Ο Τεκτονισμός δεν είναι μια αξιωματική αλήθεια, που πρέπει κανείς να την δεχτεί ευνουχίζοντας την νοημοσύνη του. Είναι βιωματική πράξη, μια άλλη όραση του Κοσμικού γίγνεσθαι, μια αναδυομένη Αφροδίτη που προσπαθεί να δει το Αρχετυπικό Ανδρόγυνο μέσα από τους οφθαλμούς της Ψυχής, πάλλεται και δονείται σε άλλες αξιωματικές αρχές, μακρά από τις επικρατούσες αξιωματικές ετερότητες της κοινωνίας των αμύητων.
Αρχή της Τεκτονικής ζωής είναι η ελευθερία της ετερότητας, μια διαπροσωπικότητα Κοσμικού διαλόγου, επιθυμία οντολογικής ανίχνευσης της Πρώτης αρχής, μέσω των αιθερικών οφθαλμών του Πνεύματος, που δεν γνωρίζει Τέλος, παρά μόνο την ασυμπτωτική καμπύλη στον άξονα του Παγκόσμιου Γίγνεσθαι.
Η ιστορική παρουσία του Τεκτονισμού είναι δείκτης Ελευθερίας, μια παρτιτούρα του Αιωνίου Φωτός, ένας αλγοριθμικός τύπος της Αέναης κίνησης του Όντος, που δεν υποκαθιστά τον άνθρωπο, αλλά τον ενώνει με τους άλλους μέσω της χωροχρονικής ενότητας του.
Ο Τεκτονισμός δεν έχει οπαδούς, μόνο αδελφούς, που γεννιούνται στο τρίαθλο της Ατραπού της αυταπάρνησης της προσωπικότητας, ιππότες της ισότητας, γιατί γνωρίζει ότι όλοι είμαστε αδέλφια μέσω της Μεγάλης Εκρηξης, άρνηση της δουλείας, έλογοι απολογητές του Φωτός.
Στον Τεκτονισμό συναντά κανείς πράγματα δυσεύρετα στον αμύητο κόσμο,Ομορφιά, Τάξη, Λειτουργική ομορφιά, Νόημα ζωής, Εσωτερική εργασία και Εξωτερική προσφορά.Ο Τέκτονας έρχεται σε επαφή με τον ανανεωμένο εαυτό του,με την Μύησή του,μετέχει σε μια κοινότητα που έχει στόχο την ολοκληρωτική ενότητα με τους Αδελφούς, μακρυά από το πνεύμα της μετανεωτερικότητας,που είναι η προσωπική ευημερεία μέσω της κατανάλωσης αγαθών, γιατί έχει αφήσει προ πολλού τα μέταλλα εκτός του εσωτερικού και εξωτερικού ναού.
Είναι αδελφός με τους αδελφούς, γιατί έτσι των αναγνωρίζουν, πνευματικό τέκνο του Σεβάσμιου, με τον οποίο βρίσκεται σε δυναμική ισορροπία, έτσι ώστε ο θερμικό θάνατος του πνεύματος να αργήσει να έλθει.
Μέσα στην Στοά γίνεται μια διαρκής μάχη μεταξύ εγώ και υπερεγώ, όπως ο Φρούντ και οι επίγονοι του το ορίζουν, αποτέλεσμα της οποίας είναι ένας μαραθώνιος αγώνας επί της Ατραπού, τελικός σκοπός είναι η Ανατολή.
Αρχή της Τεκτονικής ζωής είναι η ελευθερία της ετερότητας, μια διαπροσωπικότητα Κοσμικού διαλόγου, επιθυμία οντολογικής ανίχνευσης της Πρώτης αρχής, μέσω των αιθερικών οφθαλμών του Πνεύματος, που δεν γνωρίζει Τέλος, παρά μόνο την ασυμπτωτική καμπύλη στον άξονα του Παγκόσμιου Γίγνεσθαι.
Η ιστορική παρουσία του Τεκτονισμού είναι δείκτης Ελευθερίας, μια παρτιτούρα του Αιωνίου Φωτός, ένας αλγοριθμικός τύπος της Αέναης κίνησης του Όντος, που δεν υποκαθιστά τον άνθρωπο, αλλά τον ενώνει με τους άλλους μέσω της χωροχρονικής ενότητας του.
Ο Τεκτονισμός δεν έχει οπαδούς, μόνο αδελφούς, που γεννιούνται στο τρίαθλο της Ατραπού της αυταπάρνησης της προσωπικότητας, ιππότες της ισότητας, γιατί γνωρίζει ότι όλοι είμαστε αδέλφια μέσω της Μεγάλης Εκρηξης, άρνηση της δουλείας, έλογοι απολογητές του Φωτός.
Στον Τεκτονισμό συναντά κανείς πράγματα δυσεύρετα στον αμύητο κόσμο,Ομορφιά, Τάξη, Λειτουργική ομορφιά, Νόημα ζωής, Εσωτερική εργασία και Εξωτερική προσφορά.Ο Τέκτονας έρχεται σε επαφή με τον ανανεωμένο εαυτό του,με την Μύησή του,μετέχει σε μια κοινότητα που έχει στόχο την ολοκληρωτική ενότητα με τους Αδελφούς, μακρυά από το πνεύμα της μετανεωτερικότητας,που είναι η προσωπική ευημερεία μέσω της κατανάλωσης αγαθών, γιατί έχει αφήσει προ πολλού τα μέταλλα εκτός του εσωτερικού και εξωτερικού ναού.
Είναι αδελφός με τους αδελφούς, γιατί έτσι των αναγνωρίζουν, πνευματικό τέκνο του Σεβάσμιου, με τον οποίο βρίσκεται σε δυναμική ισορροπία, έτσι ώστε ο θερμικό θάνατος του πνεύματος να αργήσει να έλθει.
Μέσα στην Στοά γίνεται μια διαρκής μάχη μεταξύ εγώ και υπερεγώ, όπως ο Φρούντ και οι επίγονοι του το ορίζουν, αποτέλεσμα της οποίας είναι ένας μαραθώνιος αγώνας επί της Ατραπού, τελικός σκοπός είναι η Ανατολή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου