ΜΗ ΜΕ ΛΗΣΜΟΝΕΙ; ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ,ΟΤΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ!!!

“Μη Με Λησμονει” μια μικρή ιστορική σύνοψη.

Μεταξύ των δυο Παγκόσμιων Πολέμων το “ Μη Με Λησμόνει ” χρησιμοποιούνταν από τις
περισσότερες φιλανθρωπικές οργανώσεις στην Γερμανία σαν σύμβολο με ένα πολύ ξεκάθαρο
μήνυμα: “ Μην αμελείτε ποτέ τους φτωχούς και τους κατατρεγμένους”
Το 1926 η “Μεγάλη Στοά του Ήλιου” στην ετήσια Σύνοδο της στην Βρέμη, μοίρασε σε όλους τους
παριστάμενους από μια τέτοια καρφίτσα, θέλοντας να υπενθυμίσει το φιλανθρωπικό καθήκον των
Τεκτόνων, ειδικά σε μια περίοδο τραγικής οικονομικής ύφεσης και προοίμιο της Μεγάλης Ύφεσης
του 1929.
Είναι αρχές του 1934 και ο Χίτλερ βρίσκεται στην εξουσία. Είναι πλέον γεγονός ότι ο Τεκτ∴ στην
Γερμανία βρίσκεται σε κίνδυνο. Η “Μεγάλη Στοά του Ήλιου” μια από τις προπολεμικές Στοές της
Γερμανίας με έδρα το Μπαιροιτ υιοθετεί το “Μη Με Λησμονει” σαν σήμα αντικαθιστώντας τον
κλασικό γνώμονα και διαβήτη.
Πιστεύαν ότι οι αδ∴ θα αναγνωρίζονταν χωρίς κίνδυνο δημόσια μεταξύ τους και δεν θα
αναγνωρίζονταν από τους Ναζί, που είχαν διαταγές για κλείσιμο και επίσχεση αρχείων και υλικού για
όλες τις Στοές και αθρόες προσαγωγές Τεκτόνων.
Το μικρό ντελικάτο αυτό λουλούδι θα είναι πλέον το σύμβολο αναγνώρισης και φωτός μέσα στο
βασίλειο του σκότους. Ένα σήμα στο πέτο των αδελφών που δεν θέλησαν το Τεκτονικό Φως, να
σβήσει για πάντα.
Όταν η “Μεγάλη Στοά του Ήλιου” αφυπνίσθηκε στο Μπαιρόιτ το 1947 , ο Πρ. Μ∴Δ∴ Beyer
καθιέρωσε και επίσημα μια μικρή καρφίτσα πέτου στο σχήμα του “Μη Με Λησμόνει” σαν το έμβλημα
των αδελφών που πέρασαν ζωντανοί από το ημίφως στο φως.
Στην πρώτη επίσημη σύνοδο των Ηνωμένων Μεγ∴Στ∴ της Γερμανίας ο Μ∴Δ∴Δρ. Θεόδωρος
Βογκελ καθιέρωσε και επίσημα το σύμβολο σε όλη την δικαιοδοσία του εις ανάμνηση των Αδελφών
που συνεχίσαν τις εργασίες του κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Έδωσε δε και από ένα σε κάθε
Μ∴Δ∴ στην Σύνοδο τους, στην Ουάσιγκτον το 1949.
Το “Μη Με Λησμονει” έγινε το δεύτερο πιο αναγνωρισμένο σύμβολο μετά το Γ και Δ και οι Τέκτονες
αναγνωριστήκαν επίσημα σαν μια από τις κοινωνικές ομάδες για τις οποίες οι Ναζί είχαν αποφασίσει
την “ειδική μεταχείριση”
Ο Εορτασμός αποφασίστηκε για τις 27 Ιανουαρίου κάθε έτους, σαν ημέρα του Ολοκαυτώματος από
την Σύνοδο της Στοκχόλμης
Τελικά όμως το “Μη Με Λησμόνει” είναι μια πραγματική ιστορία;
Είναι γεγονός ότι κανείς δεν λέει: “Εφηύρα μια παράδοση” θα πει: “ανακάλυψα μια χαμένη
παράδοση.”
Οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες και φυσικά όπως θα δούμε στην συνέχεια αυτό ήταν επόμενο.
Αν και η πλειονότητα των Γερμανών τεκτόνων όπως και των Γερμανών γενικά, δεν αντιστάθηκε στην
Ναζιστική πολιτική και περισσότερο ακόμα την στήριξε, σίγουρα μια μικρή ομάδα αδελφών
αντιστάθηκε ανοιχτά και με κινδυνο και πολλες φορές απωλεια της ζωής και της σωματικης του
ακεραιότητας.
Αν δούμε καθαρά τα νούμερα: από το σύνολο των τότε ενεργών Τεκτονικών Στοών ένα ποσοστό 1-2%
αντιστάθηκε ανοιχτά και έμεινε πιστό στα οροθέσια του τάγματος.
Από τις 174 στοές που πήραν μέρος στην Ηνωμένη Μεγάλη Στοά της Γερμανίας μόνο 5 ανήκαν στην
Συμβολική Μεγάλη Στοά του 1930 που πραγματικά αντιστάθηκε στους Ναζί.
Έτσι γεννήθηκε ο μύθος, όχι ο μύθος του μικρού αυτού λουλουδιού αλλά ο μύθος του Γερμανικού
Τεκτονισμού που αντιστάθηκε σθεναρά στον ολοκληρωτισμό με βάση τα τα ιδανικά του, πολεμώντας
για τα ιδεώδη της ελευθερίας και υπερασπίζοντας τα.
Τώρα που τα αρχεία τα οποία οι Ναζί μετέφεραν στο Βερολίνο και πολλά από αυτά κατέληξαν στο
Κρεμλίνο ή ήταν κρυμμένα στην Πολωνία και την Ουγγαρία, αποκαλύφθηκαν και μελετήθηκαν με
αυτά που υπήρχαν στην Αμερική και την Γαλλία οπότε η ιστορία έχει σχεδόν συμπληρωθεί και έχει
πολλά να μας διδάξει.
Ένα σύνολο πληροφοριών από την Στοά ΑQQ της ΗΜΣΤΕ, την Μεγάλη Στοά της Βρετανικής
Κολομβίας και Γιουκον αλλά και το αρχείο του Αμερικάνικου Μουσείου του Ολοκαυτώματος από τις
οποίες θα σας παρουσιάσω ένα ελάχιστο συνεπτυγμένο μέρος θα μας δώσουν το στίγμα μιας εποχή ς
η οποία παρουσιάζει τραγικές ομοιότητες με την σημερινή.
Ας κάνουμε μια μικρή ιστορική αναδρομή:
Οι “Αρχαίες Πρωσικές” και οι “ανθρωπιστικές” Μεγ∴ Στ∴ στην Γερμανία το 1926
Το 1925 στο μέσο της Δημοκρατίας της Βαιμαρης, υπήρχαν 9 Μεγ∴ Στ∴ στην Γερμανία. Δεν υπήρχε
διαχωρισμός σε δικαιοδοσίες η κρατίδια. Στο Μόναχο υπήρχαν 9 στοές οι οποίες ανήκαν σε 6
διαφορετικά δόγματα.
Το 1925 ο πληθυσμός του Ράιχ ήταν 63 εκ. Με 82.000 τέκτονες.
Η πλειονότητα ανήκε σε μια από τις τρεις Αρχαίες Πρωσικές Στοές, οι ΟΠΟΙΕΣ ΔΕΝ ΜΥΟΥΣΑΝ
ΕΒΡΑΙΟΥΣ και τα μέλη τους ήταν αποκλειστικά Χριστιανοι.
Οι υπόλοιποι ανήκαν στις ανθρωπιστικές Μεγ∴ Στ∴ που τηρούσαν πιστά τα οροθεσία μας και
μυούσαν και άλλους εκτός απο Γερμανους Προτεσταντες. Πρεπει ίσης να λάβουμε υπόψιν ότι οι
Εβραιοι ήταν ουσιαστικά η μονή μειονότητα της Εποχης.
Παρολα αυτα οι επισκέψεις μεταξύ των Στοων ήταν επιτρεπτέςκαι οι αδελφοί όλων των
δικαιοδοσιών μπορούσαν να ανταλλάσσουν επισκέψεις και να εργάζονται αρμονικά μεταξύ των.

Ας δούμε λίγο πως ήταν η σύνθεση των Τεκτόνων ανά Μεγάλη Στοα:
ΑΡΧΑΙΕΣ ΠΡΩΣΙΚΕΣ ΣΤΟΕΣ
ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΕΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΣΤΟΕΣ
Δεν πρέπει να παραλείψουμε και 1.635 αδ σε παλιές ανεξάρτητες στοές.
ΟΝΟΜΑ ΣΤΟΕΣ ΑΡ. ΜΕΛΩΝ ΕΤΟΣ ΙΔΡΥΣΗΣ
Μεγάλη Μητρική
Στοά των Τριών
Σφαιρών. 171 22.896 1774
Εθνικη Μεγαλη
Στοα των Γερμανων
Τεκτονων
168 23.039 1772 Βερολινο
Μεγαλη Στοα της
Φιλιας της
Πρωσσιας 96 10.000 1798 Βερολινο
Συνολο 435 56.935
ΟΝΟΜΑ ΣΤΟΕΣ ΑΡ. ΜΕΛΩΝ
Μεγάλη Στοα του
Ηλιου 39 4041 1811 Μπαιροιτ
Μεγάλη Στοα της
Σαξωνίας 40 7.502 1811 Δρεσδη
Μεγαλη Ατοα του
Αμβουργου 61 6.000 1811
Μεγαλη Στοα της
Εκλεκτης
Ομηγυρεως των
Τεκτονων
25 3.475 1823 Φρανκφουρτη
Μεγαλη Στοα
“Ομονοια” 10 876 1846 Νταρμσταντ
Η Μεγαλη Στοα της
Γερμανικης
Αδελφικης Αλυσου
5 1.730 1924 Λειψια
Συνολα 180 23. 624

Επίσης ας δούμε τι γινόταν με τους Εβραίους στο δυναμικό των Στοών αυτών:

Οι δυο πρώτες Μεγ∴ Στ∴ δεν δέχονταν Εβραίους παρά μόνο εάν γίνονταν Χριστιανοί.

Η Φιλία που ήταν η πιο φιλελεύθερη από τις Αρχαίες Πρωσικές δέχτηκε Εβραίους από το 1872 και

μετά αλλά το 1924 που άρχισε το Εβραϊκό ζήτημα στην Γερμανία τους έκλεισε τις πόρτες.

Δεν υπέρ-εκπροσωπούνται οι Εβραίοι στις Γερμανικές στοές αλλά μια και συγκεντρώνονται κυρίως

στις στοές των μεγάλων πόλεων υπήρχαν παραδείγματα στοών με έντονο Εβραϊκό στοιχείο.

Ο ΘΡΥΛΟΣ ΤΗΣ ΕΒΡΑΙΟ ΜΑΣΟΝΙΚΗΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑΣ

Αν και οι Εβραίοι άρχισαν να γίνονται δεκτοί στο Δημόσιο και τον Στρατό από το 1867 θεωρητικά,

ουσιαστικά ήταν αποκλεισμένοι . Έτσι ανέπτυξαν μια ισχυρή μεσαία τάξη στα οικονομικά και το

εμπόριο , την ιατρική και την δικηγορία. Επίσης κυριαρχούσαν στο θέατρο και στη δημοσιογραφία.

Στο παρελθόν η διαφορά ήταν απλά και μόνο για θρησκευτικούς λόγους τώρα όμως οι

κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές αναφορές ήταν πλέον πολύ δημοφιλείς.

Δυο ήταν οι τύποι των ομάδων που είχαν μένος εναντίον των Εβραίων: “Η Πανγερμανικη Λεγεώνα”

που ήταν άπλα εθνικιστική και κατά συνέπεια αντί Εβραϊκή, και από την άλλη οι völkisch ομάδες

(που είναι ένας αμετάφραστος όρος). Στο λεξικό του Κασελ μεταφράζονται σαν “Εθνικιστικές, Αγνά

Γερμανικές και αντί Σημιτικές” Ήταν ομάδες ακραίες οι οποίες πίστευαν στο καθαρό αίμα την

Νορντικ καταγωγή, το γένος με τα ξανθά μαλλιά και τα γαλανά μάτια το οποίο έπρεπε να μείνει αγνό

και αμόλυντο.

Η αντί τεκτονική δράση του 1918 ήταν 100% υποκινούμενη από αυτές τις ομάδες.

Ένα κυνήγι μαγισσών άρχισε από το 1915, όταν ειδικά Ιταλία εισήλθε στον Β’ Π.Π. στο πλευρό των

Συμμάχων. Το περιοδικό της “Λεγεώνας ενάντια στην Εβραϊκή Υπεροψία” και το περιοδικό “Το

Σφυρί” δημοσίευαν άρθρα για τις Αντιγερμανικές δραστηριότητες των Μεγ∴ Στ∴ της Ιταλίας και

Γαλλίας.

Δυο ήταν οι προσωπικότητες που είχαν αναλάβει τα ηνία της αντί-μασονικής προπαγάνδας:

Ο Ludwig Müller von Hausen λοχαγός ε.α. και ο Theodor Fritsch βετεράνος αντί Εβραίος και αντί

μασόνος δημοσιογράφος αρχηγός της “Ομάδας της Σφύρας” (έτος ίδρυσης 1910), με πληθώρα

φυλλαδίων και δημοσιεύσεων κατά του Τεκτονισμού.

Η Εβραιομασονικη συνωμοσία αποκρυσταλλώθηκε κατά την διάρκεια του Α’ Π.Π.

Ο μέσος Γερμανός δεν είχε ουσιαστικά ιδέα περί της θεωρίας αυτής. Αλλά μια δήλωση στην Άνω

Πρωσική Βουλή στις 19 Ιουλίου του 1917 του πρίγκιπα Otto Salm-Horstmar, πήρε τεράστια έκταση

και έκθεση στον Γερμανικό τύπο. Σύμφωνα με τον πρίγκιπα “ Ο Διεθνής Τεκτονισμός προωθούσε τις

επαναστατικές κινήσεις των λαών σε συνεργασία με τον Λένιν και τον Τροτσκυ που ήταν πρώην μελή

Γαλλικών Στοών. Δεν είχε άλλα επίσημα στοιχεία για να στηρίξει την θεωρία αυτή παρά μόνο τα

αναγνώσματα και τις δηλώσεις των δυο Εθνικιστών. Οπότε λίγο πριν την ανακωχή του 1918 το

μεγαλύτερο μέρος των Γερμανών ήταν ενήμερο για τους δυο κυριοτέρους εχθρούς του Έθνους και της

σημαντικότητας της Γερμανικής φυλής. Αυτό σε συνδυασμό με την ήττα στον πόλεμο δημιούργησε το

εκρηκτικό μείγμα και την μαγιά για το σκοτεινό μέλλον του Τεκτονισμού στην Γερμανία.

Η Θεωρία Συνωμοσίας βρήκε την απόλυτη δικαιολογία για την ταπεινωτική ήττα της Γερμανίας στον

πόλεμο και καλλιεργήθηκε με επιμέλεια από το 1919 και ύστερα.

Οι Ναζί την κράτησαν ζωντανή και μετά την εξολόθρευση του Τεκτονισμού στην Γερμανία.

Το βιβλίο του dr Friedrich Wicht “ Διεθνής Τεκτονισμός , Παγκόσμια Επανάσταση και Παγκόσμια

Δημοκρατία ( Τάξη)” εκδόθηκε στο Μόναχο το 1919 και έκανε ρεκόρ πωλήσεων άμεσα. Συνεχείς

εκδόσεις του βιβλίου αυτού μέχρι το 1942 το κρατούν στην κορυφή των προτιμήσεων.

Τα γνωστά μας “πρωτόκολλα των σοφών της Σιων ” εκδόθηκαν τότε από τον Herr Gottfried zur Beek,

που δεν ήταν άλλος από τον γνωστό μας λοχαγό Müller von Hausen.

Όπως είναι γνωστό οι Σοφοί της Σιων δεν υπήρξαν και ούτε τα πρωτόκολλα τους.

Ήταν ένα Ρώσικο αντισημιτικό δημοσίευμα πριν το 1914, στο οποίο δεν αναφερότανε ο Τεκτονισμός

καθόλου. Αυτό δεν εμπόδισε τον λοχαγό να πάρει υλικό από τα δικά του βιβλία και να το αναμείξει με

το εν λόγω πόνημα. Έτσι λοιπόν κατασκεύασε μια τέλεια συνωμοσία των Εβραιομασονων για την

κατάκτηση του Κόσμου και την καταστροφή της Γερμανίας.

Μετά από την πρώτη έκδοση οι πωλήσεις εκτοξεύτηκαν με τελευταία ανατύπωση το 1939.

Όλα αυτά οδήγησαν στην έκδοση του πλέον πετυχήμενου ανάλογου βιβλίου από τον Στρατηγό

Ludendorff το 1927.

“ Η εξάρθρωση του Τεκτονισμού μέσω της αποκάλυψης των μυστικών του”. Ήταν σε πώληση μέχρι

το 194ο με 184-186.000 αντίτυπα.

Η βασική πρόθεση του στρατηγού ήταν να αποδείξει ότι ο Τεκτονισμός και οι αναφορές του στην

Παλαιά Διαθήκη ήταν ένα έξω-ιουδαϊκό παρακλάδι του χείριστου είδους.

Μαζί με αυτά μικρές εκδόσεις σε διαφορετικά επίπεδα μίσους και Ρατσιστικού Εξτρεμισμού είχαν

βέβαια μικρότερες κυκλοφορίες, αλλά λειτουργούσαν προσθετικά στο αναγεννώμενο υβρίδιο του

Πατριώτη Γερμανού.

ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ ΟΙ ΤΕΚΤΟΝΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΝ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥΣ;

Το βασικό πρόβλημα των 9 Μεγ∴ Διδ∴ ήταν ότι δεν είχαν κοινή θέση. Θεωρητικά ήταν δυο ομάδες:

οι Αρχαίες Πρωσικές και οι Ανθρωπιστικές. Η αδυναμία αυτή ενισχύθηκε τον Απρίλιο του του 1922

όταν οι Αρχαίες Πρωσικές αποχωρήσαν από την “Ένωση των Μεγάλων Στοών” που ήταν ένα

συμβουλευτικό Σώμα. Απομακρυνθήκαν από τον Ανθρωπιστικό προσανατολισμό τους τον οποίο

χαρακτηρίσαν ως Πασιφιστικό και Κοσμοπολίτικο, και έδωσαν έμφαση στις Εθνικιστικές τους αρχές.

Όμως η Ιστορία δεν τελειώνει εδώ: η διάσπαση αυτήν των Στοών άφησε να παρεισφρήσει στο

περιβάλλον τους η πολιτική αντιπαλότητα και διαμάχη. Η υπερσυντηρητική Εθνική Ένωση των

Γερμανών Αξιωματικών εξέδωσε μια εγκύκλιο κατά την οποία η ιδιότητα του μέλους σε μια από τις

Ανθρωπιστικές στοές ήταν ασύμβατη με “σωστή πατριωτική συμπεριφορά” των μελών της. Τον

Φεβρουάριο του 1925 στις 28, ο πρόεδρος της Ένωσης Στρατάρχης Κόμης Waldersee έγραψε σε

καθένα από τους 3 Μεγ∴ Διδ∴ των Αρχαίων Πρωσικών Στοών ρωτώντας του ποια βήματα θα

ακολουθήσουν για να εξαλείψουν τα αντιχριστιανικά, αντεθνικά και πολυφυλετικά στοιχεία από τις

στοές τους. Σε μια κοινή απάντηση στις 25 Μαρτίου του 1925 οι Μεγ∴ Διδ∴ απάντησαν ότι έχουν

επανειλημμένα αποδείξει την χριστιανική και πατριωτική τους δράση και ουσιαστικά του συνέστησαν

να κοιτά την δουλειά του. Όμως ουσιαστικά άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου.

Ο γνωστός μας λοχαγός Müller von Hausen, ενεργό μέλος της ένωσης, άδραξε την ευκαιρία.

Δημοσίευσε μια επιφυλλίδα όπου με μένος κατηγορούσε τις πρωσικές στοές ότι δεν αρκεί η λεκτική

τους απομάκρυνση από τις Ανθρωπιστικές στοές αλλά χρειάζονται και άλλα στοιχεία. Είναι ένα

ενδιαφέρον φυλλάδιο γιατί ουσιαστικά συμπυκνώνει όλες τις εμμονές των völkisch. Αγνοεί την

δήλωση των Μεγ∴ Διδ∴ των Αρχαίων Πρωσικών Στοών ότι έχουν διαχωρίσει την θέση τους από τους

ανθρωπιστές και τους ζητά ως απόδειξη καλής πιστής και Γερμανικού Εθνικού Φρονήματος να

λάβουν τα μέτρα τα οποία πρότεινε:

I. Να καταργήσουν τα Διεθνή Σημεία αναγνώρισης των Τεκτόνων

II. Να διαγραφούν από οιαδήποτε Τεκτονική Ένωση έχει διεθνή χαρακτήρα

III.Να διαγράψουν από τα τυπικά τους οτιδήποτε έχει σχέση με Ιουδαϊσμό

IV.Να αναγνωρίσουν την θεωρία της φυλετικής καθαρότητας και να διαγράψουν όσους Εβραίους

έχουν στις στοές τους,

V.Να διαγράψουν οποιαδήποτε Ανθρωπιστική ορολογία όπως “ Στοά της Ανθρωπότητας”

VI.Να απομακρύνουν οιαδήποτε υποψία ότι ο Τεκτονισμός θέλει να εγκαθιδρύσει ένα κράτος εν

κράτει

Παρόλο που οι Μεγ∴ Στ∴ δεν είχαν κοινή θέση στα ζητήματα αυτά, η παλαιά Ένωση των Γερμανών

Τεκτόνων με 20.000 μέλη από όλες τις Μεγ∴Στ∴ της χώρας έκανε μια καθυστερημένη απόπειρα

δημοσίων σχέσεων το 1928 αμέσως μετά την έκδοση του Στρατηγού Ludendorff “ Η εξάρθρωση του

Τεκτονισμού μέσω της αποκάλυψης των μυστικών του”.

Εξέδωσαν ένα μικρό βιβλίο “ Η απόκρουση των ψεμάτων και ανακριβειών για τον Τεκτονισμό ”

επανατυπώθηκε τέσσερις φορές, πράγμα που δείχνει ότι υπήρχε κοινό που ήθελε να ενημερωθεί

σχετικά. Όμως ήταν αργά, είχαν περάσει αρκετά χρόνια και πλέον ήταν σε θέση όχι απλά

απολογούμενου αλλά κατηγορούμενου.

Παρόλα αυτά δεν έδινε ακριβή θέση ούτε για την παρουσία Εβραίων στις Στοές αλλά ούτε και για τις

Ιουδαϊκές αναφορές στο τυπικό τους.

Το 1928 το εβραϊκό πρόβλημα είχε τόσο επηρεάσει τις Στοές, όπου εμπόδισε ακόμη και τους

ανωνύμους συνεργάτες της έκδοσης να εκφέρουν γνώμη μια και οι διαφωνίες ήταν πλέον μεγάλες.

Σε επίπεδο Μεγ∴ Στ∴ οι σχέσεις των Πρωσικών με τους Ανθρωπιστές ήταν τουλάχιστον αδελφικές.

Σε πολλές πόλεις μοιράζονταν τους ναούς και επέτρεπαν αμοιβαίες επισκέψεις.

Το Μάιο όμως του 1928, η “Μεγ∴ Στ∴ των τριών Σφαιρών” εξέδωσε μια ανακοίνωση όπου περιόριζε

τις σχέσεις με τις Ανθρωπιστικές Μεγ∴ Στ∴ μόνο σε θέματα αναπόφευκτων διαδικασιών ρουτίνας.

Ακόμη και μεταξύ τους οι τρεις Πρωσικές Μ. Στ. είχαν δυσκαμψίες.

Ο Μεγ∴ Διδ∴ της “Μεγ. Στ. των τριών Σφαιρών” κατηγόρησε την “Εθνική Στοά” που ήταν και η πιο

συντηρητική για εσωστρέφεια και πολιτική αποκλεισμού των αδελφών από τις άλλες δυο Μεγ∴ Στ∴.

Χωρίς να γίνουν άλλες δραστικές ενέργειες η καθίζηση του Γερμανικού Τεκτονισμού είχε ήδη αρχίσει.

Απ το 1927 έως το 1932 η Περιφερειακή στοά της Κάτω Σαξονίας της “Μεγ. Στ. των τριών Σφαιρών”

έχασε το 30% των μελών της.

Ένα χρόνο πριν την άνοδο των Ναζί στην εξουσία ο Τεκτονισμός άρχισε να φθίνει δραματικά. Από

την μια η τραγική οικονομική κρίση στην Γερμανία ώθησε πολλούς αδελφούς να τεθούν εν ύπνω. Οι

δηλώσεις των Ναζί ότι οι “πολίτικα αντίθετοι” θα είχαν ένα αβέβαιο μέλλον αλλά και ότι δεν θα τους

δέχονταν για μέλη αν ήταν Τέκτονες, άρα θα ήταν αυτόματα αποκλεισμένοι από την εργασιακή και

κοινωνική ζωή. ( αυτό ακόμη δεν έχει θεσμοθετηθεί επίσημα αλλά μια και οι Στοές δεν μπορούσαν

προσφέρουν ανάλογη υποστήριξη ούτε κοινωνική άλλα ούτε και οικονομική η διαρροή ήταν

αναπόφευκτη).

Στο Βερολίνο το 1932 στην Λεγεώνα του Στρατηγού Ludendorff γινόταν μεγάλη εξόρμηση για

έγγραφη μελών, στους οποίους υποψηφίους άφηναν να εννοηθεί ότι η Τεκτονική τους ιδιότητα θα

ήταν εμπόδιο για πιθανή εισδοχή τους.

Η “Μεγάλη Μητρική Στοά των Τριών Σφαιρών” σε μια εγκύκλιο της, προτρέπει τις Στοές να μην

βάζουν τα ονόματα και τις διευθύνσεις των υποψηφίων σε πίνακες ανακοινώσεων και επίσης σαν ένα

μέσο ασφάλειας άρχισαν να βάζουν αρχικά αντί των ονομάτων στα πρακτικά των εργασιών.

Το καλοκαίρι του 1932 η κατάσταση σε επίπεδο Μεγ∴ Στ∴ στην Γερμανία ήταν τραγική.

Η Εθνική Στοά κατηγόρησε τις Ανθρωπιστικές Μεγ∴ Στ∴ για έλλειψη πατριωτικού φρονήματος

λόγω της ανταλλαγής αντιπροσώπων με την ΗΜΣτΑ και απέσυρε τους αντιπροσώπους της άμεσα

Η ανακοίνωση μεταξύ άλλων ανέφερε: “ δεν είναι δυνατόν να έχουμε αδελφικές σχέσεις με τους

εχθρούς της Πατρίδας. Ξέρουμε ότι οι εχθροί μας εργάζονται σε Αγγλικές στοές”

Τα μελή των Αρχαίων Πρωσικών Στοών τρομοκρατούνταν μόνο με την σκέψη ότι ενδέχεται να

συναντήσουν Άγγλο Επισκέπτη σε ναό των Ανθρωπιστικών Μεγ∴ Στ∴.

Είναι πια 1932, το 3ο Ράιχ είναι εδώ και θα μείνει όπως λέει για χίλια χρόνια. Τελικά έμμεινε μόνο 12.

Όμως ο Τεκτονισμός είχε ήδη καταστρέψει τον εαυτό του και το μόνο που μένει στους Ναζί, είναι να

υπογράψουν την ληξιαρχική πράξη θανάτου.

Η ΤΕΛΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ

Δεν έχουμε να πούμε πολλά για την στάση των Ναζί έναντι του Τεκτονισμού πριν το 1933. Είχαν

υιοθετήσει πλήρως τις απόψεις όλων όσων αναφέραμε πριν. Στο βιβλίο του “ο Αγών μου” ο Χίτλερ

κάνει μια απλή αναφορά στους Τέκτονες θεωρώντας τους ένοχους μαζί με τους Εβραίους για την

καταστροφή της Γερμανίας,

Στις 5 Μαρτίου του 1933 οι Ναζί κερδίζουν τις τελευταίες δημοκρατικές εκλογές στην Γερμανία,

αρχίζει η εφαρμογή του Gletchschaltung: Είναι η διαδικασία προσαρμογής οιασδήποτε κοινωνικής η

ομαδικής δραστηριότητας μέσα στο πλαίσιο της ναζιστικής ιδεολογίας,

Οι Ανθρωπιστικές Μεγ∴ Στ∴ είχαν καταλάβει ότι δεν είχαν καμιά σχέση στο νέο σχήμα. Κάθε μια

σιγά σιγά άρχισε να τίθεται σε σιγή με τον τρόπο της.

Δεν κατέθεσαν όμως όλοι τα περιζώματά τους. Μια ομάδα 5 Στοών με 600 αδελφούς δημιούργησαν

τον Ιούνιο του 1930 την Συμβολική Μεγάλη Στοά της Γερμανίας η οποία αναγνωρίζονταν από τους

Γάλλους ως κανονική. Η στοά εγγράφως μέσω του περιοδικού της “Αρχαία Οροθέσια” όρισε σαν έργο

της “ την αντίσταση στον Μπολσεβικισμό τον Φασισμό και τον Εθνικοσιαλισμο” και όρισε σαν

σύμμαχο της την Καθολική Εκκλησία ( άλλωστε ήταν αναγνωρισμένη από την Μεγ∴ Στ∴ της Γαλλίας

που ήταν Καθολικού προσανατολισμού) Όλα αυτά παράλληλα με το Ύπατο Συμβούλιο του 330 που

έχει ιδρυθεί από τους Ολλανδούς το 1930 και δήλωναν: “Μια αποφασισμένη και φωτισμένη ομάδα

αδελφών άρχισε να μάχεται ενάντια του στείρου Εθνικισμού και του Δογματικού Χριστιανισμού στον

Γερμανικό Τεκτονισμό. Είμαστε αποφασισμένοι να πολεμήσουμε μέχρι το τέλος ακόμη και αν αυτό

είναι στο μακρινό μέλλον.” Έκαναν ότι μπορούσαν μέχρι το 1933 που τεθήκαν εν υπνω μια και οι

υπόλοιπες Ανθρωπιστικές στοές είχαν διαλυθεί και οι Πρωσικές δήλωναν υπακοή στον Χίτλερ. Ο

Μεγ∴ Διδ∴ της Στοάς αδ. Muffleman το 1933, συνελήφθη από την Γκεστάπο, βασανίστηκε για 4

εβδομάδες και εστάλη στο στρατόπεδο του Σονενμπουργκ μαζί με 2 από τους μεγάλους

αξιωματικούς του. Ελευθερώθηκε μετά από παρέμβαση του Ύπατου Συμβουλίου του 33ο της Νοτίας

Δικαιοδοσίας των ΗΠΑ και κατέφυγε στην Παλαιστίνη όπου ίδρυσε 3 στοές. Παρά τις προτροπές των

αδελφών του τον Αύγουστο του 1934 σαν αθεράπευτα ρομαντικός, ξαναγύρισε στην Γερμανία για να

δει τι μπορεί να κάνει για τους εκεί αδελφούς αλλά πέθανε σε ηλικία 54 ετών μια και ήταν

ταλαιπωρημένος από τα βασανιστήρια της Γκεστάπο.

Μια πρόγευση του τι θα επακολουθούσε δόθηκε στις 6 Μαρτίου στο Ντίσελντορφ:

Στο ναό της Zu den drel Verbündeten (Μεγάλη Μητρική Στοά των Τριών Σφαιρών)

ο θεράπων βλέπει τρεις SS ένστολους και μερικούς πολίτες να εισβάλουν στο κτίριο.

Στην ερώτηση για τα Τεκτονικά Διαπιστευτήρια, βρέθηκε αντιμέτωπος με τρία λουγκερ. Σύμφωνα με

έγγραφο που οι τρεις Μεγ∴ Διδ∴ των Πρωσικών Στοών έστειλαν στο Υπουργείο Εσωτερικών της

Πρωσίας στις 13 Μαρτίου, οι εισβολείς ζήτησαν τα έγγραφα της Στοάς που ήταν σε κλειδωμένο

ντουλάπι στο γραφείο του Μεγ∴ Διδ∴.

Επειδή το κλειδί δεν ήταν εύκαιρο άμεσα, έσπασαν την κλειδαριά και φορτώσαν όλα τα αρχεία σε ένα

φορτηγό.

Ο πρώτος επόπτης μπήκε εκείνη την στιγμή και τους έδειξε τα πορτρέτα της οικογένειας του οίκου

των Χοετζχολερν που υπήρξαν μέλη και επίσης τον διάκοσμο της στοάς που ήταν έτοιμος για

Τεκτονικό Μνημόσυνο. Οι εισβολείς αποκαλυφθήκαν και δικαιολογήθηκαν ότι δεν είχαν καμιά

πρόθεση να διαταράξουν τις εργασίες του μνημοσύνου.

Οι Αρχαίες Πρωσικές Στοές σε μια προσπάθεια Επιβίωσης μετονομαστήκαν σε Χριστιανικά

Γερμανικά Τάγματα άλλα πλέον ήταν αργά. Μετά την εισβολή στο Ντίσελντορφ ήταν φανερό ότι τους

αντιμετώπιζαν πλέον σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας χωρίς κανένα νομικό δικαίωμα.

Οι Τρεις Αρχαίες Πρωσικές Στοές έκαναν πια απονενοημένες και σπασμωδικές προσπάθειες για να

επιβιώσουν. Είχαν ήδη διαχωρίσει την θέση τους από τις Ανθρωπιστικές Στοές οι οποίες ήταν και

θέσει αντίθετες με το ισχύον σύστημα μια και τα βασικά οροθέσια τους: Ανεξιθρησκία, Κοινωνική και

Οικονομική Ισότητα, Ανθρωπισμός και Παγκόσμια Αδελφότητα, ήταν εκ διαμέτρου αντίθετα με την

Φυλετική Φιλοσοφία του 3ου Ράιχ. Σύμφωνα με την μελέτη του Rosenberg από το Ινστιτούτο

Φυλετικής Καθαρότητας του Χίτλερ:

" . . χωρίς αμφιβολία το Τεκτονικό δόγμα του Ανθρωπισμού είναι ένα πισωγύρισμα στις πιο

πρωτόγονες αντιλήψεις της ανθρωπότητας, όπου εφαρμόστηκε οδήγησε σε παρακμή γιατί

αντιτίθεται στους αριστοκρατικούς νόμους της Φύσης."

Το 1938 ο εκδοτικός οίκος του Χίτλερ, εξέδωσε μία εγκύκλιο με τίτλο "Τεκτονισμός: η Παγκόσμιος

Oπτική του, η Oργάνωση και οι εφαρμογές του".

O πρόλογος εγράφη από τον Heydrich, δεύτερο τη τάξη στην Γκεστάπο, και ειδικό επί θεμάτων βίαιης

καταστολής, όπου συγχαίρει τους ναζί για την λεηλασία των βιβλιοθηκών των Γερμανικών στοών.

Στο βιβλίο αυτό ο συγγραφέας του Dieter Swartz καταλήγει : "Κάθε νέο μέλος του Ναζιστικού

κόμματος πρέπει διά του λόγου της τιμής του να βεβαιώσει ότι δεν ανήκει σε στοά."

Στο βιβλίο του καταλήγει :

"Η ναζιστική θεώρηση του κόσμου, σε σχέση με την Τεκτονική κοσμοθεωρία έρχονται σε τέλεια

ασυμφωνία, γιατί η αντιρατσιστική θέση των Στ:. είναι εκ διαμέτρου αντίθετη με την Ρατσιστική

οπτική μας" και κλείνει : "O Τεκτονισμός είναι συνασπισμός ατόμων άρρηκτα συνδεδεμένων μεταξύ

τους με συμβολικές τελετές, εκπροσωπούν δε ένα απραγματοποίητο ιδεώδες : τον ανθρωπισμό και

την Παγκόσμια αδελφότητα χωρίς περιορισμούς φυλής, θρησκείας, κοινωνικής και πολιτικής θέσης . .

. Και αυτό εμείς στην Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία δεν μπορούμε να το δεχτούμε".

O κύριος Swartz και οι ομοϊδεάτες του έχουν δίκιο.

Το χάσμα μεταξύ Τεκτονισμού και ολοκληρωτισμού δεν θα γεφυρωθεί ποτέ !

Οι Αρχαίες Πρωσικές Στοές που είχαν πιο συντηρητική και Χριστιανική κατεύθυνση σε μια τελευταία

ομαδική προσπάθεια έστειλαν ένα γράμμα στο Υπουργείο Εσωτερικών της Πρωσίας στις 6 Μαρτίου

του 1933 διαμαρτυρόμενοι για ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στην ευρείας κυκλοφορίας εφημερίδα

“der Angriff” ( η Επίθεση) του J. Goebbels που ανέφερε σχετικά: “ Ο Μαρξ είναι Εβραίος και Τεκτων

και οι αρχηγοί των Μπολσεβίκων υπήρξαν επίσης Τέκτονες και Εβραίοι” Εξέφρασαν την ανησυχία

τους ότι τέτοιου είδους εκδόσεις θα στρέψουν τον κόσμο εναντίον των Τεκτόνων και θα θεωρηθούν

μαρξιστές και “εχθροί του Λαού”. Φυσικά τέτοιες δημοσιεύσεις είχαν εκδοθεί και στο παρελθόν και οι

Μεγ∴ Διδ∴ δεν ζήτησαν ποτέ προστασία από το κράτος. Αλλά πλέον έβλεπαν ένα ζοφερό μέλλον και

καταλάβαιναν ότι το νέο καθεστώς θα χρησιμοποιούσε βία για να επιβάλλει η απλά να διαφημίσει τις

απόψεις του. Και τι πιο εύκολο από να χρησιμοποιήσει σαν αποδιοπομπαίο τράγο μια ομάδα που

ακόμη και στις κάλες εποχές είχε μια “σκοτεινή” φήμη και ουδέποτε έκανε κάτι για να δείξει ότι έχει

κοινωνικό η φιλάνθρωπο προσανατολισμό;

Επόμενο ήταν οι αδελφοί των Στοών να νιώσουν εγκαταλελειμμένοι από τους ηγέτες τους και

ουσιαστικά απέσυραν την εμπιστοσύνη από τους τις Μεγ∴ Στ∴ με σωρεία επιστολών. Οπότε στις 10

Μαρτίου μόλις τέσσερις μέρες μετά την επιστολή του, ο Μεγ∴ Διδ∴ της Μεγ∴ Στ∴ των Σφαιρών και

οι περισσότεροι μεγάλοι Αξιωματικοί του παραιτήθηκαν μια και δεν απολάμβαναν την υποστήριξη

των αδελφών.

Σε μια τελική και απέλπιδα προσπάθεια ο Τρεις Πρώσοι Μεγ∴ Διδ∴ έστειλαν ένα γράμμα στο

υπουργείο για προστασία της Τιμής και του Κατεστημένου των τριών Μεγάλων Στοών. Έγραψαν

επανειλημμένα για την πίστη τους στον Χριστιανισμό και την Πρωσία, για την παραδοσιακή

προστασία που απολάμβαναν από το 1918 όταν μέλη της δυναστείας των Χοετζχολερν έθεσαν υπό

την αιγίδα τους τον Πρωσικό Τεκτονισμό... Έκαναν τα πράγματα χειρότερα όμως γιατί μέσα στον

πανικό τους δεν μπόρεσαν να δουν την πραγματικότητα: Οι Τοπικές κυβερνήσεις δεν είχαν καμιά

πλέον ισχύ στην Γερμανία του Χίτλερ, ο νόμος του κράτους ήταν πλέον ανίσχυρος μια και ισχύ είχαν

οι αποφάσεις του Φύρερ και μόνο.

Η ύπαρξη των Ανθρωπιστικών Στοών και η Ανεξίθρησκη αλλά και Πασιφιστική ιδεολογία τους είχε

επηρεάσει και το προφίλ των Συντηρητικών Πρωσικών Στοών. Επίσης η πίστη στο Χριστό κατά τον

Φύρερ δεν ήταν ένδειξη Γερμανισμού αλλά επίσης μια συγκεκαλυμμένη Εβραίικη τάση για μη

Ιουδαίους.

Δυστυχώς το θέμα είχε κλείσει: Οι Τέκτονες αποκλείονταν από τις περισσότερες κοινωνικές και

επαγγελματικές δραστηριότητες μόνο και μόνο λόγω της ιδιότητας τους. Ακόμη και η ζωή τους αυτών,

αλλά και των κοντινών τους προσώπων απειλούνταν διότι αυτοί οι καλοί Γερμανοί είχαν μολυνθεί με

το μικρόβιο του Ιουδαϊσμού και του Μαρξισμού και δυστυχώς η μοναδική θεραπεία ήταν η κάθαρση

για να μην εξαπλωθεί η μόλυνση.

Η επικοινωνία με το Κρατικό μηχανισμό πλέον ήταν αδύνατη. Έγιναν κάποιες συζητήσεις με τον

στρατάρχη Γκερινγκ ο οποίος τους διαμήνυσε ουσιαστικά : “ Εάν δεν τερματίσετε εσείς τον

Τεκτονισμό θα το κάνουμε εμείς για εσάς”

Σε μια εγκύκλιο της Μητρικής Μεγάλης Στοάς των Τριών Σφαιρών, στις 11 Απριλίου βλέπουμε πια την

επίσημη ημερομηνία του τέλους του Γερμανικού Τεκτονισμού.

Η εθνική Μεγάλη Στοά δεν είναι πια τεκτονική, μετονομάσθηκε σε “Γερμανικό Χριστιανικό Τάγμα

του Ναού” (ΣτΜ: Εξού και φαντασίωση ορισμένων Ελλήνων Τεκτόνων με ύποπτη πολιτική θέση ότι “

ο Χίτλερ δεν είχε θέμα με τους Ναιτες” Δεν είχε, γιατί ήθελε να βρει το Ιερό Δισκοπότηρο που θα

έκανε το στρατό του ανίκητο. Είχε όμως θέμα με τους Τέκτονες Ναιτες η όχι)

Ο Γκαιρινγκ δήλωσε ότι δεν υπήρχε θέση για τον Τεκτονισμό σε ένα Εθνικοσοσιαλιστικό Κράτος. Εάν

έπαιρνε την άδεια του Κρατικού Συμβουλίου ( το οποίο ήταν πρακτικά ανίσχυρο και διακοσμητικό) οι

Τρεις Σφαίρες θα μπορούσαν να συνεχίσουν να είναι Τεκτονική Στοά με τις ακόλουθες προϋποθέσεις:

I.Διαγραφή των λέξεων Τεκτονισμός και Στοά

II.Την άμεση διακοπή κάθε διεθνούς σχέσης

III.Την απαλοιφή των μυστικών και κάθε αναφοράς στην παλαιά διαθήκη από τα τυπικά.

Η Εγκύκλιος της 11ης Απριλίου, ειδοποίησε τις Στοές της να εγκαταλείψουν κάθε σχέση με τον

Τεκτονισμό και μετονομάζονται σε “Εθνικό Χριστιανικό Τάγμα του Μεγάλου Φρειδερίκου” η Μεγάλη

Στοά της Φιλίας της Πρωσίας μετονομάσθηκε σε “Γερμανικό Χριστιανικό Τάγμα της Φιλίας”. Οι στοές

διατάχθηκαν να σταματήσουν τις τυπικές εργασίες και να διοργανώνουν κοινωνικές συναθροίσεις

αλλιώς δεν θα είχαν την προστασία του Μεγ∴ Διδ∴

Ακόμη και μετά από τις μετονομασίες αυτές ο Μεγ∴ Διδ∴ των Τριών Σφαιρών δεν ήταν σίγουρος εάν

η στάση του Κράτους θα ήταν πιο ευνοϊκή.

Ο Μεγ∴ Διδ∴ Bordes της Στοάς των Τριών Σφαιρών έκανε απέλπιδες προσπάθειες να κρατήσει

ζωντανό το τάγμα. Είχε μια ανεπίσημη και μη εξακριβωμένη συζήτηση με κάποιον αξιωματούχο

( αναφέρεται σαν Εθνικοσοσιαλιστής Αρχηγός ) κατά την οποία προσπάθησε να μάθει εάν έστω και

με την νέα τους μορφή υπήρχε πιθανότητα να συνεχιστούν οι εργασίες. Όμως όπως ο ίδιος

ενημέρωσε δεν μπόρεσε να έχει επίσημη απάντηση: “ Η τύχη του Τεκτονισμού ήταν αποκλειστική

ευθύνη του ίδιου του Χίτλερ”

Με την Σύσταση του υπουργού Προπαγάνδας Γκεμπελς εστάλη στις Στοές του Μονάχου μια

επείγουσα επιστολή:

I.Δεν είμαστε πλέον Ελευθεροί Τέκτονες. Αυτό πρέπει να ανακοινωθεί από τους αδελφούς σε όλους

τους γνωστούς τους

II.Δεν πρέπει να διαφυλάξουμε τα μυστικά σημεία και τα τυπικά μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο

καθένας μπορεί να έρχεται τις εργασίες μας αλλά Αξιωματούχοι του κράτους η του Κόμματος

μπορούν να είναι παρόντες σε οιαδήποτε συγκέντρωση μας.

Εύκολα μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Μεγ∴ Διδ∴ ότι παρέδωσε τα όπλα, και πρόδωσε τον

Τεκτονισμό. Όμως λαμβάνοντας υπόψιν την κατάσταση που επικρατούσε και τους κίνδυνους για τα

πλέον των 20.000 καταγεγραμμένων μελών μάλλον πρέπει να του δώσουμε τα εύσημα για την έστω

και με πολλές παραχωρήσεις διάσωση του Τάγματος. Φυσικά δεν γνωρίζουμε και δεν θα ήταν δυνατό

να υπάρχει σε οποιοδήποτε πρακτικό το σχέδιο επιβίωσης του Τεκτονισμού στην Ναζιστική Γερμανία.

Ούτε ξέρουμε εάν υπήρχε σχέδιο.

Με ένα επίσημο γράμμα στο Κόμμα στις 12 Απριλίου έγινε προσπάθεια να εμφανιστεί ότι οι αδελφοί

των στοών είναι πιστοί στο νέο καθεστώς και πρέπει να γίνουν δεκτοί σαν μέλη του Κόμματος. Ας

έχουμε υπόψιν ότι εάν δεν ήταν κάποιος μέλος, αυτόματα αποκλείονταν από τον Κρατικό Μηχανισμό

και φυσικά ήταν σχεδόν αδύνατον να εργαστεί. Αυτό είχε σαν συνέπεια και την μηδενική εισροή νέων

μελών, αλλά και την αποχώρηση των υφισταμένων, οι οποίοι όμως είχαν το στίγμα του Τέκτονα η

αλλιώς Τεχνητού Εβραίου.

Ο Νέος καταστατικός Χάρτης της Στοάς Των Τριών Σφαιρών υποβλήθηκε στο Υπουργείο για έγκριση.

Μέχρι τότε θα έπρεπε να χρησιμοποιείται ο παλιός τίτλος ( Μεγάλη Στοά κτλ.) πράγμα το οποίο ήταν

κακό διότι η σχέση με τον Τεκτονισμό καλό θα ήταν να ξεχαστεί.

Οι Μεγ∴ Διδ∴ των παλαιών στοών των Τριών Σφαιρών και της Φιλίας ήταν σε συνεχή αλληλογραφία

και συναντήσεις με τα μέλη του Κόμματος και του Κράτους για να διασφαλίσουν την ομαλή

λειτουργία του Νέου Σχήματος.

Ειδικότερα στο Μόναχο το γραφείο του κόμματος παρά τις μέχρι τότε δηλώσεις συνεχίζει να θεωρεί

τους πρώην Τέκτονες ανάξιους εμπιστοσύνης. Οι Μεγ∴ Διδ∴ θεωρώντας ότι το Κράτος δεν έχει

φέρει αντίρρηση για την λειτουργία των Στοών υπό τις νέες ονομασίες πιστεύουν πως το θέμα έχει

λήξει. Όμως δεν είχαν προβλέψει ότι η δύσκαμπτη κρατική μηχανή λειτουργούσε παράλληλα με το

μονοκρατορικο άρα και γρήγορο σε αντίδραση Ναζιστικό κόμμα. Και εκεί έχασαν το παιχνίδι.

Η ΚΡΑΤΙΚΗ “ΝΟΜΙΚΗ” ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΣΤΟ ΕΣΩΤΕΡΙΚΟ ΤΩΝ ΣΤΟΩΝ

Το καθεστώς λειτουργίας και διαχείρισης των στοών σε οικονομικό και διοικητικό επίπεδο στην

Γερμανία ήταν οριζόντιας δομής. Οι στοές αναφέρονταν στην Μεγ∴ Στ∴ για οιαδήποτε υπόθεση

τους, και εάν κάποια στοά έκλεινε η ανάλογη Μ. Στ. ήταν ο θεματοφύλακας για την διαχείριση του

χώρου του ταμείου και του υλικού.

Το τελικό χτύπημα ήρθε όταν στις 4 Ιανουαρίου 1934 ο Wilhelm Grauert Γραμματέας Εσωτερικών

υποθέσεων του Κρατιδίου της Πρωσίας υπέγραψε ένα διάταγμα διά του οποίου οι τοπικές στοές

μπορούσαν να κάνουν ότι θέλουν χωρίς να δίνουν λογαριασμό η να ζητάνε έγκριση από την Μεγ∴

Στ∴. Αυτό αποδυνάμωσε ήδη τις ήδη αδύναμες Μεγ∴ Στ∴.

( ΣτΜ: οιαδήποτε ομοιότητα με σημερινές καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική )

Ο ίδιος ανέλαβε προσωπικά το θέμα και ενθάρρυνε στοές οι οποίες επιθυμούσαν να διαλυθούν η να

παραχωρήσουν τα κτίρια τους στο κόμμα η να τα πουλήσουν και να μοιραστούν τα λεφτά η οτιδήποτε

να αυτενεργήσουν και να μην ενημερώνουν καν την Μεγ∴ Στ∴ για την διαδικασία. Οι Μεγ∴ Διδ∴

ήταν σε κατάσταση πανικού: δεν γνωρίζαν αν όλα αυτά ήταν μια πρωτοβουλία του Graubert ή η αρχή

περισσότερων δρακόντειων μέτρων. ( ΣτΜ: Όπως είναι πάντα επόμενο όταν το κράτος και ειδικά ένα

ολοκληρωτικό κράτος, βάλει πόδι στα εσωτερικά μιας ένωσης αυτοδιοικούμενης επί αιώνες, τότε θα

επέλθει διάλυση )

Τελικά στις 8 Ιανουαρίου του 1934, 4 μέρες μετά την υπογραφή του Grauert, το Κόμμα έλαβε

απόφαση για το τι θα κάνει με τους πρώην Τέκτονες. Όσοι ήταν μέλη πριν από τις 30 Ιανουαρίου του

1933 μπορούσαν να διατηρήσουν τον βαθμό και την θέση τους αλλά θα έπρεπε να δεχτούν ότι θα

παραμείνουν στάσιμοι εφ’ όρου ζωής. Όσοι είχαν γίνει μέλη μετά την ημερομηνία αυτή, έπρεπε να

παραιτηθούν άμεσα. Έτσι λοιπόν οι παλαιοί Τέκτονες στιγματιστήκαν.

Τα μέλη του κόμματος τα SS και η SA ( o ιδιωτικός στρατός του κόμματος με τα καφέ πουκάμισα )

και οι τοπικοί διοικητές άρχισαν ένα άνευ προηγούμενου πογκρόμ ενάντια των Τεκτόνων χωρίς

( εμφανώς τουλάχιστον ) να δίνουν λογαριασμό η να ακολουθούν Κεντρικές Διαταγές. Μελή του

κόμματος με πολιτικά άρχισαν να εισβάλουν απροειδοποίητα στις εργασίες των Στοών και να τις

διακόπτουν με την δικαιολογία της προστασίας τους από το εξαγριωμένο πλήθος.

Παρα την σωρεία αλληλογραφίας των Μεγ∴ Διδ∴ ότι “ είναι μεν Τεκτονες αλλά όχι με την

καθιερωμένη απο του Αγγλους έννοια της λέξης” προσπαθήσαν να σταματήσουν την λαίλαπα άλλα

ήταν πια αργά: ο Υπουργος Εσωτερικων του Γ’ Ραιχ Dr. Frick δήλωσε σε μια ομιλία του: “ Μια

μυστική Εταιρία, με σκοτεινούς αδιευκρίνιστους στόχους, δεν μπορεί να υπάρξει στο Ράιχ. Είναι πιο

πολύ από επίκαιρο ότι οι Στοές πρέπει να σταματήσουν να υπάρχουν στην Γερμανία όπως έγινε και

στην Ιταλία. Εάν δεν μπορούν να το καταλάβουν θα τους βοηθήσουμε εμείς”

Οι Μεγ∴ Διδ∴ πλέον ήταν σε τέλμα. Από την μια είχαν χάσει κάθε ισχύ και οι αδελφοί άλλοι άπλα

παραιτούνταν, άλλοι έφευγαν και εργάζονταν με το Παλιό Τυπικό εν κρυπτω, άλλοι πουλούσαν το

υλικό και τα κτίρια των στοών και έδιναν τα έσοδα στο Κόμμα εις ένδειξη καλής πιστής.

Ναι ο Τεκτονισμός είχε ήδη τελειώσει τι θα γινόταν όμως με τα 3 Παλάτια των μεγάλων Στοών με τον

βαρύτιμο διάκοσμο, το αρχείο αιώνων, τις τεράστιες βιβλιοθήκες και σκεύη;

Οποία και αν ήταν η απόφαση θα έπρεπε να περιορίσουν την εμπλοκή των νέων πλέον αφεντικών.

Μάιος του 1935: Τέλειωσαν πια τα ψέματα. Το Υπουργείο Εσωτερικών διέταξε άμεση διάλυση των

Στοών. Διεταχθη Γενική Συνέλευση για να ανακοινωθεί η τελική απόφαση του Υπουργείου.

Οι αξιωματικοί της Γκεστάπο ήταν παρόντες στις Συνοδούς των 16 Ιουνίου και 7 και 14 Ιουλίου 1935

οπού πλέον ο Τεκτονισμός ήταν και επίσημα παρελθόν.

Το περιβάλλον έχει πλέον ως εξής:

1.Ο Τεκτονισμός σαν κεντρική οργάνωση δεν υφίσταται

2.Πλέον των 20.000 αδελφών είναι πλέον ακέφαλοι αποκλεισμένοι από παντού και έρμαια των

ορέξεων του κάθε κομπλεξικού αρχηγίσκου των Ναζί

3.Τα κτίρια των στοών είναι στην διάθεση των μελών η βορά στην Γκεστάπο και τα Ες Ε;

4.Τα αρχεία Μελών οι βιβλιοθήκες και όλο το υλικό είναι έρμαιο καθενός Ναζί. Οπού και τα

περισσότερα μεταφέρθηκαν στην Γκεστάπο για έρευνα.

5. Οι πρώην Τέκτονες οι οποίοι είναι δημόσιοι λειτουργοί η Στρατιωτικοί άμεσα εξωθούνται σε

παραίτηση.

6.Όταν ο Χιμλερ ανέλαβε την Κεντρική Διοίκηση της Γκεστάπο έκλεισε πάρα πολλές στοές και

κατάσχεσε τα αρχεία των μελών.

7.Παράλληλα άρχισε μια έντονη αντιτετανική εκδοτική δραστηριότητα: Στοές στο Βερολίνο,

Αννόβερο, Νυρεμβέργη, Ερλανγκεν και Ντίσελντορφ έγιναν Αντιτεκτονικα μουσεία. Ο αριθμός

επισκεπτών γεμάτων περιέργεια μόνο στο Ερλανγκεν έφτασε τους 150.000 σε ένα χρόνο. ( ΣτΜ

φανταστείτε την περιέργεια των απλών Γερμανών που είχαν ακούσει η έβλεπαν τους κύριους με τα

μαύρα κοστούμια να εξαφανίζονται πίσω από τις κλειστές πόρτες κτίριων, που είχαν ακούσει για τον

τάδε γνωστό ότι είναι “μασόνος” χωρίς όμως να ξέρουν άλλες λεπτομέρειες και με την φαντασία τους

εξημμένη από τις διαφορές δημοσιεύσεις τι ουρές θα έκαναν)

Η Ναζιστική ψύχωση με τους Τέκτονες είχε αρχίσει πολύ πριν έρθουν στην εξουσία.

Όταν Τέκτονες έκαναν αίτηση για να γίνουν μελή του κόμματος ( το οποίο δεν έχει ακόμη ξεκάθαρες

αρχές για ευνόητους λόγους ) η απλά γιατί όπως και τώρα πολλοί Τέκτονες συγχέουν τον Τεκτονισμό

με τον άρρωστο εθνικισμό, η γιατί επειδή θεωρούν ότι η κοινωνία τους αδίκησε, προσχωρήσαν στον

Τεκτονισμό μήπως και εκεί καταξιωθούν και μια και δεν καταξιωθήκαν και εκεί επιχείρησαν να

αλλάξουν χώρο, η ιδιότητα τους τους έκλεινε την πόρτα. Οι Νάζι μεθοδικά μαζεύαν στοιχειά από το

1918 και όταν ήρθαν στην εξουσία ήταν κάλα προετοιμασμένοι

Η “εθελοντική” διάλυση των Στοών κατά διαταγή του Γκαιρινγκ, γινόταν κάτω από την επίβλεψη του

στην Πρωσία, αλλά σε άλλες πόλεις τα Ες Ες και Ες Α απλά λεηλατούσαν τους ναούς και

βιαιοπραγούσαν στους Τέκτονες όχι απαραίτητα με διαταγές άνωθεν. Ο σκοπός είχε επιτευχθεί:

Μετά την επίσημη απόφαση οι Νάζι κατεβάσαν το μίσος στον δρόμο. Και όσο πιο χαμηλά τόσο πιο

βίαια και απάνθρωπα.

Με την εγκύκλιο του 28-10-1934 ο Υπουργός Εσωτερικών Wilhelm Frick ονόμασε τις Στοές ως

“εχθρικές προς το κράτος” και τον Αύγουστο του 1935 όλες οι εναπομείνασες στοές με παρουσία των

Ες Ες έκλεισαν και φυσικά τα αρχεία τους παραδοθήκαν στην Γκεστάπο.

Ο Τεκτονισμός έγινε ψύχωση στον αρχηγό της Υπηρεσίας Κρατικής Ασφάλειας Heydrich

Πίστευε ότι η υλική κατάργηση των Στοών δεν ήταν αρκετή. Έπρεπε να ξεριζώσει από την ψυχή κάθε

Γερμανού οιαδήποτε υποψία Φιλελευθερισμού, Διεθνισμού και Ανθρωπισμού και όπως είπε αυτά τα

στοιχεία ενυπάρχουν στους ακαδημαϊκούς κύκλους και στους διανοούμενους.

Έτσι λοιπόν δημιούργησε ένα ειδικό σώμα μέσα στα Ες Ες , τον τομέα VII B 1, o οποίος ασχολούνταν

αποκλειστικά με τον Τεκτονισμό.

Κατά την προέλαση τους στην Ευρώπη οι Νάζι συνεχίσαν την εξολόθρευση του Τεκτονισμού και

απαίτησαν το ίδιο από τους Συμμάχους τους. Οι φιλοναζιστικες κυβερνήσεις των κατεχόμενων χωρών

και φυσικά οι Κυβερνήσεις του Άξονα διέλυσαν παντού τις Μεγ∴ Στ∴, έστησαν εκθέσεις με τα

λάφυρα από τους λεηλατημένους ναούς και φυσικά με βάση τα αρχεία των μελών προχωρήσαν σε

συλλήψεις και σε εγκλεισμούς στο Νταχαου πολλών αδελφών με το ανεστραμμένο κόκκινο τρίγωνο

του πολίτικου αντιφρονούντα, ενώ με ειδική άδεια του Χίτλερ το 1942, ο Alfred Rosenberg άρχισε τον “ πολιτισμικό πόλεμο” οπότε η ειδική υπηρεσία άρχισε την μελέτη και την καταγραφή του υλικού  ώστε να εδραιώσει τις κατηγορίες της , με περισσότερο βάρος και αποδείξεις.

Οι Ναζί είχαν πολύ συγκεκριμένη θέση περί Τεκτονισμού:

“ Οι Τεκτονικές Στοές είναι ενώσεις ανδρών που είναι ενωμένοι σε ένα Τάγμα με συμβολικές τελετές ,

όπου διδάσκουν και εφαρμόζουν τις ιδέες του Ανθρωπισμού, της Παγκοσμιότητας και της

Αδελφοσύνης χωρίς τον περιορισμό της Φυλής, της Θρησκείας και της Κοινωνικής Τάξης”

Όπως είπε και ο Ανώτατος Δικαστής των ΗΠΑ Robert H. Jackson, επικεφαλής κατήγορος στην δική

της Νυρεμβέργης: “ Δεν είναι ευρέως γνωστό άλλα ανάμεσα στους πιο άγριους διωγμούς σε

ολοκληρωτικά καθεστώτα και ειδικά της Ναζιστικής Γερμανίας, ήταν και αυτός εναντίον των

Τεκτόνων. Οι Δικτάτορες έχουν υπόψιν ότι οι Τέκτονες δεν είναι διατεθειμένοι να στηρίξουν τα

αστυνομικά αυτά κράτη που καταπιέζουν τόσο την ατομική έκφραση και ελευθερία”

Έτσι λοιπόν ο Τεκτονισμός σίγησε στις χώρες επιρροής του άξονα.

Πολλοί αδελφοί οδηγηθήκαν στα Στρατόπεδα Συγκέντρωσης άλλοι δολοφονηθήκαν κατά τις

επιθέσεις των Δυνάμεων Ασφάλειας στις Στοές, άλλοι εργαστήκαν κρυφά σε υπόγεια των Γερμανικών

Πόλεων άλλοι δημιούργησαν στοές στα Στρατόπεδα μαζί με αδελφούς άλλων εθνών.

Φυσικά και κάποιοι από εμάς σε μια παρόμοια κατάσταση θα πράτταμε το ίδιο και θα φορούσαμε το

μη με λησμονεί στο πέτο. Και πολλοί από εμάς θα μετανιώναμε που γίναμε Τέκτονες και θα τρέχαμε

να συγχρωτισθούμε και να ενταχθούμε με την πλειοψηφία των κρατούντων. Και μετά όταν τα

πράματα θα άλλαζαν θα λέγαμε: Ναι και εγώ αντιστάθηκα και εγώ φορούσα το Μη Με Λησμονεί στο

πέτο μου. Αλλά αυτό δεν είναι πρόβλημα του Τεκτονισμού. Είναι πρόβλημα της ανθρωπινής φύσης.

Φυσικά οι Ναζί ήταν αντίθετοι με τον Τεκτονισμό σαν θεωρία.

Το αν οι Τέκτονες ακολούθησαν και πέθαναν για τις ιδέες τους αυτό είναι θέμα του καθενός

ξεχωριστά. Όμως μερικές φορές όσο και αν θέλεις να αποτινάξεις από επάνω σου την σφραγίδα σου

αυτό δεν είναι δυνατόν. Στην Ναζιστική Γερμανία εάν ήσουν Εβραίος, Ομοφυλόφιλος, Μαρξιστής,

Φιλελεύθερος, η Τεκτων όσο και αν ήθελες να συνεργαστείς δεν μπορούσες. Η ρατσιστική ιδεολογία

λαμβάνει ως βάση την Φύση και όχι το Πνεύμα.

Είδαμε ότι η πλειονότητα των Γερμανών Τεκτόνων ειδικά στις Αρχαίες Πρωσικές στοές και

συστημικοί ήταν, μόνο Χριστιανοί και Εβραίους δεν μυούσαν και ήθελαν να βοηθήσουν το 30 Ράιχ.

Άλλα είχαν τη σφραγίδα του Τέκτονα. Είχαν την Θεωρία μας που αυτή οσμωνει μέσα της όλους μας.

Οπότε θέλοντας και μη υπέστησαν τις συνέπειες. Φυσικά και ένα ποσοστό 1-2% όπως είδαμε

αντιστάθηκε και αυτά είναι τα συνήθη ποσοστά στην πραγματικότητα.

Ειδικά σε εμάς οπού ο Τεκτονισμός είναι μια μέθοδος σκέψης και όχι ένα Δόγμα μια θρησκεία η μια

πολιτική ιδεολογία. Είναι μια θεωρία ήρεμη και πολιτισμένη η οποία με τον ορθό λόγο και λίθο λίθο,

υποδεικνύει πως θα χτίσουμε πρώτα τον εσωτερικό μας ναό και μετά τον έξωθεν. Ο Τεκτονισμός δεν

υπόσχεται υλικό η ψυχικό πλουτισμό όπως οι θρησκείες και οι πολιτικές ιδεολογίας. Αλλά σου δίνει τα

σχέδια και τα εργαλεία να πραγματώσεις την προσωπική σου ευτυχία με τον καλύτερο και πιο στέρεο

τρόπο χωρίς να υποδεικνύει ποια είναι αυτή.

Μελετώντας λοιπόν την ιστορία αυτή καταλήγουμε σε μερικά συμπεράσματα:

Ο Τεκτονισμός είναι μια φιλελεύθερη ανθρωπιστική θεωρία η οποία σε πρώτη ανάγνωση από έναν

αμύητο έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό: Πολλές αναφορές στην Παλαιά Διαθήκη ( Ειδικά σε

επιγενόμενους βαθμούς ) πράγμα το οποίο ενισχύει την γνωστή Εβραιομασωνικη Συνωμοσία, η οποία

είναι ένας προσφιλής ένοχος από όλους όσους έχουν ολοκληρωτικές η στρεβλές εθνικιστικές τάσεις.

Παρουσιάζει μια εμμονή στην Παγκόσμια αδελφοσύνη, την Ελευθερία, το Δίκαιο, την Ισότητα και

την Ηθική. Πράγμα το οποίο ανακινεί υποψίες κομουνιστικής επιρροής από τους παραπάνω

αναφερθέντες.

Οι Τέκτονες εκτός από το ότι προσερχόμαστε εδώ ελευθέρως, έχουμε το αναφαίρετο δικαίωμα της

ελευθερίας του λόγου και την τάση για έρευνα και μελέτη του ανθρώπου και της κοινωνίας.

Όντας μη δογματικοί δεν έχουμε έναν κοινό στόχο στον οποίο είμαστε φανατικά προσηλωμένοι.

Οι στοές επίσης εμπλέκονται στην κοινωνική ζωή των αδελφών άρα και οι Μεγάλοι Αξιωματικοί εκτός

από πνευματικοί ηγέτες έχουν και μια “υποχρέωση” προστασίας των αδελφών.

Διακηρύσσει την περίφημη Αδελφική Αλληλεγγύη η οποία σε πολλούς αμύητους αποτυχημένους στον

στίβο της ζωής φαντάζει σαν μια υπόσχεση για άκοπα μεγαλεία και εξασφάλιση. Ανθρώπους που η

πολλές φορές δικαιολογημένη αγωνία μας για νέα μέλη αφήνει να μολύνουν τον αγαπημένο μας

τεκτονισμό

Τι γίνεται όμως σε περίπτωση οργανωμένης επίθεσης εναντίον μας; Μη όντας ένα πραγματικό Τάγμα

η μια πολιτική Ιδεολογία δεν έχουμε στις τάξεις μας ζηλωτές.

Βαλλόμαστε λοιπόν από έναν εχθρό ο οποίος ψάχνει υπαίτιους για την κατάντια του.

Επιπλέον μια και είμαστε ο Μακροβιότερος Σύνδεσμος με ένα πέπλο μυστικότητας που για μας είναι

γοητευτικό, αλλά γι΄ αυτούς είναι το κερασάκι της συνωμοσιολογίας τούρτας τους, βρισκόμαστε

έρμαια απέναντι σε έναν πάνοπλο στρατό οπλισμένοι απλά με ένα γνώμονα και έναν διαβήτη.

Ο Τεκτονισμός έχει να υπερασπιστεί Πανανθρώπινα Ιδανικά όχι πρακτικά θέματα επιβίωσης.

Ο Τεκτονισμός δεν σε μαθαίνει να ζητάς ψάρια άλλα ούτε καν να ψαρεύεις ( Κινέζικος Μύθος) απλά

σου δίνει την δυνατότητα ότι εάν θεωρείς το ψάρεμα σαν ένα τρόπο να δεις το Φως να το κάνεις με

τον καλύτερο τρόπο. Και για τον εαυτό σου και για το σύνολο.

Δεν είναι τυχαίο ότι στις τάξεις μας υπήρξαν από τους πιο συντηρητικούς μέχρι τους πιο ριζοσπάστες.

Άλλα ήταν Τέκτονες και γι’ αυτό συνυπήρξαν στις στοές και αλληλοβοηθήθηκαν πολλές φορές,

πράγμα που θα ήταν αδύνατο εάν ήταν αμύητοι.

Άρα ο Τεκτονισμός προσθέτει ένα μικρό + στο τέλος της κοινωνικής μας ταυτότητας.

Ένα μικρό + που σε πολλές περιπτώσεις γίνεται ο σταυρός του μαρτυρίου η του τάφου μας.

Η δίωξη του Τεκτονισμού από τον Χίτλερ ( και τους άλλους δικτάτορες ) και η έντρομη πίστη μιας

γιαγιάς ότι η εγγονή της αρρώστησε, επειδή ο πατέρας της πάει σε “αυτούς τους δαιμονισμένους”

διαφέρουν μόνο ως προς το πλήθος των διωκόμενων και την βιαιότητα.

Άλλωστε ο χύδην όχλος που αποτελεί τον κύριο κορμό της αμύητης κοινωνίας πάντα χρειάζεται ένα

Φρανκενστάιν για να λιντσάρει και να πυρπολήσει. Χρειάζεται πάντα μια δικαιολογία για να

αποφύγει τις ευθύνες του για να εργαστεί με σθένος για το δικό του κάλο.

Προτιμά να κάθεται πεσμένος και να κλαίγεται ότι κάποιοι άγνωστοι τον έχουν βάλει στο μάτι αντί να

σηκωθεί και να πολεμήσει και φυσικά είναι έτοιμος να πάρει τους πυρσούς και τα δικράνια για να

βγάλει από την μέση τους “διαφορετικούς” και να απολαύσει μετά από αυτό μια άκοπη και

ευτυχισμένη ζωή. Νομίζει

Κλείνοντας αυτό το σκεπτικό μου θέλω να πω το έξης: Από την ασφάλεια της στοάς μας το 2014 δεν

μπορούμε να επιρρίψουμε ευθύνες στους Γερμανούς Αδελφούς του 1920-40, για ολιγωρία και δειλία.

Μπορούμε όμως να φορέσουμε στο πέτο μας με περηφάνια τοπ μη με λησμονει. Όχι για να μην

ξεχάσουμε τους λίγους ηρωικούς αδελφούς που έπεσαν υπέρ των Τεκτονικών Ιδανικών τους - Αυτό

είναι υποχρέωση μας - άλλα για να μην λησμονούμε ποτέ μα ποτέ όσα εμείς πρέπει να πράξουμε όταν

βρεθούμε σε παρόμοια κατάσταση.

Και εάν αντικαταστήσετε λέξεις και ονόματα σε αυτό το τεμάχιο θα δείτε πολλές ομοιότητες με την

σημερινή εποχή. Και μην ξεχνάτε τοι από το 1918 έως το 1933 οι Γερμανοί αδελφοί θεωρούσαν όλα

αυτά απλά επουσιώδη.

Ειπον

Πρ:. Σεβ:.Πανος Ρηγας

ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΡΩΣΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ ΕΙΣ ΤΙΣ ΤΕΚΤΟΝΙΚΕΣ ΣΤΟΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟΝ 1814-1822

      Η «Μασονία» ή —στα ελληνικά— ο «Τεκτονισμός» (από το Μason, στην  αγγλική γλώσσα., —Μacon, γαλλική  = τέκτονας, κτίστης) είναι ένα θέμα το οποίο, πάνω απ' όλα, εξάπτει τη φαντασία. Ακόμα και ο πιο ανημέρωτος πολίτης, στο άκουσμα αυτής της λέξης φέρνει στο μυαλό του, υψηλά ιστάμενα πρόσωπα τα οποία, φορώντας περιζώματα («ποδιές») και στολισμένα με διάφορα άλλα διαδήματα, συγκεντρώνονται στις Στοές για να τελέσουν διάφορα «μυστήρια δρώμενα». 

Από καιρό σε καιρό, η φαντασία εξάπτεται ακόμα περισσότερο εξαιτίας σχετικών αποκαλύψεων στον τύπο με συγκεκριμένες αναφορές στη δράση των τεκτονικών στοών στα πλαίσια της κοινωνικής και της πολιτικής ζωής της χώρας.

Τα δημοσιεύματα αυτά συχνά συμπληρώνονται και από την έκδοση βιβλίων, από τα οποία άλλα έχουν ως περιεχόμενο τις «θρησκευτικές τελετές» των τεκτόνων, άλλα τις κοινωνικές δραστηριότητες τους, και άλλα τις διεθνείς διασυνδέσεις τους.

Οι συγγραφείς τους, κατά κανόνα θεολόγοι ή δημοσιογράφοι, κρατούν μια αρνητική στάση προς τον τεκτονισμό, κατηγορώντας τον είτε ως «μυστηριακή» και «αιρετική θρησκεία» είτε ως οργάνωση «εθνικά επικίνδυνη», ή τέλος και για τα δύο μαζί.

Από την άλλη πλευρά, καμιά φορά οι τέκτονες περνούν στην «αντεπίθεση». Με σχετικές επιστολές ή συνεντεύξεις στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και, τελευταία κυρίως, με τη δημοσίευση βιβλίων που απευθύνονται στην «αμύητη κοινωνία», επιχειρούν να υπερασπισθούν το σύστημα  τους, προβάλλοντας ταυτόχρονα και την τεκτονική ιδιότητα σημαντικών μορφών της πολιτικής. στρατιωτικής και εκκλησιαστικής ιστορίας της Ελλάδας (όπως του Καποδίστρια, του Κολοκοτρώνη, του Βενιζέλου, του Παπαναστασίου, του Μεταξά, του Γεωργίου Β'. διαφόρων Πατριαρχών Κωνσταντινουπόλεως και Αλεξανδρείας).

Ειδικά τώρα τελευταία παράλληλα με τον πόλεμο για τα βιβλία ιστορίας συνάντησα στον τύπο και στο Διαδίκτυο , την άρνηση, του ότι οι τέκτονες συμμετείχαν στα δρώμενα του αγώνα της Εθνικής Ανεξαρτησίας του Ελληνικού Έθνους.

Σήμερα θέλω να σας  παρουσιάσω πληροφορίες από πρόσφατες έρευνες στα Κρατικά Ρωσικά Αρχεία γύρω από τη συμμετοχή του Ιωάννη Καποδίστρια σε Τεκτονικές στοές της Ρωσίας κατά την περίοδο 1809 -1822.

Στοιχεία από φακέλους σε αρχεία που δεν έχουν ακόμα επεξεργαστεί, δεν έχουν δημοσιευθεί, και δεν έχουν γίνει τόσο γνωστά ώστε να μπορεί να γίνει ένας αντίλογος.

Ψήγματα, μόνο θα μπορέσω να δώσω σήμερα, καταθέτοντας έναν ανοιχτό φάκελο που σιγά -σιγά, θα γεμίζει τα επόμενα χρόνια με τη συνεχιζόμενη έρευνα των Ρωσικών αρχείων που πραγματοποιείται κυρίως από μέλη της Μεγάλης Στοάς της Ρωσίας, καθηγητές Πανεπιστημίων οι οποίοι ερευνούν στα κρατικά αρχεία την περίοδο του 19ου αιώνα και διδάσκουν χωρίς λογοκρισία πλέον στα Πανεπιστήμια.

Υπό την σκιά Στοών, Περιστυλίων και μυστικών ομίλων, της ομιχλώδους και μόνιμα πολιτικά ταραγμένης Αγίας Πετρούπολης των αρχών του 19ου αιώνα, και υπό το αμυδρό φως, σε μια άγνωστη και μυστική πτυχή της προσωπικότητας του Μεγάλου Έλληνα πολιτικού και διπλωμάτη, όπως σκιαγραφείται στα πρακτικά συνεδριάσεων τεκτονικών στοών και ομίλων, σε ημερολόγια συνεργατών του και σε αναφορές αντιπάλων του προς τον Αυτοκράτορα, ταξινομημένα σε κλειστά κρατικά αρχεία με επίσημη διαταγή του Υπουργού Αστυνομίας το 1822 και 1825.

 Την έρευνα σ' αυτά τα «κλειστά» αρχεία δεν επέτρεψαν οι διάδοχοι Αυτοκράτορες ούτε οι Αρχές της Ε.Σ.Σ.Δ. μέχρι το 1993.

 Στο πολιτικό και τεκτονικό πλαίσιο των δύο πρώτων δεκαετιών του 19ου αιώνα, καλείται ο Καποδίστριας να παίξει τον ρόλο του «λευκού αξιωματικού» στη σκακιέρα του Τσάρου στην πιο κρίσιμη περίοδο της ιστορίας της Ρωσικής Αυτοκρατορίας.

 Στην ανατολή του 19ου αιώνα η Ευρώπη σαρώνεται ακόμα από τα προοδευτικά συνθήματα του Διαφωτισμού και τις ιδέες της Γαλλικής Επανάστασης :

 Ελευθερία - Ισότης - Αδελφότης.

Στη Ρωσία ζυμώνονται τα στοιχεία που αργότερα θα πολεμήσουν μεταξύ τους: ορθόδοξοι, υλιστές, ιδεολόγοι, σκεπτικιστές, φιλελεύθεροι, δυτικόφιλοι και σλαβόφιλοι.

Η διανοούμενη και προοδευτική νεολαία, οραματίζεται μια νέα Ρωσία, προσανατολίζεται στις ιδέες του Διαφωτισμού και αγωνίζεται για ένα φιλελεύθερο και δημοκρατικό κράτος που «πρέπει» να ακολουθήσει τα εξελικτικά στάδια που πέρασε η Ευρώπη.

Σαν αντίβαρο, μια άλλη ομάδα ιδεολόγων, συντηρητικών ορθοδόξων, σκεπτικιστών, οι σλαβόφιλοι, επιτίθενται κατά των δυτικοευρωπαϊκών ιδεών υποστηρίζοντας ότι η Ρωσία πρέπει να ακολουθήσει τις παραδοσιακές αρετές της σλαβικής ψυχής και ότι οι δρόμοι της είναι διαφορετικοί από αυτούς της Ευρώπης.

Το 1801 ο Αλέξανδρος 1ος ανεβαίνει στο θρόνο της αχανούς αυτής χώρας, των 45 εκατομμυρίων δουλοπάροικων και κρατικών αγροτών που μόνο το 5% μπορεί να διαβάζει, έχοντας προσωπικό του σύμβουλο τον Ελβετό καθηγητή Φρεντερίκ Σεζάρ, μια εξαιρετική προσωπικότητα του Διαφωτισμού, φιλελεύθερο δημοκράτη και επιφανή Τέκτονα.

Γύρω από τον αυτοκράτορα δημιουργείται αμέσως ένας κύκλος ομοϊδεατών φιλελεύθερων από διανοούμενους νέους αριστοκράτες θαυμαστές και προπαγανδιστές των προοδευτικών Ευρωπαϊκών πολιτικών ιδεών, που προωθούν διοικητικές μεταρρυθμίσεις για την καθιέρωση «πολιτικής ελευθερίας», «χαλιναγώγησης του δεσποτικού κράτους» και «παραχώρηση Συντάγματος».

Συνασπισμένοι οι σλαβόφιλοι με την Εκκλησία, επιτίθενται κατά των μεταρρυθμιστών και τους κατηγορούν για αθεϊσμό και συμμετοχή στην Μασονία.

 Επιμένουν ότι όλες οι μεταρρυθμίσεις είναι παρακινούμενες από Τεκτονικούς κύκλους του εξωτερικού.

 Την εποχή του Αλεξάνδρου 1ου, 1801 - 1825, το να ανήκει κάποιος στο κίνημα του Τεκτονισμού είναι κάτι σαν φόρος τιμής στο πνεύμα του Διαφωτισμού, την ευρωπαϊκή παιδεία και την φιλελεύθερη κοσμοαντίληψη.

Με την διάδοση και επίδραση του Τεκτονισμού στη Ρωσία, συνδέονται όλες οι μεταρρυθμίσεις που βασίζονται στις θεμελιώδεις έννοιες του Φιλελευθερισμού, των δικαιωμάτων του Ανθρώπου, του κράτους Δικαίου, των φυσικών δικαιωμάτων του πολίτη καθώς και όλοι οι αγώνες της διανοούμενης φιλελεύθερης μερίδας του λαού, των ευγενών και του στρατού.

Αλλά αν την εποχή του Μεγάλου Πέτρου και της Μεγάλης Αικατερίνης οι Τέκτονες αποτελούσαν μέρος του κύκλου και των συνεργατών τους, το περιβάλλον του Αλέξανδρου του 1ου ήταν κατεξοχήν τεκτονικό.

 Όλα τα μέλη του φιλικού του κύκλου, ή όπως αλλιώς το έλεγαν, της «ανεπίσημης» ή «Μυστικής Επιτροπής», ήταν υψηλόβαθμα μέλη τεκτονικών στοών, περιστυλίων, του «Τάγματος των Ρώσων Ιπποτών» και του «Τάγματος των Ροδοσταύρων» που λειτουργούσαν Κανονικά στην Αγία Πετρούπολη.

Ο ίδιος ο Αλέξανδρος είναι μέλος από το 1802 στο «Τάγμα των Ρώσων Ιπποτών», που είναι στενά συνδεδεμένο με το «Τάγμα των Ιπποτών της Μάλτας» οι σχέσεις του οποίου ποτέ δεν διακόπηκαν με τον Ρωσικό αυτοκρατορικό οίκο. Ο Αυτοκράτορας όπως και ο πατέρας του Παύλος ο 1ος εθεωρούντο Μεγάλοι Προστάτες του «Τάγματος των Ιπποτών της Μάλτας»και ήταν κάτοχοι του Μεγάλου Σταυρού του Τάγματος.

Ο Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου και Υπουργός Εξωτερικών κόμης Ρουμιάντσεφ είναι μέλος της στοάς «Τρεις Αρετές», στο  Περιστύλιο

«Φοίνιξ» και στο «Τάγμα των Ρώσων Ιπποτών».

Ο Πρόεδρος του Υπουργικού Συμβουλίου Νοβοσίλτσεφ είναι ένδοξο μέλος της Περιφερειακής Μεγάλης Στοάς «Αστρέα» και της Μεγάλης  Ανατολής της Πολωνίας.

Ο Υπουργός Εσωτερικών και Αστυνομίας κόμης Β. Κοτσουμπέη είναι ένδοξο μέλος της Μεγάλης Στοάς «Μινέρβα» του Βερολίνου και της Περιφερειακής

Μεγάλης Στοάς «Αστρέα», και μέλος στη στοά «Δευκαλίων», καθώς και στη στοά «Αρποκράτης» του Τάγματος των Ροδοσταύρων στην Αγία Πετρούπολη.

Ο Υπουργός Σύμβουλος του κράτους στο Βασίλειο της Πολωνίας πρίγκιπας Τσαρτόρμισκι είναι ένδοξο μέλος της Μεγάλης Ανατολής Πολωνίας, μέλος στη στοά «Ίσις» στη Βαρσοβία και σε στοές στην Αγία Πετρούπολη.

Ο Γερουσιαστής, Στρατηγός κόμης Π. Στρογκάνοφ είναι μέλος στη «Μεγάλη Ανατολή» της Γαλλίας και στη στοά «Ελισάβετ - Αγαθοεργία» στην Αγία Πετρούπολη.

Ο Υπουργός Λαϊκής Επιμόρφωσης πρίγκιπας Α. Γκολίτσιν, είναι μέλος της στοάς «Ενωμένοι Φίλοι» και μέλος της Τεκτονικής  Εταιρίας «Νέο Ισραήλ» στην Αγία Πετρούπολη.

Ο Μπαλασόφ είναι μέλος της στοάς «Παλαιστίνο» και «Ενωμένοι Φίλοι», στην Αγία Πετρούπολη.

Ο Γενικός Γραμματέας του κράτους Μ. Σπεράνσκι, ο ανώτερος και στενότερος εκ των συνεργατών του Αυτοκράτορα, είναι ο εγκέφαλος της «Μυστικής Επιτροπής», μέλος της Στοάς «Πολικός Αστήρ» και του Τάγματος των Ρώσων Ιπποτών.

Οι σλαβόφιλοι μιλούν επίμονα για το «μασονικό κράτος» που δρα στο εσωτερικό του Ρωσικού κράτους.

Η πραγματικότητα είναι ότι στην Αγία Πετρούπολη και στη Μόσχα η πλειοψηφία των κοινωνικών οργανώσεων, ομάδων, ομίλων, ενώσεων και κύκλων με αντικείμενο ενδιαφέροντος την φιλολογία, φιλοσοφία, επιστήμες, τέχνες, αγαθοεργίες, εκπαίδευση, και λογοτεχνία, εμφανίζονται ως οι ανοιχτοί όμιλοι μυστικών κλειστών τεκτονικών οργανώσεων και στοών.

Αντίστοιχα τα ενεργά και ιδρυτικά μέλη των στοών είναι ενεργά και ιδρυτικά μέλη των ανοιχτών ομίλων, που λειτουργούν σαν προθάλαμος μύησης στην κοινή ιδεολογική θέση που εκφράζουν τα μέλη.

 Είναι όμιλοι ανατροφοδοτούμενοι κυρίως από υψηλόβαθμους κρατικούς υπαλλήλους και στρατιωτικούς, ρώσους ή ξένους, επίσης και από τους τελειόφοιτους του σπουδαιότερου Λυκείου της Ρωσικής αριστοκρατίας τον «Τσάρσκογιε Σελό» το οποίο ιδρύθηκε από τους υπουργούς - Τέκτονες Μ. Σπεράνσκι και Α. Ραζουμόφσκι και λειτουργούσε μέσα στο χώρο των θερινών ανακτόρων του Τσάρου με διευθυντή τον επιφανή τέκτονα Β. Μαλινόφσκι, συγγραφέα της πραγματείας «Για την Αιώνια Ειρήνη», ένα από τα σημαντικότερα τεκτονικά θέματα της εποχής εκείνης.

Το ίδιο το Λύκειο, προορισμένο να αποτελέσει το φυτώριο της τεκτονικής ελίτ, ήταν δημιούργημα και μέρος εκείνου του μοναδικού φαινομένου που σήμερα αναφέρεται ως «Πεφωτισμένος Μυστικισμός της εποχής του Αλεξάνδρου του 1ου".

 Όλοι οι καθηγητές που διδάσκουν στο Λύκειο είναι μέλη στο Τάγμα των Ελευθέρων Τεκτόνων, και των φιλοτεκτονικών ανοιχτών εταιριών στην πρωτεύουσα.

Τον Ι. Καποδίστρια υποδέχονται στην Αγία Πετρούπολη τον Γενάρη του 1809 οι εκπρόσωποι του Ρουμιάντσεφ και του Σπεράνσκι, μεταξύ των οποίων είναι ο υφιστάμενος του λίγες μέρες αργότερα στο Υπουργείο, κόμης Ντ. Μπλιούντοφ, μέλος της στοάς «Τρεις Αρετές», του ανοιχτού τεκτονικού φιλολογικού ομίλου «Αρζαμάς» και της ελεύθερης εταιρίας επιστημών και τέχνης.

Εκεί είναι και οι καθηγητές των ελληνικών και λατινικών σπουδών του Λυκείου, ο διευθυντής Β. Μαλινόφσκι και ο καθηγητής αρχαίων ελληνικών και λατινικών, Ν. Κοσάνσκι, συγγραφέας του έργου «Τα Ρόδα της Ελληνικής Ποίησης, 1811», μέλη στη στοά «Εκλεκτός Μιχαήλ», ο καθηγητής Α. Γκάλιτς, συγγραφέας του έργου «Ιστορία των Φιλοσοφικών Συστημάτων» μέλος στη στοά «Πελεκάνος», ο καθηγητής Σπύρος Δεστούνης, μεταφραστής του Πλουτάρχου, στέλεχος του υπουργείου εξωτερικών και αργότερα γενικός πρόξενος της Ρωσίας στη Σμύρνη, μέλος του ανοιχτού Τεκτονικού ομίλου «Φίλοι του Ρωσικού λόγου», ο καθηγητής Ζουκόφσκι, στενός φίλος του Καποδίστρια μαζί με τους Σεργκέϊ και Βασίλι Λ. Πούσκιν, μέλη των στοών «Τρεις Αρετές», «Τάγμα των Ρώσων Ιπποτών» και του «Αρζαμάς», καθώς και πέντε Έλληνες, ένας εκ των οποίων εικάζεται ότι είναι ο αξιωματικός του Ρωσικού Στρατού, Αλέξανδρος Υψηλάντης δόκιμο τότε μέλος της στοάς «Παλαιστίνη», στην οποία είναι ήδη μέλος ο Δρ. Φέσλερ.

Τους πρώτους μήνες, ο Καποδίστριας διαθέτει τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του με τις οικογένειες του Σπεράνσκι και των Πούσκιν, στα σπίτια των οποίων απολαμβάνει μια ζεστή «ελληνική» φιλοξενία συνομιλώντας όχι μόνο στην καθιερωμένη γαλλική γλώσσα αλλά και στην ελληνική, τόσο με τον Σπεράνσκι που διαβάζει στο πρωτότυπο, τους αρχαίους έλληνες κλασσικούς, καθώς και με τους καθηγητές του Λυκείου, που σύχναζαν στο μεγάλο φιλολογικό σαλόνι με την τεράστια κλασική βιβλιοθήκη του Σεργκέϊ Πούσκιν, πατέρα του μετέπειτα μεγάλου ποιητή Αλεξάνδρου Σεργκέγιεβιτς Πούσκιν.

Εντυπωσιάζεται από την κλασσική ελληνική και γαλλική παιδεία ορισμένων υψηλόβαθμων κρατικών λειτουργών στο περιβάλλον του αυτοκράτορα και μελών της «Μυστικής Επιτροπής» τους οποίους συνοδεύει σε συναντήσεις, ανοιχτών φιλοτεκτονικών ομίλων, λογοτεχνών, ιστορικών και επιστημόνων με φιλελεύθερες ιδέες και οράματα για πολιτικές και διοικητικές μεταρρυθμίσεις και παρακολουθεί τις καθημερινές συγκρούσεις και αντιπαραθέσεις με αντίστοιχους ομίλους σλαβόφιλων και υψηλόβαθμων παραγόντων της Εκκλησίας, για τον επηρεασμό του Αυτοκράτορα στη διαμόρφωση της πολιτικής των υπουργών του.

Ο Καποδίστριας είναι «πολύ προσεκτικός» στην εκτός Υπουργείου κοινωνική συμπεριφορά του, ακολουθώντας προφανώς τις συμβουλές τόσο του Σπεράνσκι όσο και του προϊσταμένου του Ρουμιάντσεφ, «κυκλοφορεί σαν σκιά» μέσα στις ομάδες των φιλελευθέρων κρατικών λειτουργών και καθηγητών του Λυκείου, προσαρμόζεται με τους τρόπους επικοινωνίας αυτών των ανοιχτών φιλοτεκτονικών ομίλων, στις εκδηλώσεις των οποίων συμμετέχει και γίνεται μόνιμα αποδεκτός ιδιαίτερα στον «Αρζαμά»  που είναι το επίκεντρο της πολιτικής και φιλολογικής κίνησης στην πρωτεύουσα.

Το όνομα του Καποδίστρια εμφανίζεται σε διάφορες στοές στην Αγία Πετρούπολη και στη Μόσχα, ενδεικτικά, το 1810 εγγράφεται ως επισκέπτης στη Στοά «Παλαιστίνο» της Αγίας Πετρούπολης, όπου ο Πρίγκιπας Αλέξανδρος Υψηλάντης υποστράτηγος του Ρωσικού Στρατού είναι Τέκτων 1ου βαθμού έως το Μάρτιο του 1810 που μυείται στο βαθμό του Εταίρου και στις 19/12/1816 εμφανίζεται στα πρακτικά, η μύησης του στον 3ο τεκτονικό βαθμό», επίσης ο μετέπειτα Φιλικός Γουναρόπουλος και τέσσερις άλλοι «Έλληνες» μεταξύ των οποίων και ο έτερος «ξένος» στο Υπουργείο Εξωτερικών, Δρ. Φέσλερ ο οποίος εν τω μεταξύ, έχει αναπτύξει πολύ στενή συνεργασία με τον Καποδίστρια. Εμφανίζεται επίσης, «επισκέπτης» σε συνεδριάσεις των στοών «Ενωμένοι Φίλοι», «Τρεις Αρετές», «Πολικός Αστήρ», και Υπέρτατο. Περιστύλιο  «Φοίνιξ» πάντοτε με μέλη της «Μυστικής Επιτροπής» όπως ο πρίγκιπας Γκολίτσιν, ο Σπεράνσκι, και ο Ρουμιάντσεφ.

Μέχρι τώρα το όνομα του Καποδίστρια δεν βρέθηκε καταχωρημένο ως τακτικό μέλος συμβολικής στοάς, εμφανίζεται όμως περισσότερο στις συνεδριάσεις του Μεγάλου Περιστυλίου  «Φοίνιξ» στο οποίο είναι μέλη σχεδόν όλοι οι μη φέροντες Ρωσικό τίτλο ευγενείας υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι της κυβέρνησης.

Επίσης αναφέρεται ως τακτικό μέλος στις συνεδριάσεις στο «Τάγμα των Ρώσων Ιπποτών» πού είναι μέλη όλοι οι πρίγκιπες αξιωματούχοι του Κράτους και τα μέλη της «Μυστικής Επιτροπής» με ανώτατο διοικητή τον Αυτοκράτορα όπου διατηρεί τη θέση του Γραμματέα του Διοικητικού Συμβουλίου του Τάγματος από το 1812 όταν αντικατέστησε τον Σπεράνσκι στην επικοινωνία του τάγματος με το «Τάγμα των Ιπποτών της Μάλτας».

Το 1818 ο Κόμης Καποδίστριας υπογράφει επιστολή του Τάγματος για λογαριασμό του Αυτοκράτορα προς τον Μεγάλο Διδάσκαλο του «Τάγματος των Ιπποτών της Μάλτας» δια της οποίας τον βεβαιώνει ότι «από την πλευρά του Αλέξανδρου του 1ου , πάντα θα παρέχεται στο Τάγμα προστασία».

Από τις μέχρι τώρα έρευνες στα αρχεία, ο Ιωάννης Καποδίστριας εμφανίζεται να συμμετέχει, ιδίως από το 1815, στους παρακάτω  ανοιχτούς ομίλους-εταιρίες που αποτελούν τις εξωτερικές εκδηλώσεις ομάδων τεκτονικών στοών διαφόρων βαθμών στην Πετρούπολη και στην Μόσχα.

Λογοτεχνική εταιρία «Αρζαμάς» Αγ. Πετρούπολη

Ελεύθερη Εταιρεία   Επιστημών και Τέχνης, Αγ. .Πετρούπολη

Εταιρεία Ερευνητών της Φύσης, Μόσχας

Εταιρεία Αγροτικής Οικονομίας, Μόσχας

Εταιρεία Φυσικής και Ιατρικής, Αγ. Πετρούπολη

Ρωσική Ακαδημία Επιστημών, Αγ. Πετρούπολη

Αναφέρονται εν συντομία περιληπτικά στοιχεία και επιλεγμένα αποσπάσματα από πρακτικά συνεδριάσεων της «Αρζαμάς» στην περίοδο 1815 - 1818 όπως και λίγες σημειώσεις από ημερολόγια του κόμη Ντ. Μπλιούντοφ και του Φ. Βίγκελ που συμμετείχαν σ' αυτές τις συνεδριάσεις.

Τα στοιχεία αυτά καθώς και τα πρακτικά της  Στοάς «ΟΝΥΞ» είναι ταξινομημένα στο Ρωσικό Κρατικό Ιστορικό Αρχείο στη Μόσχα, ως «Πρωτόκολλα της Αρζαμάς».

Ο όμιλος «Αρζαμάς» αποτελεί την ανοιχτή, φιλοτεκτονική και λογοτεχνική οργάνωση, των στοών «Οι Τρεις Αρετές», «Παλαιστίνο», «Ενωμένοι Φίλοι», «Πολικός Αστέρας» που λειτουργούν Κανονικά υπό την εποπτεία της Περιφερειακής Μεγάλης Στοάς «Αστρέα».

Στην «Αρζαμάς» όλα τα μέλη έχουν -ψευδώνυμο.

 Το 1815, πολλά μέλη δανείζονται παρώνυμα από μια Μπαλάντα του Ζουκόφσκι. (Ο Ζουκόφσκι είναι «Σβετλάνα», Ο Αλέξανδρος Πούσκιν - «τριζόνι», ο Μπατιουσκόφ -«Αχιλλέας», ο Βιάζεμσκι - «Ασμοδαίος» κτλ ).

 Όλα τα επίτιμα μέλη έχουν το παρώνυμο «χήνες» όπως και ο κόμης Καποδίστριας.

Τον Ιανουάριο του 1815 ο Ιωάννης Καποδίστριας αναφέρεται ως επίτιμο μέλος μεταξύ άλλων διασήμων μελών, όπως οι Ντ. Μπλιούντοφ, Μ.Σπεράνσκι, Ν. Καραμζίν, Ζουκόφσκι, Κ. Μπατιουσκόφ, Π. Βιάζεμσκι, Σ. Πούσκιν, Β.Λ.Πούσκιν, Α. Πούσκιν, Α. Βόϊκοφ, Ντ. Ντασκόφ, Α. Τουργκένεφ, Ν. Τουργκένεφ, Μ. Ορλόφ, Ν. Μουραβιόφ, Φ. Βίγκελ., Κοζλόφ, Π.Πολέτικα.

Ο Μπλιούντοφ, που αναδείχθηκε σε θερμό υποστηρικτή και οπαδό του

Καποδίστρια λόγω της δυσπιστίας του στην φιλία της Αυστρίας και τον Μέτερνιχ, αναφέρει στο ημερολόγιο του ως τακτικά μέλη στις συνεδριάσεις του «Αρζαμάς» τους Καραμζίν, Σαλτικόφ, κόμη Γ. Νελεντίνσκι-Μελέτσκι, Ι. Ντμίτριεφ και τον κόμη Ιβάν Αντώνοβιτς Καποντίστρια.

Το πνεύμα του «Αρζαμάς» περιλαμβάνει κάθε τι που ενέπνεε αγνότητα και ευγένεια.

Τα μέλη θεωρούσαν αδελφούς όλες τις πεφωτισμένες προσωπικότητες εν ζωή και μη.

Έναν από τους πρώτους Μεγάλους Αδελφούς θεωρούσαν τον Απόλλωνα καθώς και άλλες ευγενείς μορφές του αρχαίου κόσμου.

Στις συζητήσεις αναλύονται θέματα λογοτεχνίας, γλώσσας, ιστορίας, εξωτερικής πολιτικής, οργάνωσης του κράτους, και παρά την ήττα του Ναπολέοντα από το ρωσικό στρατό εξακολουθούν να υποστηρίζονται φιλελεύθερες απόψεις για συνταγματικές μεταρρυθμίσεις που έχουν σχέση με την κατάργηση της δουλοπαροικίας, τον περιορισμό της μεγάλης ιδιοκτησίας της Εκκλησίας και των μεγάλων γαιοκτημόνων πριγκίπων.

Στις συνεδριάσεις του έτους 1818, ο Καποδίστριας ο Καραμζίν και ο Ζουκόφσκι εμφανίζονται να διαφωνούν έντονα με τον Νικολάι Τουργκένεφ «πατέρα του Δεκεμβρισμού», τους μελλοντικούς Δεκεμβριστές Ορλόφ, Μουραβιόφ, Πεστέλ και τον νεαρό ποιητή Αλέξανδρο Πούσκιν, στην προσπάθεια τους να πολιτικοποιήσουν την εταιρία.

Στα πρακτικά των συνεδριάσεων παρακολουθούμε εξαιρετικά ενδιαφέρουσες φιλοσοφικές συζητήσεις για τον προορισμό του ανθρώπου και τις εξελίξεις της Ρωσίας καθώς και απαγγελίες επαναστατικών ποιημάτων από τον νεαρό ποιητή Αλέξανδρο Πούσκιν ο οποίος συγχρόνως απεικονίζει στα τετράδια του τις μορφές που τον εντυπωσιάζουν.

Σε αυτά οφείλουμε τα δύο πορτραίτα του Καποδίστρια:

α) Ο Καποδίστριας  πορτραίτο του 1818 στο τετράδιο με τα χειρόγραφα του ποιήματος «Ρουσλάν και Λιουντμίλα» (ωδή IV ).

β) Ο Καποδίστριας  Μεσαίο από τα τρία αντρικά πορτραίτα, ζωγραφισμένα στα περιθώρια του τετραδίου με τα χειρόγραφα του μυθιστορήματος «Ευγκένι Ονέγκιν». (Μέρος II, στ.XXII Α)

Λίγες εβδομάδες αργότερα σε μία συνεδρίαση ο ποιητής Α. Πούσκιν απαγγέλλει ένα έντονα καυστικό ποίημα εναντίον του συστήματος καταστολής του κράτους.

Ο αρχηγός της αστυνομίας τον καταγγέλλει ως επικίνδυνο επαναστάτη και ο Τσάρος τον καταδικάζει σε μακροχρόνιο εγκλεισμό σε μοναστήρι της Σιβηρίας. Τα μέλη του Αρζαμάς, Β.Λ. Πούσκιν και Βιάζεμσκι, ζητούν επειγόντως την βοήθεια του Καποδίστρια ο οποίος αφού συγκρούεται λόγω αναρμοδιότητας με τον διευθυντή της Αστυνομίας και τον Υπουργό Εσωτερικών, με μια ευφυέστατη διοικητική εισήγηση στον Τσάρο επιτυγχάνει την μετατροπή του εγκλεισμού του ποιητή, σε εξορία εργασίας στη Νότια Ρωσία.

Έτσι ο Πούσκιν αποστέλλεται στη Μολδαβία φέροντας μια επιστολή από τον κόμη Καποδίστρια, προς τον Στρατηγό Ινζόφ.

 Ο κόμης στην επιστολή του προσπαθεί να δικαιολογήσει τη συμπεριφορά του Πούσκιν, λέγοντας «ότι έλαβε κακή αγωγή στα παιδικά του χρόνια και, εκφράζει την άποψη, ότι κάτω από την ευεργετική επίδραση του Ινζόφ θα μπορεί να γίνει ένας καλός υπάλληλος ή ένας καλός συγγραφέας».

 Πιο χαρακτηριστική είναι η απάντηση του Ινζόφ στον Καποδίστρια στις 13 Απριλίου του 1821.

«Ο Πούσκιν ασχολείται με την μετάφραση των Μολδαβικών νόμων και σιγά-σιγά διορθώνεται.  Βέβαια μερικές φορές στις συζητήσεις του χρησιμοποιεί κάποιες ποιητικές εκφράσεις αλλά είμαι σίγουρος ότι ο χρόνος θα διορθώσει και αυτό το ελάττωμα».

Από την άποψη αυτή είναι σημαντικός ο ρόλος του Καποδίστρια στη ζωή του νεαρού Πούσκιν, τον οποίον προστάτευσε, όχι τυχαία, από τον αυτοκράτορα Αλέξανδρο, στέλνοντας τον σκόπιμα σε ένα έντονα προστατευτικό τεκτονικό περιβάλλον στενών φίλων δικών του και του «Αρζαμάς», στο Κισινιόφ της Μολδαβίας, υπό την εποπτεία του Τέκτονα Στρατηγού Ινζόφ .σεβασμίου της στοάς «Οβίδιος» που λειτουργούσε στα Γαλλικά στο σπίτι του Έλληνα Φιλικού Μιχαήλ Κατσίκη, υπό την εποπτεία της Περιφερειακής .Μεγάλης Στοάς «Αστρέα» μέλη της οποίας είναι ο κόμης στρατηγός Α. Υψηλάντης και τα αδέλφια του, ο κόμης Γιεγκόρ Κατακουζινός, ο Ιορδάκι Ροσέττι-Ροζνοβάν, διεκδικητής του θρόνου της Μολδαβίας στο αρχείο του οποίου βρέθηκαν πολλές επιστολές του Καποδίστρια και αρκετοί γνωστοί Έλληνες.

 Ο Πούσκιν υποχρεούται να εργάζεται στην συστημένη από τον Καποδίστρια νομική επιτροπή επικεφαλής της οποίας είναι ο Ηπειρώτης Πέτρος Μανέγκας, νομομαθής Τέκτων στη Γαλλία ο οποίος, συνέταξε τον Κώδικα των νομοθετημάτων της Βεσσαραβίας, τα οποία καθόλου συμπτωματικά έγιναν νόμοι της ανεξάρτητης Ελλάδας κατά τη διακυβέρνηση του Καποδίστρια.

Ο Πούσκιν εκτελούσε χρέη μεταφραστή νόμων από τα γαλλικά μάλλον από τον Κώδικα του Ναπολέοντα.

 Εκεί τον συναντούσε και ο υφιστάμενος του Καποδίστρια Α. Στρούντζας από την Οδησσό.

Ο Πούσκιν εισέρχεται ως Γραμματέας στη στοά «Οβίδιος», στα τεκτονικά ημερολόγια του οποίου οφείλουμε πληροφορίες και σκίτσα των μελών της στοάς, πολλών Ελλήνων και Ελληνίδων της κοινωνίας του Κισινιόφ που ήταν το κέντρο του Ελληνικού επαναστατικού κινήματος των Φιλικών.

Η πράξη αυτή του Καποδίστρια θεωρείται πάντα από τους Ρώσους ισάξια της διάσωσης του Προμηθέα από τον Ηρακλή, διότι έτσι περισώθηκε ο μεγάλος εθνικός ποιητής της Ρωσίας και αδελφός Αλέξανδρος Πούσκιν.

Οι Ρώσοι ιστορικοί υποστηρίζουν ότι, ο Καποδίστριας μυήθηκε στον Τεκτονισμό σε νεαρή ηλικία όταν φοιτούσε στην ιατρική σχολή στην Πάδουα της Ιταλίας. Σχεδόν όλοι οι ιατροί εκείνης της εποχής ήταν τέκτονες.

Εκείνη την εποχή το τάγμα των ελευθέρων τεκτόνων αποκτούσε στην Ιταλία όλο και περισσότερη δύναμη και σύντομα τέθηκε επικεφαλής του κινήματος των καρμπονάρων.

Ο Καποδίστριας μπορεί να μην αναθέρμανε τις προηγούμενες στενές σχέσεις του με το Τάγμα, παρέμεινε όμως ένα ισχυρό μέλος της ανώτατης μυστικής καθοδήγησης του.

 Πιθανόν να επισκεπτόταν ρωσικές στοές, δεν διακινδύνευε όμως να γίνει μέλος καμιάς από αυτές.

 Το γεγονός της πιθανής συμμετοχής του σε στοά θα γινόταν αμέσως γνωστό στην μυστική αστυνομία και στον αυτοκράτορα και αυτό θα οδηγούσε στην καταστροφή της καριέρας του ως Υπουργού Εξωτερικών.

Η προσεκτική και σταθερή υποστήριξη του Καποδίστρια στην επανάσταση της Νεάπολης, στο πηδάλιο της οποίας ήταν οι τοπικοί ελευθεροτέκτονες, στο συνέδριο του Τροππάου το 1820 μας επιτρέπει να αντλήσουμε πολλά συμπεράσματα.

Ο ίδιος ο Καποδίστριας έγραφε στον Ρώσο αυτοκράτορα Νικόλαο τον 1ο:

«Εγώ από την πλευρά μου ποτέ δεν συμμετείχα σε καμία μυστική εταιρεία». Όμως η πείρα μας δίδαξε ότι δεν μπορούμε να δώσουμε βάση στις δηλώσεις αυτού του είδους.

Οι τεκτονικές διασυνδέσεις του Καποδίστρια του επέτρεψαν το 1809 να αναλάβει αμέσως την πολύ υψηλή θέση του υπάλληλου 5ου βαθμού, δηλαδή θέση γενικού διευθυντού, το παράσημο της Αγίας Άννας 2ου βαθμού και στη συνέχεια να γίνει Υπουργός Εξωτερικών, κάτι που ήταν χωρίς προηγούμενο για έναν άγνωστο σχεδόν ξένο.

Είχε την εμπιστοσύνη του Αυτοκράτορα, την στενή συνεργασία του Γενικού Γραμματέα του Κράτους Μ. Σπεράνσκι και την προστασία του Προέδρου του Υπουργικού Συμβουλίου, του «πεφωτισμένου διπλωμάτη» κόμη Ν. Ρουμιάντσεφ, το περιβάλλον των οποίων αποτελείτο από τέκτονες επιστήμονες.

Δημιούργησε στενές σχέσεις με το ναύαρχο τέκτονα Π.Τσιτσάγκοφ, εμπνευστή του σχεδίου οργάνωσης φιλορωσικής επανάστασης στα Βαλκάνια με συμμετοχή των δικών του στρατευμάτων.

 Στη διάρκεια του ρωσοτουρκικού πολέμου υπηρέτησε στο  επιτελείο του Τσιτσάγκοφ, η διπλωματική γραμματεία του οποίου αποτελούσε το Κέντρο επεξεργασίας πληροφοριών και κατασκοπίας στην Ανατολή.

Το διπλωματικό ταλέντο του Ι. Καποδίστρια αποκαλύφθηκε πλήρως στη ρωσική υπηρεσία που προσκλήθηκε να υπηρετήσει από τον Ν. Ρουμιάντσεφ τον Μάιο του 1808.

 Μέσα σε έξι χρόνια ο «σεμνός και εργασιομανής κρατικός γραμματέας»έκανε μια ιλιγγιώδη καριέρα.

Από το 1811 ως τις αρχές του 1812 ήταν έκτακτος γραμματέας της ρωσικής πρεσβείας στη Βιέννη, από την άνοιξη του 1812 επικεφαλής της διπλωματικής γραμματείας της στρατιάς του Δούναβη του ναυάρχου Π. Τσιτσάγκοφ.

Όμως η απογείωση του ξεκίνησε από την αποστολή του στην Ελβετία, όπου για πρώτη φορά του δόθηκε η δυνατότητα να χρησιμοποιήσει στην πράξη τη «συνταγματική του διπλωματία» και να αναχαιτίσει τις προσπάθειες της Αυστρίας να διασπάσει τα ελβετικά καντόνια και να επαναφέρει τη μοναρχία. Για την επιτυχημένη αποκατάσταση του δημοκρατικού ελβετικού κράτους ο Καποδίστριας έλαβε τον τίτλο του «επίτιμου πολίτη της Γενεύης» και δίπλωμα. Μετά την αποστολή στην Ελβετία γίνεται σύμβουλος του Αλέξανδρου του 1ου στη διάσκεψη της Βιέννης και τον Ιούλιο - Νοέμβριο του 1816 βασικότερος εκπρόσωπος της Ρωσίας στις συνομιλίες για την υπογραφή της ειρηνευτικής συμφωνίας με τη Γαλλία.

Όμως ο ρόλος του δεν περιορίστηκε μόνο στη σφαίρα της εξωτερικής πολιτικής.

Και στο εσωτερικό ο Τσάρος τον χρειαζόταν όχι λιγότερο από το εξωτερικό. - Στις 22 Οκτωβρίου του 1817 έγραφε: «Ο αυτοκράτορας με θέλει κοντά του. Γιατί; Για να με χρησιμοποιεί ως εργαλείο στην υπόθεση των μεγάλων μεταρρυθμίσεων στην αυτοκρατορία του».

Όπως κάποτε ο Σπεράνσκι ήταν το «εργαλείο» του Τσάρου εναντίον του Ναπολέοντα, έτσι τώρα ο Καποδίστριας αποτελούσε το «εργαλείο» όχι μόνο της εξωτερικής του πολιτικής εναντίον του Μέτερνιχ αλλά και της εσωτερικής πολιτικής το 1816 στη διοίκηση της προσαρτημένης από το 1812 Βεσσαραβίας.

Ο ακριβέστερος ορισμός της δραστηριότητας του Καποδίστρια δόθηκε

από τον άλλο διπλωμάτη Βουαλκόντ με την εξής φράση: «το εσωτερικό πολιτικό σύστημα συντονιζόταν με το εξωτερικό πολιτικό σύστημα».

Από την υψηλή θέση του στα Υπουργεία Εξωτερικών και Εσωτερικής Διοίκησης ο Καποδίστριας γνώριζε πολύ καλά τα υπόγεια επαναστατικά ρεύματα που διέτρεχαν την διανοούμενη νεολαία και τις τάξεις των φιλελευθέρων αξιωματικών του στρατού και με το αλάνθαστο διπλωματικό του κριτήριο διαισθανόταν τα δραματικά γεγονότα που θα ξεσπούσαν στον ευρωπαϊκό νότο και στην καρδιά της Ρωσίας στην ανατολή της δεκαετίας του 1820.

Έτσι δεν εξεπλάγη όταν στις αρχές του 1817 τον επισκέφθηκε ο Γαλάτης και του μίλησε για την μυστική Εταιρεία που είχε σκοπό την απελευθέρωση της Ελλάδας και του πρότεινε να μπει επικεφαλής της.

 Αντί για απάντηση, «...ο Καποδίστριας του πρότεινε να φύγει αμέσως από της Αγία Πετρούπολη.

Όμως ο αυτοκράτορας, τον οποίον ενημέρωσε ο Καποδίστριας για τη συζήτηση με τον Γαλάτη, δεν συμφώνησε μαζί του.

 Ήθελε να μάθει περισσότερα για την ελληνική μυστική εταιρεία.

Από την πλευρά του ο Γαλάτης συμπεριφερόταν στην Αγία Πετρούπολη αρκετά απρόσεκτα και μιλούσε σε όλους για την «Φιλική Εταιρεία».

 Ο αυτοκράτορας έδωσε εντολή στην αστυνομία να συλλάβουν τον Γαλάτη. Πράγματι, κατά τη σύλληψη βρέθηκαν πάνω του χαρτιά που επιβεβαίωναν την ύπαρξη μυστικής επαναστατικής εταιρείας ελλήνων.

 Η «Φιλική Εταιρεία» αντιμετώπιζε σοβαρό κίνδυνο.

Για τη σύλληψη του Γαλάτη, ο οποίος ήταν Βρετανός υπήκοος, θα μπορούσε να μάθει ο Βρετανός πρέσβης στην Αγία Πετρούπολη, Κάτκαρτ.

Η αγγλική διπλωματία, φανατικός εχθρός του ελληνικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος, θα έσπευδε να ειδοποιήσει την Πύλη για τα σχέδια των Ελλήνων.

 Για το λόγο αυτό οι ίδιοι οι Φιλικοί σκότωσαν τον Γαλάτη...».

«...Ο «πολύ προσεκτικός» Καποδίστριας ήταν ένας από τους μυστικούς ηγέτες της «Φιλικής Εταιρείας».

Η Εταιρεία ήταν ουσιαστικά μια τεκτονική υπόθεση όπως και οι καρμπονάροι στην Ιταλία.

Το 1811 με ρωσικά χρήματα ίδρυσε στη Βιέννη μια λογοτεχνική και πολιτική «Εταιρεία Φιλόμουσων», πρότυπο του «Αρζαμάς» αλλά με πάνω από 80 χιλιάδες μέλη, με τεράστια χρηματικά ποσά, φυλασσόμενα στο Μόναχο.

Μετά την εντυπωσιακή νίκη των Ρώσων, Γάλλων και Άγγλων κατά των Τούρκων στη ναυμαχία του Ναυαρίνου, έγινε ουσιαστικά αντιβασιλέας της Ελλάδας, στην οποία επέστρεψε επιδεικτικά πάνω σε ρωσικό πολεμικό πλοίο.

Το αξίωμα του στην ελληνική γλώσσα είχε μια όμορφη ονομασία: Κυβερνήτης - Τιμονιέρης, Αντιβασιλιάς, Διοικητής, αλλά σε καμιά περίπτωση «Πρόεδρος» όπως έχει αποδοθεί από λάθος μετάφραση στα Ρωσικά έγγραφα εκείνης της εποχής και συνεχίζεται ακόμη...».

«Η αρκετά σκληρή πολιτική του ήταν φιλορωσική και τεκτονική και γι' αυτό το λόγο, τον δολοφόνησαν οι ημιάγριοι, ντόπιοι αντάρτες, αγράμματοι κιρτζαλίδες, όπως τους περιγράφει ο Α. Πούσκιν, πολιτικοί εχθροί του από το φιλοτουρκικό στρατόπεδο, γιοι του αρχηγού των Μανιατών, πίσω από τους οποίους ήταν οι Άγγλοι...».

Όμως ο ρόλος του στην εξωτερική πολιτική της Ρωσίας αποσιωπείται στη ρωσική προεπαναστατική μοναρχική ιστοριογραφία, ειδικά από τον Μαρτένς και στη σοβιετική περιορίζεται στις προσπάθειες του Καποδίστρια να επιλυθεί το πρόβλημα των νήσων του Ιονίου και το Ελληνικό ζήτημα με τη βοήθεια της Ρωσίας.

Ο ρόλος του Καποδίστρια στις διαβουλεύσεις της εξωτερικής πολιτικής την περίοδο 1815 - 1822 έμεινε ανεξερεύνητος επειδή η δραστηριότητα του στη Ρωσική διπλωματία βρήκε ελάχιστη απεικόνιση στις προεπαναστατικές δημοσιεύσεις των ιστορικών Φ. Μαρτένς, Α. Πολόβτσεφ, Ν. Σίλντλερ, πρακτικά  Νικολάι Μιχάιλοβιτς κ.α., που στόχευαν να προστατεύσουν την μοναρχία.

Χρησιμοποιώντας την ιδιόμορφη κατάσταση στη δομή του Τσαρικού υπουργείου εξωτερικών την περίοδο 1815-1822 (δύο «υπουργοί» - κρατικοί γραμματείς: Καποδίστριας και Νεσσελρόντε), οι συγγραφείς απέδιδαν στον τελευταίο (μια και επί Νικόλαου του 1ου έγινε ο μοναδικός υπουργός εξωτερικών) την πατρότητα των εγγράφων κάθε φορά όταν υπήρχε αμφιβολία για το ποιος στην πραγματικότητα είχε συντάξει το διπλωματικό κείμενο.

 Πρόσφατες όμως έρευνες αποκαλύπτουν ότι ο Καποδίστριας δεν ήταν μόνο «Έλληνας από το Κόρφου» και υποστηρικτής της ελληνικής ανεξαρτησίας.

Με πολύ πλατιά για την εποχή του μόρφωση έβλεπε πιο μακριά από τον Νεσσελρόιντ - τυπικό εκπρόσωπο του γερμανού ευγενούς στην υπηρεσία του Τσαρικού διπλωματικού σώματος, θαυμαστή του «συστήματος του Μέττερνιχ» και φανατικό εχθρό της Αστικής προόδου.

«...Ο ικανός διπλωματικός κρατικός υπάλληλος στο Υπουργείο Εξωτερικών, καλείται να συμπλέει με τον Σπεράνσκι και τον Ρουμιάντσεφ στην προσπάθεια εξισορρόπησης των δυτικόφιλων και σλαβόφιλων τάσεων στον περίγυρο της κυβέρνησης, και συχνά χρησιμοποιείται ως «ανασχετικός πύργος» στις πιέσεις των αγγλόφιλων και γερμανόφιλων κατά των γαλλόφιλων και των φιλελευθέρων, μέσα στην υπό τον Σπεράνσκι «Μυστική Επιτροπή» για την διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας.

Είναι ο πρώτος που διακρίνει στις τάξεις των ευγενών την ύπαρξη «κρυφού μετώπου» εναντίον της εξωτερικής πολιτικής του Αλεξάνδρου του 1ου , το οποίο κυρίως μετά την αποπομπή του Μ. Σπεράνσκι το 1812, μετατρέπεται σε όλο και πιο απροκάλυπτη και το βασικότερο μαζική αντιπολίτευση της εξωτερικής πολιτικής της Ρωσίας την περίοδο 1815-1820 την ονομαζόμενη «συνταγματική διπλωματία» που συνδέθηκε με το όνομα του Κρατικού Γραμματέα για θέματα εξωτερικής πολιτικής κόμη Ιβάν Αντώνοβιτς Καποντίστρια...».

Όμως τα συνταρακτικά γεγονότα στην αρχή της δεκαετίας του 1820 επιταχύνουν τους ρυθμούς της ιστορίας.

 Η επανάσταση των Φιλικών στη Μολδοβλαχία και το κίνημα των Δεκεμβριστών στις τάξεις του στρατού στη νότια Ρωσία και στην πρωτεύουσα, δίνει την ευκαιρία στον Μέττερνιχ να πιέσει τον ανήσυχο αυτοκράτορα για συσπείρωση της Ιερής Ένωσης και την επίδειξη πυγμής στο εσωτερικό.

Το κρυφό μέτωπο στις τάξεις των ευγενών, των συντηρητικών σλαβόφιλων, των πριγκίπων γαιοκτημόνων συσπειρώνεται και χρησιμοποιεί σαν δόρυ το ιερατείο της Εκκλησίας στην «αποδόμιση του μασονικού κράτους» «για την σωτηρία της Ρωσίας».

Ο Αυτοκράτορας υποχρεώνεται να αλλάξει ριζικά την πολιτική του.

Ακολουθεί διάλυση της «Μυστικής Επιτροπής», ισχυροποίηση των γερμανόφιλων και αγγλόφιλων στην κυβέρνηση και ισχυρή παρουσία του ιερατείου στις αποφάσεις του.

Η πρώτη πράξη του Αυτοκράτορα είναι η αποπομπή του Καποδίστρια και ο πρώτος στόχος του νέου Υπουργού Λαϊκής Επιμόρφωσης και Εκκλησιαστικών Υποθέσεων είναι το κλείσιμο των μυστικών εταιριών, τεκτονικών στοών, ομίλων και εταιριών σε όλη τη χώρα.

 Μια γεύση του κλίματος της εποχής μας δίνουν τα παρακάτω αποσπάσματα τριών εκθέσεων των τελευταίων ημερών του κόμη Ιβάν Αντόνοβιτς Καποντίστρια στο τιμόνι του υπουργείου εξωτερικών υποθέσεων της Ρωσίας την εποχή του Αλεξάνδρου 1ου :

«...στη διάρκεια συνεδρίου στη Λάιμπαχ έφθασε η είδηση για την επανάσταση στην Ελλάδα. Και ποιος ήταν υποκινητής αυτής της νέας εξέγερσης;

Ο υποστράτηγος του ρωσικού στρατού, πρίγκιπας Αλέξανδρος Υψηλάντης, υψηλόβαθμος Μασόνος σε στοές της Άγιας Πετρούπολης και της νότιας Ρωσίας, ο οποίος αφού συγκέντρωσε στην Βεσσαραβία αποσπάσματα από έλληνες και ρώσους, πέρασε τον Προύθο στις 22 Φεβρουαρίου του 1821 ξεσηκώνοντας τους έλληνες.

Στην έκκληση του για επανάσταση ανταποκρίθηκαν ο Μοριάς και τα νησιά του Αρχιπελάγους.

Δεν είναι τρομακτικά δύσκολη η θέση του Αλεξάνδρου;

 Τι να κάνει;

 Να βοηθήσει τους Έλληνες;

Να αξιοποιήσει αυτή τη συγκυρία και να υλοποιήσει το πολιτικό εκείνο πρόγραμμα που είχε χαραχθεί από τον Μέγα Πέτρο και τη γιαγιά του την Αικατερίνη τη Μεγάλη, τις εντολές της οποίας υποσχέθηκε πιστά να ακολουθήσει στο πρώτο του διάγγελμα προς το λαό;

Όμως ο Μέττερνιχ του εξήγησε ότι «οι Έλληνες αν και χριστιανοί επαναστατούν μη χριστιανικά.

Κάθε επανάσταση είναι επανάσταση.

Και την επανάσταση πρέπει να την καταστέλλουμε». ο Αλέξανδρος ένιωθε ότι στα λόγια του υπήρχε μια ανελέητη λογική.

«Ο ρώσος αυτοκράτορας γίνεται υποστηρικτής της σχολής μου» -έλεγε ο Μέττερνιχ, αφού βεβαιώθηκε ότι ο Αλέξανδρος δεν σκοπεύει να υποστηρίξει τους Έλληνες.

 Η θέση του Καποδίστρια προς μεγάλη ικανοποίηση του αυστριακού άρχισε να τρίζει.

 Βέβαια, ο Μέττερνιχ έκανε πολλές βόλτες στα περίχωρα του Λάιμπαχ με τον νεαρό Νεσσελρόντε, ο οποίος αποδεχόταν με χαρά τη σχολή του...».

«...Όταν ο Αλέξανδρος επέστρεψε στη Ρωσία, τον περίμενε ο απεσταλμένος από την Κωνσταντινούπολη.

 Οι τούρκοι είχαν αρχίσει τις σφαγές των ελλήνων και γενικά των χριστιανών.

Ο Πατριάρχης Γρηγόριος, ο οποίος εκείνη την εποχή ήταν 74 ετών κρεμάστηκε από Τούρκους στο προαύλιο του ναού.

 Ο πρέσβης μας στην Κωνσταντινούπολη Στρογκάνοφ, πρώην μέλος της «μυστικής επιτροπής» και στενός φίλος του Καποδίστρια, επίτιμο μέλος της Αρζαμάς, ζήτησε την άμεση παρέμβαση του αυτοκράτορα

Ο Αλέξανδρος όμως δεν έπαιρνε καμία απόφαση.

Τα επιχειρήματα του Καποδίστρια υπέρ των ελλήνων τα θεώρησε αναξιόπιστα.

Τελικά ο Μέτερνιχ έχει δίκιο.

Ένας πόλεμος με την Τουρκία μπορεί να αποτελέσει εκείνη τη ρωγμή μέσα από την οποία θα εισχωρήσει η επανάσταση...»

«...Έπρεπε να επιλέξει ανάμεσα στον Μέτερνιχ και τον εχθρό του τον Καποδίστρια.

Ο Αυστριακός πρίγκιπας τον ονόμασε «Ιωάννη της Αποκάλυψης» και ονειρευόταν την οριστική του πτώση.

Έτσι και συνέβη.

Στα μέσα του Αυγούστου του 1822 ο Καποδίστριας έφυγε από την Αγία Πετρούπολη...».

Παρατίθεται ένα απόσπασμα έκθεσης συνομιλιών του αυτοκράτορα Αλέξανδρου με τον μοναχό Φώτιο, απεσταλμένο του μητροπολίτη Φιλάρετου, του μεγαλύτερου διώκτη της Φιλικής Εταιρίας στην Ρωσία, μέσα από την οποία φαίνεται καθαρά η επίδραση του Ιερατείου στις τελικές αποφάσεις του Αυτοκράτορα για το κλείσιμο των τεκτονικών στοών στη Ρωσία και τις διώξεις της αστυνομίας που ακολούθησαν:

«Την 5 Ιουνίου 1822, στη συνάντηση του Αυτοκράτορα με τον μοναχό Φώτιο:

Ήθελα να σε δω πατέρα Φώτιε και να λάβω την ευλογία σου.

Αν θες την ευλογία μου, τότε σε ευλογώ. Ειρήνη σε σένα, Βασιλιά, να είναι μαζί σου ο θεός...

- ...η εκκλησία, πάτερ; Τι είναι η εκκλησία;...

Εγώ βρίσκομαι στα βάθη της σιωπής και της μοναξιάς και παρακαλώ τον θεό να υποσκάψει και να ανατινάξει τα σατανικά βάθη των μυστικών άντρων, των μυστικών εταιρειών, των βολτεριανών, των μασόνων, των μαρτινιστών και να συντρίψει τον επτακέφαλο όφη του τρισκατάρατου διαφωτισμού...»

Την 1η Αυγούστου του ιδίου έτους ακολούθησε η απόφαση του Υπουργού Εσωτερικών υποθέσεων και αστυνομίας Κουτσουμπέη:

«Όλες οι μυστικές εταιρείες, τεκτονικές στοές κλπ. θα πρέπει να κλείσουν και να μην επαναλειτουργήσουν και όλα τα μέλη αυτών των εταιρειών να δώσουν γραπτή διαβεβαίωση σύμφωνα με την οποία από δω και στο εξής δεν θα συμμετέχουν σε καμιά τεκτονική ή άλλη μυστική εταιρεία εντός και εκτός των συνόρων της ρουσικής αυτοκρατορίας».

Την 20 Απριλίου 1824, στη δεύτερη συνάντηση με τον Αυτοκράτορα ο Φώτιος του έλεγε ότι «η Ρωσία πρέπει να είναι Ορθόδοξη.

 Αν ο Αυτοκράτορας δεν είναι Ορθόδοξος δεν υπάρχει σωτηρία για τη Ρωσία. Γι' αυτό η επανάσταση σήκωσε ψηλά το κεφάλι»...

Την 7 Μα»ου 1824, ο Φώτιος παραδίδει στον Αυτοκράτορα έκθεση-αναφορά για τις κινήσεις όλων των «Μυστικών Εταιριών» στη Ρωσία.

Την επομένη ο Αλέξανδρος, αντικαθιστά τον Υπουργό Λαϊκής Επιμόρφωσης και Εκκλησιαστικών υποθέσεων Γκολίτσιν, με τον φανατικό σλαβόφιλο και υποστηριζόμενο από την Εκκλησία Σισκόβ.

 Διατάσει ανακρίσεις εναντίον μιας μεγάλης ομάδας Επιφανών Τεκτόνων και Δεκεμβριστών ενώ ο Υπουργός Αστυνομίας εκδίδει διαταγή να κατασχεθούν όλα τα πρακτικά και περιουσιακά στοιχεία των τεκτονικών στοών, ομίλων και εταιριών σε όλη τη Ρωσία.

Έτσι δημιουργήθηκε το «επτασφράγιστο» για 200 χρόνια αρχείο του Υπουργείου Εξωτερικών της «εποχής του Αλεξάνδρου».

Σύγχρονοι ερευνητές του Ρωσικού Στρατιωτικού Αρχείου και του αρχείου του Υπουργείου Εξωτερικών της εποχής του Αλεξάνδρου, είναι πεπεισμένοι ότι ο Καποδίστριας ήταν «αφανής επισκέπτης» στις στοές της Αγίας Πετρούπολης που αναφέραμε παραπάνω, τακτικό μέλος στο «Τάγμα των Ρώσων Ιπποτών» και επισκέπτης ή μέλος σε δύο ακόμα στοές στη Μόσχα στοιχεία των οποίων ελπίζω να έχουμε σύντομα.

 Η άποψη αυτή ενισχύεται από τις μέχρι τώρα αποκαλυφθείσες παρουσίες του ως τακτικό μέλος στις συνεδριάσεις του ανοιχτού τεκτονικού φιλολογικού ομίλου «Αρζαμάς», καθώς επίσης και της ανοιχτής τεκτονικής ελεύθερης εταιρίας λογοτεχνίας, επιστημών και τέχνης , στις οποίες συμμετέχουν όλα τα μέλη του «Τάγματος των Ρώσων Ιπποτών».

Το νέο ρωσικό τεκτονικό λεξικό του Α. Σερκόφ με βεβαιότητα κατατάσσει τον Κόμη Καποδίστρια στους τέκτονες.

Ο ίδιος ο αδελφός Αντρέϊ Σερκόφ λέγει:

 «Έχω όλες τις ενδείξεις, όμως ήταν πολύ προσεκτικός όπως και ο Ρουμιάντσεφ».

Και ο διάσημος ιστορικός ερευνητής των αρχείων του πρώτου μισού του 19ου αδ. Β. Σαχάροφ μου είπε:

«Έχω αποδείξεις ότι ήταν Τέκτων από τα φοιτητικά του χρόνια όπως και άλλοι στην Ιταλία, μεταξύ των οποίων και ο γιατρός του Α. Πούσκιν το αρχείο του οποίου εντόπισα πρόσφατα και ερευνώ».

Τα δυτικοευρωπαϊκά αξιόπιστα λεξικά των Λένχοφφ - Πόζνερ στη Γερμανία και του Ντ. Λίγκου στη Γαλλία επίσης αναφέρουν τον Καποδίστρια ως Ελεύθερο Τέκτονα.

Οι έμμεσες αποδείξεις της τεκτονικής ιδιότητας του είναι πολλές και με τον καιρό θα βρεθούν όπως φαίνεται και τα απαραίτητα αρχειακά έγγραφα.

Το θέμα όμως δεν είναι μόνο η σχέση του κόμη με τον τεκτονισμό.

Αυτή η μυστηριώδης προσωπικότητα, ευρισκόμενη στα σύνορα Ανατολής και Δύσης, Ευρώπης και Ασίας, στο κέντρο του πάντα μοιραίου «βαλκανικού

κόμβου» για άλλη μια φορά προσελκύει την προσοχή μας, γίνεται πιο ξεκάθαρη και με τη σειρά της δίνει απαντήσεις σε πολλές ερωτήσεις.

                  

Σημειώσεις · Βιβλιογραφία

 «Ο Ι. Καποδίστριας και το Ελληνικό Εθνικό-Απελευθερωτικό Κίνημα 1809-1822», Μόσχα 1976

Βατσούρο Β.Ε. & Οσποβάτα Α.Λ. «Αρζαμάς Συλλογή», Μόσχα 1994

Βερνάτσκι Γ. Β. «Ο Ρωσικός Τεκτονισμός στην εποχή της Αικατερίνης II»,

Αγία Πετρούπολη 1999

Γιάκοβλεφ Α. «Αυτοί οι μυστηριώδεις αδελφοί»

Γκρετσίσκιν Σ., Λουκόφσκαγια Δ., Μορόζοφ Β. «Μιχαήλ Σπεράνσκι»

Έιντελμαν Ν. «Ο τελευταίος ιστοριογράφος»

Λότμαν Γ. «Καραμζίν» / «Α. Πούσκιν»

Μακάρκιν Α. «Ρώσος υπουργός. Έλληνας κυβερνήτης»

Μπλιούντοφ Ντ. «Σημειώσεις»

Νικούλιτσεφ «Η Ρωσική λογοτεχνία ανάμεσα στην αυλή και τα σαλόνια» «Ρωσικό περιοδικό»,

Ποπρουζένκο Μ. « Σημειώματα της Αυτοκρατορικής Εταιρίας Ιστορίας

και Αρχαιοτήτων της Οδησσού», Οδησσός 1914

Πούσκιν Α. «Ημερολόγια»

Σάχαροφ Β. «Ο τεκτονισμός και οι τέκτονες της Ρωσίας»

Σερκόφ Α. «Ο ρωσικός τεκτονισμός 1731-2000».

Σιρότκιν «Προβλήματα διεθνών σχέσεων και απελευθερωτικών κινημάτων», Μόσχα 1975

«Λογοτεχνική Ρωσία» περ., «Αρζαμάς»

Ρωσικό Εγκυκλοπαιδικό Λεξικό

Λεξικό της Παγκόσμιας Λογοτεχνίας

Ρωσικό Κρατικό Ιστορικό Αρχείο, Μόσχα

Καζαντζάκης Ν., «Ιστορία Ρωσικής λογοτεχνίας», εκδ. Ελευθερουδάκης.

Αθήνα 1933