κατάσταση αταξίας του Όντος.
Κατανοεί κανείς ότι το Ον με απλά λόγια Είναι, Είναι παντού, μέσα μας, έξω από εμάς, γύρω μας, σε όλη την δημιουργία βρίσκεται εν δυνάμει, σε μια κατάσταση φαινομενικής αταξίας με τάση να επιφέρει την τάξη στα επιμέρους κομμάτια Του, ώστε το Μη-Ον, να γίνει Ον και να ολοκληρωθεί και αυτός ο κύκλος δημιουργίας.
Συνείδηση είναι η κατάσταση εκείνη που σε αναλογία με το κατά πόσο εκφράζεται υποδηλώνει το μέτρο εκείνο που ο φορέας της τακτοποιεί το σύστημά του και προσεγγίζει την κατάσταση που ονομάστηκε όντως ον – αυτό δηλαδή που είναι.( ονομάστηκε και από τους Θεοσόφους ώς Νους ή Πνευματικό Είναι και αν δούμε λίγο πιο προσεκτικά θα νοήσουμε οτι το όντως ον είναι η εκδήλωση της Φαντασίας του Όντος στα ιδεατά επίπεδα για την Δημιουργία, πιο απλά είναι ο Νους που νοεί την Ιδέα ύπαρξη απο τα πνευματικά-ιδεατά δώματα προς ολόκληρη την Δημιουργία. Η απόληξη του Όντος μέσα στην Δημιουργία ). Γιαυτό η ένωση του επιμέρους με το όλον του περιγράφηκε σαν “αυτό που Είναι”, εκδηλώνοντας δηλαδή αυτό που πραγματικά Είναι. Αυτό σημαίνει ότι το επιμέρους έχει πετύχει κατά προσέγγιση την τάξη στην αταξία του και συνδέεται συνειδητά πλέον με τον αληθινό φορέα του, αυτό δηλαδή που πραγματικά Είναι.
Γιαυτόν ακριβώς τον λόγο ορίσαμε αρχικά την κατάσταση Μη-Ον ως μια υποκειμενική κατάσταση, καθώς χρειάζεται μονάχα μια αλλαγή Συνείδησης του ατόμου για να καταρρεύσει η ψευδαίσθηση της διαχωριστικότητας απο αυτό που πραγματικά Είναι. Η κατάσταση Μη-Ον είναι μια ψευδαίσθηση όπου η Συνείδησή μας προσπαθεί να υπερβεί ώστε να βιώσει την αληθινή της κατάσταση, αυτό δηλαδή που όντως Είναι.
“Να Είστε λοιπόν, απλά να Είστε, ώστε να εκφράζετε συνειδητά αυτό που Είναι”, φωνάζει το Άνωθεν στα επιμέρους όντα και μέσω της Νομοτέλειας το αποδεικνύει και το πραγματοποιεί. "Οταν τα επιμέρους όντα ενoποιηθούν στην αρχική τους κατάσταση, σε ένα επίπεδο Ιδεών της πνευματικής δημιουργίας, η Φαντασία τους θα συνιστά την Βούληση του Όντος.εποπτεύουν τα ολιγότερα συνειδητοποιημένα κομμάτια τους, τα πρώτα σε μια τακτοποιημένη Δημιουργία , όπως είναι και τώρα ο Πνευματικός Κόσμος, και τα παιδιά τους σε μια άλλη καινούργια ατακτοποίητη Δημιουργία που με τον καιρό θα συνειδητοποιήσει τον Εαυτό της."
