ΜΟΝΑΧΙΣΜΟΣ

Μπουκάλι με μήνυμα στην θάλασσα

Ο Μοναχισμός (που σαν ιδέα με έλκει) εμφανίστηκε σχεδόν ταυτόχρονα με τον Χριστιανισμό. Ο χριστιανισμός μίλησε για μετά θάνατον ζωή, για άλλους μεταφυσικούς κόσμους μακάριους με νόμους και πολίτευμα, όπου ο καθείς θα μπορούσε να δικαιωθεί - ιδίως αν η επίγεια ζωή, του συμπεριφέρθηκε άσχημα - εάν αδικήθηκε έστω και εξ αιτίας αυτού του ίδιου. Ο Χριστιανισμός μίλησε ξεκάθαρα για «αγάπη» και «συγγνώμη». Δηλαδή για δυνατότητα να σβήσεις το κακό παρελθόν και να αποδοθείς στο καλό καθαρός «ώσπερ χιών». Ό,τι κι αν έχεις διαπράξει. Μοναδικός όρος είναι η ειλικρινής, καρδιακή μετάνοια. Κανείς δεν σώζεται αν δεν θέλει να σωθεί!
Τω καιρώ εκείνω που ο αρχαίος κόσμος κατέρρεε, πολλοί ήταν οι τραυματισμένοι που γύρεψαν την λύτρωση και τον καινούργιο φιλεύσπλαχνο Θεό στις φοβερές ερήμους, στις φοβερές εκούσιες δοκιμασίες, στην αλχημική μοναξιά. Στην απευθείας «συνομιλία» με τον Θεό. Στην ουράνια εγκόλπωση.
Η φυγή από τα εγκόσμια, ο μοναχισμός ( = χριστιανικός μυστικισμός) γνώρισε μεγάλη ακμή για πολλούς αιώνες. Τα ράκη γίνονταν άγιοι στην απομόνωση με την προσευχή. Φαινομενικά ωραία πράγματα. Πέρασαν έτσι 2000 χρόνια.
Αλλά με τον καιρό φάνηκαν τα ελαττώματα. Ο μυστικισμός είναι πολύ εγωϊστικό πράγμα. Εγκαταλείπεις την ζωή σαν λιποτάκτης, λέγοντας «εμένα με ενδιαφέρει μόνο ο Θεός και ο εαυτός μου». Αυτό κατά βάθος είναι κακό. Γιατί βασανίζονται όλοι αλλά οι μυστικιστές νοιάζονται μόνο για το άτομό τους.
Πέραν αυτού η άσκηση οξύνει άγνωστες αισθήσεις και τελειοποιεί άγνωστες ικανότητες, διευρύνει την συνείδηση και την γνώση, τα οποία δεν αξιοποιούνται όπως πρέπει με αποτέλεσμα οι μοναχοί να θεωρούνται «μάγοι» και «δεισιδαίμονες», γενικώς αλλοπαρμένοι, από τους «θύραθεν».
Αυτό με πληγώνει.
Σήμερα η παροξυμμένη παρακμή οδηγεί πάλι σε μία μικρή άνθηση τον μοναχισμό, ειδικά στις περιοχές της πρώην βυζαντινής αυτοκρατορίας, αλλά κατά την γνώμη μου είναι απατηλή. Γιατί τελικά ο μοναχισμός δεν έχει τίποτε να προσφέρει και κυρίως να αρθρώσει. Όλα τα (αληθινά) προβλήματα και οι κεντρόφυγες ψυχικές τάσεις απλοποιούνται και μορφοποιούνται στον αποδιοπομπαίο «Σατανά» - το σκουριασμένο αυτό κλειδί του …παραδείσου. Ακούς «άγιους» ανθρώπους να μιλούν σαν αυτιστικοί και τα πρόσωπά τους αντί να χαμογελούν και να λάμπουν να μοιάζουν πέτρινα και κοφτερά. Οι εξαιρέσεις είναι απελπιστικά λίγες.

Η αιτία είναι πως βρισκόμαστε μπροστά σε μεγάλες αλλαγές. Ο Λόγος αλλάζει, εκφράζοντας και ωθώντας σε Νέα Εποχή, με Νέο Θεό, Νέα Θεολογία, Νέα Ηθική, Νέο Πολίτευμα.
Δεν απαρνούμαι βέβαια κανένα Θεό έστω κι αλλάζουν οι βάρδιες. Έλκομαι από τον Αναχωρητισμό και την στοίχιση με την αλάνθαστη Φύση τις δυνάμεις της και τα βιβλία της (ορυκτά, φυτά, ζώα, ανθρώπους). Θέλω να πιώ τα νάματά της, να σπουδάσω την γλώσσα της, να αξιοποιήσω τα στοιχεία της υπέρ της προόδου, να μεταμορφωθώ πρώτα απ’ όλα ο ίδιος σε κάτι φωτεινό. Κρατώ από το χέρι τον Μύστη και Πρόδρομο Ιησού και ο φόβος μου λιγοστεύει.

Γυρεύω Σκήτη και Μοναστήρι, ας πούμε Θεοσοφικό, να καταταχθώ και να λατρέψω τον Θεό δουλεύοντας χειρωνακτικά και πνευματικά στην αυλή της Δημιουργίας Του. Όπου υπάρχει ανάγκη. Μέχρι την ώρα του μεταποιητικού ευλογημένου Θανάτου. Την ώρα που το σκουλήκι γίνεται πεταλούδα και βγαίνει απ’ το κουκούλι. Με ακούει κανείς?