Η ΣΙΓΗ (Ν. ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ)

Η Σιγη ( Aσκητικη)

Μέσα στη βαθιά Σιγή, όρθιος, άφοβος, πονώντας και παίζοντας, ανεβαίνοντας ακατάπαυτα από κορυφή σε κορυφή, ξέροντας πως το ύψος δεν έχει τελειωμό, τραγουδά, κρεμάμενος στην άβυσσο, το μαγικό τούτο περήφανο ξόρκι:

ΠΙΣΤΕΥΩ...

ΠΙΣΤΕΥΩ Σ΄ ΕΝΑ ΘΕΟ, ΑΚΡΙΤΑ, ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ, ΠΑΣΧΟΝΤΑ, ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ, ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ΄ ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΣ, ΤΙΣ ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤ΄ ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ, ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΚΡΙΝΩ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΥΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΑΓΡΥΠΝΟ ΒΑΡΥΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΔΑΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ· ΤΗ ΖΩΟΔΟΧΑ ΠΗΓΗ ΦΥΤΩΝ, ΖΩΩΝ ΚΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΑΛΩΝΙ, ΟΠΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΠΑΛΕΥΕΙ Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.
"ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ. "ΒΟΗΘΕΙΑ!" ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ, ΚΙ ΑΚΟΥΩ.

ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ, ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗΣ, ΑΚΟΥΜΕ ΜΕ ΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ.
ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΧΥΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ."

ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΑΝ, ΣΜΙΓΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: "ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ."

ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ, ΚΑΙ ΔΕ ΛΥΓΟΥΝ, ΑΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ, ΤΟ ΜΕΓΑ, ΕΞΑΙΣΙΟ, ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ: ΚΑΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!

Το ΟΝ

EN ην το Ον, και όλα είναι το Ον.
EN ην το Ον, και όλα είναι το Ον. Μια ενιαία και μοναδική ακατάληπτη Ουσία, το Απεριόριστο και Απόλυτο Ον. Πέρα απο τους κόλπους του Όντος δεν δύναται να υπάρξει τίποτε, καθώς όλα εμπεριέχονται στο Ον και όλα εμπεριέχουν το Ον. Το Ον είναι το υπάρχειν, και η ύπαρξη είναι το Ον. Αυτό που καλούμε δημιουργία, είναι απλά μία άλλη έκφραση του Όντος, σε μια δυναμική εξελικτική ώστε το εν δυνάμει να τείνει να γίνει και πάλι Ον με συνισταμένη την εμπειρία του Εαυτού Του.

Η έκφρασή του αυτή φαινομενικά είναι ξεχωριστή και από τους λογιστικούς μας νόες μετρήσιμη, αλλά μονάχα κατα τα φαινόμενα, κατα το υπάρχειν είναι και πάλι Ον, ενιαίο, αδιαίρετο και υπάρχον.

Το μόνο μετρήσιμο απο εμάς είναι το εν δυνάμει, είναι η φαινομενική τακτοποίηση του Όντος στον Εαυτόν του, αλλά αυτό είναι μετρήσιμο απο την υποκειμενικότητά μας η οποία δεν Είναι άρα και η πραγματική αντικειμενική κατάσταση που διαφεύγει απο την παρατήρηση μας και πάλι Είναι, δηλαδή και αυτό που ονομάζουμε ΜηΟν και πάλι είναι Ον, που συνειδητοποιεί τον Εαυτό Του.

Γι'αυτό σε όλο το Σύμπαν , στην Φύση, σε εμάς τους ίδιους βλέπουμε την νομοτελειακή τάξη η οποία ωθεί την δημιουργία σε διαρκείς αναδιατάξεις, μια διαρκής εξελικτική διαδικασία ώστε οι υλικές δομές να γίνουν ολοένα και πιο λεπτοφυείς και να τείνουν στην εν πληρότητα κατάσταση Ον.

Αλήθεια, πόσο βραχυπρόθεσμη είναι η οπτική μας σαν ανθρωπότητα ώστε να μην αντιλαμβανόμαστε αυτήν την θαυμαστή εξάπλωση και αναδιάταξη του Όντος αφ'εαυτού?

Την εν δυνάμει αυτήν κατάσταση ονόμασαν οι παλαιές δοξασίες “πτωτική κατάσταση”, καθώς οτιδήποτε διαφοροποιείται από την κατάσταση του Όντος εθεωρείτο συνυφασμένο με τον πόνο και την απώλεια εκείνης της αρχικής ενωτικής κατάστασης. Αυτό που διαφεύγει απο τους λογιστικούς νόες των θεόσοφων είναι πως δεν δύναται να υπάρξει οτιδήποτε πέραν του Όντος, όλα εμπεριέχονται και εμπεριέχουν το Ον.

Όλη η Δημιουργία είναι μια κατάσταση του εν δυνάμει Όντος, μια άλλη κατάσταση έκφρασης του Όντος στην αφ'εαυτού του δυναμική για πολλαπλασιασμό, εξάπλωση ώστε να βιώσει πολλαπλώς τον Εαυτό του και τέλος να συγκεντρώσει τα εν δυνάμει κομμάτια του πίσω ( αποκατάσταση κατα τας παλαιάς δοξασίας ). Αυτό διαφαίνεται από την παρουσία της Κίνησης στα υλικά πεδία. Η Κίνηση, αυτός ο μηχανισμός που παρατηρούμε καθημερινά γύρω μας και μέσα μας, είναι ο μηχανισμός εκείνος κατά τον οποίο το Ον, θέτει σε τάξη τα εν δυνάμει κομμάτια του ( κατάσταση Μη-Ον ) τα οποία από τα μικροκοσμικά επίπεδα ως τα μακροκοσμικά παράγουν ζωή και κίνηση. Η κίνηση αυτή καθοδηγούμενη από τους νόμους της έλξης-άπωσης, τείνει να θέσει την εν-δυνάμει κατάσταση που βρίσκεται εις μια ορισμένη αταξία εις κατάσταση τάξης, δηλαδή κατάσταση που τείνει στο Ον.

Μια παρένθεση εδώ γιατί γίνεται μια παρανόηση όσον αφορά την λογιστική προσέγγιση εννοιών όπως αυτή του Μη_Οντος. Η κατάσταση Μη-Ον, δεν σημαίνει κατάσταση απουσίας του Όντος, αλλά περιγράφει την κατάσταση που εμπεριέχει το Ον σε λανθάνουσα ή εν δυνάμει ύπαρξη. Η πραγματική αποκωδικοποίηση της κατάστασης Μή-Ον δεν είναι δυαδική όπως προσπαθεί να την αποκωδικοποιήσει ο νους μας καθότι η δυαδικότητα εμφανίζεται μέσα στην Δημιουργία μονάχα, στους κόλπους του Όντος όλα είναι ενιαία, εκεί οι δυάδες-τριάδες-τετράδες κτλ εκφράζουν πάντα την Μονάδα. Μή-Ον, είναι και πάλι Ον σε κατάσταση Μη , δηλαδή σε κατάσταση άρνησης του Εαυτού του, σε μια λανθάνουσα λιγότερο συνειδητή κατάσταση που εν δυνάμει τείνει να γίνει Ον.

Με απλά λόγια το Ον επιφέρει την τάξη εις την φαινομενική αταξία στα εν δυνάμει κομμάτια του , καθώς τίποτε δεν δύναται να υπάρξει χωρίς να εμπεριέχει το Ον , έστω και σε λανθάνουσα κατάσταση ή αλλιώς κατάσταση αταξίας του Όντος.

Κατανοεί κανείς ότι το Ον με απλά λόγια Είναι, Είναι παντού, μέσα μας, έξω από εμάς, γύρω μας, σε όλη την δημιουργία βρίσκεται εν δυνάμει, σε μια κατάσταση φαινομενικής αταξίας με τάση να επιφέρει την τάξη στα επιμέρους κομμάτια Του, ώστε το Μη-Ον, να γίνει Ον και να ολοκληρωθεί και αυτός ο κύκλος δημιουργίας.

Συνείδηση είναι η κατάσταση εκείνη που σε αναλογία με το κατά πόσο εκφράζεται υποδηλώνει το μέτρο εκείνο που ο φορέας της τακτοποιεί το σύστημά του και προσεγγίζει την κατάσταση που ονομάστηκε όντως ον – αυτό δηλαδή που είναι.( ονομάστηκε και από τους Θεοσόφους ώς Νους ή Πνευματικό Είναι και αν δούμε λίγο πιο προσεκτικά θα νοήσουμε οτι το όντως ον είναι η εκδήλωση της Φαντασίας του Όντος στα ιδεατά επίπεδα για την Δημιουργία, πιο απλά είναι ο Νους που νοεί την Ιδέα ύπαρξη απο τα πνευματικά-ιδεατά δώματα προς ολόκληρη την Δημιουργία. Η απόληξη του Όντος μέσα στην Δημιουργία ). Γιαυτό η ένωση του επιμέρους με το όλον του περιγράφηκε σαν “αυτό που Είναι”, εκδηλώνοντας δηλαδή αυτό που πραγματικά Είναι. Αυτό σημαίνει ότι το επιμέρους έχει πετύχει κατά προσέγγιση την τάξη στην αταξία του και συνδέεται συνειδητά πλέον με τον αληθινό φορέα του, αυτό δηλαδή που πραγματικά Είναι.

Γιαυτόν ακριβώς τον λόγο ορίσαμε αρχικά την κατάσταση Μη-Ον ως μια υποκειμενική κατάσταση, καθώς χρειάζεται μονάχα μια αλλαγή Συνείδησης του ατόμου για να καταρρεύσει η ψευδαίσθηση της διαχωριστικότητας απο αυτό που πραγματικά Είναι. Η κατάσταση Μη-Ον είναι μια ψευδαίσθηση όπου η Συνείδησή μας προσπαθεί να υπερβεί ώστε να βιώσει την αληθινή της κατάσταση, αυτό δηλαδή που όντως Είναι.

“Να Είστε λοιπόν, απλά να Είστε, ώστε να εκφράζετε συνειδητά αυτό που Είναι”, φωνάζει το Άνωθεν στα επιμέρους όντα και μέσω της Νομοτέλειας το αποδεικνύει και το πραγματοποιεί. "Οταν τα επιμέρους όντα ενoποιηθούν στην αρχική τους κατάσταση, σε ένα επίπεδο Ιδεών της πνευματικής δημιουργίας, η Φαντασία τους θα συνιστά την Βούληση του Όντος.εποπτεύουν τα ολιγότερα συνειδητοποιημένα κομμάτια τους, τα πρώτα σε μια τακτοποιημένη Δημιουργία , όπως είναι και τώρα ο Πνευματικός Κόσμος, και τα παιδιά τους σε μια άλλη καινούργια ατακτοποίητη Δημιουργία που με τον καιρό θα συνειδητοποιήσει τον Εαυτό της."

ΑΜΥΗΤΟΣ ,ΖΗΤΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΕΚΤΩΝ

 Πριν χτυπήσεις την πόρτα της Στοάς
Κάποιος μου έγραψε ρωτώντας με πως να κινηθεί για να χτυπήσει την πόρτα της Στοάς.

Του απάντησα αυτο που ακολουθεί.

Ας πω οτι αυτο ειναι μια υποκειμενική άποψη που γράφεται με μεγιστο σεβασμό τοσο προς τον αναγνώστη όσο και στον θεσμό της Ελευθέρας Τεκτονικής. Δεν υποκαθιστά τις υποδείξεις και παραινέσεις που θα λάβει ο ενδιαφερόμενος από τους αρμόδιους. Το κείμενο αυτό είναι μια γενική άποψη που θα του δόσει να καταλάβει ποιο προφίλ είναι επιθυμητό και πιο είναι κάπως λιγότερο.

Προσέγγισε το θέμα της εισδοχής σου σε μια στοά με σεμνότητα, δέος και αυτοσεβασμό.

Σιγουρέψου ότι πιστεύεις σε κάποιου είδους Θεό ΚΑΙ ότι είσαι χρηστοήθης. (Το χρη με -η-, από το χρηστό, δηλαδή ηθικά ορθό).

Σιγουρέψου ότι στην τοπική κοινωνία όπου ζεις έχεις έξωθεν καλή μαρτυρία, δηλαδή σε θεωρούν σοβαρό άτομο (αυτο παιζει ρόλο) και ότι δεν έχεις εκκρεμότητες με το Νόμο, αλλά και ότι έχεις λευκό μητρώο.

Σιγουρέψου ότι έχεις μια σταθερή εργασία ή κάτι που έστω μοιάζει με μια απασχόληση (πέρα από το να τρως έτοιμα λεφτά -έστω και αν είσαι ο Ωνάσης- το οποίο δεν είναι και πολύ καλό).

Σιγουρέψου ότι βασικά θα μπορείς να είσαι εντάξει στις συνδρομές σου, καθώς αυτές δεν είναι διαπραγματεύσιμες.

Σιγουρέψου ότι θέλεις να μάθεις και όχι απο την πρώτη μέρα να κάνεις τον αρχηγό ή τον δάσκαλο.

Σιγουρέψου ότι μπορείς να δεχτείς ως ισότιμες με τις δικές σου και άλλες απόψεις, διαφορετικές από τις δικές σου. Δεν θα σου ζητηθεί να υιοθετήσεις καμία δοξασία για τίποτα. Αλλά κάθε γνώμη ως γνώμη είναι σεβαστή.

Σιγουρέψου ότι μπορείς να σεβαστείς τον άλλον.

Σιγουρέψου ότι δεν έχεις χρέη και ότι δεν ψάχνεις κάποιους να σου λύσουν τα προβλήματά σου. (Χρεη δεν εννοώ μια ξεχασμένη δόση στην πιστωτική, αλλά χρέη πραγματικά).

Σιγουρέψου ότι δεν είσαι απλά περίεργος να μάθεις απο πρωτο χέρι τι κανουν οι μασωνοι για να εχεις να τα λες στην παρέα σου.

Σιγουρέψου ότι δεν ψάχνεις για "μέσον" ή/και "άκρες", καθώς στη Στοά δεν θα βρεις τίποτα απο αυτά. (πιο εύκολα άκρες θα βρεις στην κομματική τοπική, παρά στη Στοά).

Σιγουρέψου ότι κατά βάση απορρίπτεις τους ολοκληρωτικούς τρόπους διακυβέρνησης και το εθνικό μίσος. Η Ελλάδα έχει ένα μοντέρνο σύγχρονο πολίτευμα Προεδρευομένης Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. Αν δεν σε καλύπτει αυτό, μην κάνεις καν τον κόπο να στείλειες αίτημα.

Σιγουρέψου ότι πέρα από τα εισοδηματικά σου, είσαι αυθύπαρκτος και ότι μπορείς μόνος σου να λαμβάνεις αποφάσεις που σε αφορούν.

Σιγουρέψου, τέλος, ότι δεν εχεις σχεση εξαρτησης με το ποτό, τα τυχερά παιχνίδια, φανατισμό οποιουδήποτε είδους και οτιδήποτε άλλο σκλαβώνει το μυαλό και ακυρώνει την ατομική αξιοπρέπεια.

ΜΗΝ μου απαντήσεις εμένα για όλα αυτά. Τσεκάρισε μέσα σου ότι αυτά ισχύουν 200 %. Αν δεν είσαι σίγουρος για ΟΛΑ τα παραπάνω, μην κάνεις τον κόπο...Αφού σιγουρευτείς, άσε να περάσει λίγος καιρός να ωριμάσει το πράμα και μετά βλέπουμε.

Συμπλήρωσε την αίτησή σου με θάρρος και μην βιαστείς να λάβεις απάντηση. Η Τεκτονική ζωή ειναι περίπλοκη και δεν αποσκοπούμε στο να σε υποτιμήσουμε.

Τότε και μόνο τότε κρουσε τη θύρα.

Μην είσαι ανυπόμονος. Ο τεκτονισμός είναι μια Τέχνη και όχι προνόμοιο. Είναι ένας θησαυρός που θα πρέπει να τον αξίζεις και όχι ένα τσεκ δώρου να σπαταλήσεις. Ευχομαι καλό ταξίδι στην αναζήτσή σου.

Αν τυχόν δεν τυχει να εχεις το ποθητό αποτέλεσμα, δεν πειράζει. Υπάρχουν πολλοί τρόποι να βρεις τη Γνώση. Μπορεί ενδεχομένως να βρεις μια θετική απάντηση σε αίτημά σου σε μιαν άλλη στοά.

[Κατόπιν παραίνεσης άλλων εμπειρότερων αδελφών, προσθέτω τα εξής]:

Είναι αρκετά πιθανό να εισέλθεις στην παρέα μας αφού είχες το θάρρος να χτυπήσεις άτακτα την θύρα και αφού δεν έχεις απασχολήσει το Νόμο {και φυσικά μιλάω για κάτι σοβαρό και όχι να σου εφερε το 100 η γειτονίσσα που κατούρησε το σκυλί σου στο ασανσέρ}. Σημείωσε όμως ότι με την εισδοχή σου δεν τελείωσε το ταξίδι στην Μασονική εμπειρία, αλλά ότι με την εισδοχή σου ΑΡΧΙΖΕΙ. Το τι άνθρωπος είσαι, το τι κουβαλάς μέσα σου και το τι ποιότητα έχεις ή δεν έχεις θα φανεί μέσα στη στοά. Μην γελιέσαι. Σαφώς και δεν χρειάζεται να είσαι κάτοχος 5 πτυχίων ή μεγαλου πλούτου για να γινεις τεκτονας. Η ποιότητά σου όμως θα φανεί. Είναι έτσι δομημένο το σύστημα.

Δεν ξέρεις πόσοι μπήκανε στο χώρο για να βρουν πελάτη, να πουλησουν κάτι, να δειχτούν, να γυρίσουν επιταγές, να βρουν άκρες, να κάνουν εργολαβίες.... Και δεν ξέρετε πόσοι μπήκαν με τετοια μυαλά την Τετάρτη και φύγανε ή διωχτήκανε την Πέμπτη. Είμαι πολύ σίγουρος για αυτό που σας λέω. Ακόμα και υψηλόβαθμοι, ακόμα και ιδρυτικά μέλη Μεγ. Στοών φάγανε ένα σουτ που ήταν όλο δικό τους. Αν ένα συστημα έχει τον τρόπο να αδειάσει ακόμα και υψηλόβαθμους αξιωματουχους του, μπορεί και να διακρίνει και να βάλει στη θέση του έναν νεο-εισερχόμενο που ήρθε για λόγο άλλο από την ατομική αναζήτηση και τελειοποίηση.

Η Στοά, φίλε μου καλέ, είναι μια θάλασσα, όπου κυβερνητης του πλοιου σου εισαι εσύ. Αν θα το ρίξεις στα βράχια ή αν θα το βγαλεις στους ωκεανούς να βρεις νεες ηπείρους, είναι δικό σου θέμα. Μπορείς να μάθεις βλέποντας τι κανουν σωστά οι άλλοι. Αλλά η τελική ευθύνη ειναι δική σου.

Θυμίσου επίσης ότι ενώ βλέπεις τα πλοία να κάνουν πορεία στη θάλασσα, δεν ξέρεις πόσα πολλά ναυάγησαν και δεν φαίνονται.

Φίλε που δεν σε ξέρω, θα χαρώ να έρθεις, αλλά σου λέω έλα για τους σωστούς λόγους. Θα χαρώ να σε ακουω, αλλά μην μου κάνεις τον παντογνώστη. Θα χαρώ να έρθεις στη Στοά, αλλά απόφυγε να καβαλήσεις το καλάμι.

Καμιά φορά μπορεί να δεις και κάποιες ασοφίες (πιο απλά: επιπολεότητες) να γίνονται. Μην τις πάρεις για παράδειγμα. Το σύστημα θα τις διορθώσει αργά ή γρήγορα. Θα ήταν κρίμα να επιλέξεις να γίνεις μερος του προβλήματος, καθώς θα γίνεις και μέρος της λύσης.

Σε καλώ να τα σκεφτείς όλα αυτά και αφού τα σκεφτείς να τα συζητήσεις με κάποιον παλαιό στο χώρο ή ζήτα να σου συστησουν κάποιον. Ρώτα κάθε απορία και κάθε τι που σε απασχολεί. Ο Τεκτονισμός είναι μια απίστευτα σύνθετη διαδικασία, σε αντίθεση με ένα απλό σωματείο όπου γράφτηκε κανείς μια φορά και τέρμα, είσαι μέλος. Πάρε ως ταπεινό δείγμα της πολυπλοκότητά του, τον κόπο που κατατέθηκε (με μεγάλη χαρά ας προσθεσω) στο να σου δωθει αυτο το κείμενο

Σου εύχομαι μια καλή πορεία, μια επιτυχή διέλευση από τα εμπόδια και κάθε φώς στο δρόμο σου.

Ο φίλος σου, και ισως ο αυριανος, αδελφός σου

ΜΥΣΤΗΣ

Ακολουθείται κάποια μορφή νομοτέλειας στο σύμπαν; Υπάρχει κανονικότητα στο σύνολο της δημιουργίας; Κι αν υπάρχει κάτι τέλειο, τι είναι αυτό, που από τη μια το καθιστά ατελές και από την άλλη προσπαθεί να το επαναφέρει στην αρχέγονη τέλεια κατάστασή του;

Πιστεύω ότι παρόμοιες απορίες θα προβληματίζουν κι άλλους εδώ μέσα. Επειδή όμως η δυνατότητα να τις απαντήσω, αυτή τη στιγμή τουλάχιστον φαντάζει μακρινή, θα χρειαστεί κάτι πιο εσωτερικό να επικαλεστώ για να βοηθηθώ. Σε αυτή μου την αναζήτηση διαπίστωσα ότι οι φωνές που θα μου απαντήσουν, για να είναι κατανοητές, θα απαιτηθεί κάποιος στο ρόλο του μεταφραστή. Είμαι σίγουρος πως ο Θεός μας ομιλεί, αλλά δεν μπορούμε εμείς να τον ακούσουμε διότι είμαστε απαίδευτοι. Κι αυτό το γνωρίζει. Έτσι το Φως ενσαρκώνεται σε ανθρώπινες υποστάσεις, ώστε να μπορεί να μάς φωτίσει, χωρίς να μας κάψει. Τέτοιες μυημένες μορφές ζούσαν, ζουν και θα ζουν πάντα ανάμεσά μας, με σκοπό να μας βγάλουν από το σπήλαιο της αμάθειας, που οι αδυναμίες μας μάς έχουν εκεί γκρεμίσει. Έτσι αποφάσισα να διατυπώσω την άποψή μου για τον Άνθρωπο – Μύστη.

Μύστης είναι αυτός που γνωρίζει από πού έρχεται κι αντιλαμβάνεται που πηγαίνει. Είναι αυτός, που στο σκοπό του για ανεύρεση της Αλήθειας, ισορροπεί μεταξύ των αντιθέτων και κατέρχεται στο βάθος της συνείδησής του. Εκεί, στον έσω εαυτό του, ανακαλύπτει την ατραπό που θα τον οδηγήσει στο Θείο. Και κατά την άποψή μου, εκεί το Θείο εδράζεται. Η Αλήθεια αδδ. μου είναι μέσα μας, στην ψυχή μας. Αλυσοδεμένη με τα μέταλλα που εμείς της φοράμε. Γι’ αυτό καλούμαστε να τα αφήσουμε προ της θύρας του ναού τούτου, κατά την είσοδό μας. Η Αλήθεια είναι βαθειά χτισμένη και στοιχειώνει τον ακατέργαστο λίθο μας. Γι’ αυτό καλούμαστε να τον λαξεύσουμε. Μήπως τελικά λειαίνοντάς τον, μετατραπεί στη φιλοσοφική λίθο που οι διδάσκαλοι αναζητούν.

0ταν τα χέρια του σκότους ρίξουν στο έδαφος το ρόδι, αυτό διαλύεται. Τα χέρια του Φωτός όμως, με στοργή, τους σπόρους μαζεύουν και μεταφυτεύουν. Κι από ένα μόνο ρόδι, χιλιάδες άλλα γεννιούνται. Ας πλύνουμε με Φως τα χέρια μας κι ας υπηρετήσουμε το σκοπό για τον οποίο κληθήκαμε να κοσμήσουμε τις στήλες αυτές με Σοφία, Δύναμη και Κάλος.
Ο Μύστης ξέρει πολύ καλά ότι η Αλήθεια είναι σαν το αίμα που κυλάει μέσα μας. Όλοι το ξέρουμε ότι υπάρχει μα αν δεν πληγωθούμε, δεν το βλέπουμε. Κι αυτό ακριβώς είναι που κάνει ο «Μύστης-Διδάσκαλος». Με το λόγο και τα έργα του χαράζει νοητά τον απαίδευτο νου μας, ώστε να διαχυθεί σαν το αίμα η διάνοιά μας και να μας ποτίσει εσωτερικά, να μας ξεδιψάσει με την Αλήθεια.

Σε όλες τις ιστορικές περιόδους μα ακόμη και σήμερα, Άνθρωποι – Μύστες παρέλασαν και παρελαύνουν ανάμεσά μας. Σκοπός τους ένας. Η επαγρύπνηση του Ανθρώπου κι ο εναρμονισμός του με το «Ένα». Όταν το σκοτάδι προσπαθεί να κυριαρχήσει, στον αέναο πόλεμό του με το Φως, βρίσκει απέναντί του Προμηθείς. Κι όσο και να τους κατατρώγει τα σπλάχνα, αυτά με μια Θεία δύναμη δημιουργούνται πάλι.
Εν δυνάμει μύστης είναι κάθε ενσαρκωμένος άνθρωπος. Είχα και παλαιότερα αναφέρει ότι, κατά τη γνώμη μου, η πρώτη μύηση λαμβάνει χώρα στη μήτρα της μητέρας. Επιμένω στην άποψή μου αυτή. Η πρώτη αυτή επαφή του έμβιου πλέον όντος είναι επιστροφή της αεικινήτου ψυχής μας στο χώρο που εδράζεται η γήινη υπόστασή της. Αυτή είναι η φθαρτή μορφή, που για λίγα χρόνια «μισθώνει» τη σάρκα που τη φιλοξενεί. Εκείνη τη Θεϊκή στιγμή που η ψυχή ξεκινά ακόμη ένα πεπερασμένο ταξίδι, στην προσπάθειά της να βιώσει ακόμη περισσότερες από τις ατέρμονες γνώσεις, ο άνθρωπος λαμβάνει το σύνολο των αξιών της μίας και μόνης Αλήθειας. Ο βίος εκάστου ενός καταδεικνύει κατά πόσο εξέλαβε σοβαρά το δώρο αυτό κι αναγνώρισε το Θείο μέσα του ή χωρίς να αγγίξει την εσωτερική υπόστασή του, απλά, ήλθε κι έφυγε απράγως.
 

Ο ΓΛΑΡΟΣ

Ήταν αρχή καλοκαιριού, βραδάκι, στην παρέα του Πλάτωνα, όταν η μικρή Αδριανή ξεκίνησε να μιλά για ένα βιβλίο που της είχε αρέσει τόσο, μα τόσο πολύ.
Χωρίς να το ξέρει, με γύρισε δεκαετίες πίσω, γιατί το συγκεκριμένο βιβλίο το είχα διαβάσει στην εφηβεία μου, δηλαδή τριάντα χρόνια πριν και βάλε.
Μια τρυφερή, σχεδόν παιδική ιστορία, που με απλά λόγια περιγράφει την αγωνία και το μυστικό μιας ολόκληρης ζωής – της ζωής ενός γλάρου, του Iωνάθαν Λίβινγκστον, όπως τη διηγείται ο Richard Bach (εκδόσεις Διόπτρα)…

Όλοι οι γλάροι, από τότε που υπάρχουν, μαθαίνουν πώς να αναζητούν τροφή, πώς να πολλαπλασιάζονται κι εκεί τελειώνουν. Επαναλαμβάνουν αυτό το μοτίβο σταθερά μέχρι την ώρα του θανάτου τους.
Όμως ο μικρός Ιωνάθαν Λίβινγκστον ήθελε να εξερευνήσει τα όριά του στην τέχνη της πτήσης και στην τέχνη της ζωής. Και κάποια μέρα, όταν πέταξε έτσι που κανείς γλάρος δεν είχε κατορθώσει μέχρι τότε, η κοινότητα εξεγέρθηκε. Το θράσος του ήταν ανήκουστο.
«Η ζωή», είπαν, «είναι το άγνωστο κι αυτό που παραμένει άγνωστο – ένα μόνο είναι γνωστό: ερχόμαστε στον κόσμο τούτο για να τρώμε κα για να παραμείνουμε ζωντανοί όσο μπορούμε περισσότερο». Αυτό αποφάνθηκε το Συμβούλιο των Γλάρων και εξόρισε τον θρασύ ονειροπόλο.
Εξόριστος από τον ένα κόσμο ο μικρός γλάρος βρέθηκε ανάμεσα στα λιγοστά αδέλφια ενός άλλου κόσμου, που πριν από αυτόν είχαν εξερευνήσει της τέχνη της πτήσης και είχαν απομακρυνθεί από το πατρικό τους κοπάδι.
Όλοι τους είχαν επικεντρωθεί στο να βελτιώνουν την τέχνη τους, αναζητώντας την τελειότητα. Όπως είπε στον μικρό Ιωνάθαν ο γέροντας Τσιάνγκ, όσοι εγκαταλείπουν τα ταξίδια για χάρη της τελειότητας πηγαίνουν παντού, στη στιγμή. Όμως όσοι περιφρονούν την τελειότητα για χάρη του ταξιδιού πηγαίνουν… πουθενά, με καθυστέρηση: «Θυμήσου, Ιωνάθαν, ο παράδεισος δεν είναι ένας τόπος ή ένας χρόνος, γιατί ο τόπος και ο χρόνος είναι πράγματα δίχως κανένα νόημα. Ο παράδεισος είναι…»
Έτσι ο Ιωνάθαν έμαθε πως η πραγματική φύση έχει την τελειότητα ενός άγραφου αριθμού παντού και ταυτόχρονα έξω από χώρο και χρόνο, έξω και πέρα από κάθε πίστη και θεωρία.
Και όταν έμαθε να πετά σε όλη την περιφέρεια του χρόνου καταλαβαίνοντας την τέλεια αόρατη αρχή όλης της ζωής, ο Τσιάνγκ εξαγνίστηκε αφήνοντας ως τελευταίο παράγγελμα: «Μην πάψεις να δουλεύεις πάνω στην αγάπη».
Έτσι, ο γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον επέστρεψε στο πατρικό του κοπάδι, απ’ όπου τον είχαν εξορίσει, επιθυμώντας να τους βοηθήσει να μάθουν να βλέπουν πέρα από τους περιορισμούς της καθημερινότητας.
Εκείνοι τον θεοποίησαν ονομάζοντάς τον «Γιο του Μεγάλου Γλάρου», ενώ κάποιοι είπαν πως ήταν ο διάβολος ο ίδιος. Ο Ιωνάθαν ξεκίνησε εκπαιδεύοντας έναν μικρό απόβλητο, τον Φλέτσερ.
«Θέλεις να πεις πως μπορώ να πετάξω;» αναρωτήθηκε ο μικρός γλάρος. «Λέω πως είσαι ελεύθερος», του απάντησε ο Ιωνάθαν και ο μικρός ανακάλυψε την τέχνη της πτήσης που έκρυβε μέσα του.
«Καημένε Φλετς», του είπε λίγο πριν εξαφανιστεί ο Ιωνάθαν, «μην πιστεύεις ό,τι λένε τα μάτια σου. Δείχνουν μόνο τους περιορισμούς. Να κοιτάζεις την κατανόησή σου, να ανακαλύπτεις ό,τι ήδη γνωρίζεις, και θα δεις πώς πρέπει να πετάς». Και μετά χάθηκε.
Και ο Φλετς, μένοντας μόνος ανάμεσα στους μικρούς γλάρους που τον κοιτούσαν στα μάτια λαχταρώντας να διδαχτούν κι εκείνοι την τέχνη της πτήσης, ξεκίνησε λέγοντας:
«Πρώτα απ’ όλα πρέπει να καταλάβετε πως ένας γλάρος είναι μία απεριόριστη ιδέα της λευτεριάς, ένα ομοίωμα του Μεγάλου Γλάρου, κι όλο σας το σώμα, από την άκρη της μιας φτερούγας σας στην άλλη, δεν είναι παρά η ίδια σας η σκέψη».

Αυτή με λίγα λόγια είναι η ιστορία του μικρού γλάρου Iωνάθαν, τουλάχιστον όπως τη θυμάμαι.
Ο Ιωνάθαν ξεχωρίζει από το κοπάδι όχι χάρη στην εξυπνάδα του ή κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο, αλλά χάρη στο θράσος του. Το θράσος ήταν που έκανε και τους προγόνους μας να δημιουργήσουν τη θαυμαστή ιστορία τους. Θράσος για να αμφισβητήσουν την καθιερωμένη σκέψη και να γεννήσουν τη φιλοσοφία, θράσος για να αμφισβητήσουν την ανωτερότητα των θεών, θράσος να μην υποχωρούν μπροστά σε καμία πρόκληση, κι ας ήταν μυριάδες οι Πέρσες στις Θερμοπύλες.
Θράσος χρειάστηκε και στην ιστορία της Αναζήτησης για να σηκώσει το χέρι του ο εκλεκτός και να πάρει το Γκράαλ. Και άλλοι το είχαν αντικρίσει, αλλά κανείς δεν τολμούσε να το αγγίξει. Το άρπαξε ο θαρραλέος και έκανε την αρχή στον ατέλειωτο κύκλο της Αναζήτησης.
Και μετά περνάς στο επόμενο στάδιο; Δεκτός ανάμεσα στους λίγους, νομίζεις ότι έχεις βρεις τον τελικό δρόμο; Όχι φίλε μου, γιατί κι αυτοί ζουν τη δική τους πλάνη. Γιατί παθιάζεσαι τόσο με το μονοπάτι που επέλεξες να ακολουθήσεις, αφού στην πραγματικότητα δεν ξέρεις πού πηγαίνεις;
Η πορεία η ίδια είναι ο σκοπός, η συνειδητή πορεία προς την ονειρική Ιθάκη. Όπως διδάσκεται και ο Ιωνάθαν, η πορεία «έξω από χώρο και χρόνο, έξω και πέρα από κάθε πίστη και θεωρία».

ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Όλοι έχουμε γνωρίσει ανθρώπους που καταφέρνουν να είναι ευτυχισμένοι, ακόμη και εν μέσω κάποιας αγωνιώδους δοκιμασίας στη ζωή τους. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν νιώθουν πόνο, θλίψη ή λύπη – απλά, δεν αφήνουν αυτά τα συναισθήματα να κατακλύσουν την ζωή τους. Πώς το καταφέρνουν; Έρευνες αποκαλύπτουν 20 κυρίαρχα γνωρίσματα των ευτυχισμένων ανθρώπων:

1. Εκτιμούν την ζωή.
Είναι ευγνώμονες που ξυπνούν κάθε πρωί. Αναπτύσσουν μία παιδική αίσθηση θαυμασμού για τη ζωή και εστιάζουν στην ομορφιά της κάθε στιγμής. Δεν παίρνουν τίποτε ως δεδομένο – προσπαθούν να αδράξουν την κάθε στιγμή και αγνοούν τις μικρές αναποδιές.

2. Διαλέγουν τους φίλους τους …σοφά.
Περιτριγυρίζονται από άλλους χαρούμενους, θετικούς ανθρώπους που μοιράζονται τις αξίες, την ηθική και τους στόχους τους. Ανθρώπους που τους ενθαρρύνουν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους και να αξιοποιήσουν τις δυνατότητές τους. Φίλους που τους αγαπούν και τους αποδέχονται για αυτό που είναι και που είναι εκεί όταν χρειάζονται ένα χέρι βοηθείας.

3. Είναι ανεκτικοί.
Αποδέχονται και σέβονται τους άλλους για αυτό που είναι και για την κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Προσεγγίζουν τους συνανθρώπους τους με καλοσύνη και γενναιοδωρία. Βοηθούν όταν μπορούν, χωρίς να προσπαθούν να αλλάξουν τον άλλον.

4. Μαθαίνουν συνεχώς.
Ενημερώνονται για ότι έχει να κάνει με την καριέρα και τα ενδιαφέρονται τους και δοκιμάζουν συνεχώς νέα, και πολλές φορές τολμηρά, εγχειρήματα που κεντρίζουν το ενδιαφέρον τους.

5. Εστιάζουν στην λύση, όχι στο πρόβλημα.
Αντί να …βουλιάξουν στην αυτολύπηση, με το που έρχονται αντιμέτωποι με ένα πρόβλημα, καταπιάνονται με το να βρουν λύση. Δεν αφήνουν τις αντιξοότητες να επηρεάζουν την διάθεσή τους και εστιάζουν στην καλή πλευρά των όποιων προβλημάτων – βλέπουν κάθε εμπόδιο σαν μία ευκαιρία να κάνουν μία αλλαγή προς το καλύτερο. Άλλωστε, ουδέν κακόν αμιγές καλού!

6. Κάνουν την δουλειά που αγαπούν.
Ορισμένες έρευνες έχουν δείξει ότι ως και 80% των ανθρώπων δεν αγαπούν την δουλειά τους – με τέτοιο ποσοστό, δεν είναι έκπληξη που υπάρχουν τόσοι δυστυχισμένοι άνθρωποι στον κόσμο! Η πραγματικότητα είναι ότι περνάμε ένα πολύ μεγάλο μέρος της ζωής μας δουλεύοντας, επομένως είναι πολύ σημαντικό να επιλέξουμε μια δουλειά που μας αρέσει, όπως επίσης και να βρίσκουμε χρόνο για τα άλλα ενδιαφέροντά μας και τις ασχολίες που μας ευχαριστούν.

7. Απολαμβάνουν τη ζωή.
Ξέρουν να ζουν στο παρόν και να απολαμβάνουν τις μικρές χαρές της ζωής: ένα ηλιοβασίλεμα, μία βόλτα στη φύση, την παρέα ενός αγαπημένου προσώπου, μια μέρα κοντά στη θάλασσα, την μυρωδιά των λουλουδιών. Δεν μένουν προσκολλημένοι στο παρελθόν, ούτε ανησυχούν διαρκώς για το μέλλον.

8. Γελούν συχνά.
Δεν παίρνουν τον εαυτό τους ή την ζωή …πολύ σοβαρά! Αντιμετωπίζουν με χιούμορ τις καταστάσεις, ακόμα και τα προβλήματα, και δεν διστάζουν να γελάσουν με τον εαυτό τους. Στο κάτω κάτω, ουδείς τέλειος! Προσπαθούν, όταν βέβαια το επιτρέπουν οι περιστάσεις, να βλέπουν την αστεία πλευρά των πραγμάτων και με το χιούμορ τους να …ελαφραίνουν την ατμόσφαιρα.

9. Ξέρουν να συγχωρούν.
Η κακία και το μίσος πληγώνουν, πρωτίστως, …εμάς τους ίδιους. Η συγχώρεση προσφέρει γαλήνη και ηρεμία. Και βέβαια, εκτός από το να συγχωρούμε τον διπλανό μας, πρέπει να μπορούμε να συγχωρούμε και τον εαυτό μας για τα λάθη ή τις παραλείψεις του.

10. Αισθάνονται ευγνωμοσύνη.
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την αξία όσων έχουν, αισθάνονται ευγνωμοσύνη για αυτά και την εκφράζουν. Ακόμα και για τα πράγματα που οι περισσότεροι θεωρούν δεδομένα: για την υγεία τους, το σπίτι, τη δουλειά τους, την οικογένεια τους και τους φίλους τους.

11. Επενδύουν στις σχέσεις.
Καλλιεργούν και προστατεύουν τις σχέσεις τους με την οικογένεια και τους φίλους τους, αφιερώνοντας τον απαραίτητο χρόνο και ενδιαφέρον. Είναι υποστηρικτικοί με τους άλλους, δείχνουν κατανόηση και αγάπη και κρατούν τις υποσχέσεις τους.

12. Είναι ειλικρινείς.
Η ειλικρίνεια …απλοποιεί την ζωή! Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι ειλικρινείς με τον εαυτό τους και με τους άλλους και βασίζουν τις πράξεις και τις αποφάσεις τους στην εντιμότητα.

13. Ασχολούνται με το εαυτό τους, όχι με τους άλλους.
Εστιάζουν στο να φτιάξουν την δική τους ζωή όπως την θέλουν και στην φροντίδα του εαυτού τους και των αγαπημένων τους προσώπων. Δεν ασχολούνται ιδιαίτερα με το τι λένε ή κάνουν οι άλλοι, δεν κρίνουν και δεν καταπιάνονται με κουτσομπολιά και δολοπλοκίες. Αποδέχονται ότι ο καθένας έχει δικαίωμα να ζει τη ζωή του όπως θέλει – όπως και οι ίδιοι άλλωστε!

14. Είναι αισιόδοξοι.
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι βλέπουν πάντα το ποτήρι μισογεμάτο. Εστιάζουν στην θετική πλευρά κάθε κατάστασης – υπάρχει, ακόμα και αν ορισμένες φορές είναι, αρχικά, αδύνατον να την εντοπίσουμε. Διώχνουν συνειδητά τις αρνητικές σκέψεις και τις αντικαθιστούν με θετικές. Αποδέχονται ότι όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, τον οποίο μπορεί βέβαια ποτέ να μην μάθουν.

15. Αγαπούν άνευ όρων.
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δέχονται τους άλλους για αυτό που είναι και δεν βάζουν όρια ή προϋποθέσεις για την αγάπη τους. Ακόμα και όταν δεν συμφωνούν ή δυσαρεστούνται από τις πράξεις των αγαπημένων τους, δεν παύουν να τους αγαπούν.

16. Είναι επίμονοι.
Δεν το βάζουν κάτω. Αντιμετωπίζουν την κάθε δυσκολία ως ένα ακόμα βήμα πιο κοντά στον στόχο τους. Δεν σταματούν να προσπαθούν ποτέ, εστιάζουν στις επιθυμίες τους και τις διεκδικούν.

17. Προλαμβάνουν τις καταστάσεις που μπορούν να ελέγξουν.
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι δεν χάνουν χρόνο προσπαθώντας να αλλάξουν καταστάσεις που είναι εκτός του ελέγχου τους και αποδέχονται αυτά που δεν μπορούν να αλλάξουν. Για αυτά όμως που μπορούν, φροντίζουν να προλαμβάνουν τις καταστάσεις και να παίρνουν τον έλεγχο, προκειμένου να δημιουργήσουν το αποτέλεσμα που επιθυμούν. Δεν περιμένουν να τους προλάβουν οι εξελίξεις.

18. Φροντίζουν τον εαυτό τους.
Φροντίζουν την υγεία τους, το σώμα και το πνεύμα τους. Προσέχουν την διατροφή τους, ασκούνται, ξεκουράζονται, κάνουν προληπτικούς ελέγχους της υγείας τους και κρατούν το μυαλό τους σε εγρήγορση. Αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους και στα ενδιαφέροντα τους.

19. Έχουν αυτοπεποίθηση.
Οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αποδέχονται τον εαυτό τους για αυτό που είναι – δεν προσπαθούν να προσποιηθούν κάτι διαφορετικό. Γνωρίζουν τον εαυτό τους, τις επιθυμίες τους, τα πιστεύω και τα θέλω τους, τα όρια και τις αδυναμίες τους. Αισθάνονται σίγουροι για τον εαυτό τους και τις επιλογές τους και δεν διαμορφώνουν τη ζωή τους προσπαθώντας να ευχαριστούν τους γύρω τους.

20. Είναι υπεύθυνοι.
Πάνω από όλα, οι ευτυχισμένοι άνθρωποι αντιλαμβάνονται ότι είναι 100% υπεύθυνοι για τη ζωή τους. Αναλαμβάνουν την ευθύνη για την διάθεσή τους, την νοοτροπία τους, τις σκέψεις, τα συναισθήματα, τις πράξεις και τα λόγια τους. Παραδέχονται τα λάθη τους και αναλαμβάνουν την ευθύνη εξίσου για τις επιτυχίες και τις αποτυχίες τους.

Σας φαίνονται …απλοϊκά και προφανή; Ίσως στη θεωρία – δοκιμάστε, όμως, να τα εφαρμόσετε στη ζωή σας και …θα αναθεωρήσετε! Σε κάθε περίπτωση, η ευτυχία είναι απόφαση. Το πρώτο βήμα είναι να αναλάβουμε την ευθύνη για την ευτυχία μας και να σχεδιάσουμε την κατάκτησή της!

ΓΝΩΜΟΝΑΣ ΚΑΙ ΔΙΑΒΗΤΗΣ

 Ως αρχιτεκτονικό εργαλείο ο γνώμων , χρησιμοποιείτε για τον καθορισμό και την χάραξη, ορθών γωνιών. Ο ορθογωνισμός αποτελεί βασική εργασία στην κατασκευή ενός οικοδομήματος, γιατί καθιστά τους ακατέργαστους λίθους κυβικούς και τους επιτρέπει να εφαρμοστούν μεταξύ τους, σε σταθερά, αρμονικά σύνολα.
Ως γωνιώδης στο σχήμα ταυτίζεται με το πεπερασμένο και την γήινη φυσική τάξη και νομοτέλεια.
Για τον τέκτονα είναι εργαλείο κατεργασίας και ορθογωνισμού του εαυτού του, ώστε μέσα από μια ευσυνείδητη έρευνα, να οδηγηθεί στην οδό της κατανόησης, της νομιμοφροσύνης, της ηθικής, της δικαιοσύνης, και του ανθρωπισμού.
...
Ως αρχιτεκτονικό εργαλείο ο διαβήτης, μετρά διαστήματα και χαράσσει κύκλους .Ο κύκλος ως περιφέρεια που όλα τα σημεία της ισαπέχουν από το κέντρο απεικονίζει την επέκταση ενός σημείου σε μονοδιάστατο άξονα προς πάσα κατεύθυνση. Στο γήινο επίπεδο, (γραμμικό μονοδιάστατο), ο διαβήτης μπορεί συμβολίζει για τον τέκτονα το όργανο χάραξης του γεωμετρικού τόπου εκδήλωσης της ατομικής ελευθερίας, αφού η ατομική ελευθερία είναι μια ολιστική έκφραση μεν αλλά νοείτε ως ελευθερία όταν λαμβάνει χώρα εντός των ορίων που έχει θέσει ο ίδιος αλλά και τα όρια της ελευθερίας του συνόλου.
Επειδή ο διαβήτης καθώς κινεί το ένα σκέλος του ενώ το άλλο παραμένει σταθερό χαράσσει μια γραμμή χωρίς αρχή και τέλος συμβολίζει την αιώνια συμπαντική δημιουργία. Επίσης ο κύκλος απεικονίζει την περιοδική αέναη κίνηση, και παραπέμπει στις ελλειπτικές τροχιές των ουρανίων σωμάτων. Ο κύκλος αναπτυσσόμενος σε δύο ομοκέντρους κάθετους άξονες σχηματίζει τον γεωμετρικό τόπο που ονομάζεται σφαίρα και παραπέμπει στον ουράνιο θόλο. Ο ουράνιος θόλος συμβολίζει παραδοσιακά για τον άνθρωπο τον πνευματικό κόσμο, και οι ουράνιες τροχιές των άστρων, την αέναη εκδήλωση των κοσμικών νόμων. Για τον τέκτονα που επιδιώκει μέσα από την έρευνα της αλήθειας να φτάσει στην αυτοπραγμάτωση, η επέκταση της συνείδησης σφαιρικά είναι ο ενδεδειγμένος τρόπος, καθώς έτσι αναπτύσσεται αρμονικά και στον (γήινο) οριζόντιο άξονα και στον (υπερβατικό) κάθετο άξονα με κεντρικό σημείο πάντα την εστία της συνειδητότητας του μακριά από τα σφάλματα της μονοδιάστατης οπτικής απάτης .Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο διαβήτης για τον τέκτονα είναι εργαλείο έρευνας της αιώνιας αλήθειας. Ας μη ξεχνάμε ότι ο Εμπεδοκλής είπε ότι: ο Θεός είναι ένας κύκλος που το κέντρο του είναι παντού και η περιφέρειά του πουθενά.

Οι διαφορετικές θέσεις που παίρνουν μεταξύ τους αυτά τα δύο
σύμβολα επάνω στο βιβλίο του νόμου στο κυανό εργαστήριο απεικονίζουν την βαθμιαία έρευνα της αλήθειας που οδηγεί τον τέκτονα στην αυτοπραγμάτωση.

ΑΣΠΡΑ ΓΑΝΤΙΑ

Μια μέρα ο μικρός μου γιός , με ρώτησε :"μπαμπά σε τι σε χρησιμεύουν τα άσπρα γάντια;" Δεν του απάντησα γιατί ήταν βράδυ μετά από μια κουραστική μέρα και δεν ήθελα να απαντήσω, δεν ήμουν έτοιμος ίσως.

Ξέρω πολύ καλά όπως όλα τα παιδιά και ο δικός μου γιός όταν μένει μόνος στο σπίτι, πηγαίνει και ψάχνει σε όλα τα μέρη , ανοίγοντας συρτάρια και ντουλάπες, γιατί και γω όταν ήμουν μικρός έκανα το ίδιο και πάντα πίστευα ότι οι μεγάλοι μέσα στα συρτάρια τους έκρυβαν μικρά θαύματα, που κανείς δεν έπρεπε να αγγίξει. Έτσι λοιπόν βρήκε τα άσπρα μου γάντια και άλλα πράγματα. Κράτησα πάντα την αρχή μου να λέω πάντα την αλήθεια. Ευτυχώς ήταν Κυριακή και είχαμε χρόνο να μιλήσουμε ο ένας στον άλλον. Έτσι λοιπόν άρχισα να του λέω:

" Για να φτάσω στα άσπρα γάντια πρέπει να πάω πίσω στο χρόνο. Δώσε μου λοιπόν λίγο χρόνο για να σου εξηγήσω. Στο σχολείο σου έχεις μάθεις τώρα τόσα πράγματα, έχεις διαβάσει ιστορία. Έχεις διαβάσει ή έχεις ακούσει για τους αρχαίους Αιγύπτιους και τα μυστήριά τους, για την αρχαία Ελλάδα και τους φιλοσόφους , για την έλευση του Χριστού, για την σταύρωση και για την ανάστασή του. Έχεις ακούσει για τις σταυροφορίες, για τον μεσαίωνα και για τους ιππότες, για τους μεγάλους γοτθικούς καθεδρικούς ναούς, για την Αμερική για την γέννηση των Ηνωμένων Πολιτειών, για την Γαλλική επανάσταση που έφερε και την αντίστοιχη στην Ελλάδα , για τους Παγκόσμιους Πολέμους και για τις μεγάλες οικονομικές δυνάμεις του αιώνα μας. Ξέρεις ότι στον κόσμο υπάρχουν πολλές θρησκείες. Υπάρχουν οι Μουσουλμάνοι, οι Ορθόδοξοι, οι Καθολικοί χριστιανοί, υπάρχουν και οι Προτεστάντες, οι Ινδουιστές, οι Εβραίοι, οι Βουδιστές κάθε ένας με τα δικά του τυπικά, με τις δικές του συνήθειες και τα μυστήρια του.

Ξέρεις ακόμα ότι υπάρχουν προσωπικότητες στην ιστορία που έμειναν γνωστοί στην ιστορία κι άλλοτε το έργο τους εντυπωσιάζει κι άλλοτε ζούμε στο παρόν έτσι όπως αυτοί το έφτιαξαν σου φέρνω για παράδειγμα τους Φιλικούς στην Ελλάδα που ξεσήκωσαν ένα ολόκληρο έθνος , τον Κολοκοτρώνη , τον Ρήγα Φεραίο, τον πρώτο δημοκράτη πρωθυπουργό της Ελλάδας τον Αλέξανδρο Παπαναστασίου. Θα έπρεπε να σου παρουσιάσω έναν ολόκληρο κατάλογο με ονόματα και τότε θα έβλεπες να γεννιέται μέσα σου ελπίδα για τον κόσμο γιατί κάθε ένας από αυτούς μέσα σε καιρούς δύσκολους άνοιξε δρόμους και διαμόρφωσε καταστάσεις για τις οποίες σήμερα εμείς χαιρόμαστε και ζούμε. Αυτά τα πρόσωπα έχουν κάτι κοινό και είναι αυτό που χαρακτηρίζει τη ζωή τους και το έργο τους. Το κοινό τους μυστικό είναι τα ΑΣΠΡΑ ΓΑΝΤΙΑ.

Άκου ονόματα κι άλλα ονόματα από την παγκόσμια ιστορία Ας αρχίσω με τον Walt Disney αυτόν που έθρεψε τα δικά μου παιδικά όνειρα όπως και εκατομμυρίων ανθρώπων, να συνεχίσω με τον Mozzart και τον Beethoven. Θυμάσαι τον Κίπλινγκ και τον ήρωα του τον Κιμ στην ζούγκλα; Θυμάσαι όταν ήσουν πιο μικρός που σου άρεσε ο Πινόκιο του Collodi; Θυμάσαι μετά τι μου έλεγες όταν διάβασες το "Πόλεμος και Ειρήνη" του Τολστόι (και γω το είχα διαβάσει όταν ήμουν στα 13). Κι αν μάθεις γερμανικά θα γνωρίσεις αργότερα τον Γκαίτε στην γλώσσα του.

Βαρέθηκες με τα ονόματα; Κάτσε να πάω σε κάτι πιο φρέσκο , όπως το κινητό σου που βγάζει φωτογραφίες υπάρχει γιατί εφευρέθηκε από κάποιον Meucci. Θυμάσαι τον Τρωικό πόλεμο; Θυμάσαι ποιος πίστεψε στον Όμηρο και βρήκε πράγματι την Τροία ήταν ο Σλήμαν.

Αν μιλήσεις για μιλήσεις για τα αντιβιοτικά που κάθε φορά πίνεις όταν είσαι άρρωστος, αυτά τα φάρμακα που άλλαξαν την ζωή στον πλανήτη πίσω τους θα βρεις το όνομα του Φλέμινγκ που ανακάλυψε την πενικιλίνη. Τα αυτοκίνητα που βλέπεις στο δρόμο αυτός που σκέφτηκε πρώτος την αλυσίδα παραγωγής και μπόρεσαν έτσι να γίνουν φτηνά ήταν ο Χένρυ Φορντ. Και βέβαια σίγουρα θα έχεις ακούσει για τον Αϊνστάιν ν που άλλαξε την πορεία της φυσικής αλλά και τις σκέψης στον αιώνα που πέρασε. Και χωρίς να θέλω να κάνω τον βαρετό δάσκαλο θυμάσαι ποιοι ήταν ο Ουάσινγκτον, ο Φραγκλίνος, Ο Λίνκολν, ο Ρούσβελτ, ο Τσόρτσιλ, ο Ουγκώ Φώσκολο, ο Διονύσιος Σολωμός; Να μην ξεχάσω βέβαια τον Βολταίρο που τόσα οφείλει η Δύση στην σκέψη του. Σ' αυτόν τον κατάλογο οι περισσότεροι έχουν πάρει βραβείο Νόμπελ. Αυτό δεν νομίζω ότι είναι τυχαίο.

Τι είναι αυτό που έχουν κοινό όλα αυτά τα πρόσωπα μέσα στην Ιστορία; Τα ΑΣΠΡΑ ΓΑΝΤΙΑ. Τι φανερώνουν τα άσπρα γάντια; Φανερώνουν την αδελφότητα. Γιατί όλοι οι άνθρωποι σε όλους του τόπους και σε όλους τους χρόνους έχουν κοινή καταγωγή. Άλλοι πιστεύουν ότι η καταγωγή είναι από τον Θεό, άλλοι λένε ότι είμαστε προϊόν μιας μακράς φυσικής εξέλιξης πάντως είναι σίγουρο ότι όλοι οι άνθρωποι πάνω στην γη θα αναρωτηθούν πως βρίσκονται σε αυτόν τον κόσμο, ποιος είναι ο σκοπός της ζωής και τι θα συμβεί μετά τον θάνατο. Σε αυτά τα ερωτήματα όλοι είμαστε αδέλφια. Αυτές οι ερωτήσεις είναι που μας κάνουν αδέλφια ανεξάρτητα από την θρησκεία του καθενός και ανεξάρτητα της κοινωνικής καταγωγής.

Τα άσπρα γάντια φανερώνουν την αίσθηση της ελευθερίας. Όπως κατάλαβες από την λίστα των ονομάτων που σου ανέφερα ότι μόνο οι άνθρωποι με ένα ελεύθερο πνεύμα μπορούν να έχουν την δύναμη και την ικανότητα να φτάσουν σε σημαντικά αποτελέσματα: πράγματι κάθε τι που μας σκλαβώνει, κάθε τι που μας αυξάνει τους φόβους μας , κάθε τι που δένει τις σκέψεις μας και δεν μας αφήνει να υψωθούμε είναι ένα όριο για την ελευθερία μας. Να θυμάσαι ο φόβος δεν είναι αρεστός στον Θεό. Τον πνεύμα μας είναι ικανό να φτάσει πολύ ψηλά, αν το τρέφουμε με την σωστή τροφή σε κάθε ηλικία. Στο Ευαγγέλιο είναι γραμμένο ότι ο Ιησούς, μιλώντας στους μαθητές του για τα πράγματα που έκανε απάντησε "θα κάνετε όσα κι εγώ και περισσότερα από μένα"

Τα άσπρα γάντια φανερώνουν την ισότητα. Κανένας δεν είναι ανώτερος από τον άλλον. Και καθένας πρέπει να εργαστεί για την ισότητα όλων κι αν χρειαστεί θα πρέπει να θυσιάσει την ζωή του για αυτή την ισότητα. Μα θα μου πεις δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Και βέβαια δεν μπορεί να γίνουμε όλοι ίδιοι καθώς κάθε ένας είναι διαφορετικός με ξεχωριστά χαρίσματα όπως και ελαττώματα. Ισότητα είναι το έδαφος εκείνο που πρέπει να δίνεται στο καθένα έτσι ώστε να μπορεί να αποδώσει το καλύτερο που μπορεί στους άλλους και να ελαττώσει το χειρότερο που έχει πάλι για τους άλλους. Κι όλο αυτό μέσα σε ένα πνεύμα ελευθερίας και αδελφότητας.

Έκανες βλέπω αρκετή υπομονή, αλλά πιστεύω ότι αρχίζεις να καταλαβαίνεις την ιστορία των άσπρων γαντιών. Αλλά δεν αρκεί γιατί δίπλα τους υπάρχει μια μικρή ποδιά που θα σου εξηγήσω τι είναι.

Εκείνο που θα πρέπει να συγκρατήσεις είναι αυτό πίσω από όλα αυτά βρίσκονται πρόσωπα ανθρώπων που είναι ελεύθερα και με ξεκάθαρες αρχές, που είναι ικανά να κρύψουν ένα μυστικό για να δείξουν την σοβαρότητά τους, και που αν πρέπει να μιλήσουν για αυτό το μυστικό το κάνουν μόνο μεταξύ τους γιατί πιστεύουν σταθερά σε τρείς αξίες της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφότητας και προσπαθούν να ζήσουν τη ζωή τους σύμφωνα με τις τρείς αυτές αξίες που φαίνονται απλές, αλλά απαιτούν δέσμευση και εντιμότητα για να παραμείνουν ενεργές, όταν στην ζωή παρουσιαστούν καταστάσεις τέτοιες που χρειάζονται λύσεις πιο εύκολες, πιο αποδοτικές αλλά ηθικά πολύ λιγότερο καθαρές.

Αυτό λέγεται τεκτονισμός.

Υπάρχουν βέβαια πολλοί άνθρωποι που δεν είναι ενταγμένοι στον τεκτονισμό, αλλά προασπίζονται με το ίδιο πάθος την ελευθερία, ζουν σύμφωνα με αυτούς τους κανόνες, διαθέτουν τιμιότητα η μόνη διαφορά αυτό το μυστικό. Το γεγονός αυτός άρχισε από πολύ παλιά όταν οι πρώτοι τέκτονες ήταν και ιερείς που είχαν ένα διαφορετική οπτική γωνία από αυτήν που μοιράζονταν οι καθημερινοί άνθρωποι και έπρεπε να προστατέψουν τις γνώσεις τους έτσι ώστε να μην παρανοηθούν.

Λέγεται ότι ο τεκτονισμός υπάρχει ήδη από τους αρχαίους αιγύπτιους, και τους αρχαίους έλληνες, και τους σταυροφόρους και τους ιππότες της στρογγυλής τραπέζης και φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας μέχρι την ανεξαρτησία των Ηνωμένων Πολιτειών. Αλλά γραπτές μαρτυρίες έχουμε για τον τεκτονισμό γύρω από τα 1700. Ο τεκτονισμός είναι πλουσιότατος σε συμβολισμούς οι οποίοι έχουν τις ρίζες του στην αρχαιότητα ή στους παλιούς κτίστες που στα χρόνια που πέρασαν δημιούργησαν σπίτια, εκκλησίες, καθεδρικούς ναούς δηλαδή ο τεκτονισμός μιλά για τον κόσμο χρησιμοποιώντας σύμβολα κτιστών. Για αυτό ο τεκτονισμός ονομάζεται ελευθεροτεκτονισμός, δηλαδή ένας σύνδεσμος κτιστών οι οποίοι συγκεντρώνονταν για να σχεδιάσουν και μετά να κατασκευάσουν. Κάποιοι μπορούσαν να υπολογίσουν, γνωρίζοντας μαθηματικά, άλλοι ήξεραν το λάξευμα της πέτρας, άλλοι ήξεραν να φτιάξουν τις σκεπές και χρησιμοποιούσαν τον χάρακα, τον διαβήτη, το τρίγωνο, το αλφάδι. Φυσικά προφύλασσαν τα επαγγελματικά τους μυστικά με τρόπο έτσι ώστε να μην μπορεί κανείς να τους τα κλέψει. Βέβαια στις γνώσεις τους αυτές υπήρχαν και πολλές αρχαίες απηχήσεις από αστρονομία, φιλοσοφία και βέβαια όλα εκείνα τα θέματα που ο άνθρωπος πάντα αναρωτιέται και πάντα προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα όπως από πού έρχομαι; Ποιος είμαι; Πού πηγαίνω;

Τότε τι συνέβηκε; Καθώς οι τέκτονες ήταν πάντα πολύ σοβαροί και σέβονταν τον όρκο της σιωπής των μυστικών τους, οι υπόλοιποι άνθρωποι άρχισαν να φαντάζονται ποιος ξέρει τι μυστήρια που δεν μπορούσαν να διηγηθούνε και μέσα στους αιώνες ο τεκτονισμός κυνηγήθηκε καθώς παρουσιάστηκε σαν μια σατανική αίρεση , σαν ένα σωματείο εγκληματιών των οποίων ο μόνος σκοπός είναι η κατάργηση του κράτους και της εκκλησίας, Είναι ακριβώς η αντίδραση των ανθρώπων απέναντι στο άγνωστο που πάντα προκαλεί φόβο. Και γιατί θα πρέπει ο τεκτονισμός να προκαλεί φόβο; Ίσως γιατί οι τέκτονες ήταν πάντα συνεπείς, αλληλέγγυοι μεταξύ τους, τίμιοι, αντίθετοι στις χιλιάδες οικονομικές και πολιτικές συναλλαγές που σε όλους τους χρόνους και σε όλες τις κοινωνίες οργανώνονται με στόχο ή την κατάκτηση ή την διατήρηση της εξουσίας. Ακόμα και σήμερα, στην υπόσχεση που δίνεται από όποιον γίνεται δεκτός από τον τεκτονισμό είναι υπόσχεση πίστης και σεβασμού στην Πατρίδα, στην Ανθρωπότητα και στους αδελφούς Τέκτονες.

Πως θα πρέπει να θεωρούνται αυτοί οι άνθρωποι; Και τι μπορεί να παρουσιάσει αυτά τα καθαρά χέρια τι μπορεί να είναι το σύμβολό τους; Αυτό που σου είπα πριν λίγο τα ΑΣΠΡΑ ΓΑΝΤΙΑ.

Και τι πρέπει να κάνει κάποιος για να φτάσει σε αυτά τα συγκεκριμένα αποτελέσματα; Να εργασθεί. Και πως μπορεί να εργασθεί; Με τα εργαλεία και την ποδιά αυτά είναι τα σύμβολα του τέκτονα.Έτσι κάθε τέκτονας διαθέτει κάποιον εξοπλισμό: τα άσπρα γάντια και μια μικρή ποδιά διαφορετικού χρώματος που δηλώνει τον χρόνο που πέρασε από τότε που έγινε δεκτός στον τεκτονισμό.

Και που συγκεντρώνονται οι τέκτονες; Σε ένα μέρος που κάποτε ήταν ανοικτό, και είναι μια μικρή συμβολική αναπαράσταση του ναού του Σολομώντα και του σύμπαντος με τους πλανήτες και τα αστέρια, που οι τέκτονες ονομάζουνε Στοά. Στην στοά συγκεντρώνονται όλα τα πιο σημαντικά σύμβολα και χρόνο με το χρόνο αποκαλύπτουν την σημασία τους χωρίς ανάγκη διδασκαλίας, αλλά μόνο γιατί ο τέκτονας γίνεται περισσότερο ευαίσθητος στο να κατανοεί καλύτερα όλα αυτά τα πράγματα που αφορούν την ψυχή και το πνεύμα.

Και γιατί πράγμα συγκεντρώνονται στη στοά τώρα που δεν έχουν σκοπό να κατασκευάσουν καθεδρικούς ή άλλα κτίρια; Για να μάθουν σιγά - σιγά να γίνονται καλύτεροι. Καθένας προσπαθεί καλυτερεύσει τον εαυτό του και να θρέψει τον πνεύμα του, να διορθώσει τα ελαττώματά του, έχοντας παράδειγμα τους μεγαλύτερους και τον τρόπο ζωής τους, προσπαθώντας να σκέπτεται με ορθότερο τρόπο και να επικοινωνεί καλύτερα με τους άλλους αυτό που σκέπτεται. Και όλοι μαζί να προσπαθούν να το κάνουν κτήμα της καθημερινότητας τους. Υπάρχουν στιγμές πάρα πολύ συγκινητικές στιγμές όταν ένα ηλικιωμένο άτομο ευχαριστεί έναν πολύ νεώτερο του γιατί έμαθε πολλά πράγματα από αυτόν. Πράγματι το μυστικό είναι ένα μόνο και ισχύει για όλους και ισχύει για την ζωή του καθενός και για την ζωή της κάθε ημέρας : αυτό που ο καθένας είναι και έχει δεν είναι δικό του, είναι ένα δώρο έτσι λοιπόν όλοι μπορούν να δώσουν και όλοι μπορούν να δεχτούν από όλους.
Ο καθένας τέκτονας μέσα στην στοά είναι μια ακατέργαστη πέτρα που ο ίδιος πρέπει με υπομονή μέχρι να γίνει τετράγωνη και λεία, και για αυτό του προσφέρονται τα εργαλεία του εργαστηρίου.

Στη Στοά κάθε ένας εργάζεται στο όνομα της δόξας του Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Σύμπαντος έτσι ώστε να θυμάται συνεχώς τον στόχο του που είναι αυτός της τελειότητας μέσα στη δόξα του Δημιουργού του. Δεν τον λέμε Θεό γιατί ο Θεός δεν έχει όνομα, τον λέμε Αρχιτέκτονα στην προσπάθεια να βρούμε λέξεις που να εκφράζουν το άφατο.

Ο τεκτονισμός υπάρχει σε όλο τον κόσμο δεν θέτει ως εμπόδια την θρησκεία του καθενός ή την φυλή ή την ηλικία του , ένα παιδί 20 χρόνων είναι τόσο σημαντικό όσο ο πρόεδρος της δημοκρατίας, κανένας δεν κρίνει τον άλλον με κακία, αν κάποιος έχει ανάγκη από βοήθεια ακόμα και υλική γνωρίζει ότι οι αδελφοί του μπορούν να το προσφέρουν. Είναι σαν όλα τα καλά πράγματα που τα καταλαβαίνεις ακόμα κι αν μιλούν διαφορετικές γλώσσες, ακόμα και αν είναι κάποιος σε διαφορετική χώρα, ακόμα κι αν είναι ένας εργάτης και ο άλλος ένας επιστήμονας.

Σίγουρα μέσα σε τόσους αιώνες ύπαρξης του τεκτονισμού, όπως παντού, ξεγλίστρησαν και απατεώνες, κάποιοι που πίστευαν ότι μπορούν να κρύψουν κάτω από την ποδιά του τέκτονα και τα άσπρα γάντια την άσχημη πλευρά της ύπαρξής τους που δεν ήταν συμβατή με τους τεκτονικούς σκοπούς. Αυτοί σιγά - σιγά αποκαλύφθηκαν και εκδιώχθηκαν ή κουράστηκαν όταν είδαν ότι τα αποτελέσματα που περίμεναν δεν έρχονταν. Οι πραγματικοί τέκτονες δεν καταδέχονται ούτε να υπερασπίσουν τον εαυτό τους από τις κακίες που τους αποδίδονται, γνωρίζουν ότι είναι περιττό και ότι κάποια πράγματα δεν επιδέχονται εξηγήσεις με λόγια αλλά με έργα και με παραδείγματα.

Όταν βρίσκονται στην στοά οι τέκτονες δεν φωνασκούν, έχουν κανόνες, συμπεριφέρονται σοβαρά, προσπαθούν να συγκεντρώνονται και κάθε πράγμα που κάνουν και λένε οδηγείται από μια μυσταγωγία. Σε μια τελετή μπορεί κάποιος να παρευρεθεί και ως θεατής αλλά σε μία μυσταγωγία πρέπει να μετέχει προσωπικά. Πράγματι μέσα στην στοά κάθε τέκτονας έχει έναν συγκεκριμένο καθήκον. Ένας έχει καθήκον να κλείνει την πόρτα όταν οι άλλοι εισέλθουν, άλλος κάνει το προσωπικό προσκλητήριο, άλλος συνοδεύει τους αδελφούς για να καθίσουν, άλλος προεδρεύει, άλλος κάνει τον γραμματέα και σημειώνει όλα αυτά που λέγονται. Και από την άλλη καθένας συμμετέχει προσωπικά φέρνοντας τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του.

Σιγά - σιγά οι τέκτονες λίγο κάθε φορά, οι πιο νέοι τέκτονες λαμβάνουν από τους αρχαιότερους τις κατάλληλες συμβουλές έτσι ώστε να μπορέσουν να αλλάξουν τον εαυτό τους. Και γιατί αυτή η εμμονή στον εαυτό; Μα για να αλλάξεις τους άλλους πρέπει πρώτα να αλλάξεις τον εαυτό σου. Πώς να κάνεις τον κόσμο καλύτερο αν ο εαυτό σου είναι γεμάτος ελαττώματα και παραξενιές. Όλα αυτά είναι στοιχεία που διαπερνούν την ιστορία της ανθρωπότητας και είχαν σημαντική σημασία που διαπέρασαν τους αιώνες και παραδόθηκαν από τέκτονα σε τέκτονα και δεν χάθηκαν και κάθε τέκτονας μπορεί να τα μεταφέρει στα παιδιά του με το παράδειγμα του.

Κατάλαβες τώρα γιατί ο μπαμπάς έψαχνε τα άσπρα γάντια; Γιατί είναι ένας τέκτονας, που αισθάνεται περηφάνια. Εκτός από τους αδελφούς μου τέκτονες ο μοναδικός που γνωρίζει το μυστικό μου είσαι εσύ και είσαι ο πρώτος που είσαι μάρτυρας της καθημερινής συμπεριφοράς μου.»

Κι αν αυτές οι γραμμές διαβασθούν από ένα άλλο γιό η κόρη τέκτονα ελπίζω ότι εξήγησα απλά και καθαρά αλλιώς……. Ρωτήστε τον μπαμπά ή την μαμά που θα σας αποκαλύψουν ένα άλλο τεμάχιο από αυτό το απλούστατο "μυστήριο" αυτό το μυστήριο που διαπερνάει την ιστορία σαν αεράκι μιας λεπτής ανάσας και μεγαλώνει την αλυσίδα αυτών των ανθρώπων που εργάζονται με τον διαβήτη και τον γνώμονα για το καλό όλων των ανθρώπων της γης, χωρίς να θέλουν να κρατήσουν για τον εαυτό τους παρά ένα χαμόγελο ενός παιδιού που θα μπορεί να κοιτάζει ξανά με εμπιστοσύνη τον κόσμο.

H διαφωνία του Κόρακα με τον Τεισία (ΚΑΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ)

    Ο Τεισίας ήταν μαθητής του φημισμένου ρητοροδιδάσκαλου και πολιτικού Κόρακα, που είχε διακριθεί τον πέμπτο αιώνα στις Συρακούσες, ως έξοχος δικανικός ρήτορας. Χαρακτηριστική της ρητορικής δεινότητας των δύο ρητόρων, μαθητού και δάσκαλου ήταν η εξής ιστορία, που διηγούνταν στις Συρακούσες:

   Όταν ο Τεισίας ήταν νεαρός ακόμη, επισκέφθηκε τον Κόρακα και του ζήτησε να του μάθει την τέχνη της ρητορικής. Όμως επειδή ακόμη κι αν πουλούσε όλη του την περιουσία δεν θα έφτανε να πληρώσει ούτε τα μισά δίδακτρα συμφώνησαν ότι θα τον πλήρωνε, όμως, μόνο αν τον έκανε καλό ρήτορα και κέρδιζε την πρώτη του δίκη στο δικαστήριο.

  Ο Κόρακας δέχτηκε. Ο Τεισίας έγινε, μετά τετραετή διδασκαλία, εξαίρετος πράγματι ρήτορας, αλλά δεν ανελάμβανε να συνηγορήσει σε δικαστήριο, για να αποφύγει την πληρωμή. Ο Κόρακας αναγκάστηκε να καταγγείλει το μαθητή του στα δικαστήρια.Πολύς κόσμος συγκεντρώθηκε τότε σ’ αυτή τη δίκη, για να παρακολουθήσει τη μονομαχία ανάμεσα σε δάσκαλο και σε μαθητή.

Ας διαβάσουμε την επιχειρηματολογία και των δύο:

   Ο Κόρακας εξήγησε στους δικαστές τη συμφωνία, που είχε κάνει με τον Τεισία και τέλειωσε με αυτά τα λόγια: «Και τώρα, ω δικαστές, αποφασίστε. Σας ειδοποιώ όμως, πως μου είναι αδιάφορο τι απόφαση θα βγάλετε. Γιατί είτε τον καταδικάσετε τον Τεισία είτε τον αθωώσετε, εγώ τα λεφτά μου θα τα πάρω»! Οι δικαστές του ζήτησαν να εξηγήσει. Ο Κόρακας συνέχισε: «Αν το δικαστήριο αποφανθεί, πως οφείλει να με πληρώσει ο μαθητής, σύμφωνα με την απόφασή του, θα με πληρώσει φυσικά. Αν όμως αποφασίσετε, πως δεν υποχρεούται να με πληρώσει, τότε ο μαθητής μου θα έχει κερδίσει την πρώτη του δίκη, οπότε, με βάση τη συμφωνία μας, οφείλει να με πληρώσει».

   Οι δικαστές έμειναν έκπληκτοι. Αλλά ανέβηκε τότε στο βήμα ο νεαρός Τεισίας και είπε:

«Και εγώ αδιαφορώ για την απόφαση του δικαστηρίου. Γιατί ότι και αν αποφασίσετε, δεν οφείλω καμιά πληρωμή». Στην νέα έκπληξη των δικαστών ο Τεισίας συνέχισε: «Αν το δικαστήριο αποφασίσει να μην πληρώσω το δάσκαλο, τότε δεν θα τον πληρώσω φυσικά. Αν όμως αποφασίσετε πως πρέπει να τον πληρώσω, τότε θα έχω χάσει την πρώτη μου δίκη, οπότε, κατά τη συμφωνία μας, δεν του οφείλω πληρωμή»!

  Οι δικαστές, μη ξέροντας ποιόν να πρωτοθαυμάσουν, το δάσκαλο ή το μαθητή είπαν την παροιμιώδη έκτοτε φράση:

«Εκ κακού κόρακος κακόν ωόν».

Περι της κλείδας

Οι Έλληνες απέδιδαν την εφεύρεση της κλειδός στον Θεόδωρο τον Σάμιο και η χρήση της συναντάται ήδη από τους Ομηρικούς χρόνους. Η κλεις ήταν γνωστή και στους Αιγυπτίους και για τον λόγο αυτό σε πλείστα μνημεία της αρχαίας Αιγύπτου ο Όσιρις και η Ίσις αναπαριστώνται κρατόντες την κλείδα ανά χείρας. Κοινή ήταν η χρήση της κλειδός και στους Ρωμαίους, των οποίων οι κλείδες σε τίποτε δεν διέφεραν από τις σημερινές. Οι ιστορικοί της εποχής μας πληροφορούν ότι οι κλείδες συνηθέστερα εκατασκευάζοντο από σίδηρο, δεν ήταν όμως σπάνιες οι περιπτώσεις στις οποίες εκατασκευάζοντο από πολύτιμα μέταλλα. Κοσμούνταν, δε, αναλόγως της χρήσης, τους με σύμβολα καθημερινά, νεκρικά ή και αποκρυφιστικά. Στο μουσείο του Λούβρου εκτίθενται κλείδες με λαβές παριστάνουσες σφίγγες, δράκοντες αλλά και ουροβόρους όφεις ή ακόμα κλείδες φέρουσες μυστηριακά ή και καββαλιστικά σύμβολα.

Aντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι πέρα από την πρακτική χρήση για την διαφύλαξη αγαθών τα οποία θεωρούνται πολύτιμα, η συμβολική χρήση της κλειδός δεν ήταν άγνωστη στο πέρασμα των αιώνων. Αυτή μεταφορικώς χρησιμοποιήθηκε ως έννοια δηλωτική της διαφυλάξεως πολύτιμων γνώσεων.

Η εσωτερική μορφή

Το σύμβολο της κλειδός, ως σύμβολο σιγής και περισκέψεως χρησιμοποιήθηκε τόσο στα Ελληνικά, όσο και στα Αιγυπτιακά και Ιουδαϊκά μυστήρια. Ο Καλλίμαχος στους ύμνους του προς τους Ολύμπιους θεούς αναφέρει ότι στην Ελευσίνα η ιέρεια της θεάς Δήμητρας έφερε κλείδα ως έμβλημα του μυστικού της υπουργήματος. Ο δε Σοφοκλής στον «Οιδίποδα επί Κολωνώ» λέγει, διά του χορού, αναφερόμενος στους Ευμολπίδες «...ων και χρυσέα κλείς επί γλώσσα βέβακε», υπονοώντας ότι στους ιεροφάντες των Ελευσινίων μυστηρίων είχε τοποθετηθεί επί της γλώσσας τους κλείδα χρυσή για να μην αποκαλύψουν τα απόρρητα.

Στα μυστήρια της Ίσιδος, όπως αναφέρει ο Πλούταρχος στο έργο του «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» η κλεις ήταν η ιερογλυφική παράσταση του ανοίγματος της καρδίας και της συνειδήσεως «εν τω βασιλείω του Θανάτου προς δίκην και κρίσιν». Αναφέρεται, δε, ότι στα Ιουδαϊκά μυστήρια η κιβωτός της διαθήκης, όπου εφυλάσσοντο άπαντα τα ιερά μυστικά σύμβολα, εκλείετο με κλείδα χρυσή.

Ο Εliphas Levi στο έργο του το «Κλειδί των Μεγάλων Μυστηρίων» μας πληροφορεί ότι κατά την αποκρυφιστική παράδοση το ιερό και απόκρυφο αλφάβητο, το οποίο οι Εβραίοι αποδίδουν στον Ενώχ, αποτελείται από ιδέες προσκολλημένες σε σημεία και αριθμούς και υλοποιεί τις απόκρυφες πλευρές της γνώσης. Σύμφωνα με την ίδια παράδοση ο Σολομώντας είχε αναπαραστήσει αυτό το αλφάβητο με τριάντα έξη κλείδες, γνωστές και ως κλείδες του Σολομώντα. Αυτά τα κλειδιά έχουν περιγραφεί στο βιβλίο που το παραδοσιακό του δόγμα ανάγεται στον πατριάρχη Αβραάμ και ονομάζεται Σεφέρ - Γεζιράχ, και με το οποίο εισερχόμεθα στην κεκρυμμένη έννοια του Ζοχάρ του σπουδαιότερου βιβλίου της Καββαλά.

Κατά την αλχημιστική παράδοση η κλεις κατέχει θεμελιώδη θέση στην αναζήτηση της παγκόσμιας πνευματικής αναγέννησης. Αναφέρει, χαρακτηριστικά, ο Roger Bacon στο έργο του Opus Maius ότι η φιλοσοφική λίθος αποτελεί το κλειδί για τη μεταστοιχείωση της κοσμικής ύλης ο δε Elias Ashmole θεωρούσε την Αλχημεία την μυστική κλείδα για την εσωτερική μελέτη κάθε επιστήμης. Τέλος, ο περίφημος Raymond Lullus συνέταξε στο Παρίσι τον 13ο αιώνα την περίφημα Clavicula (κλείδα), της οποίας το περιεχόμενο βρίθει αλληγοριών. Στον πρόλογο έγραφε «κλείδα το σύγγραμμα τόδε ονόμασα διότι άνευ αυτής θα ήταν αδύνατον τις να κατανοήση τα βιβλία την απόκρυφη γνώση περικλείοντα. Σκοτεινοί γαρ οι ημέτεροι λόγοι τοις αμάθεσιν αείποτε φαίνονται».

 

Τεκτονική θεώρηση

Ο Oliver στο έργο του «Symbolism of the masonic degrees» χαρακτηρίζει την κλείδα ως ένα εκ τον σημαντικότερων τεκτονικών συμβόλων. «Καίτοι» γράφει «έχει την εμφάνιση ενός κοινού μεταλλικού εργαλείου, προορισμένου να επιτελεί μία καθ’ όλα απλή πράξη, διά τους αληθώς μυημένους τέκτονας αποτελεί το σύμβολο το διδάσκον εαυτούς να τηρούν την γλώσσαν τους και να απέχουν από τα ταπεινωτικά πάθη της συκοφαντίας και της δυσφημήσεως». Επίσης στα παλαιά τυπικά του Μαθητού του 17ου αιώνα γίνεται εκτεταμένη μνεία της κλειδός, με τη βοήθεια της οποίας είναι δυνατόν να αποκτηθούν τα μυστικά του Τάγματος. Σύμφωνα με τα σιγήσαντα αυτά τυπικά η κλεις αποτελούσε το νήμα της εισόδου της ζωής και συνδεόταν στενά με την καρδιά, διότι η γλώσσα «ουδέν έδει να προφέρει πλην των όσων υπαγορεύει η καρδία». Επίσης στο ίδιο τυπικό αναφερόταν ότι η κλεις δεν αποτελείτο εκ μετάλλου και συνεπώς έπρεπε να αφήνετε εκτός του Ναού, αλλά από «γλώσσα καλών λόγων». Εις, δε, το τυπικό του βαθμού του Διδασκάλου του Αδωνιραμικού Τεκτονικού Τύπου βρίσκεται η εξής κατήχηση:

Ερ. Τι κρύπτετε

Απ. Όλα τα μυστικά άτινα μου ενεπιστεύθησαν

Ερ. Που τα κρύπτετε

Απ. Εις την καρδίαν

Ερ. Έχετε κλείδα όπως εισέλθετε εις αυτήν

Απ. Μάλιστα Σεβ\Διδ\

Ερ. Που την φυλάττετε

Απ. Εις κοράλινον κιβώτιον, όπερ ανοίγει και κλείνει μόνον με ελεφαντίνους κλέιδας

Ερ. Εκ τίνος μετάλλου αποτελείται

Απ. Δεν αποτελείται εκ μετάλλου. Είναι γλώσσα υπακούουσα εις την λογικήν και γνωρίζουσα πως να ομιλή το καλόν διά τους περί ών ομιλεί, επί παρουσία ή εν τη απουσία των.

Η κλεις διατηρείται επίσης υπό την κεντρική συμβολική μορφή του κλειδόλιθου στον μύθο της Ιεράς Βασιλικής Αψίδος, το άλλο, δε, κεντρικό σύμβολο του βαθμού, το Τριπλό Τ, ομοιάζει παραστατικώς κατά τον Ragon (Orthodoxie Maconnique) με την ένωση τριών κλειδών.

Η κλεις στον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο

Περί το τέλος της μυήσεως στον βαθμό του Μυστικού Διδασκάλου, ο Τρις Ισχυρός Διδάσκαλος λέγει στον μυούμενο: «σας εγχειρίζω την εξ ελεφαντοστού κλείδα, κόσμημα του βαθμού τούτου, το οποίον είναι ταυτοχρόνως και το έμβλημα της εχεμυθείας ... επ’ αυτής δε είναι κεχαραγμένον το στοιχείον Ζ, υπενθυμίζον το αρχικό γράμμα της εισιτηρίου λέξεως του βαθμού». Έτσι, η κλεις εγχειρίζεται στον μυούμενο αμέσως μετά την επίσημη δόση του νενομισμένου όρκου με τον οποίο αυτός δεσμεύθηκε να μην αποκαλύψει ποτέ τα μυστικά του βαθμού εις «οιονδήποτε μη δικαιούμενον να μάθη ταύτα».

Είναι γεγονός ότι υποσχέσεις σιγής δίδουμε και στους συμβολικού Τεκτονισμού βαθμούς, πλην όμως, εν προκειμένω, η σύσταση της οφειλόμενης σιγής είναι εντονότερη και εκφράζεται τόσο από το σύμβολο της κλειδός όσο και από το σημείο της σιγής. Αυτό υπονοεί την ύπαρξη μυστικών, τα οποία αναφέρονται σε γνώσεις μορφής εσωτερικής, και για τα οποία η επιβολή ορκοδοσίας κρίνεται επιβεβλημένη. Σε κάθε άλλη περίπτωση η απαιτούμενη σιγή θα ήταν ανεδαφική. Το ότι το είδος των φυλασσόμενων στον βαθμό αυτό είναι σπουδαίο υποδηλώνεται και από την πολύτιμη ύλη από την οποία η κλείδα είναι κατασκευασμένη. Το λευκό χρώμα της ύλης εικονίζει την αγνότητα, το δε πολύτιμο αυτής την αγνότητα η οποία είναι ανώτερης τάξεως και αποτελεί την προϋπόθεση για τον φωτισμό του μύστου από την υπέρτερη πνευματική γνώση. Επί της κλειδός χαραγμένο είναι το γράμμα Ζ, έβδομο γράμμα της ελληνικής αλφαβήτου. Ας σημειωθεί ότι κατά την αριθμοσοφία ο αριθμός 7 αποτελεί το σύμβολο του ηλιακού φωτός και της εσώτερης πνευματικότητας. Άλλωστε η εισιτήριος λέξη του βαθμού σημαίνει «λάμψις, λαμπρότης» και το είδος των εσωτερικών γνώσεων είναι λαμπρό, φωτεινό.

Επομένως, συνειρμικά μπορούμε να πούμε ότι διά της αγνότητας κτάται η υπέρτερη, η λαμπρή πνευματική γνώση. Η αλήθεια αυτή έχει τονισθεί σε όλες τις εσωτερικές παραδόσεις.

Η κλεις, όμως, έχει διττή εσωτερική σημασία. Κατά τον Σπ. Νάγο «η κλεις εικονίζει το μέσο με το οποίο ο μυούμενος θα ανοίξη το θείο άντρο διά να εισέλθει εις την γνώσιν των αληθειών της φύσεως». Με λίγα λόγια πρόκειται για την κλείδα του κρυπτογραφικού κώδικα της επιστήμης των συμβόλων. Η κλεις αυτή, σύμφωνα με τον Νάγο, είναι μαγική, διότι μας βοηθάει να αναγνώσουμε τις εσωτερικές αλήθειες που κρύβονται πίσω από τους συμβολισμούς και μας επιτρέπει την αντικειμενική ερμηνεία αυτών. Σε παλαιό Γαλλικό τυπικό του βαθμού διαβάζουμε: «τη βοηθεία της κλειδός είναι δυνατόν να αποκτηθώσι τα μυστικά του Τάγματος». Υπό την ίδια έννοια και ο μύστης Ιησούς έλεγεν στον Πέτρο «...και δώσω σοι τας κλεις της βασιλείας των ουρανών».

Η εσωτερική μέθοδος ανευρέσεως της κλειδός

Όπως όλα τα αρχαία μυστήρια και αργότερα οι μυστηριακές οργανώσεις, έτσι και ο Τεκτονισμός, συμβολικός και φιλοσοφικός, διακρίνεται σε εσωτερικό και εξωτερικό. Εξωτερικός είναι εκείνος του οποίου κάθε μυημένος μπορεί να λάβει γνώση με την ανάγνωση των τεκτονικών τυπικών, των κατηχήσεων των βαθμών ή άλλων τεκτονικών συγγραμμάτων. Εσωτερικός, όμως, είναι εκείνος ο οποίος είναι γνωστός μόνο στους αληθινά μυημένους, αποκαλύπτεται, δε, σταδιακά με τις μυήσεις στους επιγενόμενους βαθμούς. Κατά τον Ανδριανόπουλο «κάθε τέκτων οφείλει μόνος του και υπό την ώθηση της ιδίας αυτοίς σκέψης και ψυχικής εμπνεύσεως να σχίσει τον πέπλο των αλληγορικών παραστάσεων τον περικαλύπτοντα την πίσω από τα σύμβολα και της αλληγορίες κρυπτομένη αλήθεια».

Κατά δε τον Whaite «το κλειδί της ουσιαστικής ζωής του Τάγματος δύναται να εξεύρη ο τέκτων μόνον εισχωρώντας πλήρως σ’ αυτήν». Τότε θα ανακαλύψει την εσωτερική έννοια του Τεκτονικού συμβολισμού και της Τεκτονικής φιλοσοφίας. Θα ανακαλύψει αυτό που κείται κάτω από την επιφάνεια των διαφόρων βαθμών και είναι αυτό που μόνο ανακαλύπτουν μόνο οι κατορθώσαντες να εμβαθύνουν στο πνεύμα του. Ο λόγος είναι ότι ο Τεκτονισμός αυτός είναι προσωπικός για τον καθένα, αν και στη ρίζα του είναι κοινός για όλους, μιας και αποτελεί την μεταφορική μέθοδο της προόδου της ψυχής προς το θεό Η κλείδα της μυστικής του διδασκαλίας δεν βρίσκεται πουθενά τυπωμένη, ούτε αναφέρεται στις εργασίες της Στ\, αλλά έγκειται στην αυτοσυγκέντρωση και στην κατάβαση στον ίδιον «εγώ».

Περαινοντας

Κατά μια προτροπή του Corpus Hermeticum «αν δεν κάνεις τον εαυτό σου ίσο με το Θεό, δεν μπορείς να καταλάβεις το Θεό γιατί το όμοιο δεν είναι κατανοητό παρά μόνο στο όμοιο». Έτσι, και ο Τέκτονας καλείται να ανεύρει την κλείδα της κατανόησης των πάντων, όλων των τεχνών και των επιστημών της φύσης. Για να γίνει αντικαταστάτης αντάξιος του Μεγάλου Αρχιτέκτονα του Ναού Χ\Α\, καλείται να ανυψωθεί ψηλότερα από τα μεγαλύτερα ύψη, να χαμηλώσει βαθύτερα από τα μεγαλύτερα βάθη. Καλείται να θέσει εαυτόν στην αναζήτηση της ενσυνείδητης ενεργητικότητας, της θέλησης και της αφοσίωσης στο καθήκον. Καλείται να γίνει θεράπων της εσωτερικής σιγής και της εχεμυθείας. Καλείται, να ξαναγίνει μαθητής, μαθητής όμως φιλόσοφος. Διότι σύμφωνα με την κατήχηση στο βαθμό του αγνώστου και εξόχου μαθητού του Τάγματος του Ακτινοβόλου Αστέρα, ως απάντηση στην ερώτηση «τις η ηλικία ενός φιλοσόφου» απαντάται το εξής «ο Τέκτων από την στιγμή που ανευρίσκει την κλείδα των αναζητήσεων, μέχρι και την στιγμή των ανακαλύψεων δεν γηράσκη».

 

 

ΤΟ ΤΡΙΓΩΝΟ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΣΤΗΛΩΝ

Μέσα στο ναό μας συναντάμε πολλά συμβολικά τρίγωνα,(για τους νεωτερους,αναζητηστε τα) μερικά από τα οποία είναι σαφώς διαγεγραμμένα ενώ άλλα είναι νοητά. Ο Φωτοβόλος Αστήρ πάνω από την έδρα του Σεβ, αι τέσσερεις έδραι των Επ, του Ρητ, του Γραμμ, του Θησ, του Α΄ Επ, ο Βωμκαι το πάνω μέρος των περιζωμάτων είναι σχήματος τριγωνικού σαφώς διαγεγραμμένου. Νοητά τρίγωνα σχηματίζονται από τις έδρες των Επ και του Σεβ(είτε οξυγώνιο ισοσκελές είτε ορθογώνιο ανισοσκελές, ανάλογα με τον ναό), από τις έδρες του Ρητ, του Γραμμ και του Σεβκαι από τις τρις Στμετά των τριών αστέρων.
Θα προσπαθησω να κάνω μία απόπειρα προσέγγισης στην κατανόηση του νοητού τριγώνου που σχηματίζουν οι τρεις στήλες μεταξύ τους, , εκφράζοντας τους προσωπικούς μου στοχασμούς .

Ο αριθμός τρία, το τρίγωνο, συμβολίζει την Τριάδα, την Τριαδικότητα και την πνευματικά ενεργή Ολότητα. Ο R. Bernoulli, στο δοκίμιό του ‘Συμβολική των γεωμετρικών σχημάτων και των αριθμών’ (‘Eranos’, 2ος τομ., 1934) αναφέρει το εξής: Τα μαθηματικά υποδεικνύουν ακόμα μία όψη των πραγμάτων: αυτή των επακριβώς μεταξύ τους οριοθετημένων ποιοτήτων. Έτσι είναι δυνατόν ο αριθμός να καταστήσει σύμβολο το γεωμετρικό σχήμα.
 Η Πυθαγόρεια Παράδοση προσέδιδε ιδιαίτερη σημασία στον αριθμό και τα συγγενή γεωμετρικά σχήματα. Το Ένα, η απανταχού επενεργούσα Δύναμη, η Αρχή των πάντων, η δεξαμενή της Γνώσεως, εκφράζεται ή αποτελείται από τρεις δυνάμεις: το πνευματικό, το ψυχικό και το υλικό. Όμως η δύναμη επάγει δυναμική, επομένως και συσχετισμούς. Οι τρεις αυτές δυνάμεις, πνεύμα, ψυχή και ύλη, μπορούν να απεικονιστούν από τις κορυφές ενός τριγώνου και ο συσχετισμός τους, από τις αποστάσεις μεταξύ τους ανά δυάδες, δηλαδή από το μήκος των πλευρών του τριγώνου. Στο σημείο αυτό αξίζει να παρατηρήσουμε ότι οι μονοί αριθμοί συμβολίζουν γενικά κινητικές, δυναμικές και εν εξελίξει καταστάσεις, εν αντιθέσει με τους ζυγούς αριθμούς που συμβολίζουν στασιμότητες διαφόρων ποιοτήτων και κατάληξη μιας εξελικτικής διαδικασίας.
Το τρίγωνο επομένως είναι ένα δυναμικό σύμβολο, το οποίο μπορεί να βρίσκεται σε κατάσταση εξέλιξης και να ωθεί σε εξέλιξη λόγω των συσχετισμών των δυνάμεων που αντιπροσωπεύουν οι κορυφές του.
Οι τρεις στήλες, της Σοφίας, του Κάλλους και της Ισχύος καταλαμβάνουν τις κορυφές ενός τριγώνου και αντιστοιχίζονται με τις τρεις δυνάμεις που προαναφέραμε, Πνεύμα, Ψυχή και Ύλη. Το σχηματιζόμενο τρίγωνο είναι ορθογώνιο σκαληνό (ανισοσκελές). Η μικρότερη πλευρά του είναι και βάση του. Αριστερά βρίσκεται η στήλη της Ισχύος-Ύλη, δεξιά η Στήλη του Κάλλους-Ψυχή και στην κορυφή επάνω η στήλη της Σοφίας-Πνεύμα. Η κάτω οριζόντια πλευρά (Ισχύς-Κάλλος) σχηματίζει ορθή γωνία με την κάθετη πλευρά (Κάλλος-Σοφία).
Αν αναλογιστούμε ότι η ορθή γωνία αντιπροσωπεύει την εν δυνάμει γνώση του ορθού λόγου, όπως πρεσβεύουν οι Πυθαγόρειοι και μας παραδίδει ο Πρόκλος, τότε διαπιστώνουμε ότι η κάθετη πλευρά Κάλλος-Σοφία βρίσκεται στην πλέον ισορροπημένη σχέση, αυτή του ορθού λόγου, με την πλευρά Κάλλος-Ισχύς. Ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς επίσης, λέγει περί του συμβολισμού της ορθής γωνίας, ότι αυτή συμβολίζει την αρετή, ενώ η αμβλεία και η οξεία την αοριστία, την κακία, την ένδεια και την αμετρία Παρατηρούμε επίσης, ότι το Κάλλος, σαν ανθρώπινη προς καλλιέργεια ψυχική ιδιότητα, βρίσκεται μεταξύ της Ισχύος και της Σοφίας. Το σημείο τομής της κάθετης πλευράς με αφετηρία την Σοφία και με φορά από πάνω προς τα κάτω (από τον ουρανό προς τη γη, από τον ΜΑΤΣπρος τον άνθρωπο) και της οριζόντιας πλευράς με αφετηρία το Κάλλος και με φορά από δεξιά προς τα αριστερά (γήινο επίπεδο) είναι το Κάλλος-Ψυχή.
Τα μήκη των πλευρών, οι αποστάσεις δηλαδή μεταξύ των τριών κορυφών του τριγώνου θα μπορούσαν θεωρητικά να είναι οποιεσδήποτε. Η λογικότερη όμως σχέση μεταξύ των πλευρών, όπως φαίνεται από τις θέσεις των τριών στηλών, είναι 3:4:5. Αν πράγματι ισχύουν οι αναλογίες αυτές, τότε η οριζόντια πλευρά Κάλλος - Ισχύς αντιστοιχεί στον αριθμό 3, η κάθετη πλευρά Σοφία-Κάλλος στον αριθμό 4 και η υποτείνουσα Σοφία-Ισχύς στον αριθμό 5. Αξιοσημείωτο είναι το ότι η σχέση αυτή αριθμών ικανοποιεί το Πυθαγόρειο θεώρημα όπως διατυπώθηκε από τον Θαλή τον Μιλήσιο:  9+16=25.
Αν εξετάσουμε το συμβολικό περιεχόμενο των αριθμών 3, 4, και 5, όπως αυτό έχει διαμορφωθεί από την αρχαιότητα μέχρι και τις μέρες μας, βρίσκουμε ότι ο αριθμός 3, μη διαιρετός, εκφράζει μεταξύ άλλων την Θεία πρόνοια, την εκπόρευση του Πνεύματος, την δυναμική ισορροπία και τον Φυσικό Νόμο. Ταιριάζει επομένως στην κάθετη πλευρά. Ο αριθμός 4, διαιρετός, συμβολίζει την ανθρώπινη θέληση, την πραγμάτωση του Νου στο γήινο επίπεδο. Ο αριθμός 5, μη διαιρετός και αυτός, που αντιστοιχεί στην υποτείνουσα, είναι κατά τους Πυθαγόρειους ο αριθμός της Μοίρας ή Ειμαρμένης (εκ του μείρομαι = μοιράζω), της δίκαιης απόδοσης στον άνθρωπο αυτών που του αναλογούν σύμφωνα με τα πεπραγμένα του.
Αν για τις στήλες του Νισχύουν τα ανωτέρω, τότε η πλευρά Σόφία-Κάλλος (η κάθετη), θα έπρεπε να είναι βραχύτερη από την πλευρά Κάλλος-Ισχύς, (η οριζόντια).Αυτό όμως δεν συμβαίνει! Γιατί; Σκέφτηκα αρκετά μέχρι να δώσω μία απάντηση στο ερώτημα που τίθεται και δεν είμαι βέβαιος ότι τα αποτελέσματα των συλλογισμών μου είναι τα ορθά, τολμώ όμως να προτείνω τις ακόλουθες σκέψεις, που μέχρι στιγμής πρόλαβα να κάνω, όσο περιληπτικότερα γίνεται και χωρίς να υπεισέλθω στους περίπλοκους συσχετισμούς που προκύπτουν, σε άλλα προβλήματα που αναφύονται κατά την πορεία ή ακόμα και στην ερμηνεία του πυθαγορείου θεωρήματος από τον Πλάτωνα.
Η κάθετη πλευρά είναι η Πρόνοια που εκπροσωπεί τη συνολική μελλοντική εξέλιξη του όντος και εκ της φύσεώς της είναι αμετάβλητη. Η οριζόντια πλευρά είναι η Θέληση, επομένως και η ελεύθερη βούληση, που σαν ανθρώπινη ιδιότητα μπορεί να καλλιεργηθεί και να κατευθυνθεί κατάλληλα από το άτομο είτε προς την ικανοποίηση του εγώ και της υλικής του υπόστασης (εγωισμός, ασύδοτος πλούτος, άμετρη φιλοδοξία, πάθη, ηδονές κ.ά), είτε προς την ανύψωση του πνεύματος, την απαλλαγή από τα πάθη και τις επιθυμίες, τον συντονισμό με τον ΠαγκΡυθμ και την θέωση. Η υποτείνουσα είναι η Ειμαρμένη, το μέλλον. Το μέλλον όμως, η μοίρα του καθενός, δεν είναι κάτι σταθερό, αμετάβλητο και εκ των προτέρων δεδομένο. Είναι κάτι που επηρεάζεται από τις πράξεις του κατά τη διάρκεια του βίου του, δηλαδή από την θέλησή του και την ελεύθερη βούλησή του. Βλέπουμε ότι η κάθετη πλευρά –Πρόνοια, Θείος νόμος, παρελθόν- είναι σταθερή και αμετάβλητη, αλλά η οριζόντια –Θέληση, ελεύθερη βούληση, παρόν- είναι μεταβλητή. Επομένως, όσο η οριζόντια πλευρά μεγαλώνει τόσο απομακρύνεται από την κάθετη και η υποτείνουσα -Ειμαρμένη, μοίρα, μέλλον- γίνεται μακρύτερη. Αντιστρόφως, όσο η Θέληση οδηγεί το άτομο προς τον Θείο Νόμο, εναρμονίζοντάς το προς τον Παγκ Ρυθμ, τόσο περισσότερο πλησιάζει την κάθετη πλευρά και η υποτείνουσα μικραίνει. Ο άνθρωπος όμως δεν μπορεί να ‘αντικρίσει κατάματα’ το Φως, διότι δεν δύναται να ανθέξει εις την λάμψιν του. Μπορεί όμως να το πλησιάσει, αν θέλει. Με άλλα λόγια, η οριζόντια πλευρά μπορεί να μικρύνει αλλά όχι να μηδενιστεί και να ακουμπήσει την κάθετη. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί το γιατί η οριζόντια πλευρά του τριγώνου των τριών στηλών ενώ θα έπρεπε εκ πρώτης όψεως να είναι μεγαλύτερη από την κάθετη, εντούτοις είναι μικρότερη. Αντί για την αριθμητική σειρά 3:4:5 –κάθετη προς οριζόντια προς υποτείνουσα- έχουμε μπροστά μας μία άλλη, την συμβολική τεκτονική.
Ίσως αυτό να είναι το δίδαγμα των σχέσεων μήκους των πλευρών του τριγώνου που σχηματίζουν οι τρεις στήλες μεταξύ τους. Είμαστε μεν όντα ατελή και πεπερασμένα, αλλά με οδηγό τα τρία φώτα και ό,τι αυτά συμβολίζουν, μπορούμε να γίνουμε καλλίτεροι.
Ειπον.

ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ

Δρ. Δανέζης Μάνος συνέντευξη στο περιοδικό “ΑΒΑΤΟΝ” (τευχ.104)

 

Δεν είναι ολόκληρη η συνέντευξη, αλλά το μεγαλύτερο και κυρίως το ουσιώδες μέρος της.

 

[…] […]

 

ΑΒΑΤΟΝ: Μιλάτε για κάτι το καινούργιο, που μπορεί να αλλάξει τον κόσμο και τον πολιτισμό που καταρρέει. Αλλά νομίζω ότι πρέπει να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που έχει κάνει το σημερινό πολιτισμό να καταρρέει.

Δ.Μ.: Ο πολιτισμός που έχουμε σήμερα στηρίζεται στη μεγάλη επανάσταση του 17ου αιώνα. Η επανάσταση αυτή προικοδότησε τον πολιτισμό μας με αρχές και δόγματα, που ήταν σωστά τότε, αλλά έχουν πάψει να υφίστανται. Ποια ήταν αυτά τα δόγματα; Το πρώτο δόγμα ήταν εκείνο της ύλης. Δηλαδή, όλα όσα βλέπουμε γύρω μας είναι ύλη. Δεν υπάρχει τίποτε πέρα από την ύλη. Έτσι δομήθηκε ο πολιτισμός με βάση τις υλικές ανάγκες, ξεχνώντας τις άλλες αξίες πέραν της ύλης. Δημιουργήθηκε, λοιπόν, ο πολιτισμός των αναγκών. Αλλά μόνο των υλικών αναγκών. Βέβαια, για τότε ήταν σωστό, γιατί ο κόσμος υπέφερε. Δεν είχε να φάει ένα κομμάτι ψωμί και πέθαινε στους δρόμους από τις αρρώστιες. Τι μπορούσαν να τον ενδιαφέρουν ο Χριστιανισμός, ο Βουδισμός και η φιλοσοφία; Έτσι γεννήθηκε ένας πολιτισμός πρωτογενούς ανάγκης. Αλλά αυτός ο πολιτισμός έχει ήδη ξεπεράσει αυτήν την ανάγκη. Οι έννοιες του φτωχού, του πλουσίου, του καπιταλιστή και του κουμουνιστή διαφέρουν από χώρα σε χώρα και από εποχή σε εποχή.

[…] […]

 

ΑΒΑΤΟΝ: Σε τέτοιες όμως καταστάσεις απαιτούνται κοσμογονικές αλλαγές. Σε παρόμοιες ιστορικές στιγμές έχουν γίνει επαναστάσεις.

Δ.Μ.: Μα κι εγώ για μια επανάσταση μιλάω. Μία μεγάλη, επιστημονική επανάσταση όμως. Και το κεντρικό συστατικό αυτής της μεγάλης επιστημονικής επανάστασης είναι: «Οτιδήποτε αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις, αυτό που ο εγκέφαλός μας (η βιολογία μας) έχει τη δυνατότητα να αντιλαμβάνεται ως πραγματικότητα, δεν είναι η πραγματικότητα». Και αυτό είναι γνωστό από τους προσωκρατικούς. Ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος τα είπαν με το όνομά τους: οτιδήποτε υποπίπτει στις αισθήσεις μας – στην όραση, στη γεύση, στην ακοή κλπ. – είναι ψευδές. Το μόνο που είναι αληθινό είναι αυτό που δεν αντιλαμβάνονται οι αισθήσεις μας . Αυτό πήρε και ο Πλάτωνας και έκανε το μύθο του Σπηλαίου. Ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος έδωσαν επιστημονικά την έννοια στο ΟΝ και στο ΜΗ ΟΝ. Το ΟΝ είναι το άτομο και το ΜΗ ΟΝ είναι ο χώρος. Και τα άτομα και ο χώρος, μας λέει ο Δημόκριτος, είναι μη αισθητά. Δηλαδή, τα συστατικά του υλικού κόσμου – αυτού που λέμε res – είναι μη αισθητά.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Για να φτάσουμε όμως στην επανάσταση, απαιτείται να συνειδητοποιήσουμε την κατάσταση που βιώνουμε. Πώς μπορεί να γίνει αυτό;

Δ.Μ.: Κοιτάξτε τους τρεις βασικούς πυλώνες της συγκρότησης ενός πολιτισμικού ρεύματος και θα καταλάβετε. Οι τρεις αυτοί πυλώνες είναι, πολύ περιληπτικά, η επιστήμη, η θεολογία και η κοινωνική δομή – και συνιστούν ένα ενιαίο και αδιάσπαστο σύνολο, μέσα στο οποίο κάθε συνιστώσα επηρεάζει και επηρεάζεται από τις δύο άλλες. Το αδιάσπαστο αυτό οικοδόμημα ονομάζεται Πολιτισμός. Αν ανατραπεί ένας από αυτούς τους πυλώνες, το πολιτισμικό σύστημα καταρρέει. Αν πάλι επαναπροσδιοριστεί ένας πυλώνας, τότε αυτό επηρεάζει όλο το οικοδόμημα. Οι βάσεις, πάλι, των θετικών επιστημών είναι οι επόμενες τρεις θεμελιώδεις έννοιες: η ύλη(μάζα), ο χρόνος και ο χώρος(διάσταση). Οι έννοιες αυτές δεν αποτελούν όμως τη βάση μόνο του πυλώνα της επιστημονικής κοσμοθεωρίας, αλλά και των άλλων δύο πυλώνων ενός πολιτισμικού ρεύματος, της θρησκευτικότητας και της κοινωνικής φιλοσοφίας.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Αυτές οι τρεις έννοιες δεν θεωρούνται δεδομένες;

Δ.Μ.: Οι έννοιες αυτές δεν είναι χειροπιαστά και αντικειμενικά προσδιορισμένες, αλλά φιλοσοφικά κατηγορούμενα προσδιοριζόμενα με διαφορετικούς τρόπους, από διαφορετικούς πολιτισμούς, σε διαφορετικές εποχές. Αν ανατραπεί το εννοιολογικό περιεχόμενο αυτών των φυσικών εννοιών, θα αλλάξει σιγά – σιγά η επιστημονική, θρησκευτική και κοινωνική βάση του δυτικού πολιτισμού και, αργά ή γρήγορα, ολόκληρη η δομή του πολιτισμού μας. Και μπορώ να σας πω, ότι η ανατροπή του εννοιολογικού περιεχομένου αυτών των φυσικών εννοιών έχει ήδη συντελεστεί. Οι κλασσικές επιστημονικές θέσεις έχουν ανατραπεί δραματικά. Και η κατάρρευση του πυλώνα της κλασσικής επιστημονικής κοσμοθεωρίας παρασύρει σε κατάρρευση ολόκληρο το δυτικό πολιτισμικό ρεύμα.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Και ποιο είναι το περιεχόμενο της ανατροπής αυτής;

Δ.Μ.: Η θεωρία της σχετικότητας έχει αλλάξει δια παντός τη νευτώνεια αντίληψη της ύλης, η οποία με τη σειρά της είχε αλλάξει την αντίληψη που είχαν οι προσωκρατικοί φιλόσοφοι/επιστήμονες. Και ακόμα, έχει αλλάξει η έννοια της ύλης, η οποία τελικά απεδείχθη ότι είναι μία κατάσταση ενέργειας. Αν πάμε δε στην έννοια του χρόνου, τότε πλέον μπορούμε να μιλάμε μόνο για το χωροχρονικό συνεχές. Το χωροχρονικό συνεχές του πραγματικού Σύμπαντος έχει δύο ιδιότητες: η πρώτη είναι ότι έχει 4 διαστάσεις και η δεύτερη ότι η Γεωμετρία που το μετράει και το περιγράφει δεν είναι η ευκλείδεια, αλλά η γεωμετρία Riemann. Και κάτι ακόμα σχετικά με την έννοια της ταχύτητας που σημαίνει πολλά: η ταχύτητα δεν είναι παρά ένα κριτήριο για το πόσο ο χώρος γύρω μας αποκλίνει της ευκλείδειας γεωμετρίας. Όσο μεγαλώνει η ταχύτητα, τόσο η γεωμετρία του χώρου και οι ιδιότητές του αποκλίνουν της ευκλείδειας γεωμετρίας. Η ταχύτητα του φωτός είναι το ανώτατο όριο μετά το οποίο ο χώρος παύει στο σύνολό του να είναι ευκλείδειος, άρα και να υποπίπτει στο πεδίο της ανθρώπινης βιολογίας. Ο χρόνος και ο χώρος όπως τους περιγράφουν και τους μετράνε τα ρολόγια, τα ημερολόγια και οι μεζούρες μας αντίστοιχα, δεν έχουν καμία σχέση, ούτε περιγράφουν την πραγματικότητα της Συμπαντικής Δημιουργίας. Αυτό σημαίνει ότι, αν το σπάσουμε σε χώρο και χρόνο, ούτε ο χρόνος ούτε ο χώρος περιγράφουν τη συμπαντική πραγματικότητα. Το μόνο πραγματικό μέσα στο Σύμπαν είναι το χωροχρονικό συνεχές, το οποίο είναι άτμητο και αδιαίρετο.

[…] […]

 

ΑΒΑΤΟΝ: Ποιες είναι οι σημαντικότερες αλλαγές που θα έκαναν τον άνθρωπο, και κατ’ επέκταση τον πολιτισμό μας, να επαναπροσδιοριστεί;

Δ.Μ.: Ας ξεκινήσουμε από το ΕΓΩ και το ΕΜΕΙΣ. Καταρχάς, έχουμε την ψευδαίσθηση, ότι μεταξύ «εσένα» και «εμένα» υπάρχει κενό. Το περιορισμένο των αισθήσεών μας, η βιολογία μας δηλαδή, δεν μας επιτρέπει να δούμε αυτό που υπάρχει μεταξύ μας. Μου δημιουργεί την πλαστή έννοια της διαιρετότητας και ότι εγώ και εσύ είμαστε κάτι άλλο. Έχω την ψευδή αίσθηση ότι είμαστε ύλη. Μα, το υλικό που υπάρχει γύρω μας και του αέρα, αν το αναλύσεις, είναι το ίδιο υλικό που είμαστε και εμείς.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Δηλαδή δεν υπάρχει κενό;

Δ.Μ.: Όχι. Το κενό είναι το πιο γεμάτο πράγμα που μπορούμε να φανταστούμε. Εσύ και εγώ, ό,τι υπάρχει γύρω μας και αυτό ακόμα που νομίζουμε σαν κενό, είναι φτιαγμένο από τα ίδια σωματίδια. Λέγαμε μέχρι τώρα, ότι μεταξύ μας υπάρχει κενό, εννοώντας το τίποτα, αλλά αυτό δεν ήταν αλήθεια. Αυτό που χρειάζεται είναι να σπάσουμε τα δόγματα, να διαδώσουμε τη νέα πραγματικότητα.

ΑΒΑΤΟΝ: Έτσι φτάνετε στις έννοιες του ΕΓΩ και του ΕΜΕΙΣ;

Δ.Μ.: Βεβαίως. Το ΕΓΩ συνδέεται με κάτι πλαστό, συνδέεται με την πλαστή εικόνα μου. Τι νόημα έχει το ΕΓΩ, αφού εκφράζει μία πλάνη των αισθήσεών μας, κάτι που δεν υπάρχει; Το ΕΓΩ συνδέεται με την πλαστή έννοιας της διαίρεσης. Το ΕΓΩ τελείωσε, αφορά μια ψευδαίσθηση, η οποία δημιουργείται από τη βιολογίας μας. Πίσω από το ΕΓΩ κρύβεται η πραγματικότητα της δημιουργίας.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Η οποία είναι;

Δ.Μ.: Η συνέχεια. Το άτμητο. Το όλον. Χάνουμε το ΕΜΕΙΣ. Το ΕΜΕΙΣ δεν είναι μια άθροιση μερών αλλά ένα σύνολο…

 

ΑΒΑΤΟΝ: Ενιαίο…

Δ.Μ.: Ενιαίο, ναι. Και αυτή είναι η διαφορά που μας ανέτρεψαν οι δυτικοί. Οι δυτικοί λένε, ότι το ΕΜΕΙΣ είναι ένα σύνολο πολλών ΕΓΩ. Εμείς όμως οι Έλληνες, που φιλοδοξούμε πρωτεύοντα ρόλο στη δημιουργία και του νέου πολιτισμικού ρεύματος, οφείλουμε να τους πούμε: όχι κύριοι, έχετε καταλάβει λάθος την ελληνική φιλοσοφία, πάνω στην οποία δομήσατε αυτό που λέμε «δυτικός πολιτισμός» εννοούμε, ότι υπάρχει ένα ΟΛΟΝ, που οι αισθήσεις μας το τέμνουν πλαστά σε πολλά ΕΓΩ. Το ΕΜΕΙΣ όμως είναι ενιαίο.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Δηλαδή, αυτό το ΕΜΕΙΣ υπάρχει αρχετυπικά μέσα μας αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε;

Δ.Μ.: Ακριβώς! Και είναι η αδυναμία της βιολογίας μας που τέμνει το ΕΜΕΙΣ σε πολλά πλαστά ΕΓΩ. Αυτό είναι το ΕΜΕΙΣ της ελληνικής φιλοσοφίας. Είναι το ΕΝΑ. Και αυτό αποτελεί βασική διαφορά της ελληνικής με την ινδική φιλοσοφία. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την έννοια του Κάρμα. Δεν μπορεί να έχει την έννοια που αποδίδει ο Ινδός. Δεν μπορεί να κοιτάς, τελείως ωφελιμιστικά, να βελτιώσεις το δικό σου κάρμα, ασχέτως με το τι γίνεται γύρω σου. Μέσα στο κάρμα πρέπει να υπάρχει και η έννοιας της αλληλεγγύης του ΕΝΟΣ και του ΕΜΕΙΣ.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Εννοείτε το συλλογικό κάρμα.

Δ.Μ.: Ναι. Υπάρχει μόνο συλλογικό κάρμα. Αν κάνω κάτι, που κατά την ινδική φιλοσοφία βρομίζω ή επιβαρύνω το κάρμα μου σε ατομικό επίπεδο, αλλά το κάνω για το ΕΜΕΙΣ – το παιδί μου, την πατρίδα μου – τότε καθαρίζω το κάρμα μου. Γιατί αυτό είναι το κάρμα μου, το κάρμα του ΕΜΕΙΣ. Και το ΕΜΕΙΣ θέλει θυσίες. Αυτό διδάσκει η φύση.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Άλλο μεγάλο θέμα… Τι είναι η φύση;

Δ.Μ.: Ζωή. Η έννοια της φύσης είναι η έννοια της ζωής. Σε τι διαφέρει ένα ζωντανό σκυλάκι από ένα πεθαμένο; Και τα δύο έχουν την ίδια βιολογία, το ίδιο DNA. Για να δω τι είναι αυτό που τα ξεχωρίζει, πρέπει να δω τι είναι η ύλη. Αν δεχθώ την παλιά έννοια της ύλης, δεν μπορώ να απαντήσω. Αν όμως δεχθώ τη νέα έννοιας της ύλης, ξέρω και πώς θα αναστήσω – αν μπορέσω – το νεκρό σκυλάκι. Θα ξανακαμπυλώσω το χώρο, θα ξαναδώσω ενέργεια δηλαδή. Επειδή όμως η ενέργεια είναι σαν πολύπλοκος οργανισμός, δεν μπορώ να δώσω μια ποσότητα ενέργειας έτσι αθροιστικά.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Αυτό ανάγεται στη νέα γνώση;

Δ.Μ.: Βεβαίως. Η νέα γνώση πηγαίνει στα τσάκρας. Δεν μπορούμε να φτιάξουμε ένα σύστημα μηχανικό, σαν τον κατανεμητή του αυτοκινήτου που κατανέμει την ενέργεια της μπαταρίας κατάλληλα. Θα πρέπει να την κατανείμω κατάλληλα ποσοτικά και ποιοτικά. Άλλη η ποσότητα θα πάει στη καρδιά και άλλη σε κάθε διαφορετικό όργανο, γιατί αυτά έχουν διαφορετικής σύνθεσης μάζες. Έτσι ώστε να ζωντανέψει το σκυλάκι. Δεν λέω ότι τώρα μπορώ να το κάνω, αλλά ξέρω πως γίνεται. Το ίδιο συμβαίνει και με τον άνθρωπο, ο οποίος αποτελείται από πολλά πυκνώματα. Όταν λέω πυκνώματα, εννοώ ότι έχει πολλά κέντρα που χρειάζονται διαφορετικής ποιότητας και ποσότητας ενέργεια. Όταν παίρνω ελεύθερη ενέργεια από το περιβάλλον πρέπει, λοιπόν, να την κατανείμω κατάλληλα, με έναν τρόπο περίεργο, που μόνο η φύση ξέρει, στο σώμα μου. Αυτή τη δουλειά δεν κάνουν τα τσάκρας;

 

ΑΒΑΤΟΝ: Αν καταλαβαίνω καλά, συνδέετε την επιστήμη με τον εσωτερισμό! Φαντάζομαι ότι η άποψή σας αυτή θα ξένιζε τους περισσοτέρους συναδέλφους σας, για να μην πω ότι θα την χαρακτήριζαν «αιρετική»…

Δ.Μ.: Εγώ λέω: κύριοι, ξεχάστε ό,τι ξέρατε, ξεχάστε την παλιά γνώση, ξεχάστε και εσωτερισμούς, αποκρυφισμούς, μαγείες κλπ διότι η γνώση είναι ΜΙΑ και αδιαίρετη. Διότι, αν κάποιοι κάποτε πήραν τη γνώση και τη μεταμόρφωσαν ντύνοντάς τη με παραδόσεις, με θρησκείες, με μυθικά στοιχεία και στην ουσία την κατακερμάτισαν ή κάποιοι την ξέχασαν, δεν ευθύνεται η γνώση γι’ αυτό.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Τότε γιατί μαλώνουμε;

Δ.Μ.: Καλή ερώτηση. Μαλώνουμε, γιατί δεν καταλαβαίνουμε ότι μία είναι η γνώση. Εγώ αυτήν τη γνώση ζητάω.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Όταν αναζητούμε τη γνώση, πάμε εμείς προς τη γνώση ή η γνώση έρχεται προς εμάς;

Δ.Μ.: Η γνώση έρχεται προς εμάς. Αλλά εμείς δεν ενδιαφερόμαστε για τη γνώση, αλλά για τις προσωπικές μας απόψεις. Προσπαθούμε να επιβεβαιωθούμε μέσα από τις γνώσεις μας. Γι’ αυτό, η γνώση μάς έχει εγκαταλείψει. Η γνώση είναι σαν τη γυναίκα – και γραμματικά είναι θηλυκού γένους – πρέπει να συμφιλιωθεί μαζί σου. Είναι σχέση έρωτα και θα σου αποκαλύπτεται, όσο βλέπει ότι δεν την εκμεταλλεύεσαι. Μια γυναίκα που την πλησιάζεις σαν εκμεταλλευτής, κουμπώνεται και φεύγει. Μόνο αν δει η γνώση ότι είσαι ερωτευμένος μαζί της, ερωτευμένος εσωτερικά, χωρίς σκοπιμότητες και ιδιοτέλεια, αρχίζει και σου ανοίγεται. Και θα σου ανοιχτεί όσο θέλει αυτή. Αυτή είναι η γνώση.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Από πού προέρχεται, όμως, η γνώση;

Δ.Μ.: Το σύμπαν είναι ένας σκληρός δίσκος, που επάνω του είναι καταγεγραμμένα τα πάντα. Όταν καταλάβουμε ότι το σύμπαν είναι ένα – και ότι παρελθόν, παρόν, και μέλλον δεν υπάρχει, διότι αυτός ο χρονικός διαχωρισμός είναι πλαστός και ανθρώπινος, τότε θα κατανοήσουμε ότι όλα είναι τώρα. Η γνώση ενυπάρχει σε ένα κλειστό σύστημα. Αυτό που ισχύει τώρα ίσχυε στο παρελθόν και θα ισχύει και στο μέλλον (κατά τον πλαστό διαχωρισμό). Όπως είχε πει και ο Αινστάιν, «για εμάς τους ορκισμένους φυσικούς – όσο και φαίνεται παρόλογο – οι έννοιες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος ταυτίζονται». Και αυτό δεν το λέει ένας φιλόσοφος αλλά ένας επιστήμονας. Άρα, όλα είναι ένα τώρα. Και το λέω ανοιχτά.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Όπως το καταλαβαίνω, η γνώση ενυπάρχει μέσα μας και ανάλογα με τη προσέγγιση που επιχειρούμε, μας αποκαλύπτεται.

Δ.Μ.: Και βέβαια ενυπάρχει. Θα σας αναφέρω το παράδειγμα των ερωτευμένων φωτονίων. Στα φωτόνια του σύμπαντος ενυπάρχει όλη η γνώση. Αν χωρίσουμε δύο φωτόνια και απομακρύνουμε το ένα από το άλλο, ό,τι πληροφορία φορτώσουμε στο ένα, αυτόματα καταγράφεται και στο άλλο. Η γνώση, λοιπόν, που υπάρχει στο Α’ του Κενταύρου ή στο Σείριο υπάρχει και μέσα στο μυαλό μου. Τώρα, αν δεν την καταλαβαίνω, πρόβλημά μου. Η γνώση όμως υπάρχει στο μυαλό μου.

[…] […]

 

ΑΒΑΤΟΝ: Μήπως όλα αυτά που λέμε είναι δευτερεύοντα και το κυρίαρχο ζήτημα είναι η πραγματικότητα που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε;

Δ.Μ.: Σίγουρα. Αυτό που έχει σημασία είναι, ότι η επιστήμη λέει ότι υπάρχει δίπλα μας ένας άλλος κόσμος, που αισθήσεις μας δεν μπορούν να αντιληφθούν. Και το κυρίαρχο ερώτημα είναι: μπορείς να επικοινωνήσεις με αυτόν το χώρο; Μπορείς, δηλαδή, να καμπυλώσεις το χώρο σου και να επικοινωνήσεις με τον άλλο χώρο; Ίσως κάποτε η φύση βοηθήσει προς αυτή τη κατεύθυνση.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Επομένως, τι ψάχνουμε; Τι ψάχνει, πέρα από την ύπαρξη του σωματιδίου του Θεού, το CERN;

Δ.Μ.: Ψάχνει να αποδείξει, όσο και αν αυτό εκπλήσσει, την επικυριαρχία του παλιού στο καινούργιο. Προσπαθεί, δηλαδή, να αποδείξει ότι η αρχή του κόσμου, του σύμπαντος, είναι η ύλη. Σε αντίθεση με τη θεωρία της σχετικότητας, που δεν πιστεύει ότι η αρχή είναι ο χώρος, ο οποίος καμπυλούμενος δημιουργεί την ψευδαίσθηση της ύλης.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Ωραία είναι όλα αυτά, αλλά ο σημερινός άνθρωπος, ιδιαίτερα ο νέος, τι πρέπει να καταλάβει;

Δ.Μ.: Δύο πράγματα. Πρώτα, να καταλάβει την πλάνη των αισθήσεων. Να καταλάβει ότι είναι φυλακισμένος στις αισθήσεις του. Να καταλάβει ότι το πραγματικό είναι το μη αισθητόν. Να καταλάβει, με επιστημονικούς όρους, μία άλλη συγκρότηση του σύμπαντος. Και το δεύτερο είναι να τον αφήσουμε πραγματικά ελεύθερο. Από εκεί και πέρα, θα φτάσει στην αλήθεια. Και, βέβαια, θα πρέπει να του λέμε σωστά πράγματα. Όλες οι θεωρίες, από πιο κλασική, τη νευτώνεια, μέχρι την πιο εξελιγμένη καταλήγουν στην πλάνη των αισθήσεων. Αλλά αυτό δεν το λένε. Όταν καταλάβει ο άνθρωπος ότι όλα είναι ένα matrix, μια εικόνα, θα καταλάβει ότι μια εικόνα δεν μπορεί να ευτυχίσει. Κάθεσαι μπροστά στον καθρέπτη και βλέπεις το είδωλό σου. Το είδωλό σου από μόνο του δεν μπορεί να ευτυχίσει. Θα ευτυχίσει, αν ευτυχίσεις και εσύ.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Μπορώ εγώ, ως εικόνα, να επηρεάσω το πραγματικό αντικείμενο του εαυτού μου;

Δ.Μ.: Βεβαίως. Διότι εικόνα και εσύ είσαστε ένα. Απλώς, αντιλαμβάνεσαι μόνο την εικόνα. Δεν υπάρχει μερισμός της εικόνας και του «εγώ». Ο άνθρωπος, όμως, αντιλαμβάνεται μόνο την εικόνα.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Και πώς μπορώ να επηρεάσω το εγώ μου;

Δ.Μ.: Αυτό το διδάσκουν πολλοί. Όταν ο άλλος σού λέει, «κάνε διαλογισμό», όταν οι θρησκείες σού λένε «προσευχήσου» – αν, λοιπόν, καταλάβουμε το νόημα αυτών το τεχνικών και τα κάνουμε με πλήρη συνείδηση, τότε θα επικοινωνήσουμε.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Προηγουμένως αναφέραμε την επικοινωνία με το μη αισθητόν, αυτό δηλαδή που δεν μπορούν να αντιληφθούν οι αισθήσεις μας. Έχω την αίσθηση ότι και οι δύο υπαινιχθήκαμε το Θεό. Μπορούμε να κατανοήσουμε, τι είναι Θεός;

Δ.Μ.: Αν όλη τη ζωή σου τη φας για να καταλάβεις την πρώτη αιτία, θα πεθάνεις χωρίς να έχεις μάθει τίποτα.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Δηλαδή θα πρέπει να δεχθούμε την ύπαρξή της a priori;

Δ.Μ.: Δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά.

 

ΑΒΑΤΟΝ: Μα αυτό δεν μοιάζει καθόλου επιστημονικό…

Δ.Μ.: Επιστημονικότατο! Διότι, πίσω από κάθε γεγονός, υπάρχει μία αιτία, πίσω από κάθε αιτία μια άλλη αιτία, και πίσω από αυτήν κάποια άλλη. Και πίσω από αυτήν που θα θεωρήσεις πρωταρχική αιτία, κρύβεται κάποια άλλη. Έτσι, αν ψάχνεις πάντα για την αιτία πίσω από την αιτία, δεν θα καταφέρεις τίποτα, γιατί η αλυσίδα αυτή είναι άπειρη και η ζωή σου πεπερασμένη. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι είμαστε μέρος ή καλύτερα, συμμετέχουμε σε ένα κοσμικό παιχνίδι και ανάλογα με το ρόλο σου, σου αποκαλύπτονται πράγματα.