«Επιθύμησα να κάνω το καλό, αλλά δεν επιθύμησα να κάνω θόρυβο, γιατί ένοιωσα ότι ο θόρυβος δεν κάνει καλό και το καλό δεν κάνει θόρυβο».
Louis Claude de sain Martin
Φαίνεται λίγο παράξενο, όμως ανέκαθεν(από νηπιακής ηλικίας) προτιμούσα τα μικρά εκκλησάκια από τις μεγάλες εκκλησίες. Τότε που ήμουν πολύ μικρός το έκανα ασυναίσθητα, τώρα όμως αρχίζω να καταλαβαίνω την αιτία. Με δύο λόγια, εκεί στα μικρά εκκλησάκια είναι κανείς μόνος του, αυτός και ο Θεός που τον κοιτάζει μέσα από το (ενίοτε αυστηρό η επιεικές) βλέμμα της εικόνας που συνήθως υπάρχει απέναντί του. Δεν υπάρχουν τα περίεργα βλέμματα όλων αυτών των《καλών Χριστιανών》, οι οποίοι παρατηρούν και σχολιάζουν τα πάντα και τους πάντες. Ούτε γίνεται η συνεχής παρέλαση των 《ευλαβικών προσκυνητών》του πενταλέπτου (τόσο περίπου χρειάζεται για να μπουκάρεις κάπου στην μέση της λειτουργίας, προς το τέλος να ανάψεις ένα κερί, και μετά να φύγεις) με το ανάλογο σπρώξιμο δεξιά κι αριστερά. Όπως και να το κάνουμε, είναι δύσκολο να σου έρθει κατανυκτική διάθεση σε τέτοιο περιβάλλον. Πως να γυμνώσεις την ψυχή σου και να προσευχηθείς, όταν δέχεσαι τετοιους περισπασμούς;
Βέβαια, αν το καλοσκεφτούμε, ούτε και η άλλη λύση είναι τόσο απλή. Γιατί το να αποφασίσεις να πας σε ένα μικρό εκκλησάκι, να ανάψεις ένα κερί και αφού κάνεις βιαστικά τον σταυρό σου να φύγεις, είναι εύκολο. Για κάνε όμως πως κάθεσαι λίγο παραπάνω, να προσευχηθείς, και αμέσως θα ξεκινήσει μια ελαφρά νευρικότητα. Εκείνο το βλέμμα της εικόνας, η οποία όπως ανέφερα πιο πριν βρίσκεται συνήθως απέναντί σου, αρχίζει να σε κάνει να νιώθεις άβολα. Ίσως γιατί είναι λίγο διαπεραστικό, λίγο αυστηρό και επικριτικό ... σου θυμίζει και λίγο το αγνό κομμάτι της ψυχής σου που χιλιοπρόδωσες και συνεχίζεις να προδίδεις σε κάθε ευκαιρία ... οπότε αρχίζεις και κάνεις σκέψεις του τυπου:《Μήπως έκατσα πολύ ώρα εδώ μέσα, και περιμένει κανένας άλλος να μπει;》《Γιατί ξέχασα τι ήθελα να πω στον Θεό, ενώ το σκεφτόμουν όλο το απόγευμα; 》και άλλα τέτοια παρόμοια εισβάλουν στην σκέψη σου, και αδημονείς, να τελειώνεις και να φύγεις από αυτό το τόσο ενοχλητικά, ήσυχο μέρος!
Μπορεί ο άθεος να ισχυριστεί ότι αυτό που φοβάται κάποιος, σε μια τέτοια περίσταση, είναι ουσιαστικά το να μείνει μόνος με τον εαυτό του. Εγώ όμως θα σας πω, ότι ο Θεός βρίσκεται ακριβώς (και) εκεί βαθιά μέσα στον πραγματικό μας εαυτό. Άλλωστε πως αλλιώς θα εξηγούσε κάνεις, τον φόβο μας να βρεθούμε ενώπιον του εαυτού μας, αν δεν υπήρχε διαφορά επιπέδου συνειδητότητος μεταξύ ημών και ...ημών;
Πολύ φοβάμαι ότι σας έχω μπερδέψει (αφού κι εγώ έχω μπερδευτεί όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα), γι αυτό θα τελειώσω με ένα περιστατικό που μου συνέβη κατά την διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής. Εγώ εσπούδασα ιατρική στην Ρουμανία, την εποχή του κομμουνισμού. Οι συνθήκες ζωής ήταν κάτι χειρότερο από απαίσιες, και αντιλαμβάνεστε πως όταν έφτανε η ώρα να πάρω το λεωφορείο και να φύγω από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη, ξαναγυρίζοντας στον τόπο του μαρτυρίου μου, ήμουν δυστυχισμένος. Κάποια φορά στενοχωρήθηκα τόσο πολύ που πίστεψα πως θα πεθάνω. Ντρεπόμουν όμως να ζητήσω από τον πατέρα μου να με αφήσει να φύγω σε δύο ημέρες, και έτσι λίγο πριν έρθει το λεωφορείο, πήγα στο εκκλησάκι του αη Γιάννη απέναντι από το σπίτι μου, και παρεκάλεσα τον Χριστό ειλικρινά και με δάκρυα στα μάτια, να κάνει το θαύμα του και να μην έρθει το λεωφορείο ... μόνο μια φορά ... αυτή τη φορά. Υποσχέθηκα ότι σε δύο ημέρες, που θα ξαναερχόταν, θα έμπαινα αδιαμαρτύρητα και θα έφευγα στην Ρουμανία. Και τότε ένοιωσα κάτι παράξενο. Ήξερα κατά βάθος ότι θα γίνει αυτό που ζήτησα, και ΕΓΙΝΕ. Ο πατέρας μου με πήγε με το αυτοκίνητο στα δικαστήρια (εκεί ήταν το πρακτορείο) και περίμενε μαζί μου. Το λεωφορείο ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΠΟΤΕ, μας ζήτησαν συγνώμη οι υπεύθυνοι του πρακτορείου, εξηγώντας μας πως αυτό δεν είχε ξαναγίνει (και απ όσο ξέρω ούτε επαναληφθηκε) ποτέ. Ο οδηγός 《πίστεψε》πως δεν υπήρχαν επιβάτες στην Θεσσαλονίκη και από την Αθήνα, πήγε κατευθείαν στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα του Προμαχώνα. Από τότε άρχισα να ξαναπιστεύω στα θαύματα, αυτά τα υπέροχα πράγματα που γίνονται όταν δρασκελίζουμε το κατώφλι, από αυτό το πανέμορφο μικρό εκκλησάκι που βρίσκεται στο κέντρο της καρδιάς μας!
Βέβαια, αν το καλοσκεφτούμε, ούτε και η άλλη λύση είναι τόσο απλή. Γιατί το να αποφασίσεις να πας σε ένα μικρό εκκλησάκι, να ανάψεις ένα κερί και αφού κάνεις βιαστικά τον σταυρό σου να φύγεις, είναι εύκολο. Για κάνε όμως πως κάθεσαι λίγο παραπάνω, να προσευχηθείς, και αμέσως θα ξεκινήσει μια ελαφρά νευρικότητα. Εκείνο το βλέμμα της εικόνας, η οποία όπως ανέφερα πιο πριν βρίσκεται συνήθως απέναντί σου, αρχίζει να σε κάνει να νιώθεις άβολα. Ίσως γιατί είναι λίγο διαπεραστικό, λίγο αυστηρό και επικριτικό ... σου θυμίζει και λίγο το αγνό κομμάτι της ψυχής σου που χιλιοπρόδωσες και συνεχίζεις να προδίδεις σε κάθε ευκαιρία ... οπότε αρχίζεις και κάνεις σκέψεις του τυπου:《Μήπως έκατσα πολύ ώρα εδώ μέσα, και περιμένει κανένας άλλος να μπει;》《Γιατί ξέχασα τι ήθελα να πω στον Θεό, ενώ το σκεφτόμουν όλο το απόγευμα; 》και άλλα τέτοια παρόμοια εισβάλουν στην σκέψη σου, και αδημονείς, να τελειώνεις και να φύγεις από αυτό το τόσο ενοχλητικά, ήσυχο μέρος!
Μπορεί ο άθεος να ισχυριστεί ότι αυτό που φοβάται κάποιος, σε μια τέτοια περίσταση, είναι ουσιαστικά το να μείνει μόνος με τον εαυτό του. Εγώ όμως θα σας πω, ότι ο Θεός βρίσκεται ακριβώς (και) εκεί βαθιά μέσα στον πραγματικό μας εαυτό. Άλλωστε πως αλλιώς θα εξηγούσε κάνεις, τον φόβο μας να βρεθούμε ενώπιον του εαυτού μας, αν δεν υπήρχε διαφορά επιπέδου συνειδητότητος μεταξύ ημών και ...ημών;
Πολύ φοβάμαι ότι σας έχω μπερδέψει (αφού κι εγώ έχω μπερδευτεί όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα), γι αυτό θα τελειώσω με ένα περιστατικό που μου συνέβη κατά την διάρκεια της φοιτητικής μου ζωής. Εγώ εσπούδασα ιατρική στην Ρουμανία, την εποχή του κομμουνισμού. Οι συνθήκες ζωής ήταν κάτι χειρότερο από απαίσιες, και αντιλαμβάνεστε πως όταν έφτανε η ώρα να πάρω το λεωφορείο και να φύγω από την αγαπημένη μου Θεσσαλονίκη, ξαναγυρίζοντας στον τόπο του μαρτυρίου μου, ήμουν δυστυχισμένος. Κάποια φορά στενοχωρήθηκα τόσο πολύ που πίστεψα πως θα πεθάνω. Ντρεπόμουν όμως να ζητήσω από τον πατέρα μου να με αφήσει να φύγω σε δύο ημέρες, και έτσι λίγο πριν έρθει το λεωφορείο, πήγα στο εκκλησάκι του αη Γιάννη απέναντι από το σπίτι μου, και παρεκάλεσα τον Χριστό ειλικρινά και με δάκρυα στα μάτια, να κάνει το θαύμα του και να μην έρθει το λεωφορείο ... μόνο μια φορά ... αυτή τη φορά. Υποσχέθηκα ότι σε δύο ημέρες, που θα ξαναερχόταν, θα έμπαινα αδιαμαρτύρητα και θα έφευγα στην Ρουμανία. Και τότε ένοιωσα κάτι παράξενο. Ήξερα κατά βάθος ότι θα γίνει αυτό που ζήτησα, και ΕΓΙΝΕ. Ο πατέρας μου με πήγε με το αυτοκίνητο στα δικαστήρια (εκεί ήταν το πρακτορείο) και περίμενε μαζί μου. Το λεωφορείο ΔΕΝ ΗΡΘΕ ΠΟΤΕ, μας ζήτησαν συγνώμη οι υπεύθυνοι του πρακτορείου, εξηγώντας μας πως αυτό δεν είχε ξαναγίνει (και απ όσο ξέρω ούτε επαναληφθηκε) ποτέ. Ο οδηγός 《πίστεψε》πως δεν υπήρχαν επιβάτες στην Θεσσαλονίκη και από την Αθήνα, πήγε κατευθείαν στα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα του Προμαχώνα. Από τότε άρχισα να ξαναπιστεύω στα θαύματα, αυτά τα υπέροχα πράγματα που γίνονται όταν δρασκελίζουμε το κατώφλι, από αυτό το πανέμορφο μικρό εκκλησάκι που βρίσκεται στο κέντρο της καρδιάς μας!
Γιωργος Γεωργιαδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου