Ακολουθείται κάποια μορφή νομοτέλειας στο σύμπαν; Υπάρχει κανονικότητα στο σύνολο της δημιουργίας; Κι αν υπάρχει κάτι τέλειο, τι είναι αυτό, που από τη μια το καθιστά ατελές και από την άλλη προσπαθεί να το επαναφέρει στην αρχέγονη τέλεια κατάστασή του;
Πιστεύω ότι παρόμοιες απορίες θα προβληματίζουν κι άλλους εδώ μέσα. Επειδή όμως η δυνατότητα να τις απαντήσω, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον φαντάζει μακρινή, θα χρειαστεί κάτι πιο εσωτερικό να επικαλεστώ για να βοηθηθώ. Σε αυτή μου την αναζήτηση διαπίστωσα ότι οι φωνές που θα μου απαντήσουν, για να είναι κατανοητές, θα απαιτηθεί κάποιος στο ρόλο του μεταφραστή. Είμαι σίγουρος πως ο Θεός μας ομιλεί, αλλά δεν μπορούμε εμείς να τον ακούσουμε διότι είμαστε απαίδευτοι. Κι αυτό το γνωρίζει. Έτσι το Φως ενσαρκώνεται σε ανθρώπινες υποστάσεις, ώστε να μπορεί να μάς φωτίσει, χωρίς να μας κάψει. Τέτοιες μυημένες μορφές ζούσαν, ζουν και θα ζουν πάντα ανάμεσά μας, με σκοπό να μας βγάλουν από το σπήλαιο της αμάθειας, που οι αδυναμίες μας μάς έχουν εκεί γκρεμίσει. Έτσι αποφάσισα να διατυπώσω την άποψή μου για τον Άνθρωπο – Μύστη.
Μύστης είναι αυτός που γνωρίζει από πού έρχεται κι αντιλαμβάνεται που πηγαίνει. Είναι αυτός, που στο σκοπό του για ανεύρεση της Αλήθειας, ισορροπεί μεταξύ των αντιθέτων και κατέρχεται στο βάθος της συνείδησής του. Εκεί, στον έσω εαυτό του, ανακαλύπτει την ατραπό που θα τον οδηγήσει στο Θείο. Και κατά την άποψή μου, εκεί το Θείο εδράζεται. Η Αλήθεια αδδ. μου είναι μέσα μας, στην ψυχή μας. Αλυσοδεμένη με τα μέταλλα που εμείς της φοράμε. Γι’ αυτό καλούμαστε να τα αφήσουμε προ της θύρας του ναού τούτου, κατά την είσοδό μας. Η Αλήθεια είναι βαθειά χτισμένη και στοιχειώνει τον ακατέργαστο λίθο μας. Γι’ αυτό καλούμαστε να τον λαξεύσουμε. Μήπως τελικά λειαίνοντάς τον, μετατραπεί στη φιλοσοφική λίθο που οι διδάσκαλοι αναζητούν.
0ταν τα χέρια του σκότους ρίξουν στο έδαφος το ρόδι, αυτό διαλύεται. Τα χέρια του Φωτός όμως, με στοργή, τους σπόρους μαζεύουν και μεταφυτεύουν. Κι από ένα μόνο ρόδι, χιλιάδες άλλα γεννιούνται. Ας πλύνουμε με Φως τα χέρια μας κι ας υπηρετήσουμε το σκοπό για τον οποίο κληθήκαμε να κοσμήσουμε τις στήλες αυτές με Σοφία, Δύναμη και Κάλος.
Ο Μύστης ξέρει πολύ καλά ότι η Αλήθεια είναι σαν το αίμα που κυλάει μέσα μας. Όλοι το ξέρουμε ότι υπάρχει μα αν δεν πληγωθούμε, δεν το βλέπουμε. Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει ο «Μύστης-Διδάσκαλος». Με το λόγο και τα έργα του χαράζει νοητά τον απαίδευτο νου μας, ώστε να διαχυθεί σαν το αίμα η διάνοιά μας και να μας ποτίσει εσωτερικά, να μας ξεδιψάσει με την Αλήθεια.
Σε όλες τις ιστορικές περιόδους μα ακόμη και σήμερα, Άνθρωποι – Μύστες παρέλασαν και παρελαύνουν ανάμεσά μας. Σκοπός τους ένας. Η επαγρύπνηση του Ανθρώπου κι ο εναρμονισμός του με το «Ένα». Όταν το σκοτάδι προσπαθεί να κυριαρχήσει, στον αέναο πόλεμό του με το Φως, βρίσκει απέναντί του Προμηθείς. Κι όσο και να τους κατατρώγει τα σπλάχνα, αυτά με μια Θεία δύναμη δημιουργούνται πάλι.
Εν δυνάμει μύστης είναι κάθε ενσαρκωμένος άνθρωπος. Είχα και παλαιότερα αναφέρει ότι, κατά τη γνώμη μου, η πρώτη μύηση λαμβάνει χώρα στη μήτρα της μητέρας. Επιμένω στην άποψή μου αυτή. Η πρώτη αυτή επαφή του έμβιου πλέον όντος είναι επιστροφή της αεικινήτου ψυχής μας στο χώρο που εδράζεται η γήινη υπόστασή της. Αυτή είναι η φθαρτή μορφή, που για λίγα χρόνια «μισθώνει» τη σάρκα που τη φιλοξενεί. Εκείνη τη Θεϊκή στιγμή που η ψυχή ξεκινά ακόμη ένα πεπερασμένο ταξίδι, στην προσπάθειά της να βιώσει ακόμη περισσότερες από τις ατέρμονες γνώσεις, ο άνθρωπος λαμβάνει το σύνολο των αξιών της μίας και μόνης Αλήθειας. Ο βίος εκάστου ενός καταδεικνύει κατά πόσο εξέλαβε σοβαρά το δώρο αυτό κι αναγνώρισε το Θείο μέσα του ή χωρίς να αγγίξει την εσωτερική υπόστασή του, απλά, ήλθε κι έφυγε απράγως.
Πιστεύω ότι παρόμοιες απορίες θα προβληματίζουν κι άλλους εδώ μέσα. Επειδή όμως η δυνατότητα να τις απαντήσω, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον φαντάζει μακρινή, θα χρειαστεί κάτι πιο εσωτερικό να επικαλεστώ για να βοηθηθώ. Σε αυτή μου την αναζήτηση διαπίστωσα ότι οι φωνές που θα μου απαντήσουν, για να είναι κατανοητές, θα απαιτηθεί κάποιος στο ρόλο του μεταφραστή. Είμαι σίγουρος πως ο Θεός μας ομιλεί, αλλά δεν μπορούμε εμείς να τον ακούσουμε διότι είμαστε απαίδευτοι. Κι αυτό το γνωρίζει. Έτσι το Φως ενσαρκώνεται σε ανθρώπινες υποστάσεις, ώστε να μπορεί να μάς φωτίσει, χωρίς να μας κάψει. Τέτοιες μυημένες μορφές ζούσαν, ζουν και θα ζουν πάντα ανάμεσά μας, με σκοπό να μας βγάλουν από το σπήλαιο της αμάθειας, που οι αδυναμίες μας μάς έχουν εκεί γκρεμίσει. Έτσι αποφάσισα να διατυπώσω την άποψή μου για τον Άνθρωπο – Μύστη.
Μύστης είναι αυτός που γνωρίζει από πού έρχεται κι αντιλαμβάνεται που πηγαίνει. Είναι αυτός, που στο σκοπό του για ανεύρεση της Αλήθειας, ισορροπεί μεταξύ των αντιθέτων και κατέρχεται στο βάθος της συνείδησής του. Εκεί, στον έσω εαυτό του, ανακαλύπτει την ατραπό που θα τον οδηγήσει στο Θείο. Και κατά την άποψή μου, εκεί το Θείο εδράζεται. Η Αλήθεια αδδ. μου είναι μέσα μας, στην ψυχή μας. Αλυσοδεμένη με τα μέταλλα που εμείς της φοράμε. Γι’ αυτό καλούμαστε να τα αφήσουμε προ της θύρας του ναού τούτου, κατά την είσοδό μας. Η Αλήθεια είναι βαθειά χτισμένη και στοιχειώνει τον ακατέργαστο λίθο μας. Γι’ αυτό καλούμαστε να τον λαξεύσουμε. Μήπως τελικά λειαίνοντάς τον, μετατραπεί στη φιλοσοφική λίθο που οι διδάσκαλοι αναζητούν.
0ταν τα χέρια του σκότους ρίξουν στο έδαφος το ρόδι, αυτό διαλύεται. Τα χέρια του Φωτός όμως, με στοργή, τους σπόρους μαζεύουν και μεταφυτεύουν. Κι από ένα μόνο ρόδι, χιλιάδες άλλα γεννιούνται. Ας πλύνουμε με Φως τα χέρια μας κι ας υπηρετήσουμε το σκοπό για τον οποίο κληθήκαμε να κοσμήσουμε τις στήλες αυτές με Σοφία, Δύναμη και Κάλος.
Ο Μύστης ξέρει πολύ καλά ότι η Αλήθεια είναι σαν το αίμα που κυλάει μέσα μας. Όλοι το ξέρουμε ότι υπάρχει μα αν δεν πληγωθούμε, δεν το βλέπουμε. Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει ο «Μύστης-Διδάσκαλος». Με το λόγο και τα έργα του χαράζει νοητά τον απαίδευτο νου μας, ώστε να διαχυθεί σαν το αίμα η διάνοιά μας και να μας ποτίσει εσωτερικά, να μας ξεδιψάσει με την Αλήθεια.
Σε όλες τις ιστορικές περιόδους μα ακόμη και σήμερα, Άνθρωποι – Μύστες παρέλασαν και παρελαύνουν ανάμεσά μας. Σκοπός τους ένας. Η επαγρύπνηση του Ανθρώπου κι ο εναρμονισμός του με το «Ένα». Όταν το σκοτάδι προσπαθεί να κυριαρχήσει, στον αέναο πόλεμό του με το Φως, βρίσκει απέναντί του Προμηθείς. Κι όσο και να τους κατατρώγει τα σπλάχνα, αυτά με μια Θεία δύναμη δημιουργούνται πάλι.
Εν δυνάμει μύστης είναι κάθε ενσαρκωμένος άνθρωπος. Είχα και παλαιότερα αναφέρει ότι, κατά τη γνώμη μου, η πρώτη μύηση λαμβάνει χώρα στη μήτρα της μητέρας. Επιμένω στην άποψή μου αυτή. Η πρώτη αυτή επαφή του έμβιου πλέον όντος είναι επιστροφή της αεικινήτου ψυχής μας στο χώρο που εδράζεται η γήινη υπόστασή της. Αυτή είναι η φθαρτή μορφή, που για λίγα χρόνια «μισθώνει» τη σάρκα που τη φιλοξενεί. Εκείνη τη Θεϊκή στιγμή που η ψυχή ξεκινά ακόμη ένα πεπερασμένο ταξίδι, στην προσπάθειά της να βιώσει ακόμη περισσότερες από τις ατέρμονες γνώσεις, ο άνθρωπος λαμβάνει το σύνολο των αξιών της μίας και μόνης Αλήθειας. Ο βίος εκάστου ενός καταδεικνύει κατά πόσο εξέλαβε σοβαρά το δώρο αυτό κι αναγνώρισε το Θείο μέσα του ή χωρίς να αγγίξει την εσωτερική υπόστασή του, απλά, ήλθε κι έφυγε απράγως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου