ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ

Μπουκάλι με μήνυμα στην θάλασσα

Ο Μοναχισμός (που σαν ιδέα με έλκει) εμφανίστηκε σχεδόν ταυτόχρονα με τον Χριστιανισμό. Ο χριστιανισμός μίλησε για μετά θάνατον ζωή, για άλλους μεταφυσικούς κόσμους μακάριους με νόμους και πολίτευμα, όπου ο καθείς θα μπορούσε να δικαιωθεί - ιδίως αν η επίγεια ζωή, του συμπεριφέρθηκε άσχημα - εάν αδικήθηκε έστω και εξ αιτίας αυτού του ίδιου. Ο Χριστιανισμός μίλησε ξεκάθαρα για «αγάπη» και «συγγνώμη». Δηλαδή για δυνατότητα να σβήσεις το κακό παρελθόν και να αποδοθείς στο καλό καθαρός «ώσπερ χιών». Ό,τι κι αν έχεις διαπράξει. Μοναδικός όρος είναι η ειλικρινής, καρδιακή μετάνοια. Κανείς δεν σώζεται αν δεν θέλει να σωθεί!
Τω καιρώ εκείνω που ο αρχαίος κόσμος κατέρρεε, πολλοί ήταν οι τραυματισμένοι που γύρεψαν την λύτρωση και τον καινούργιο φιλεύσπλαχνο Θεό στις φοβερές ερήμους, στις φοβερές εκούσιες δοκιμασίες, στην αλχημική μοναξιά. Στην απευθείας «συνομιλία» με τον Θεό. Στην ουράνια εγκόλπωση.
Η φυγή από τα εγκόσμια, ο μοναχισμός ( = χριστιανικός μυστικισμός) γνώρισε μεγάλη ακμή για πολλούς αιώνες. Τα ράκη γίνονταν άγιοι στην απομόνωση με την προσευχή. Φαινομενικά ωραία πράγματα. Πέρασαν έτσι 2000 χρόνια.
Αλλά με τον καιρό φάνηκαν τα ελαττώματα. Ο μυστικισμός είναι πολύ εγωϊστικό πράγμα. Εγκαταλείπεις την ζωή σαν λιποτάκτης, λέγοντας «εμένα με ενδιαφέρει μόνο ο Θεός και ο εαυτός μου». Αυτό κατά βάθος είναι κακό. Γιατί βασανίζονται όλοι αλλά οι μυστικιστές νοιάζονται μόνο για το άτομό τους.
Πέραν αυτού η άσκηση οξύνει άγνωστες αισθήσεις και τελειοποιεί άγνωστες ικανότητες, διευρύνει την συνείδηση και την γνώση, τα οποία δεν αξιοποιούνται όπως πρέπει με αποτέλεσμα οι μοναχοί να θεωρούνται «μάγοι» και «δεισιδαίμονες», γενικώς αλλοπαρμένοι, από τους «θύραθεν».
Αυτό με πληγώνει.
Σήμερα η παροξυμμένη παρακμή οδηγεί πάλι σε μία μικρή άνθηση τον μοναχισμό, ειδικά στις περιοχές της πρώην βυζαντινής αυτοκρατορίας, αλλά κατά την γνώμη μου είναι απατηλή. Γιατί τελικά ο μοναχισμός δεν έχει τίποτε να προσφέρει και κυρίως να αρθρώσει. Όλα τα (αληθινά) προβλήματα και οι κεντρόφυγες ψυχικές τάσεις απλοποιούνται και μορφοποιούνται στον αποδιοπομπαίο «Σατανά» - το σκουριασμένο αυτό κλειδί του …παραδείσου. Ακούς «άγιους» ανθρώπους να μιλούν σαν αυτιστικοί και τα πρόσωπά τους αντί να χαμογελούν και να λάμπουν να μοιάζουν πέτρινα και κοφτερά. Οι εξαιρέσεις είναι απελπιστικά λίγες.

Η αιτία είναι πως βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλες αλλαγές. Ο Λόγος αλλάζει, εκφράζοντας και ωθώντας σε Νέα Εποχή, με Νέο Θεό, Νέα Θεολογία, Νέα Ηθική, Νέο Πολίτευμα.
Δεν απαρνούμαι βέβαια κανένα Θεό έστω κι αλλάζουν οι βάρδιες. Έλκομαι από τον Αναχωρητισμό και την στοίχιση με την αλάνθαστη Φύση τις δυνάμεις της και τα βιβλία της (ορυκτά, φυτά, ζώα, ανθρώπους). Θέλω να πιώ τα νάματά της, να σπουδάσω την γλώσσα της, να αξιοποιήσω τα στοιχεία της υπέρ της προόδου, να μεταμορφωθώ πρώτα απ’ όλα ο ίδιος σε κάτι φωτεινό. Κρατώ από το χέρι τον Μύστη και Πρόδρομο Ιησού και ο φόβος μου λιγοστεύει.

Γυρεύω Σκήτη και Μοναστήρι, ας πούμε Θεοσοφικό, να καταταχθώ και να λατρέψω τον Θεό δουλεύοντας χειρωνακτικά και πνευματικά στην αυλή της Δημιουργίας Του. Όπου υπάρχει ανάγκη. Μέχρι την ώρα του μεταποιητικού ευλογημένου Θανάτου. Την ώρα που το σκουλήκι γίνεται πεταλούδα και βγαίνει απ’ το κουκούλι. Με ακούει κανείς?

ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Μεγάλη Δευτέρα

« Τω καιρώ εκείνω, επανάγων ο Ιησούς εις την πόλιν επείνασε, και ιδών συκήν μίαν επί της οδού ήλθεν επ’ αυτήν, και ουδέν εύρε εν αυτή ει μη φύλλα μόνον , και λέγει αυτή: Μηκέτι εκ σου καρπός γένηται εις τον αιώνα. Και εξηράνιη παραχρήμα η συκή. Και ιδόντες οι μαθηταί εθαύμασαν λέγοντες: Πως παραχρήμα εξηράνθη η συκή? Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν αυτοίς: Αμήν λέγω υμίν, εάν έχετε πίστιν και μη διακριθήτε, ου μόνον το της συκής ποιήσετε αλλά καν τω όρει τούτω είπητε, άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσα, γενήσεται, και πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε…»
(εκ του κατά Ματθαίον)

Η άκαρπος, καταρασθείσα και ξηρανθείσα, συκή καθώς και η δύναμη της πίστης και της προσευχής. Πολυσήμαντα μηνύματα, αμφότερα.
Ό,τι δεν παράγει τον εκ της φύσεώς του καρπό είναι αχρείαστο και περιττό.
Η πίστη διά της προσευχής, μπορεί να μετακινήσει βουνά και να τα ρίξει στη θάλασσα. Η πίστη όταν εκδηλώνεται όπως πρέπει είναι πυρηνική ενέργεια – ο νοών νοείτω!

Μεγάλη Τρίτη

Τρεις οι Ουσίες. Τρία τα Μηνύματα της Μεγάλης Τρίτης των Παθών:
Η παραβολή των δέκα παρθένων, η παραβολή των Ταλάντων, η εικόνα της Μελλούσης Κρίσεως.
Το Κατά Ματθαίον εκτενές Ευαγγέλιο, (κδ’ 36-51, κε’ 1-16, και κστ’ 1-2), είναι υπέροχο. Όλα τα λεφτά.
Μιλάει για την επιμέλεια – εγρήγορση αλλά και την επιπολαιότητα – αφροσύνη, όσων προσδοκούν την ευόδωση της ζωής τους. Όσων αναμένουν, με τον δικό τους φρόνιμο ή μωρό τρόπο, τον αιφνιδιαστικά Ερχόμενο, τον πολυπόθητο Νυμφίο. Τελικά, αναλόγως, άλλοι εισέρχονται στον νυμφώνα Του και άλλοι μένουν εκτός. Οριστικά.

Μιλάει για όσους εργάζονται ανάλογα με την δυνατότητά τους επί των «παραδεδομένων ταλάντων» με αποτέλεσμα να τα πολλαπλασιάσουν αλλά και τους άλλους, τους οκνηρούς, τους χωρίς δημιουργικότητα, οι οποίοι περί άλλα τυρβάζουν, δεν αξιοποιούν τα κληροδοτηθέντα, δεν τα αβγατίζουν, σταματούν την εξέλιξη.
Τελικά όλοι κρίνονται και λαβαίνουν από τον Κύριό τους τα επίχειρα.

Μιλάει για την «καταστροφή» της παρεκκλίνουσας εκφυλισμένης και παρακμασμένης Ιερουσαλήμ, την ως εκ τούτου Μέλλουσα Κρίση και για την ανάγκη της διαρκούς ετοιμότητας να υποδεχθούμε το Απόλυτο Όν «διότι ουκ οίδατε την ημέραν, ουδέ την ώραν εν η ο Υιός του ανθρώπου έρχεται».

Όσοι εξ ημών μπορούν να ανιχνεύσουν τις έννοιες και τους Νόμους πίσω από τις λέξεις της θρησκευτικής αυτής γλώσσας, είναι Κοινωνοί του Ευαγγελίου και Μακάριοι.

Προσωπικά νομίζω ότι όλα όσα συντελούνται την Μεγάλη Τρίτη με αφορούν ευθέως.

Λοιπόν «ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός…»

Τρέχοντα

- Πρωϊ Μεγάλης Τρίτης. Μυρίζω την κάθε Ημέρα του Πάθους και της Γνώσης σαν τριαντάφυλλο. Και δεν χορταίνω.
- Πριν λίγες ημέρες κάποια φίλη, μου είχε πει πως οι Άγγελοι δεν έρχονται στους ανθρώπους με φτερά και αστραφτερούς χιτώνες. Αλλά σαν άλλοι απλοί άνθρωποι που κομίζουν, είτε το γνωρίζουν είτε όχι, την άνωθεν Χάρη και Αρωγή. Προς πάσχοντες και εκζητούντες.
- Το είδα χθες αυτό, πολύ συγκεκριμένο, πολύ απτό! Θα τα πούμε αναλυτικότερα εν καιρώ.
- Άγγελοι πάντως υπάρχουν! Κυκλοφορούν ανάμεσά μας!
- Αύριο, Μεγάλη Τετάρτη, ξεθάβω την Ελευθερία. Εννοώ την Μάνα Ελευθερία, την …δεύτερη μάνα μου.
- Πιθανότατα και την Ελευθερία μου γενικώς! Άμποτες!
- Πέρασαν τριάμισυ χρόνια περίπου από την δίδυμη (μητρική) έκκλειψη.
- Κάηκα και τσουρουφλίστηκα, λες και αυτές οι αποδημίες ήταν το σύνθημα της διά πυρός κάθαρσής μου.
- Αποφλοιώθηκα.
- Δεν ξέρω αν έγινα καλύτερος άνθρωπος. Ξέρω μόνο πως το θέλω πολύ αυτό.
- Ξέρω επίσης πως η στροφή στην ζωή μου συντελείται σε προχωρημένη ηλικία αλλά συντελείται.
- Το παρελθόν πέφτει από πάνω μου σαν παλιόρουχο!
- Αισθάνομαι το ευωδιαστό αεράκι της άνοιξης να με χαϊδεύει.
- Ω γλυκύ μου Έαρ!

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Ανθρώπινες στιγμές. Απλές και συνάμα μεγαλειώδεις. Η γυναίκα που ραντίζει με μύρο τα πόδια του Ιησού, τα φιλά και τα σκουπίζει με την κώμη της. Δημοσίως. Μπροστά σε όλους τους …σκανδαλιζομένους. Ακόμη και στα ευαγγέλια η περίπτωσή της διασώθηκε ως η ιστορία της «αλειψάσης τον Κύριον μύρω, π ό ρ ν η ς γυναικός». Διότι μία γυναίκα που εκφράζεται, που ζητεί, που θέλει, που διεκδικεί, που μιλά στα ίσια, είναι …πόρνη. Δεν έχει αλλάξει αυτό μέχρι σήμερα. Η αγάπη της γυναίκας όμως ξεκουράζει, παρηγορεί, παροτρύνει, σώζει. Ιδίως της γυναίκας η οποία εκ φύσεως μοιάζει με την γη σε όλα της.
Ο ορθολογιστής και αδιάφθορος Μαθητής παρεξηγήθηκε. «Πως το επιτρέπεις αυτό διδάσκαλε, να ξοδεύεται πολύτιμο μύρο ενώ θα μπορούσαμε με τα χρήματα που αξίζει να φροντίσουμε φτωχούς?» «Φτωχοί θα υπάρχουν πάντα – εγώ δεν θα βρίσκομαι κοντά σας πάντα. Το μύρο είναι για την θανή μου» απάντησε κοφτά ο Ιησούς στον Ιούδα.
Από εκείνη την στιγμή ξεκίνησε η οδοιπορία στο Πάθος. Ο Ιούδας παρακινήθηκε να γίνει αυτό ήταν προορισμένος να γίνει, η Γυναίκα θα παρέμενε κουλουριασμένη στα πόδια του Ιησού, μέχρι τον θάνατό Του και ύστερα από τον θάνατό Του. Πιστή και ακλόνητη εν αντιθέσει προς τους Μαθητές, τους οποίους εκείνη ενθάρρυνε όταν κιότεψαν και εκείνη ήταν που τους μετέφερε πρώτη το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης. Η Γυναίκα!...

Γυναίκα και η Κασσιανή που υμνεί τον Θεό με λόγια καθαρά ερωτικά σαν να μιλάει στον Άνδρα που θαυμάζει και υπηρετεί.
«Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή…οίμοι…νυξ μοι υπάρχει…ζοφώδης και ασέληνος…έρως της αμαρτίας…δέξαι μοι τας πηγάς των δακρύων…καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας…μη με την δούλην σου παρίδης….»
Έρως! Θείος? Ανθρώπινος? Το ίδιο κάνει. Ισορροπεί ο κόσμος.

Η Μεγάλη Τετάρτη είναι Γυναίκα. Και δη ... πόρνη. Μετανοούσα, αυτοταπεινωμένη, αφοσιωμένη και παραδομένη σε αυτό που ποθεί. Θεοτόκος. Η ώρα της κατάβασης στον άλλον κόσμο εσήμανε. Όλες αυτές οι γυναίκες θα βοηθήσουν την Εξέλιξη και θα την Ιστορήσουν. Θα την σφραγίσουν. Εκ γυναικός ερρύει τα φαύλα αλλά και τα κρείττονα άλλωστε!

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Η κρίσιμη στιγμή πλησιάζει. Όλα τα συμβαίνοντα την προετοιμάζουν.
Πρώτο, ο Ιερός Νιπτήρ – ο Ιησούς νίπτει τα πόδια των μαθητών του.
Δεύτερο ο Μυστικός Δείπνος – παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας από τον ίδιο τον Ιησού. 
Τρίτο, η Υπερφυής Προσευχή – η αγωνιώδης προσευχή του Ιησού στην Γεθσημανή λίγο πριν την σύλληψή του.
Τέταρτο η προδοσία του Ιούδα – η παράδοση του Ιησού στους διώκτες του με ένα φίλημα.

Προσωπικά εκείνο που εγώ ξεχωρίζω είναι η «υπερφυής» προσευχή που καθιστά ακόμη και έναν Θεό, Θεάνθρωπο.
Ο Ιησούς σαν Μύστης και σαν Διορατικός, γνωρίζει το επερχόμενο Τέλος. Διαισθανόμενος ήδη την τρομερή δοκιμασία, της εξουθένωσης, της μοναξιάς και του βασανιστικού θανάτου, προς στιγμή νιώθει φόβο, απόγνωση, λυγίζει και παρακαλεί τον «πατέρα» του «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Ζητά δύναμη και αρωγή για να τελειώσει το έργο Του. Σηκώνεται όρθιος, δέχεται το δηλητηριώδες φιλί του Ιούδα, συλλαμβάνεται και βαδίζει προς το πεπρωμένο του σχεδόν απερίσπαστος. Και μ ό ν ο ς! Όλοι θα εξαφανισθούν από δίπλα του, ο δε Πέτρος θα τον απαρνηθεί τρις, μέχρι την πρώτη αλεκτροφωνία.

Εάν αυτή η «υπερφυής» προσευχή δεν είχε διασωθεί, ο Ιησούς θα φάνταζε περίπου εξωγήϊνος. Φανερώνοντας όμως την ατελή και ανασφαλή ανθρώπινη φύση του, στον κήπο της Γεθσημανή, εμεγαλύνθη στους αιώνες των αιώνων. Κατέστη ένας από εμάς τους κοινούς, τους ανασφαλείς, τους μοιραίους που «ζητούν και τους δίδεται» που «χτυπούν και τους ανοίγει» έχοντας τίμιες προθέσεις και σκοπούς.

Η σταύρωση που επακολουθεί ουσιαστικά είναι ενθρόνιση.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ – Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ

Η ώρα της Απόδοσης. Η ώρα της Σοδειάς. Η ώρα της Επανεκκίνησης. Θάνατος. Μαρτυρικός, για να πονά.
Απόψε οι λύκοι λούφαξαν γιατί ουρλιάζουν οι
άνθρωποι. Απόψε κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασιν την γην κρεμάσας. Εστεμμένος με αγκάθια. Σπαθί διαπερνά τα σωθικά μας. 
Είπε «αγαπάτε αλλήλους». Είπαμε «σκοτώστε τον». Και τον σκοτώσαμε.

Τρείς οι στοχασμοί.
Πρώτο, ξέρετε κανέναν άξιο που να μην φαγώθηκε από τον όχλο την ώρα που προσπαθούσε να βοηθήσει? Την ώρα που έδειχνε νέους δρόμους? Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν νιώθουν! Δεν αντέχουν την αλήθεια! Ποδοπατούν τα μαργαριτάρια και σε κατασπαράζουν!
Ο θάνατος αυτός όμως στερεώνει την διδασκαλία που αγνοήθηκε και τρόμαξε.
Δεύτερο, ατομικά για τον κάθε συνειδητό μύστη, ο θάνατος δεν είναι συνέπεια της Γνώσης και ανάγκη – όρος για Μεταβολή?
Εάν δεν πεθάνει το παλιό πως θα επέλθει το καινούργιο? Με θυσία και αίμα άραγε, δεν θεμελιώνονται οι Γέφυρες?
Τρίτο, η γέννηση ενός Θεού είναι διπλή όπως και για τον Άνθρωπο. Ο εναρκτήριος τοκετός συντελείται μέσω της ανθρώπινης μήτρας. Ο τελικός, μέσω του υλικού θανάτου. Αλλά η κλίμαξ συνεχίζει. Πολλές φορές θα πεθάνουμε μέχρι να ανέβουμε ψηλά. Γιατί ο θάνατος καθαρίζει τόσο βαθιά την ύλη που αφήνει τελικά μόνο την Πεμπτουσία μας, εξευγενισμένη, λαμπερή, καθαρή σαν το άκτιστο Φως. Ούτε κάν την μορφή μας, το σχήμα μας. Που άλλωστε δεν έχουν καμία σημασία για τον Ουρανό.

Συγκρατούμενοί μου στην ύλη και στην πίκρα, ο Θεός μέσα μας κατοικεί. Εμείς τον βασανίζουμε. Εμείς τον αμφισβητούμε. Εμείς τον σταυρώνουμε. Είναι ο άλλος μας εαυτός. Που μας στοιχειώνει και μας δονεί. Που μόλις τον αναγνωρίζουμε σε ένα άλλο πρόσωπο, τρομάζουμε, αφηνιάζουμε, δαγκώνουμε γιατί «ου γαρ οίδαμε τι ποιούμε».
Κλαίμε υποκριτικά μπροστά στον κακοποιημένο Ιησού. Αλλά εμείς αυτοπροσώπως τον καρφώσαμε, τον λογχίσαμε, του δώσαμε όξος, τον σκοτώσαμε. Κάθε μέρα. Τόσο πολύ υποτιμάμε τον ανώτερο εαυτό μας που πασχίζει να εκφραστεί μέσα από το ζώο που είμαστε! Κάποτε βέβαια θα γίνει. Θα γεννηθεί πάλι σε κάποια Βηθλεέμ, αστροκεντημένος, πορφυρογέννητος, συγκλονιστικός, πρόβατο επί σφαγήν. Γιατί έτσι θα γίνεται πάντοτε. Μόνο κάποια βελτίωση θα κερδίζουμε στην αέναη διαδικασία της εξέλιξης. Στη ροή του χρόνου. Ποτέ οριστική διευθέτηση. Ο κύκλος δεν θα κλείσει ποτέ. Θα ανελίσσεται αλλά δεν θα σταματά. Εάν σταματήσει θα σταματήσει η κίνηση, το σύμπαν, η ζωή, η ύπαρξη.
Χαιρόμαστε όσο διαρκεί η λάμψη μιας σπίθας. Αρκεί να έχουμε πλατιά συνείδηση, και να αναμιμνήσκουμε την θεία μας καταγωγή. Ο Εσταυρωμένος όπως και ο Αναστημένος Θεός είμαστε εμείς αυτοπροσώπως. Σπόρος Δημιουργίας. Μη ξεχνιόμαστε!

ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟ

«Τετέλεσται»! Η ζωή Σου? Το έργο Σου?
Και τα δύο! Επί του σταυρού. Επί της άγνοιας. Επί του μίσους. Επί της αυτό - θυσίας Σου.
Σςςςςςςςςςς….Αφαιρέθηκε ο ήχος από την εικόνα. Απέμεινες Εσύ με εσένα. Ακούς την καρδιά σου, τα σπλάχνα σου, τις σκέψεις σου, τα αισθήματά σου. Ο Κόσμος γύρω, κινούμενη ζωφόρος. Γλώσσα του η κίνηση. Δραματική στάση. Συσπασμένα πρόσωπα, τεθλασμένα κορμιά, γόος. Ρηγματωμένα θεμέλια, αποκομμένες κεφαλές ζώων. Φόβος και τρόμος πνέει. Ωστόσο λάμπει κάπου αλλού εκείνο που αγνοείται. Νόημα και κίνητρο ακατάλυτο. Γκουέρνικα. Ανάποδη Εδέμ.
Κατεβαίνεις πλησίστιος στις ρίζες. Κόκκος σινάπεως. Σποράκι. Τρέχουν μέσα σου αμίλητοι χυμοί. Σηκώνουν επανάσταση. Αρδεύουν τα ξερά. Διογκώνεσαι. Σπας. Βλασταίνεις. Ανασταίνεσαι εκ νεκρών. Θανάτω θάνατον πατήσας. Μαργαρίτα, πασχαλιά, αγριολούλουδο. Βαθύ χαμόγελο. Άνθος άμωμο. Έαρ.
Επανεκκίνηση σε ανώτερη ποιότητα. Κεκαθαρμένη. Νεκραναστημένη. Υψιπετή. Ανθρώπινη.
Πάθη και Μεταμορφώσεις της Ύλης. Εμψυχωμένης από το Πνεύμα που σπιθίζει ακοίμητο πίσω και πάνω απ’ όλα. Και έλκει σα Νόστος, σαν Ανάμνηση, σαν Επιστροφή. Που μας στοιχειώνει και μας δονεί. Που δεν χορταίνει ούτε καν με τόσους κατασπαραγμένους Θεούς. Ανθρώπους δηλαδή στην διαπασών. Αλλά είναι ωραία.
Για φαντάσου να ήταν μόνο καλοκαιρία, μόνο χαρά, μόνο Άνοιξη. Να μην υπήρχε αμαρτία. Να ήταν όλα απελπιστικά ορθά. Το γέλιο θα είχε γίνει κατάρα. Κύριός μας θα ήταν ο Όφις. Πνεύμα μας η αμφισβήτηση, η Αναρχία. Η αποδεδεγμένη Χωριστικότητα. Άσε!...

«Μεγαλύνομέν σε, Ιησού Βασιλεύ, και τιμώμεν την Ταφήν και τα Πάθη σου, δι ων έσωσας ημάς εκ της Φθοράς…»

ΠΑΣΧΑ – Επί τον τύπον των ήλων!

Μέχρι την στιγμή που αποκαθηλώθηκε, παρελήφθη με άδεια του Πιλάτου από τον Νικόδημο, ενταφιάσθηκε και ορίσθηκε ρωμαϊκή φρουρά να φρουρεί τον τάφο, τα γνωρίζουμε όλα λεπτομερώς από τους Ευαγγελιστές.
Ο Τάφος όμως «παραβιάζεται» (η ογκώδης πέτρα που τον έφραξε, έχει κυλισθεί), το σώμα του Ιησού χάνεται - εκτός από τα σάβανα, η φρουρά δεν έχει αντιληφθεί τίποτε, απλώς την βουβή «Ανάσταση» πληροφορείται πρώτη η (τακτική επισκέπτης) Μαρία Μαγδαληνή από κάποια μυστηριώδη όντα με κάποια μάλιστα εύγλωττη παρατήρηση «πως αναζητάτε έναν ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς?»
Τίποτε θεαματικό δεν φαίνεται να συνέβη, που να μοιάζει στις ευφάνταστες εκκλησιαστικές εξεικονίσεις του αναστάσιμου θρίαμβου. Το όλον θέμα είναι μυστήριο αλλά συνθέτει την αντικειμενική υπόσταση της Αναστάσεως.
Εκείνο δε που εναργώς γνωρίζουμε από τα Ευαγγέλια είναι ότι ο Ιησούς (άϋλος!) επί σαράντα ημέρες εμφανιζόταν εμψύχωνε και δίδασκε τους μαθητές Του και όταν ήλθε η ώρα Ανελήφθη στους Ουρανούς, φανερά και θεαματικά (έκρηξη φωτός) μπροστά σε όλους τους ανθρώπους Του. Σαράντα ημέρες μετά την σταύρωση!

Δεν θέλω να επεκταθώ επί του προκειμένου γιατί μοιραία θα χρησιμοποιήσω τα εργαλεία της τρέχουσας Λογικής και θα μου μείνουν πολλές ερωτήσεις αναπάντητες. Ενώ ως «μύστης» γνωρίζω πως δεν μπορώ να αναγιγνώσκω με τον τρόπο του κόσμου, τεράστια συμβολικά γεγονότα. Τα θαύματα δεν εξηγούνται με την διαθέσιμη λογική. Είναι άγνωστοι νόμοι, άγνωστων πεδίων που όμως μας συνθέτουν, μας στοιχειώνουν και μας ρυθμίζουν. Συλλαμβάνονται και γίνονται αποδεκτά μόνο μέσα από την Πίστη. Πίστη δε, έχω και μου αρκεί!

Αυτό το «κενό» πληροφόρησης και η «αντινομία» στην λογική, πρέπει να μας υποψιάσει και να μας ωθήσει σε βαθιές έρευνες για το τι ακριβώς εκτυλίχθηκε τω καιρώ εκείνω ορατώς και αοράτως. Έχουμε να μάθουμε πολλά και θαυμαστά. Τα οποία δεν αντιβαίνουν την Πίστη – αντιθέτως την δυναμώνουν. Βρισκόμαστε στο κατώφλι νέας Εποχής, νέων Εξελίξεων όπου πολλά από όσα τότε συνέβησαν θα επαναληφθούν για να ορίσουν πνευματικές επικράτειες και πρέπει να είμαστε απολύτως έτοιμοι. Ο νοών νοείτω.

Εδώ και μία εβδομάδα αποδελτιώνω σύμφωνα με την αίσθηση και την αντίληψή μου την κάθε μέρα της. Το τελευταίο μου αυτό σημείωμα δεν είναι ούτε αναιρετικό ούτε αιρετικό. Δεν σπέρνω αμφιβολίες. Προκαλώ την νόηση των πιστών. Επισημαίνω ότι σε κάθε τέλειο έργο υπάρχει πάντα ένα ψεγάδι – ένα ερωτηματικό, για να συνεχισθεί ασφαλώς η εποποιϊα – η οδοιπορία, πιο πέρα. Να μη σταματήσει και μαραθεί.
Όταν ποτέ φτάσουμε το Τέλειο έχουμε φθάσει και στο οριστικό Τέλος της πορείας μας. Δεν θα έχουμε μετά λόγο ύπαρξης. Ο νοών νοείτω.

Ο Ιησούς εξετέλεσε με πληρότητα, ανθρωπιά, και υψηλή αισθητική την αποστολή Του. Μας έβαλε σε σπουδαία μονοπάτια. Διαμόρφωσε ολόκληρο πολιτισμό. Δισχιλιετή. Μας μίλησε για Αγάπη, Συγγνώμη και Χάρη. Τα δίδαξε με το παράδειγμά Του και την τελική Θυσία Του. Δικαίως αποκλήθηκε Υιός του Ανθρώπου και Υιός του Θεού. Χριστός. Πρόκειται για Πνευματικό Υιό και όχι βιολογικό. Κάτι λογικό και ευνόητο.
Τώρα πάλι κάτι καινούργιο έρχεται που θα συμπληρώσει το παρελθόν (το έργο του Ιησού και πολλών άλλων!) και θα μας ανακαινίσει. Ευλογημένος ο Ερχόμενος.
Ο νοών νοείτω!

ΜΥΗΣΗ , ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ?

Ο αρχέγονος και πρωταρχικός άνθρωπος ήταν πλήρης πνευματικότητας. Επικοινωνούσε μέσω της εκπεμπόμενης ενέργειας. Η εξωτερική του μορφή δεν μας είναι γνωστή. Αναφερόμαστε στην εποχή των Βασιλέων-Ιερέων, όπου ο Βασιλεύς/Αρχων ήταν και Ιερεύς. Δικαιοσύνη δεν υπήρχε, διότι δεν υπήρχε η έννοια του αδίκου. Είναι η επονομαζόμενη εποχή του Χρυσού.

Εξαιτίας συνθηκών και καταστάσεων που δεν είναι του παρόντος, ο άνθρωπος «εξέπεσε» από την πνευματικότατη αυτή κατάσταση, και σιγά πέρασε στην εποχή του αργύρου, μετά του χαλκού και τέλος (στην σημερινή) του σιδήρου. Πρόκειται για την επονομαζόμενη «πτώση» του ανθρώπου. Από την Ενότητα όλων (με τον Δημιουργό), ο άνθρωπος «έπεσε» στην Διαίρεση, δηλαδή στην ξεχωριστή αντίληψη του αληθούς από τον καθένα ξεχωριστά, διατηρώντας όμως άσβεστη αυτή τη σπίθα του «κατ’εικόνα και ομοίωση»

Η περίοδος της πτώσης αυτής του ανθρώπου και η έκπτωση της πνευματικότητάς του, ή αλλιώς η πτώση από την Μονάδα στην Δυάδα, ή από την Ενότητα στη Διαίρεση, χαρακτηρίσθηκε και από την δημιoυργία ανάγκης επικοινωνίας μέσω λόγου και όχι μέσω της εκπεμπόμενης ενέργειας που χαρακτήριζε τον πρό πτώσης άνθρωπο.. Ο αποσυμβολισμός της ιστορίας του πύργου της Βαβέλ είναι ότι ο άνθρωπος έχασε μεγάλο μέρος της εσωτερικής του ενέργειας, διότι η αύξηση της ενέργειας στον άνθρωπο τον οδηγεί να κατανοεί όλες τις γλώσσες διότι αντιλαμβάνεται την εκπεμπόμενη ενέργεια οποιασδήποτε γλώσσας και όχι απαραίτητα τον εκπεμπόμενο ήχο της. (Η ανάγκη επικοινωνίας, και επομένως γλώσσας επικοινωνίας γεννήθηκε εκ’αιτίας του ότι από την ενότητα ο άνθρωπος έπεσε στην διαίρεση/δυαδικότητα και έπρεπε να επικοινωνήσει με τα άλλα όντα, όχι μέσω της ενέργειας που δεν αλλοιώνεται, αλλά μέσω του λόγου που αλλοιώνεται και διαμορφώνεται ανάλογα με το τι θέλουμε να κερδίσουμε…).

Η αρχέγονη κατάσταση της εποχής του χρυσού, παραμένει πάντοτε ως αρχέτυπο στην συλλογική μνήμη της ανθρωπότητας. Είναι η άσβεστη σπίθα που παραμένει εντός κάθε όντος και στα 4 βασίλεια της φύσης (ορυκτό, φυτικό, ζωϊκό και ανθρώπινο). Ειδικά στο τελευταίο, στο ανθρώπινο, ζητά απεγνωσμένα την επανενσωμάτωσή της στην πηγή της. Είναι η σπίθα που σήμερα παράγει πολιτισμό και ανώτερα ιδανικά. Αυτή η επανενσωμάτωση θα γεννήσει την ανάγκη της Μύησης…

Κατά καιρούς στην ανθρωπότητα, διάφοροι Μύστες απεσταλμένοι (Χριστός, Πυθαγόρας, Βούδδας, Μωϋσής, Ορφέας, Πλάτων κ.α.) έδειξαν τον δρόμο αυτής της επανόδου. Έτσι δημιουργήθηκε η ΜΥΗΣΗ. Ετσι δημιουργήθηκαν τα αρχαία Μυστήρια (Ελευσίνια, Καβείρια, Χαλδαϊκά, Μιθραϊκά, Αιγυπτιακά κλπ) για να προσφέρουν αυτήν την μύηση.

Η μύηση ακολουθεί τον δρόμο της μέσω συμβόλων, αλληγοριών και μύθων. Η μύηση οδηγεί στην αποκάλυψη εκείνης της δομής του ανθρώπου (η οποία προϋπάρχει εντός του) και που θα γίνει η κινητήρια δύναμη για την ίδια του τη σωτηρία.

Στην σύγχρονη εποχή η αναζήτηση αυτή βρήκε τρόπο έκφρασης σε διάφορες τάσεις, οργανώσεις, ή ακόμη και διηγήσεις θρύλων όπως:
·Αρχαία Μυστήρια Ελλάδας
·Ιερατικά Κολέγια Αιγυπτίων (10ος αιώνας π.Χ.)
·Τάγμα των Αδελφών της Ανατολής (Κωνσταντινούπολη 1090)
·Αλεξανδρινή Γνώση. (1ος – 5ος αιώνας μ.Χ.)
·Οι γιοί της Χήρας (3ος αιώνας μ.Χ.). Ονομάσθηκαν έτσι οι Μανιχαϊστές, οπαδοί του Πέρση Μυστικιστή Μάνη, των οποίων εξέλιξη υπήρξαν αργότερα οι «Καθαροί» ή «Γνωστικοί».
·Μέρλιν. (5ος αιώνας μ.Χ.) Σύμφωνα με μία διήγηση γεννήθηκε από άσπιλη σύλληψη. Υπάρχουν πάμπολλοι μύθοι για τη ζωή και το έργο του.
·Γνωστικοί. Ο Γνωστικισμός δεν δύναται να γίνει κατανοητός χωρίς αυτό που ονομάζεται «διαφώτιση της ψυχή», «δύναμη της αφηρημένης αλλά μυστικιστικής σκέψης» και «επέκταση της συνειδητότητας».
·Οι Αλβηγινοί. Τάγμα που γεννήθηκε από τον Μανιχαϊσμό. Επηρέασε κατά πολύ την ζωή του Αγ.Αυγουστίνου.
·Συντεχνίες χάρτου. Όταν ανακαλύφθηκε η πρώϊμη τυπογραφία, οι διάφοροι αναζητητές του Εσωτερισμού, δημιούργησαν με τη σειρά τους ένα μυστικό δίαυλο εκτύπωσης σημαντικών κειμένων, όπου επικρατούσε μυστικότητα και η διανομή γινόταν μόνον σε «μυημένους», υπό τον φόβο των διώξεων που υφίσταντο τότε κάθε είδους Οργανώσεις που μετέδιδαν γνώση που «απειλούσε» την εκάστοτε κοσμική εξουσία.
·Ιππότες Ναΐτες. Ξεκίνησαν ως προστάτες των προσκυνητών των Αγίων Τόπων, όμως δεν ήσαν μόνον αυτό. Υπήρξε σημαντικότατο Μυητικό Τάγμα, το οποίο δυστυχώς υπέστη πολλές διώξεις. O Jacques de MOLAY (1292-1314), υπήρξε o 23oς και τελευταίoς Μεγάλoς Μάγιστρoς τoυ Τάγματoς των Ιππoτών τoυ Ναoύ κάηκε στην πυρά με διαταγή του Πάπα Κλήμη και του Βασιλέα Φίλιππου Ωραίου.
·Βυζαντινά Σώματεία (4ος αιώνας μ.Χ.)
·Οπαδοί του Κάρολου του Μεγάλου, Αυτοκράτορα της Ρώμης. Ενεθάρρυνε την πολυμάθεια. Υπήρξε σημαντική μορφή σειράς θρύλων και μύθων γύρω από την παγκόσμια ιστορία Εσωτερικής αναζήτησης.
·Τάγμα του Σκολύμου της Σκωτίας (Chardon d’Ecosse) (Εδιμβρούργο 1314)
·Τροβαδούροι ή Βάρδοι. (11ος, 14ος αιώνας μ.Χ., Νότια Γαλλία, Ιταλία, Βόρεια Ισπανία). Γυρνούσαν σε διάφορα μέρη μεταφέροντας μέσα στα τραγούδια τους την τότε συσσωρευμένη απόκρυφη γνώση. Με τον τρόπο επηρέασαν και άσκησαν επιρροή στην Εσωτερική αναζήτηση.
·Οπαδοί του Ταλιέζιν. (Ουαλία, 16ος αιώνας μ.Χ.). Ο Ταλιέζιν υπήρξε βάρδος και ποιητής καθώς και μυημένος των Δρυΐδων.
·Κύκλος του Αρθρούρου και των Ιπποτών της Στρογγυλής τραπέζης. Ενας σημαντικός θρύλος που διαδραματίσθηκε στο Άβαλον της Σκωτίας. Οι τελετές τους προήλθαν σύμφωνα με τους ιστορικούς από τον εορτασμό της Πεντηκοστής και τον Ιωσήφ της Αριμαθέας.
·Παυλικανοί. Κατά μεγάλο μέρος υπήρξαν Μανιχαϊστές.
·Τα έργα του DanteAllighieri. Τα έργα του περιλαμβάνουν πλείστες Εσωτερικές διδασκαλίες. Ο Δάντης υπήρξε ένας μυημένος των Παυλικανών.
·Θρύλος του Αγίου Δισκοπότηρου. Αποτελεί σημαντικό μέρος της μυστηριακής παράδοσης. Η αναζήτηση του Αγίου Δισκοπότηρου υπήρξε από τους βασικούς σκοπούς των Ιπποτών της Στρογγυλής Τραπέζης.
·Τάγμα της Περικνημίδας. Οργάνωση της οποίας τα Τυπικά επηρεάσθηκαν από τον κύκλο του Βασιλέα Αρθούρου. Σχετικά κείμενα έχουμε από τον Elias Ashmole (1617-1692).
·Ιωάννης ο Πρεσβύτερος. (12ος αιώνας μ.Χ.). Θρυλική προσωπικότητα που κυβερνούσε σαν Βασιλέας-Ιερέας στην Άπω Ανατολή.
·Ιλλουμινισμός. Ήταν κίνημα που ενέπνευσε το Ρομαντισμό. Ο Ιλλουμινισμός θεωρούσε ότι ο άνθρωπος οφείλει να «σωθεί» ο ίδιος προκειμένου η κοινωνία της αποτελεί κύτταρο να σωθεί και εκείνη.
·Ροδόσταυροι. Το όνομα «Ροδόσταυρος» δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στα γραπτά του Γερμανού θεολόγου Johann Valentin Andreae στις αρχές του 17ου αιώνα. Πρόκειται για το «Κάλεσμα της Αδελφότητας του Ροδόσταυρου» (Fama Fraternitatis RC) το 1614, την «Ομολογία της Αδελφότητας του Ροδόσταυρου» (Confessio Fraternitatis RC) το 1615 και τον «Αλχημικό Γάμο του Χριστιανού Ροδόσταυρου» (Chymische Hochzeit Christiani Rosencreutz) το 1616. Σε αυτά τα γραπτά γίνεται λόγος για μια μυστηριώδη Αδελφότητα που είχε ως στόχο μια παγκόσμια Πνευματική Μεταρρύθμιση. Επηρέασε κατά πολύ τον Τεκτονισμό. Στο Βυζάντιο έχουμε αναφορές για Ροδοσταυρική παρουσία και μυητική δραστηριότητα, κατά την εποχή του Μεγάλου Κωνσταντίνου και ενωρίτερα. Το Τάγμα των «Αδελφών της Ανατολής» υπήρξε μυητικό Τάγμα που συστάθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1090 υπό την αιγίδα του Αυτοκράτορα Αλεξίου Κομνηνού. Από το Τάγμα αυτό προήλθε μία μυστική και μυστικιστική Αδελφότητα, το Τάγμα των «Αγνώστων Φιλοσόφων». Στην γενεαλογία αυτού του Τάγματος είχαν προηγηθεί ο Ερρίκος Κούνραθ (συγγραφέας του «Αμφιθεάτρου της Αιώνιας Σοφίας»), ο Ερρίκος Σήθων ο κοσμοπολίτης, ο μαθητής του Σεντιβόγκιους, ο δούκας Σαξώνιος Κομνηνός και ο Ιάκωβος Μπαίμε. Σε αυτήν την Αδελφότητα, μυήθηκε ο Louis Claude de Saint Martin. Την ίδια εποχή συναντάμε το Τάγμα των «Ροδοσταύρων της Ανατολής» ή R+C d’O.
·Καλλιτέχνες που με το ένα ή το άλλο έργο τους είχαν σαν σκοπό την εσωτερική αφύπνιση του ανθρώπου, όπως ο Πελαντάν και ο Μπλέηκ.
·Αλχημιστές. Η Αλχημεία, ως τέχνη βασίσθηκε στο γεγονός ότι τα πάντα αποτελούνται από τον συνδυασμό πυρός, αέρος, γης και ύδατος. Η ιερή αυτή τέχνη της μεταστοιχείωσης μετάλλων και παρασκευής χρυσού, δεν αφορούσε την υλική/φυσική δημιουργία χρυσού, όσο την προσωπική εσωτερική μεταστοιχείωση του ανθρώπου, με βάση τον πανάρχαιο νόμο της αναλογίας που διέπει τα πάντα, και με βάση τον οποίο ο άνθρωπος οφείλει να αφυπνίσει τον χρυσό/θεία σπίθα εντός του.

Όλες αυτές οι Οργανώσεις, τάσεις, ή Τάγματα της Αναζήτησης έδωσαν τη θέση τους στον σύγχρονο κόσμο, στα Τάγματα του επονομαζόμενου «Μεγάλου Έργου». Ο Δυτικός Εσωτερισμός εκφράσθηκε μέσα από τις οργανώσεις του Τεκτονισμού του Μαρτινισμού και του Ροδοσταυρισμού (αν και ο τελευταίος περιλαμβάνεται σε δύο πρώτα)

Ως ΜΕΓΑΛΟ ΕΡΓΟ νοείται το έργο της προσωπικής μεταστοιχείωσης του Ανθρώπινου όντος σε Ον όπου κυριαρχεί το «είναι» αντί του «φαίνεσθαι». Έτσι ο Άνθρωπος καθίσταται ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ.
Για να επιτευχθεί αυτό, πρέπει ο Άνθρωπος να αφυπνίσει τον Εσωτερικό του κόσμο. Η «επιστήμη» ή «σχολή» αυτή ονομάσθηκε ΕΣΩΤΕΡΙΣΜΟΣ.

Έτσι στην σύγχρονη εποχή η αναζήτηση αυτή βρήκε την έκφρασή και εφαρμογή της, στα επονομαζόμενα «Εσωτερικά» Τάγματα.
Με αυτά τα ιδανικά εκπορεύθηκαν τον Μεσαίωνα γνώστες της «Βασιλικής»[*] αυτής τέχνης, οι οποίοι έκρυψαν την γνώση αυτή με οικοδομικούς όρους, χρησιμοποιώντας μύθους και σύμβολα που αφυπνίζουν αρχέτυπες αξίες που ενυπάρχουν ήδη μέσα στο ανθρώπινο Ον και ζητούν την αφύπνισή τους. Η Μυητική διαδικασία (εφόσον τηρεί ΑΥΣΤΗΡΟΤΑΤΑ τους κανόνες εφαρμογής της) σε συνδυασμό με την αφύπνιση αυτή μέσω μύθων και συμβόλων, εξασφαλίζει τον επιθυμητό μετασχηματισμό του κάθε όντος ξεχωριστά, και με τον τρόπο αυτό τον μετασχηματισμό του περιβάλλοντός του και της κοινωνίας γενικότερα.

Έτσι ο άνθρωπος καθίσταται «ελεύθερος» από τα βάρη που τον κρατούν δέσμιο απατηλών επιλογών. Η Μύηση λειτουργεί στο αόρατο, και μέσω αυτού συνδέει τον μυούμενο με την αρχέγονη κατάσταση φωτός. Μεταφραστής αυτής της επικοινωνίας είναι το Τυπικό. (Ritual όχι Typical) Τυπικό ονομάζεται με την έννοια του Ρυθμού. (Στα ελληνικά οι λέξεις Ritual και Typical συμπίπτουν και μπερδεύουν).
[*] Βασιλική ονομάζεται διότι μέσω αυτής ο κάθε ένας καθίσταται Βασιλέας/Κυβερνήτης του εαυτού του. Δεν τον κυβερνούν κατώτερα ένστικτα. Τα κυβερνά εκείνος και τα ορίζει.

Η μύηση είναι μία σύγχρονη (σχετικά) αναγκαιότητα. Με την έννοια ότι ο πρωταρχικός άνθρωπος ήταν μυημένος αφ’εαυτού. Δεν είχε ανάγκη την μύηση. Σήμερα την έχει ανάγκη όλο και περισσότερο.
Όσο ο σύγχρονος άνθρωπος χάνει την επαφή του με τον αρχέγονο άνθρωπο (εκείνο το 100% πνευματικό όν) τόσο έχει ανάγκη την μύηση, και την αναζητά.

Εάν είχε μεγαλύτερο μέρος της πνευματικότητας που έχασε με την επονομαζόμενη «πτώση» θα είχε λιγότερη ανάγκη την μύηση.
Η μύηση ποιεί φιλανθρώπους. Είναι λάθος οι μυητικοί Οργανισμοί να γίνονται φιλανθρωπικά σωματεία παραμελώντας το Μυητικό τους έργο. Η φιλανθρωπία είναι απαραίτητο συστατικό του κάθε μυημένου, αλλά ένας μυητικός οργανισμός είναι επιφορτισμένος να φτιάχνει φιλάνθρωπους και ανθρώπους με Α κεφαλαίο, συστατικό του οποίου θα είναι ΚΑΙ η φιλανθρωπία. Επιπλέον η φιλανθρωπική διαδικασία από την στιγμή που γίνεται επώνυμα έχει χάσει όλο της το μεγαλείο. Ο έχων ανάγκη βοηθήθηκε, ο δίνων όμως έκανε βήματα πίσω στην μυητική του πορεία. Και αυτά τα βήματα θα κληθεί να τα ξανακάνει από την αρχή… Δεν πρέπει να φαίνεται καθόλου, δεν πρέπει να περιμένει καμία ανταμοιβή, διότι έτσι ακυρώνει την ανταμοιβή που θα του επιστρέψει το σύμπαν μέσω της παγκόσμιας μυητικής αλύσου.
Επιπλέον η όλη φιλανθρωπική διαδικασία έχει παρεξηγηθεί. Ο βοηθών πρέπει να αισθάνεται ότι απλά μετατοπίζει μέρος του πλούτου που ανήκει σε όλους. Όχι ότι ο ίδιος δίδει…

Ο μυημένος γνωρίζει ότι όλοι αποτελούμε κύτταρα του ίδιου οργανισμού. Όπως λοιπόν περιποιούμαστε το χέρι μας όταν πονάει, ή το μάτι μας όταν δεν βλέπει καλά, έτσι πρέπει να περιποιούμαστε κάθε άλλον (ανεξαρτήτως φυλής χρώματος κλπ κλπ) διότι αποτελούμε κύτταρα ενός και ενιαίου οργανισμού.
Εξού και η μύηση ονομάζεται «επιστροφή στην ενότητα».

Οποιαδήποτε πράξη, λόγος, ενέργεια, έστω και απλή σκέψη υπηρετεί την διαίρεση μεταξύ των ανθρώπων, είναι ΑΝΤΙΜΥΗΣΗ και δημιουργεί καρμικές υποχρεώσεις.
Οποιαδήποτε πράξη, λόγος, ενέργεια, έστω και απλή σκέψη υπηρετεί την ενότητα μεταξύ των ανθρώπων, είναι ΜΥΗΣΗ και εξοφλεί καρμικές υποχρεώσεις.

Με αυτές τις σκέψεις καταλαβαίνουμε ότι επιλογές της ζωής μας που νομίζαμε θετικές μπορεί να βγούν αρνητικές! Αυτή είναι η πραγματική επανάσταση του Φωτός.
Ο πραγματικός μυημένος ουσιαστικά δεν είναι φιλ-άνθρωπος. Είναι Άνθρωπος, και βοηθά οποιονδήποτεδιότι δεν τον θεωρεί απλά και μόνον φίλο του (Φιλ-ανθρωπία), αλλά μέρος του είναι του.

Η χειρότερη μορφή βοήθειας είναι η αυτή που βοηθά συγκεκριμένες ομάδες ανθρώπων, αποκλείοντας άλλες. (δηλαδή όχι με κριτήρια ανάγκης) Είναι βήματα προς τα πίσω, τα οποία θα κληθεί να τα επαναδιαβεί πληρώνοντας το τίμημα πολύ ακριβά, διότι απλά χρησιμοποίησε συγκεκριμένη ενέργεια με λάθος τρόπο και για λάθος σκοπό!!! Χρησιμοποίησε δηλαδή ένα όπλο που του δόθηκε να πολεμήσει την αντιμύηση για να ικανοποιήσει τις εγωϊστικές επιλογές του. Αυτός θα κληθεί να επιστρέψει ενεργειακά στο σημείο 0, (μεγάλο το κόστος) και θα επανεκκινήσει την διαδρομή πληρώνοντας το καρμικό χρέος που έχει συσσωρεύσει!!! 

Γι’αυτόν τον λόγο οι Μυητικές Οργανώσεις ασχολούνται αρκετά με ηθικές διδασκαλίες. Οχι για να γίνουμε πιο ηθικοί. (κάποιοι πιστεύουν λάθος οτι γι’αυτό πάμε στις Στοές). Το να είμαστε ηθικοί είναι ούτως ή άλλως υποχρέωσή μας! Οι ηθικές διδασκαλίες περιλαμβάνονται διότι η μυητική ενέργεια εάν μας βρει με αγκυλώσεις τότε θα είναι πολύ χειρότερα απ’ ότι πριν την μύηση! Μυούμενοι μπαίνουμε κατά κάποιον τρόπο στην πρίζα. Με απλά λόγια ο βέβηλος έχει και κάποια δικαιώματα σε κάποια λάθη. Ο μυημένος ΟΧΙ ! Κρίνεται αυστηρότερα! ΟΦΕΙΛΕΙ να επαναπροσανατολίσει τις επιλογές του, και δεν έχει το δικαίωμα να επαναπαυθεί.

Η μύηση είναι σαν το ηλεκτρικό ρεύμα. Θέλει κυκλώματα ανθεκτικά, καλώδια μονωμένα, σωστές συνδέσεις και μηχανήματα ελεγμένα. Εάν δεν τα βρει σκοτώνει!!!