"Λιγο πριν πεθανεις....."

Ο παππούς μου ήταν φυσικός. Ήταν και 96 χρονών (όπως ο Μητσοτάκης).
Όταν τον ρωτούσαν πόσων χρονών είναι απαντούσε 
«χοντρικά… λίγο πριν πεθάνω».

Το καλύτερο είναι ότι χαμογελούσε όταν το ‘λεγε. Γνήσια, όχι μ’ αυτό το
χαμόγελο-μορφασμό-κάλυμμα τρόμου. Ο παππούς μου χώρισε από τη
γιαγιά μου όταν ήταν 75 χρονών. Όχι γιατί βρήκε γκόμενα αυτός. Όχι επειδή βρήκε
 γκόμενο η γιαγιά.

Χώρισε γιατί δεν ήθελε να πηγαίνει εκδρομές σε μοναστήρια μαζί της. Σιχαινόταν
επίσης τις φίλες της, που αφού γλεντοκόπησαν με συζύγους και εραστές στις
Μυκόνους και τα Καζίνα της Ευρώπης, αποφάσισαν να κάνουν πλέον Πάσχα στον
 πανάγιο τάφο μόνο και μόνο γιατί φοβήθηκαν ότι έχουν πάρει την άγουσα για τον
δικό τους τον τάφο.

«Αυτές παιδί μου είναι συνηθισμένες να τα ρυθμίζουν όλα ζητώντας
ρουσφέτια από τους βουλευτάδες τους», μου είπε τότε.

«Ε, δεν μπορώ να τις βλέπω να μετατρέπουν και το θεό σε βουλευτή. Ανάβουν
 κεριά, κάνουν τάματα, φτιάχνουν φανουρόψωμα, φιλάνε οστά και κάρες αγίων,
γιατί αυτή τη φορά είναι γιγάντιο το ρουσφέτι: ρετιρέ στον παράδεισο. Καλύτερα
 μόνος μου.»

Και πράγματι. Έζησε άλλα 20 χρόνια καλύτερα μόνος του. Ο θεός του έδωσε
υγεία – ίσως επειδή δεν το ζήτησε φιλώντας στα ξεκούδουνα την κάρα του
Αγίου Μηνά. Επισκεύασε και αποσύρθηκε στο σπίτι της μάνας του σ’ ένα χωριό
με δέκα σπίτια κάπου στη νότια Πίνδο.

Το πρωί έκανε μια μεγάλη βόλτα στο βουνό και μετά διάβαζε, έφτιαχνε το φαγάκι
του και έπαιρνε ένα υπνάκι. Το απόγευμα πήγαινε στο καφενείο-μπακάλικο-ταβέρνα
-πρόχειρο ιατρείο και συναντούσε τους άλλους 16 κατοίκους του χωριού.

Έπιναν το κρασάκι που έφερνε αυτός (είχε τρελές προμήθειες σαββατιανού που
ήταν η αδυναμία του), έτρωγαν ομελέτα με αυγά απ’ το κοτέτσι της κυρά Μάγδας
και μανιτάρια που μαζεύει ο ανιψιός του Θωμά. Μετά το τρίτο ποτηράκι παίζανε
μπιρίμπα ή τάβλι.

Όταν ο παππούς ήταν στα μεγάλα κέφια του τους εξηγούσε τους νόμους που
διέπουν τον κόσμο μετά παραδειγμάτων. Η αντοχή των υλικών λ.χ. εξηγήθηκε με
το διαζύγιό του. «Μαλώνεις, μαλώνεις για χρόνια και νομίζεις ότι δεν πειράζει.

Τα βρίσκεις και συνεχίζεις. Όμως η σχέση έχει κουραστεί. Και όταν μια μέρα
ξαφνικά χωρίζεις, απορείς αφού δεν έγινε τίποτα σπουδαίο. Αλλά δεν χρειάζεται
να γίνει ένα σπουδαίο. Η καταπόνηση για χρόνια κάποια στιγμή θα φέρει το
σπάσιμο.

Έτσι και το πανί που το βλέπει ο ήλιος καθημερινά κάποια στιγμή ξαφνικά θα
διαλυθεί». Μετά γυρνούσε σπίτι του, διάβαζε λίγο ακόμα και πήγαινε για ύπνο.
 Ήταν ήρεμος κι ευτυχισμένος. Η μόνη με την οποία μιλούσε στην οικογένεια
ήμουν εγώ.

Χτες με ειδοποίησε η κυρά Μάγδα ότι δεν είναι καλά. Πέταξα κι έφτασα δίπλα του
 σε μισή μέρα. Όταν μπήκα σπίτι του τον βρήκα στο κρεβάτι χάλια αλλά με καθαρές
 ριγέ μπυτζάμες, τριζάτα σεντόνια, μια κούπα χαμομήλι και ένα βιβλίο στο χέρι.
Χαμογέλασε με όλο του το μούτρο όταν με είδε. Και μετά με μάλωσε που άφησα
τις δουλειές μου και ήρθα.

-Τι κάνεις παππού; τον ρώτησα προσπαθώντας να κρύψω άτσαλα την αγωνία μου.

-Προσπαθώ να καταλάβω ποιες από τις 8 άγνωστες διαστάσεις του σύμπαντος
είναι η πιο ωραία για να μετεγκατασταθώ, μου είπε και ανέμισε το βιβλίο. Το πήρα
 στα χέρια μου. Ήταν ένα βιβλίο που ανέλυε τη θεωρία των υπερχορδών, σύμφωνα
 με τους υπολογισμούς της οποίας υπάρχουν, όπως μου εξήγησε, παράλληλα
σύμπαντα αόρατα για μας που ζούμε στις τρεις διαστάσεις.

-Σοβαρά τώρα παππού, λες να αληθεύει αυτό; Λες να είμαστε κλεισμένοι σε μια
γυάλα σαν ψάρια και να νομίζουμε ότι αυτό είναι όλο, ενώ έξω είναι το σπίτι,
η πόλη, ο κόσμος, ο γαλαξίας; Λες να είμαστε κοντόφθαλμοι σαν χρυσόψαρα;

-Θα σου πω σε λίγο μετά λόγου γνώσεως, μου είπε και γέλασε περιπαικτικά.
Με ξέρεις εμένα τι ψαχτήρι είμαι. Θα βρω τρόπο, θα βρω ταχυδρόμο με άδεια
κυκλοφορίας μεταξύ συμπάντων και θα σε ειδοποιήσω. Υπόσχεση!

Σκάσαμε στα γέλια και αγκαλιαστήκαμε. Το βράδυ πέθανε ήσυχα στον ύπνο του.
 Και ξαφνικά κατάλαβα τι θα πει ακριβώς «θανάτω θάνατον πατήσας» και τον
ζήλεψα.

Καλό ταξίδι παππού. Θα χω το νου μου για τον ταχυδρόμο σου…

Η Γέννηση του Καινούριου - ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Η Γέννηση του Καινούριου

Του Στέφανου Ελμάζη

Δυο χιλιάδες χρόνια πριν… Ο Ιωσήφ με τη Μαρία ετοιμόγεννη φτάνουν στην Βηθλεέμ. Ψάχνουν για ένα κατάλυμα όμως όλα τα πανδοχεία είναι γεμάτα. Άδειο κρεβάτι πουθενά. Κάποιος τους δείχνει ένα στάβλο και καταφεύγουν εκεί. Την ίδια νύχτα, μέσα σε αυτό το στάβλο, γεννιέται ο Χριστός…
Όλες σχεδόν οι θεολογικές ερμηνείες αναφέρονται στην επιλογή του στάβλου ως ένδειξη μέγιστης ταπεινότητας από την πλευρά του γεννηθέντος θεού. Υπάρχει όμως και μια ερμηνεία της ιστορίας αυτής που δεν είναι γνωστή.
Σύμφωνα με αυτήν, το μόνο μέρος που μπορεί να γεννηθεί κάτι νέο, είναι ο στάβλος, η φάτνη, το ξύλινο κατασκεύασμα που τρέφονται τα ζώα, το παχνί. Ο στάβλος δε που φτάνει η άγια οικογένεια βρίσκεται στην Βηθλεέμ (εβρ. Μπέιτ-Λεχέμ, δηλαδή ο «Οίκος του Άρτου»).
Που σημαίνει, οτιδήποτε νέο σε μας μπορεί να γεννηθεί στο μέρος όπου τρέφεται ο οργανισμός μας: στο σώμα. Στο σώμα υπάρχει χώρος για κάτι νέο να λάβει χώρα, και, όπως δείχνει η παραπάνω ιστορία του Ιησού, υπάρχει μεγάλη υποστήριξη εκεί. Είναι ακόμη πιθανό, η γέννηση κάτι νέου σε αυτό το μέρος να προσελκύσει κάτι ανώτερο που φέρνει σπουδαία δώρα (οι τρεις μάγοι…)
Το νέο δεν μπορεί να γεννηθεί στο πανδοχείο. Τίποτε νέο δεν μπορεί να συμβεί μέσα στο συνηθισμένο πήγαινε-έλα του πανδοχείου, που είναι ήδη πλήρες. Το πανδοχείο είναι ο νους, το μέρος όπου κυριαρχεί η προσωπικότητα. Είναι όμως ήδη γεμάτο ενοίκους…
Ωστόσο, το πρόβλημα είναι ότι πρόκειται ακριβώς για το χώρο που περνάμε όλο μας σχεδόν το χρόνο. Έχει πιο ενδιαφέρον! Είναι γεμάτο με ενδιαφέροντες ανθρώπους, καλό φαγητό και ποτό, θόρυβο, διασκέδαση και κουβέντα, ενίοτε βέβαια και καυγάδες και μαχαιρώματα – γιατί να θέλουμε να το αφήσουμε;
Ίσως γιατί κάποια στιγμή ανακαλύπτουμε ότι όλο αυτό δεν βγάζει πουθενά. Ότι είναι μια φυλακή. Όλες οι μυθολογίες είναι γεμάτες ιστορίες όπου ο ήρωας και οι σύντροφοί του μένουν σε ένα μέρος και ξεχνιούνται, παρασύρονται από τις εφήμερες χαρές και λύπες της ζωής, ώσπου κάποια στιγμή εμφανίζεται η νοσταλγία για την πατρίδα, όπως βλέπουμε για παράδειγμα στην Οδύσσεια, η λαχτάρα για μια άλλη ζωή. Και τότε ο ήρωας ψάχνει για ένα μέσο, μια έμπνευση που θα τον βοηθήσει να κινηθεί προς αυτή την κατεύθυνση.
Στην περίπτωση του Οδυσσέα είναι πάντοτε ένα σκαρί, ένα πλοίο, το σώμα μας σε αποκρυπτογράφηση, που έχει τη δυνατότητα, αν το προσέξω με το σωστό τρόπο, να με πάει πίσω στην πατρίδα, στη γενέθλια γη.
Στην ιστορία του Χριστού είναι η «φάτνη» που έχει τη δυνατότητα σύλληψης του καινούριου (παιδί) κατά έναν τρόπο που ο νους δεν μπορεί – μια ικανότητα που έχουμε λησμονήσει. Εάν όμως κάποιος τη θυμηθεί και τη ζήσει έστω και μια φορά, δεν θα κοιμηθεί τόσο βαριά ξανά. Θα έχει μια γεύση της πραγματικότητας, η οποία μπορεί να δημιουργήσει μέσα του μια αναζήτηση ζωής…

Δημοσιεύτηκε στο ΑΒΑΤΟΝ, τεύχος 121, Δεκέμβριος 2012

ΤΥΧΑΙΟ ΜΟΙΡΑΙΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ

Τρεις λέξεις που χρησιμοποιούνται πολύ, κατά κόρον θα έλεγα, χωρίς ουσιαστικά να γίνεται και σωστή χρήση τους. Το να μην γίνεται σωστή χρήση κάποιων λέξεων είναι συνηθισμένο σε μια κοινωνία που έτσι κι αλλιώς δεν έχει βρει τον τρόπο για να επικοινωνεί ουσιαστικά. Αφού δεν υπάρχει επικοινωνία, είναι απλή συνέπεια το να μην παίζει κανένα ρόλο η σωστή χρήση των λέξεων. Στο θέμα μας, το τυχαίο, το μοιραίο και το πεπρωμένο, χρησιμοποιούνται με σχεδόν ίδιες σημασίες και απλά το τυχαίο συνηθίζεται, ως λέξη, να ονοματίζει σχετικά ανώδυνες καταστάσεις. Αυτή η χρήση του, σε χωρίς σοβαρές συνέπειες γεγονότα, είναι και η μοναδική που πλησιάζει κατά κάποιο τρόπο ένα τμήμα της αληθινής του σημασίας.
Η ζωή είναι μια πορεία μάθησης, πλημμυρισμένη από αλληλουχίες γεγονότων, και χαρακτηρίζω σαν γεγονός ακόμα και τη γέννηση ή το θάνατο. Παρεμπιπτόντως και τα δυο, η γέννηση και ο θάνατος, είναι γεγονότα που χαρακτηρίζονται σαν πεπρωμένο. Το πρώτο και το ύστατο, η αρχή και το τέλος μιας περιόδου που θεωρούμε ως ζωή. Αυτά δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε, είναι αναμφισβήτητα και παρ' όλο που η στάση μας μπορεί να επιμηκύνει το διάστημα μεταξύ τους, ή ακόμα και τον τρόπο που θα διαβούμε αυτό το διάστημα, θα συμβούν οπωσδήποτε. Αυτός είναι και ο ορισμός του πεπρωμένου. Κάτι που θα συμβεί σ' ένα άτομο, ανεξάρτητα από τη θέλησή του και που υπακούει σε νόμους πέρα από το εγώ, τουλάχιστον όπως το προσδιορίζουμε σ' αυτό τον κόσμο.
Εκεί ακριβώς παρουσιάζει και μια συγγένεια με το μοιραίο, αλλά, για να γίνει πιο κατανοητή η θέση μου, θα ήθελα να εξετάσουμε πρώτα με λεπτομέρειες το τυχαίο. Σε κάθε πορεία -και η ζωή είναι μια πορεία-, υπάρχει κι ένας σκοπός. Ο σκοπός της ζωής είναι η μάθηση. Μια μάθηση που, εκτός ίσως από τα τελικά βήματα, είναι διαφορετική για κάθε άτομο, αφού το κάθε άτομο πορεύεται και με διαφορετικά εφόδια. Σ' αυτή τη διαδρομή για την προσέγγιση του τελικού σκοπού, του ατομικού μαθήματος, το άτομο έχει πληθώρα ευκαιριών για την αναγνώριση αυτού που πρέπει να πράξει, ώστε να σιγουρευτεί ότι βρίσκεται σε συμφωνία με το τι θέλει να μάθει. Αυτά τα γεγονότα, που συμβαίνουν σε μεγάλους αριθμούς αλλά ουσιαστικά παρουσιάζουν μια ομοιότητα, αφού σκοπός τους είναι η σωστή αντιμετώπισή τους που θα δείχνει την πρόοδο του μαθητή, είναι και αυτά που θα έπρεπε να ονομάζονται τυχαία. Είναι κάτι σαν τα ξαφνικά πρόχειρα διαγωνίσματα του καθηγητή. Μπορείς να γράψεις καλά ή όχι, ανάλογα με το αν είσαι καλά προετοιμασμένος. Αν δεν γράψεις καλά, δεν σημαίνει ότι θα μείνεις και στην ίδια τάξη, γιατί έχεις ακόμα τα χρονικά περιθώρια για να βελτιωθείς. Αυτά, λοιπόν, που σωστά ονομάζουμε τυχαία, είναι γεγονότα που συμβαίνουν ξαφνικά και απροειδοποίητα, ενώ η λάθος αντιμετώπισή τους δεν θα σε καταδικάσει.
Όπως όμως στο σχολείο φτάνει η ώρα για το τελικό διαγώνισμα που θα κρίνει αν θα περάσεις ή όχι το μάθημα, έτσι συμβαίνουν και τα γεγονότα που πρέπει να ονομάζονται μοιραία. Είναι συμβάντα σοκαριστικά, το ίδιο σοβαρά όσο και οι τελικές προαγωγικές εξετάσεις, και απαιτούν μια και μοναδική λύση καθώς αποτελούν την τελευταία ευκαιρία. Δεν εξετάζουμε αυτή τη στιγμή παρά μόνο τη διάκριση, τη σωστή διάκριση των τριών λέξεων κι έτσι δεν θα επεκταθούμε σε μεταφυσικές ερμηνείες για το τι γίνεται στη συνέχεια. Αυτές οι ύστατες ευκαιρίες έχουν συνήθως δυναμική εξέλιξη, αλλά και επιβραβεύουν ή καταδικάζουν τελειωτικά. Τα γεγονότα, λοιπόν, που την αντιμετώπισή τους, όταν συμβούν, αλλά και τις συνέπειές τους από την αντίδρασή μας, δεν μπορεί κανείς να τα αποφύγει, είναι τα μοιραία γεγονότα.
Μπορείς ν' αποφύγεις τη συνειδητοποίηση από ένα τυχαίο γεγονός ή και να το αγνοήσεις τελείως. Μπορείς να το ξεχάσεις ή και να μην το παρατηρήσεις καθόλου. Εκείνο, όμως, που είναι βέβαιο είναι ότι όταν τα τυχαία γεγονότα θα συσσωρευτούν κι εσύ θα παραμένεις άπραγος, θα ακολουθηθούν από ένα μοιραίο γεγονός που, όπως εξήγησα, δεν υπάρχει περίπτωση ν' αποφύγεις. Αυτή η εμπλοκή σου με το μοιραίο γεγονός αλλά κυρίαρχα η συμπεριφορά σου κατά τη διάρκειά του θα δημιουργήσει μια εξέλιξη, προς τα πού δεν έχει καμία σημασία, που είναι το πεπρωμένο σου. Το πεπρωμένο σ' αυτή την ειδική περίπτωση είναι διττό και προς ποιο από τα δυο θα γείρει η πλάστιγγα είναι καθαρά δική σου υπόθεση. Ουσιαστικά, η αρνητική συμπεριφορά στο μοιραίο γεγονός, η συμπεριφορά που αποδεικνύει ότι δεν έμαθες αυτά που ο ίδιος θεωρούσες ότι έπρεπε να μάθεις, είναι και η αρχή της πορείας προς το θάνατο που μπορεί να συμβεί πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι προβλέπουν οι στατιστικές. Σ' αυτή την ειδική περίπτωση το πεπρωμένο δεν είναι, όπως λανθασμένα πιστεύεται, ο θάνατος, αλλά η καθαρά δική σου λανθασμένη επιλογή στο μοιραίο γεγονός που προηγήθηκε.
Δεν υπάρχει λόγος, όμως, ν' ανησυχήσουμε, γιατί η ζωή, ο θεός, ή όποιος εσείς διαλέγετε τέλος πάντων, είναι αρκετά επιεικής και μας δίνει δεκάδες τυχαία γεγονότα για να αντιληφθούμε και να επανορθώσουμε. Απλά θα πρέπει να έχουμε τα μάτια ανοικτά και σβήνοντας τις λέξεις σύμπτωση και συμπτωματικά, να καταφέρνουμε να δίνουμε τη σωστή ερμηνεία σε συμβάντα που πάντα, μα πάντα, έχουν κάποιο ειδικό χαρακτηριστικό. Μπορεί να είναι απρόσμενα, μπορεί να μας δίνουν την εντύπωση ότι μας είχαν και πάλι συμβεί αλλά δεν θυμόμαστε πού και πότε, μπορεί να είναι κάποιο πρόσωπο που είχαμε χρόνια να δούμε και το είδαμε κατηφορίζοντας την Πανεπιστημίου, μπορεί να είναι οτιδήποτε ασυνήθιστο. Εδώ ακριβώς θα έπρεπε να σας τονίσω ότι, όπως καταλαβαίνετε, έχει μεγάλη σημασία το να μπορεί να αντιλαμβάνεται κανείς ό,τι είναι ασυνήθιστο. Ο ευκολότερος τρόπος για να το πετύχει κάποιος, είναι να σβήσει από το μυαλό του τη λέξη σύμπτωση και τα παράγωγά της, γιατί δεν υπάρχουν συμπτώσεις αλλά μόνο τυχαία γεγονότα με την έννοια που σας προανέφερα.
Με δυο λόγια, χωρίς όμως να αγνοήσουμε τα όσα προαναφέρθηκαν, το τυχαίο συμβάν είναι μια ευκαιρία, το μοιραίο είναι το γεγονός που λειτουργεί σαν αποφασιστικός εξαναγκασμός σε μια τελική πράξη και λήψη απόφασης. Το πεπρωμένο είναι αυτό το οποίο θα επακολουθήσει, το αναπόφευκτο, με την έννοια της λήξης μιας υπαρξιακής στάσης και τη γέννηση μιας άλλης ή απλά του τερματισμού μιας ζωής, επειδή δεν ήμασταν ακόμη έτοιμοι να υλοποιήσουμε την αναγκαία αλλαγή.

Κυριακη Τσιμπουρη

Σχεση εσωτερισμου - δογμα

Μάλλον ταυτίζεται - λανθασμένα - ο Εσωτερισμός με το δόγμα....
Εννοιολογικά Εσωτερισμός είναι η πρακτική και το σύστημα διδαχής ΚΑΘΕ διδασκαλίας που παρουσιάζεται και διαπραγματεύεται "εσωτερικά" ενός κλειστού χώρου, όπου πρόσβαση έχουν επιλεγμένα άτομα. Με την έννοια αυτήν ο Εσωτερισμός περιλαμβάνει και τον Τεκτονισμό.

Ο Εσωτερισμός λοιπόν περιλαμβάνει κάθε μορφής Γνώση και κατ΄επέκταση κάθε Γνώση που προέρχεται από την εμπειρία - είτε αυτή είναι εξωτερική είτε εσωτερική - κατόπιν επιστημονικής έρευνας και εν γένει φιλοσοφικής ανάλυσης των προϊόντων της εμπειρίας. Έτσι διακρίνουμε δύο γενικές κατηγορίες, ανάλογα με την εμπειρία, τον Αποκρυφισμό που έχει ως πεδίο έρευνας τις εξωτερικές εμπειρίες και τον Μυστικισμό που διαπραγματεύεται τις Εσωτερικές εμπειρίες.

Όλες οι επιστήμες προτού γίνουν προσβάσιμες από κάθε άνθρωπο και προτού κοινοποιηθούν δημόσια, με λίγα λόγια προτού Εξωτερικευθούν, απάρτιζαν μέρος των εσωτερικών διδασκαλιών και εν γένει του Εσωτερισμού. Έτσι, η "οικοδομική" Τέχνη, περιλαμβάνονταν στον Εσωτερισμό, καθότι διδάσκονταν σε "κλειστές" Συντεχνίες "Εσωτερικά" και έγινε Εξωτερική Επιστήμη, όταν εντάχθηκε ως διδακτικό πεδίο στα πανεπιστήμια. Αντίστοιχα. Γνώση σχετική με εσωτερικές εμπειρίες, γέννησε την Εξωτερική Επιστήμη της Ψυχολογίας - αν και η Αγγλοσαξωνική επιστημονική κοινότητα αρνούνταν μέχρι πρόσφατα να την αποδεχθεί ως Επιστήμη και την κατέτασσε υποτιμητικά στις "Τεχνικές"....

Η Εσωτερική Φιλοσοφία ήταν αυτή που όρισε ως "εργαλείο" διαπραγμάτευσης των διαφόρων γνωστικών πεδίων, τον "Ορθό Λόγο", με αποτέλεσμα από πολύ νωρίς ιστορικά να συγκεντρώσει πάνω της όλα τα πυρά και το μίσος των εκπροσώπων των δογμάτων και μέχρι σήμερα να διώκεται απηνώς από τις θρησκείες.

Δυστυχώς, επειδή τα δόγματα ολοσχερώς εξανεμίζονταν από τον ορθό λόγο της εσωτερικής φιλοσοφίας, αδυνατώντας να αντιπαραταθούν σε αυτήν, επέλεξαν πρώτον την καταδίωξή της και όταν απέβησαν μάταιοι οι διαρκείς διωγμοί, πονηρά σκεπτόμενοι, κατάφεραν να εισέλθουν στις εσωτερικές σχολές και να αλλοιώσουν αυτές εκ των έσω, δηλητηριάζοντάς τες με δογματισμούς, αφορισμούς και μυσαρό ανορθολογισμό.

ΠΕΤΡΟΣ ΓΡΑΒΙΓΓΕΡ

Γεννήθηκε στις 23/11/1904 στην Αθήνα. Σπούδασε Χημεία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ηλεκτρολογία στην Γερμανία.

Από την νεαρή του ηλικία, αισθάνθηκε έλξη προς τον Εσωτερισμό και τις Απόκρυφες Επιστήμες καίτοι την ίδια περίοδο, είχε επιδοθεί στις έρευνες και τις πειραματικές κατασκευές ηλεκτρονικών συσκευών, πρωτοποριακές για την εποχή του. Ακόμα, μικρές πραγματείες στα θέματα Ηλεκτρολογίας και Χημείας (ανέκδοτες). Κατασκεύασε προπολεμικά την πρώτη μαγνητοφωνική συσκευή και άλλες ανάλογες επινοήσεις, στον χώρο των ηλεκτρικών και ηλεκτρονικών εφαρμογών.

Μετά την επιστροφή από την Γερμανία, όπου γνώρισε την σύντροφο της ζωής του Έλσα, την οποία και νυμφεύτηκε κατά τον Ορθόδοξο Χριστιανικό Τύπο, απέκτησε μια κόρη. Προσελήφθη ως ανώτερος υπάλληλος στον ΟΤΕ και πριν την συνταξιοδότησή του έφθασε στον βαθμό του Διευθυντή.

Ήταν πνεύμα ανήσυχο και ακούραστο. Επισκοπώντας την φύση γύρω του, τους ανθρώπους, τον έναστρο ουρανό, το μυστήριο της δημιουργίας και της απανταχού πνοής του παντός, εισήλθε εραστής και ερευνητής, στο αμφιθέατρο της Αιωνίου Σοφίας. Εργάσθηκε μέχρι των τελευταίων ωρών του βίου του, προσπαθώντας να ανυψώσει τον σύγχρονο άνθρωπο, με τα έργα και τα παραδείγματά του, σε ένα αναγωγικό και υπερβατικό επίπεδο γνώσεως και εσωτερικής ανόδου.

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Θεοσοφικής Εταιρείας, αλλά και ακούραστος εργάτης στο να συνδράμει τις προσπάθειες των πρώτων ταγών για την εγκαθίδρυση του Τάγματος του Κρίνου και του Αετού, στην Ελλάδα. Μυήθηκε στον Τεκτονισμό, όπου αξιώθηκε στους ανώτερους βαθμούς, αλλά και στην Εταιρεία Ψυχικών Ερευνών (του Α. Τανάγρα). Ακολούθως εργάσθηκε για την ίδρυση του Πυθαγορικού Τάγματος του «Χρυσού Ρόδου» (ORDO ROSAE AUREAE) στην Ελλάδα.

Από νωρίς αποφάσισε να εμπλουτίσει την Ελληνική Εσωτερική Γραμματεία με κατά το δυνατόν εκλεκτά και σοβαρά βιβλία. Επιδόθηκε στην συγγραφή πρωτοτύπων και στην μετάφραση από την γερμανική και γαλλική γλώσσα, επίλεκτων μελετών, που δημοσιεύτηκαν υπό τον γενικό τίτλο «ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΣΦΙΓΓΟΣ». Παράλληλα υπήρξε ιδρυτής της επιθεώρησης «ΣΦΙΓΞ» της οποίας εξεδόθησαν 10 τόμοι.

Το έργο του χαρακτηρίζεται από την αμερόληπτη συγκέντρωση παραδοσιακού υλικού, με κατά το δυνατόν επιστημονικό πνεύμα, τόσο στην θεωρία όσο και στην πρακτική πλευρά, όπου πρωτίστως τονίζεται η εσωτερική και μυητική πλευρά και αποφεύγεται το θαυμαστό και οι ψευδομυητικές φαντασιοπληξίες.

Πολλές άλλες εργασίες του, ανάγονται σε μεταφράσεις κλασσικών ξένων έργων. Υπήρξε λάτρης του αρχαίου Ελληνικού πνεύματος και ήταν πολλές οι εργασίες του, επί της αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας.

Από τους ξένους εσωτεριστές, εκτιμούσε ιδιαίτερα τον Γάλλο RENE GUENON (1886-1951), του οποίου μετέφρασε ορισμένα έργα.

Έγραψε και εξέδωσε συνολικά πάνω από 100 βιβλία, με σημαντικότερο την επτάτομο «ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΦΟΥ ΓΝΩΣΕΩΣ», εργασία παγκοσμίως μοναδική και πρωτότυπη.

Έφυγε μετά από βραχεία ασθένεια, σε ηλικία 85 ετών. Είχε πολλούς μαθητές, όμως κανείς τους δεν τον μιμήθηκε σε παρόμοιο συγγραφικό έργο.

Υπήρξε μοναδικός!