Μία ημέρα κατά την οποία πραγματοποιούταν εισδοχή αμυήτων, παρατήρησα ότι οι Δοκκ:. δεν φορούν χειρόκτια. Σε σχετική συζήτηση με παλαιό μέλος του εργαστηρίου που πραγματοποιούσε τη μύηση, έλαβα την πληροφόρηση ότι, ο Δοκ:. δεν φορά τα χειρόκτια διότι :
α) Ο αμύητος δεν πρέπει να έρθει σ’ επαφή με Τεκτ:. σύμβολα.
β) Ότι τα χειρόκτια συμβολίζουν την καθαρότητα της ψυχής και δι’ αυτό δεν τα φορά ο Δοκ:. έτσι ώστε να μην λερωθούν από τον αμύητο.
γ) Ότι τα χειρόκτια τα φορά ο Δοκ:. αμέσως μετά την ορκωμοσία του μυουμένου.
δ) Ότι ο Δοκ:. φορά το μαύρο ένδυμα δια να μην έρθει σε επαφή ο προς μύηση με τα Τεκτ:. διάσημα του Δοκ:.
Όλα αυτά μ’ έβαλαν σε σκέψεις (καθότι άλλα γνώριζα) και προχώρησα σε μια προσωπική έρευνα, προσπαθώντας να καταλήξω σ’ ένα ασφαλές συμπέρασμα για το αν ο Δοκ:. φορά ή όχι γάντια κατά την τελετή της μυήσεως, συμπληρώνοντας και με τις προσωπικές μου σκέψεις τα συμπεράσματα αυτά.
Οι πρώτες γενικές παραδοχές είναι οι εξής :
1. Πουθενά δεν αναγράφεται το αντίθετο (ότι δεν φορά), αντιθέτως, όλα τα τυπικά τα οποία έψαξα (μέχρι του έτους 1897) αναφέρουν ότι ο Δοκ:. μετέχει κανονικά των εργασιών, άρα οφείλει να φέρει τα χειρόκτια του.
2. Το ξίφος, όπως και η ράβδος λαμβάνονται διά χειροκτίων στο ημέτερο τυπικό. Ο Δοκ:. οφείλει να εμφανιστεί στον προς μύηση κρατώντας το ξίφος του, το οποίο δεν μπορεί να λάβει χωρίς τα χειρόκτια του, βάση της αναφερθείσας παραδοχής.
3. Η καθαρότης του Δοκιμαστή είναι καρμικό ανάλογο της αγνότητας του μυουμένου, οπότε δεν μπορούμε να δεχθούμε το ότι τα χειρόκτια συμβολίζουν την αγνότητα της ψυχής, (επομένως τα χειρόκτια είναι σημείο εξωτερικό για τον Δοκιμαστή).
4. Στο οικείο τυπικό εξεικονίζετε το ένδυμα μετά ταινίας και τα χειρόκτια. Αυτό γίνεται διότι αυτά είναι τα Τεκτ:. Διασ:. του Δοκ:. δια την μυητική διαδικασία. (θα εξηγήσω παρακάτω την έννοια Αδ:. Τρομ:.)
5. Ο Τέκτων (ανεξαρτήτως βαθμού, ή αξιώματος) για να εργασθεί φορά πάντα τα χειρόκτια του. Αυτό το αναφέρουμε ως κανόνα εργασίας και προς τους νεομυήτους όταν τους παραδίδουμε τα χειρόκτια και το τυπικό ενδύοντας τους με το περίζωμα.
6. Τα χειρόκτια αποτελούν προέκταση του περιζώματος, το οποίο ο Τέκτων φορά για να προστατευτεί εκ της εργασίας (αλληγορικά και βάση της τέχνης). Αυτό είναι παραδεκτό τόσο από τη συμβολική διδασκαλία (ανύψωση του τριγωνικού επικαλύμματος στον Α’ Συμβ:. Βαθ:. για την προστασία του ηλιακού πλέγματος), την οποία παραδίδουμε στους Μαθ:., όσο και από τα όσα γνωρίζουμε βάση της οικοδομικής τέχνης (την οποία προσωπικά έχω διδαχθεί και εφαρμόσει).
Μια ακόμα πληροφορία την οποία βρίσκουμε σε ιστορικά στοιχεία περί της λειτουργίας των συντεχνιών είναι ότι, όταν κάποιος προσερχόταν σε κάποια στοά για ν’ αναγνωριστεί, ο αναγνωρίζων τον υποδεχόταν με χειρόκτια, έτσι ώστε να μην είναι δυνατή η αναγνώριση των χεριών του εξεταστή για το σε ποια τάξη εργατών ανήκει (λιθοξόος, ξυλουργός, σιδηρουργός), καθότι είναι γνωστό ότι οι συγκεκριμένες χειρονακτικές εργασίες άφηναν το «αποτύπωμα» τους στα χέρια των τεχνιτών.
7. Η σημασία της χρήσης των χειροκτίων δεν αντιστοιχεί στο συμβολισμό της καθαρότητας της ψυχής, αλλά στην προστασία των χειρών του Τεκ:. Και σε αυτά αποτυπώνετε το τεκμήριο της καθαρής τους εργασίας, ή της βεβήλωσης αυτής (τυπικό μεγαλύτερου του Α' Συμβ:. Βαθ:. "έλεγχος χειροκτίων").
8. Το μαύρο ένδυμα του Δοκ:. δεν υπάρχει δια να μην έρθει ο προς μύηση σ’ επαφή με τα Τεκτ:. Διάσημα, ή για να μην αναγνωρισθεί από τον προς μύηση (αν και αν δεχόμασταν το δεδομένο της αναγνώρισης θα έπρεπε να δεχθούμε a priori τα γάντια διότι από τα χέρια μπορεί κάποιος ν’ αναγνωρισθεί, εφ’ όσον είναι γνωστός του προς μύηση, καθότι είτε από τα νύχια θα μπορεί να καταλάβει αν είναι άντρας ή γυναίκα, είτε από κάποιο αντικείμενο, βέρα, ρολόι, ή άλλο, θα μπορεί να καταλάβει αν είναι γνωστός του). Το μαύρο ένδυμα αφορά τον συμβολισμό του Χρόνου – Κρόνου και της ένδειξης του Χάους στο οποίο ακόμα ευρίσκετε ο προς μύηση, γι’ αυτό και μια άλλη ονομασία του Δοκ:. είναι το Αδ:. Τρομερός.
Η κάθοδος του προς το διασκεπτήριο συμβολίζει την διαδικασία που ακολουθεί η ψυχή προ της ενσαρκώσεως της, γι αυτό και ακούγονται οι θόρυβοι του υλικού κόσμου, ο δε Δοκ:. είναι αυτός που πραγματικά δοκιμάζει την προς ενσάρκωση ψυχή. Ας μη ξεχνάμε ότι ο μυούμενος δεν έχει αντίληψη του χώρου και της πορείας του, καθότι δεν βλέπει με τα υλικά του μάτια, αλλά ακολουθεί την ψυχική του θέληση (γι αυτό συντάσσει και την Φιλ:. Διαθ:., διότι μέσω αυτής δηλώνει το τι θέλει να πράξει κατά την παρούσα ενσάρκωση).
Δίπλα του (εκτός από τις στιγμές που θα πρέπει ν’ αποφασίζει δια της Ελευθέρας Βουλήσεως του) είναι ο Δοκ:. ο οποίος είναι τόσο κριτής (έχει δικαίωμα να αιτηθεί ανά πάσα στιγμή τη διακοπή της μυήσεως αν παρατηρήσει τι), όσο και φύλαξ άγγελος (τον οδηγεί με ασφάλεια στον προεπιλεγμένο δρόμο για την κάθαρση και την ανακάλυψη του Φωτός).
9. Αν δεχόμασταν το ότι ο μυούμενος δεν πρέπει να έρθει σ’ επαφή με Τεκτονικά σύμβολα και γι’ αυτό ο Δοκ:. δε φορά χειρόκτια, τότε θα έπρεπε να μην τον ακουμπά το σπαθί στο στήθος κατά την είσοδο του, δεν θα έπρεπε να του ανακόπτουν την πορεία με τη σφύρα (δεν του ανακόπτουν την πορεία με το χέρι, αλλά με τη σφύρα !) οι Εππ:. και ο Σεβ:., δεν θα έπρεπε ο Α’ Επ:. και ο Σεβ:. να του κρατούν το χέρι φορώντας χειρόκτια κατά την κάθαρση του Ύδατος και του Πυρός.
Αντίθετα, όλα αυτά συμβαίνουν διότι ουδείς εγγίζει τον προς μύηση με γυμνά χέρια, καθότι κατά τα οικείο τυπικό ο προς μύηση είναι ακόμα μέρος του βέβηλου κόσμου, δεν έχει διέλθει εκ των καθαρμών, εν αντιθέσει με όλους τους υπόλοιπους οι οποίοι ως κεκαθαρμένοι έλαβαν το Φως. Άρα, για δική τους «προστασία» υφίστανται όλες αυτές οι διαδικασίες και φορούν τα χειρόκτια.
Ας μην μας διαφεύγει το γεγονός πως στα παλαιότερα τυπικά ο αμύητος ονομαζόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της μυήσεως ως Βεβ:., αυτό άλλαξε (όπως και άλλοι χαρακτηρισμοί) στα νεότερα τυπικά για τους γνωστούς λόγους.
Ας μην μας διαφεύγει το γεγονός πως στα παλαιότερα τυπικά ο αμύητος ονομαζόταν καθ’ όλη τη διάρκεια της μυήσεως ως Βεβ:., αυτό άλλαξε (όπως και άλλοι χαρακτηρισμοί) στα νεότερα τυπικά για τους γνωστούς λόγους.
10. Ως δέκατο και τελευταίο, θα ήθελα ν’ αναφέρω το ότι έχω παρατηρήσει πολλάκις οι Δοκκ:. να εγγίζουν, ν’ αγκαλιάζουν, ή να χαϊδεύουν ελαφρώς (εν ήδη φιλικής θέλησης και ηρεμίας) τους μυούμενους, όταν αυτοί ευρίσκονται μεταξύ των δύο στηλών. Αυτό θεωρώ πως δεν πρέπει να συμβαίνει, διότι, ο προς μύηση τοποθετείται μεταξύ των δύο στηλών (στο κέντρο) διότι εκεί είναι το μηδενικό μαγνητικό σημείο των δυνάμεων που κινούνται εντός του Ν:. (απόληξη κορύμβου, στήλες παθητικότητας και ενεργητικότητας). Αυτή τη στιγμή λοιπόν καλείτε να μην έχει καμία εξωτερική φόρτιση, αλλά μόνον την δική του ελεύθερη βούληση, η οποία θα τον προτρέψει ν’ απαντήσει θετικά ως προς τη συνέχιση της μύησης του. Δι’ αυτό, δεν θα πρέπει ποτέ ο Δοκ:. να του ψιθυρίζει ν’ απαντήσει μάλιστα, ή ναι, αλλά απόμακρα (άρα δεν τον ακουμπά) θα πρέπει να τον προστάζει με αυστηρή και παράλληλα χαμηλόφωνη διαταγή ν’ απαντήσει (απαντήστε).
Ο Δοκ:. λοιπόν στέκεται έν βήμα μακριά του μυούμενου και σε καμία περίπτωση δεν ακουμπά τον μυούμενο προσπαθώντας να τον ηρεμήσει ή να του δείξει φιλικότητα, ή να του καταδείξει την απάντηση.
Ο Δοκ:. λοιπόν στέκεται έν βήμα μακριά του μυούμενου και σε καμία περίπτωση δεν ακουμπά τον μυούμενο προσπαθώντας να τον ηρεμήσει ή να του δείξει φιλικότητα, ή να του καταδείξει την απάντηση.
Η μόνη φορά που αφαιρούνται τα χειρόκτια είναι κατά τη στιγμή της Αλύσου και αυτό για να υπάρχει η ένωση, χωρίς προστατευτικό μέσον ενδιάμεσα.
Όταν λοιπόν προχωρούμε σε αποσυμβολισμούς τους οποίους παραδίδουμε και ως διδαχή, καλό είναι να γνωρίζουμε τι λέμε και όχι να λέμε κάτι είτε προς εντυπωσιασμό, είτε γιατί δεν θέλουμε να παραδεχθούμε, ή να δείξουμε την αμάθεια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου