ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

Μεγάλη Δευτέρα

« Τω καιρώ εκείνω, επανάγων ο Ιησούς εις την πόλιν επείνασε, και ιδών συκήν μίαν επί της οδού ήλθεν επ’ αυτήν, και ουδέν εύρε εν αυτή ει μη φύλλα μόνον , και λέγει αυτή: Μηκέτι εκ σου καρπός γένηται εις τον αιώνα. Και εξηράνιη παραχρήμα η συκή. Και ιδόντες οι μαθηταί εθαύμασαν λέγοντες: Πως παραχρήμα εξηράνθη η συκή? Αποκριθείς δε ο Ιησούς είπεν αυτοίς: Αμήν λέγω υμίν, εάν έχετε πίστιν και μη διακριθήτε, ου μόνον το της συκής ποιήσετε αλλά καν τω όρει τούτω είπητε, άρθητι και βλήθητι εις την θάλασσα, γενήσεται, και πάντα όσα εάν αιτήσητε εν τη προσευχή πιστεύοντες, λήψεσθε…»
(εκ του κατά Ματθαίον)

Η άκαρπος, καταρασθείσα και ξηρανθείσα, συκή καθώς και η δύναμη της πίστης και της προσευχής. Πολυσήμαντα μηνύματα, αμφότερα.
Ό,τι δεν παράγει τον εκ της φύσεώς του καρπό είναι αχρείαστο και περιττό.
Η πίστη διά της προσευχής, μπορεί να μετακινήσει βουνά και να τα ρίξει στη θάλασσα. Η πίστη όταν εκδηλώνεται όπως πρέπει είναι πυρηνική ενέργεια – ο νοών νοείτω!

Μεγάλη Τρίτη

Τρεις οι Ουσίες. Τρία τα Μηνύματα της Μεγάλης Τρίτης των Παθών:
Η παραβολή των δέκα παρθένων, η παραβολή των Ταλάντων, η εικόνα της Μελλούσης Κρίσεως.
Το Κατά Ματθαίον εκτενές Ευαγγέλιο, (κδ’ 36-51, κε’ 1-16, και κστ’ 1-2), είναι υπέροχο. Όλα τα λεφτά.
Μιλάει για την επιμέλεια – εγρήγορση αλλά και την επιπολαιότητα – αφροσύνη, όσων προσδοκούν την ευόδωση της ζωής τους. Όσων αναμένουν, με τον δικό τους φρόνιμο ή μωρό τρόπο, τον αιφνιδιαστικά Ερχόμενο, τον πολυπόθητο Νυμφίο. Τελικά, αναλόγως, άλλοι εισέρχονται στον νυμφώνα Του και άλλοι μένουν εκτός. Οριστικά.

Μιλάει για όσους εργάζονται ανάλογα με την δυνατότητά τους επί των «παραδεδομένων ταλάντων» με αποτέλεσμα να τα πολλαπλασιάσουν αλλά και τους άλλους, τους οκνηρούς, τους χωρίς δημιουργικότητα, οι οποίοι περί άλλα τυρβάζουν, δεν αξιοποιούν τα κληροδοτηθέντα, δεν τα αβγατίζουν, σταματούν την εξέλιξη.
Τελικά όλοι κρίνονται και λαβαίνουν από τον Κύριό τους τα επίχειρα.

Μιλάει για την «καταστροφή» της παρεκκλίνουσας εκφυλισμένης και παρακμασμένης Ιερουσαλήμ, την ως εκ τούτου Μέλλουσα Κρίση και για την ανάγκη της διαρκούς ετοιμότητας να υποδεχθούμε το Απόλυτο Όν «διότι ουκ οίδατε την ημέραν, ουδέ την ώραν εν η ο Υιός του ανθρώπου έρχεται».

Όσοι εξ ημών μπορούν να ανιχνεύσουν τις έννοιες και τους Νόμους πίσω από τις λέξεις της θρησκευτικής αυτής γλώσσας, είναι Κοινωνοί του Ευαγγελίου και Μακάριοι.

Προσωπικά νομίζω ότι όλα όσα συντελούνται την Μεγάλη Τρίτη με αφορούν ευθέως.

Λοιπόν «ιδού ο Νυμφίος έρχεται εν τω μέσω της νυκτός…»

Τρέχοντα

- Πρωϊ Μεγάλης Τρίτης. Μυρίζω την κάθε Ημέρα του Πάθους και της Γνώσης σαν τριαντάφυλλο. Και δεν χορταίνω.
- Πριν λίγες ημέρες κάποια φίλη, μου είχε πει πως οι Άγγελοι δεν έρχονται στους ανθρώπους με φτερά και αστραφτερούς χιτώνες. Αλλά σαν άλλοι απλοί άνθρωποι που κομίζουν, είτε το γνωρίζουν είτε όχι, την άνωθεν Χάρη και Αρωγή. Προς πάσχοντες και εκζητούντες.
- Το είδα χθες αυτό, πολύ συγκεκριμένο, πολύ απτό! Θα τα πούμε αναλυτικότερα εν καιρώ.
- Άγγελοι πάντως υπάρχουν! Κυκλοφορούν ανάμεσά μας!
- Αύριο, Μεγάλη Τετάρτη, ξεθάβω την Ελευθερία. Εννοώ την Μάνα Ελευθερία, την …δεύτερη μάνα μου.
- Πιθανότατα και την Ελευθερία μου γενικώς! Άμποτες!
- Πέρασαν τριάμισυ χρόνια περίπου από την δίδυμη (μητρική) έκκλειψη.
- Κάηκα και τσουρουφλίστηκα, λες και αυτές οι αποδημίες ήταν το σύνθημα της διά πυρός κάθαρσής μου.
- Αποφλοιώθηκα.
- Δεν ξέρω αν έγινα καλύτερος άνθρωπος. Ξέρω μόνο πως το θέλω πολύ αυτό.
- Ξέρω επίσης πως η στροφή στην ζωή μου συντελείται σε προχωρημένη ηλικία αλλά συντελείται.
- Το παρελθόν πέφτει από πάνω μου σαν παλιόρουχο!
- Αισθάνομαι το ευωδιαστό αεράκι της άνοιξης να με χαϊδεύει.
- Ω γλυκύ μου Έαρ!

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

Ανθρώπινες στιγμές. Απλές και συνάμα μεγαλειώδεις. Η γυναίκα που ραντίζει με μύρο τα πόδια του Ιησού, τα φιλά και τα σκουπίζει με την κώμη της. Δημοσίως. Μπροστά σε όλους τους …σκανδαλιζομένους. Ακόμη και στα ευαγγέλια η περίπτωσή της διασώθηκε ως η ιστορία της «αλειψάσης τον Κύριον μύρω, π ό ρ ν η ς γυναικός». Διότι μία γυναίκα που εκφράζεται, που ζητεί, που θέλει, που διεκδικεί, που μιλά στα ίσια, είναι …πόρνη. Δεν έχει αλλάξει αυτό μέχρι σήμερα. Η αγάπη της γυναίκας όμως ξεκουράζει, παρηγορεί, παροτρύνει, σώζει. Ιδίως της γυναίκας η οποία εκ φύσεως μοιάζει με την γη σε όλα της.
Ο ορθολογιστής και αδιάφθορος Μαθητής παρεξηγήθηκε. «Πως το επιτρέπεις αυτό διδάσκαλε, να ξοδεύεται πολύτιμο μύρο ενώ θα μπορούσαμε με τα χρήματα που αξίζει να φροντίσουμε φτωχούς?» «Φτωχοί θα υπάρχουν πάντα – εγώ δεν θα βρίσκομαι κοντά σας πάντα. Το μύρο είναι για την θανή μου» απάντησε κοφτά ο Ιησούς στον Ιούδα.
Από εκείνη την στιγμή ξεκίνησε η οδοιπορία στο Πάθος. Ο Ιούδας παρακινήθηκε να γίνει αυτό ήταν προορισμένος να γίνει, η Γυναίκα θα παρέμενε κουλουριασμένη στα πόδια του Ιησού, μέχρι τον θάνατό Του και ύστερα από τον θάνατό Του. Πιστή και ακλόνητη εν αντιθέσει προς τους Μαθητές, τους οποίους εκείνη ενθάρρυνε όταν κιότεψαν και εκείνη ήταν που τους μετέφερε πρώτη το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης. Η Γυναίκα!...

Γυναίκα και η Κασσιανή που υμνεί τον Θεό με λόγια καθαρά ερωτικά σαν να μιλάει στον Άνδρα που θαυμάζει και υπηρετεί.
«Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή…οίμοι…νυξ μοι υπάρχει…ζοφώδης και ασέληνος…έρως της αμαρτίας…δέξαι μοι τας πηγάς των δακρύων…καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας…μη με την δούλην σου παρίδης….»
Έρως! Θείος? Ανθρώπινος? Το ίδιο κάνει. Ισορροπεί ο κόσμος.

Η Μεγάλη Τετάρτη είναι Γυναίκα. Και δη ... πόρνη. Μετανοούσα, αυτοταπεινωμένη, αφοσιωμένη και παραδομένη σε αυτό που ποθεί. Θεοτόκος. Η ώρα της κατάβασης στον άλλον κόσμο εσήμανε. Όλες αυτές οι γυναίκες θα βοηθήσουν την Εξέλιξη και θα την Ιστορήσουν. Θα την σφραγίσουν. Εκ γυναικός ερρύει τα φαύλα αλλά και τα κρείττονα άλλωστε!

ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ

Η κρίσιμη στιγμή πλησιάζει. Όλα τα συμβαίνοντα την προετοιμάζουν.
Πρώτο, ο Ιερός Νιπτήρ – ο Ιησούς νίπτει τα πόδια των μαθητών του.
Δεύτερο ο Μυστικός Δείπνος – παράδοση του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας από τον ίδιο τον Ιησού. 
Τρίτο, η Υπερφυής Προσευχή – η αγωνιώδης προσευχή του Ιησού στην Γεθσημανή λίγο πριν την σύλληψή του.
Τέταρτο η προδοσία του Ιούδα – η παράδοση του Ιησού στους διώκτες του με ένα φίλημα.

Προσωπικά εκείνο που εγώ ξεχωρίζω είναι η «υπερφυής» προσευχή που καθιστά ακόμη και έναν Θεό, Θεάνθρωπο.
Ο Ιησούς σαν Μύστης και σαν Διορατικός, γνωρίζει το επερχόμενο Τέλος. Διαισθανόμενος ήδη την τρομερή δοκιμασία, της εξουθένωσης, της μοναξιάς και του βασανιστικού θανάτου, προς στιγμή νιώθει φόβο, απόγνωση, λυγίζει και παρακαλεί τον «πατέρα» του «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Ζητά δύναμη και αρωγή για να τελειώσει το έργο Του. Σηκώνεται όρθιος, δέχεται το δηλητηριώδες φιλί του Ιούδα, συλλαμβάνεται και βαδίζει προς το πεπρωμένο του σχεδόν απερίσπαστος. Και μ ό ν ο ς! Όλοι θα εξαφανισθούν από δίπλα του, ο δε Πέτρος θα τον απαρνηθεί τρις, μέχρι την πρώτη αλεκτροφωνία.

Εάν αυτή η «υπερφυής» προσευχή δεν είχε διασωθεί, ο Ιησούς θα φάνταζε περίπου εξωγήϊνος. Φανερώνοντας όμως την ατελή και ανασφαλή ανθρώπινη φύση του, στον κήπο της Γεθσημανή, εμεγαλύνθη στους αιώνες των αιώνων. Κατέστη ένας από εμάς τους κοινούς, τους ανασφαλείς, τους μοιραίους που «ζητούν και τους δίδεται» που «χτυπούν και τους ανοίγει» έχοντας τίμιες προθέσεις και σκοπούς.

Η σταύρωση που επακολουθεί ουσιαστικά είναι ενθρόνιση.

ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ – Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ

Η ώρα της Απόδοσης. Η ώρα της Σοδειάς. Η ώρα της Επανεκκίνησης. Θάνατος. Μαρτυρικός, για να πονά.
Απόψε οι λύκοι λούφαξαν γιατί ουρλιάζουν οι
άνθρωποι. Απόψε κρεμάται επί ξύλου ο εν ύδασιν την γην κρεμάσας. Εστεμμένος με αγκάθια. Σπαθί διαπερνά τα σωθικά μας. 
Είπε «αγαπάτε αλλήλους». Είπαμε «σκοτώστε τον». Και τον σκοτώσαμε.

Τρείς οι στοχασμοί.
Πρώτο, ξέρετε κανέναν άξιο που να μην φαγώθηκε από τον όχλο την ώρα που προσπαθούσε να βοηθήσει? Την ώρα που έδειχνε νέους δρόμους? Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν νιώθουν! Δεν αντέχουν την αλήθεια! Ποδοπατούν τα μαργαριτάρια και σε κατασπαράζουν!
Ο θάνατος αυτός όμως στερεώνει την διδασκαλία που αγνοήθηκε και τρόμαξε.
Δεύτερο, ατομικά για τον κάθε συνειδητό μύστη, ο θάνατος δεν είναι συνέπεια της Γνώσης και ανάγκη – όρος για Μεταβολή?
Εάν δεν πεθάνει το παλιό πως θα επέλθει το καινούργιο? Με θυσία και αίμα άραγε, δεν θεμελιώνονται οι Γέφυρες?
Τρίτο, η γέννηση ενός Θεού είναι διπλή όπως και για τον Άνθρωπο. Ο εναρκτήριος τοκετός συντελείται μέσω της ανθρώπινης μήτρας. Ο τελικός, μέσω του υλικού θανάτου. Αλλά η κλίμαξ συνεχίζει. Πολλές φορές θα πεθάνουμε μέχρι να ανέβουμε ψηλά. Γιατί ο θάνατος καθαρίζει τόσο βαθιά την ύλη που αφήνει τελικά μόνο την Πεμπτουσία μας, εξευγενισμένη, λαμπερή, καθαρή σαν το άκτιστο Φως. Ούτε κάν την μορφή μας, το σχήμα μας. Που άλλωστε δεν έχουν καμία σημασία για τον Ουρανό.

Συγκρατούμενοί μου στην ύλη και στην πίκρα, ο Θεός μέσα μας κατοικεί. Εμείς τον βασανίζουμε. Εμείς τον αμφισβητούμε. Εμείς τον σταυρώνουμε. Είναι ο άλλος μας εαυτός. Που μας στοιχειώνει και μας δονεί. Που μόλις τον αναγνωρίζουμε σε ένα άλλο πρόσωπο, τρομάζουμε, αφηνιάζουμε, δαγκώνουμε γιατί «ου γαρ οίδαμε τι ποιούμε».
Κλαίμε υποκριτικά μπροστά στον κακοποιημένο Ιησού. Αλλά εμείς αυτοπροσώπως τον καρφώσαμε, τον λογχίσαμε, του δώσαμε όξος, τον σκοτώσαμε. Κάθε μέρα. Τόσο πολύ υποτιμάμε τον ανώτερο εαυτό μας που πασχίζει να εκφραστεί μέσα από το ζώο που είμαστε! Κάποτε βέβαια θα γίνει. Θα γεννηθεί πάλι σε κάποια Βηθλεέμ, αστροκεντημένος, πορφυρογέννητος, συγκλονιστικός, πρόβατο επί σφαγήν. Γιατί έτσι θα γίνεται πάντοτε. Μόνο κάποια βελτίωση θα κερδίζουμε στην αέναη διαδικασία της εξέλιξης. Στη ροή του χρόνου. Ποτέ οριστική διευθέτηση. Ο κύκλος δεν θα κλείσει ποτέ. Θα ανελίσσεται αλλά δεν θα σταματά. Εάν σταματήσει θα σταματήσει η κίνηση, το σύμπαν, η ζωή, η ύπαρξη.
Χαιρόμαστε όσο διαρκεί η λάμψη μιας σπίθας. Αρκεί να έχουμε πλατιά συνείδηση, και να αναμιμνήσκουμε την θεία μας καταγωγή. Ο Εσταυρωμένος όπως και ο Αναστημένος Θεός είμαστε εμείς αυτοπροσώπως. Σπόρος Δημιουργίας. Μη ξεχνιόμαστε!

ΜΕΓΑ ΣΑΒΒΑΤΟ

«Τετέλεσται»! Η ζωή Σου? Το έργο Σου?
Και τα δύο! Επί του σταυρού. Επί της άγνοιας. Επί του μίσους. Επί της αυτό - θυσίας Σου.
Σςςςςςςςςςς….Αφαιρέθηκε ο ήχος από την εικόνα. Απέμεινες Εσύ με εσένα. Ακούς την καρδιά σου, τα σπλάχνα σου, τις σκέψεις σου, τα αισθήματά σου. Ο Κόσμος γύρω, κινούμενη ζωφόρος. Γλώσσα του η κίνηση. Δραματική στάση. Συσπασμένα πρόσωπα, τεθλασμένα κορμιά, γόος. Ρηγματωμένα θεμέλια, αποκομμένες κεφαλές ζώων. Φόβος και τρόμος πνέει. Ωστόσο λάμπει κάπου αλλού εκείνο που αγνοείται. Νόημα και κίνητρο ακατάλυτο. Γκουέρνικα. Ανάποδη Εδέμ.
Κατεβαίνεις πλησίστιος στις ρίζες. Κόκκος σινάπεως. Σποράκι. Τρέχουν μέσα σου αμίλητοι χυμοί. Σηκώνουν επανάσταση. Αρδεύουν τα ξερά. Διογκώνεσαι. Σπας. Βλασταίνεις. Ανασταίνεσαι εκ νεκρών. Θανάτω θάνατον πατήσας. Μαργαρίτα, πασχαλιά, αγριολούλουδο. Βαθύ χαμόγελο. Άνθος άμωμο. Έαρ.
Επανεκκίνηση σε ανώτερη ποιότητα. Κεκαθαρμένη. Νεκραναστημένη. Υψιπετή. Ανθρώπινη.
Πάθη και Μεταμορφώσεις της Ύλης. Εμψυχωμένης από το Πνεύμα που σπιθίζει ακοίμητο πίσω και πάνω απ’ όλα. Και έλκει σα Νόστος, σαν Ανάμνηση, σαν Επιστροφή. Που μας στοιχειώνει και μας δονεί. Που δεν χορταίνει ούτε καν με τόσους κατασπαραγμένους Θεούς. Ανθρώπους δηλαδή στην διαπασών. Αλλά είναι ωραία.
Για φαντάσου να ήταν μόνο καλοκαιρία, μόνο χαρά, μόνο Άνοιξη. Να μην υπήρχε αμαρτία. Να ήταν όλα απελπιστικά ορθά. Το γέλιο θα είχε γίνει κατάρα. Κύριός μας θα ήταν ο Όφις. Πνεύμα μας η αμφισβήτηση, η Αναρχία. Η αποδεδεγμένη Χωριστικότητα. Άσε!...

«Μεγαλύνομέν σε, Ιησού Βασιλεύ, και τιμώμεν την Ταφήν και τα Πάθη σου, δι ων έσωσας ημάς εκ της Φθοράς…»

ΠΑΣΧΑ – Επί τον τύπον των ήλων!

Μέχρι την στιγμή που αποκαθηλώθηκε, παρελήφθη με άδεια του Πιλάτου από τον Νικόδημο, ενταφιάσθηκε και ορίσθηκε ρωμαϊκή φρουρά να φρουρεί τον τάφο, τα γνωρίζουμε όλα λεπτομερώς από τους Ευαγγελιστές.
Ο Τάφος όμως «παραβιάζεται» (η ογκώδης πέτρα που τον έφραξε, έχει κυλισθεί), το σώμα του Ιησού χάνεται - εκτός από τα σάβανα, η φρουρά δεν έχει αντιληφθεί τίποτε, απλώς την βουβή «Ανάσταση» πληροφορείται πρώτη η (τακτική επισκέπτης) Μαρία Μαγδαληνή από κάποια μυστηριώδη όντα με κάποια μάλιστα εύγλωττη παρατήρηση «πως αναζητάτε έναν ζωντανό ανάμεσα στους νεκρούς?»
Τίποτε θεαματικό δεν φαίνεται να συνέβη, που να μοιάζει στις ευφάνταστες εκκλησιαστικές εξεικονίσεις του αναστάσιμου θρίαμβου. Το όλον θέμα είναι μυστήριο αλλά συνθέτει την αντικειμενική υπόσταση της Αναστάσεως.
Εκείνο δε που εναργώς γνωρίζουμε από τα Ευαγγέλια είναι ότι ο Ιησούς (άϋλος!) επί σαράντα ημέρες εμφανιζόταν εμψύχωνε και δίδασκε τους μαθητές Του και όταν ήλθε η ώρα Ανελήφθη στους Ουρανούς, φανερά και θεαματικά (έκρηξη φωτός) μπροστά σε όλους τους ανθρώπους Του. Σαράντα ημέρες μετά την σταύρωση!

Δεν θέλω να επεκταθώ επί του προκειμένου γιατί μοιραία θα χρησιμοποιήσω τα εργαλεία της τρέχουσας Λογικής και θα μου μείνουν πολλές ερωτήσεις αναπάντητες. Ενώ ως «μύστης» γνωρίζω πως δεν μπορώ να αναγιγνώσκω με τον τρόπο του κόσμου, τεράστια συμβολικά γεγονότα. Τα θαύματα δεν εξηγούνται με την διαθέσιμη λογική. Είναι άγνωστοι νόμοι, άγνωστων πεδίων που όμως μας συνθέτουν, μας στοιχειώνουν και μας ρυθμίζουν. Συλλαμβάνονται και γίνονται αποδεκτά μόνο μέσα από την Πίστη. Πίστη δε, έχω και μου αρκεί!

Αυτό το «κενό» πληροφόρησης και η «αντινομία» στην λογική, πρέπει να μας υποψιάσει και να μας ωθήσει σε βαθιές έρευνες για το τι ακριβώς εκτυλίχθηκε τω καιρώ εκείνω ορατώς και αοράτως. Έχουμε να μάθουμε πολλά και θαυμαστά. Τα οποία δεν αντιβαίνουν την Πίστη – αντιθέτως την δυναμώνουν. Βρισκόμαστε στο κατώφλι νέας Εποχής, νέων Εξελίξεων όπου πολλά από όσα τότε συνέβησαν θα επαναληφθούν για να ορίσουν πνευματικές επικράτειες και πρέπει να είμαστε απολύτως έτοιμοι. Ο νοών νοείτω.

Εδώ και μία εβδομάδα αποδελτιώνω σύμφωνα με την αίσθηση και την αντίληψή μου την κάθε μέρα της. Το τελευταίο μου αυτό σημείωμα δεν είναι ούτε αναιρετικό ούτε αιρετικό. Δεν σπέρνω αμφιβολίες. Προκαλώ την νόηση των πιστών. Επισημαίνω ότι σε κάθε τέλειο έργο υπάρχει πάντα ένα ψεγάδι – ένα ερωτηματικό, για να συνεχισθεί ασφαλώς η εποποιϊα – η οδοιπορία, πιο πέρα. Να μη σταματήσει και μαραθεί.
Όταν ποτέ φτάσουμε το Τέλειο έχουμε φθάσει και στο οριστικό Τέλος της πορείας μας. Δεν θα έχουμε μετά λόγο ύπαρξης. Ο νοών νοείτω.

Ο Ιησούς εξετέλεσε με πληρότητα, ανθρωπιά, και υψηλή αισθητική την αποστολή Του. Μας έβαλε σε σπουδαία μονοπάτια. Διαμόρφωσε ολόκληρο πολιτισμό. Δισχιλιετή. Μας μίλησε για Αγάπη, Συγγνώμη και Χάρη. Τα δίδαξε με το παράδειγμά Του και την τελική Θυσία Του. Δικαίως αποκλήθηκε Υιός του Ανθρώπου και Υιός του Θεού. Χριστός. Πρόκειται για Πνευματικό Υιό και όχι βιολογικό. Κάτι λογικό και ευνόητο.
Τώρα πάλι κάτι καινούργιο έρχεται που θα συμπληρώσει το παρελθόν (το έργο του Ιησού και πολλών άλλων!) και θα μας ανακαινίσει. Ευλογημένος ο Ερχόμενος.
Ο νοών νοείτω!